Alle inzendingen over starren

hij had echt het idee Dat zij zich wou verrijken Hij zag niet de echte liefde Tussen zijn zoon en die vrouw Hij had zijn mening bepaald En dreef haar in het nauw Hij sloeg haar met woorden Verweet haar iedere daad Het heeft haar vele jaren Tot in haar ziel geschaad Ze had 'n ander moeten zijn Ze was niet schoonpa's ideaal Zijn starre…

Geslaagd zijn in het leven Gaf jou geen voldoening meer Je miste de zin, het diepere En de blijheid van weleer Nu ben je in dat schemerland Van helder licht verstoken Schaduwen spelen hun spel En gedachten blijven spoken De verte vangt de blik Van je starre stille ogen De vreugde is vervaagd Door leegte opgezogen Van droomstof geweven…

De wolkjens schijnen de golven, Witgekuifd, met luchtende tint, En de starren zijn zo schone leliën Als niemand op aarde vindt. Was die gondel mijn levensbootjen, Ik nam je, mijn lieve, er in mee, En wij zwierven daar hoog in den hoge, Alleen op de onmeetlijke zee.…

De verte vangt de leegte van je starre stille blik ontkent het vurig leven dat eens het jouwe was Hoe diep moet je graven om te zien waarom Hoe ver moet je lopen om te vinden wat je zoekt Hoe hoog moet je vliegen om het licht weer te zien Je werkelijkheid van waan van grijze stof geweven waar leven verdween in kille klamme grotten…

Wanneer ik met de eigen schaduw vlucht Langs starre straten en kanalen En luister naar de eindeloze zucht Waarmee mijn longen ademhalen Zie ik geen enkel noodlot overbrugd Door mijn verdwenen idealen. Ik ben een grijze dag, een leeg gehucht, Een labyrint waarin ik zal verdwalen.…

Tijd verschuift het zachte dons, bepaalt het gewicht uit de ruïnes van het verleden en steelt voedsel uit de harten van de hemelkar, waar starre blikken worden versluiert, breken vonken door, geheeld door bloesemgolven uit een veilige kudde lammeren, die het land en zee bezetten, een witte meeuw vangt de zilte boodschappen als broedsel…

Lopend door de vlakte mijn wol onder de arm met wind door de oren waar de ogen niet stuiten lezend door de woorden mijn ziel zelfs bij de hand met letters door de ogen waar mijn geest kan gaan leven is er nog ongekend gewortelde starre staken in weer en wind bewogen mijn passen doen stokken prozaische droge indruk stille bronnen in…

Ook de kleur der starren vindt men mis... Maar het blijven woorden, woorden, woorden Voor de schilder, die een vreemdeling is!…

Daytrippers waren het, avonturiers, Back in the USSR, die liefjes van Paul en van Lennon hielden niet zo van George en van Starr 15 juni 2019…

Mensen kwam hij zelden tegen maar zag er meedogenloos veel slaaf op de galei van de tijd spelen Gauw iets uit het vuistje knauwen was voor hem de utopie van genietend leven en leed langzaam maar gelukkig honger Gniffelend bazelde hij tegen 'n gezette, starre vrouw kijk dan toch m'n liefste zelfs gebrek aan eten is in deze wereld…

- De starren straalden Klaarder dan ooit, ook kalmer, toen ik daalde Naar de stad leeg en de verlaten pleinen.…

En 'k weet dat ik haar nimmer vinden zal, en streef toch voort, met starre kinderzin, trots menservaring als geen mens geviel. O wees mij goed in 't luid en ruw geschal dier mannen, forser in hun mensenmin dan 't droefstil kreunen van een kinderziel.…

- De starren straalden Klaarder dan ooit, ook kalmer, toen ik daalde Naar de stad leeg en de verlaten pleinen.…

Mijn starre ogen staren Wezenloos in verre leegten De lucht is drachtig Van geuren des doods Het verderf is tastbaar Mijn verdriet onzichtbaar Doch immenselijk groot Ik zak op mijn knieën Betast met mijn vinger De koperen stank van Smerig verhalend zand Mijn geboortegrond is rood Doordrenkt van het leed Getekend en besmeurd Door de moordende…

En de nacht is neergezonken, En de dag is opgestegen, En mijn ogen zijn nog open, En zijn duizend witte vonken Hebben zo doodstil gezwegen, - Klare nacht laat éne starre Aan een hart, dat niet mag hopen!…

grauw in de avondschemering de voorkleur van de winter Draaiende motoren, winterjassen en warmtelampen, kleine rode vlekken op de huid van de stad We willen blijven bruisen niet bij de voorraden rusten We halen licht en groen in huis in de binnenkanten van ons bestaan een gretig gevoel geen verveling, geen trage tijd geen lange starre…

En zonverguld, in fel-licht luchtkristal, De starre bomen, hard en zwart als git. In doodgevrozen rozen heb ik al Mijn zomerdromen zacht een graf gespit, Waarbij ik trouw de handen vouw en bid Voor de arme zieltjes, die God redden zal. O dromendoder Leven, steen en staal!…

In starren nacht lag de woestijn van 't leven, En strekte ver zich in de somb're tijd, Daar was geween en wanhoop, moord en strijd, En boven kwam een zware bloedwolk zweven.…

Wie vreugde nooit eenzaam des morgens liet marren, Hem zijn alle wondren begrijplijk en klaar; De stilte der aarde, de schoonheid der starren Maakt vrede des nachts aan ons hart openbaar. O vreugde, kom 's morgens al dansend getreden, En wek mij met zangen, dat steeds aan mijn zij Uw lach moge klinken!…

praten tegen lange rijen stenen, aaneen gemetseld tot een starre muur, geen venster om het licht van vrijheid te omhelzen en geen deur om alle waarheden buiten te sluiten kille dwazen nokkelen met hun knokkels tegen de grijze voegen, de zwakste schakel in deze donkerrode doorgelegen vesting - niets is minder waar, de hechting is sterker…

Als versteend kijkt ze met starre blik voor zich uit met de plotse hardheid van gebroken ogen. Haar eens zo rechte rug zakt gebogen voorover. "Het leven," zegt ze, "kent soms geen mededogen". Bevroren voelt haar lichaam, zo koud en leeg. Ze bemerkt nog slechts het kloppen van haar hart.…

Nu sterren loom hun licht ontsteken de maan zich langzaam wassen laat herkauw ik stof uit stenen breukvlak waarop het denken krassen maakt De droom is levensboek en spiegel Het bed herbergt een duister lot Waar slaap mijn starre wanen pelt een weg baant naar een verre God Verloren in de grot der blinden gemaakt door Hypnos’ beeldfabriek…

Ik droomde een droom deez' nacht van zwarte rozen: Zij rezen geurenloos in starre pracht. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Daar was noch zeeëstem noch loverkozen - De stille maan ging door de bleke nacht. Om 't blank verloorne voelde ik rouwe en klacht In 't hart der zwarte rozen lang bevrozen.…

Mijn gedichten volgen mij als oude trekpaarden voor een gammele boerenwagen, die vastloopt in de zuigende modder van ongebaande wegen, de domeinen van de heksen van het starre ongeluk. Mijn toverkrachten zijn vele malen sterker, maar tegen de godenwereld begin ik niets en daar heb ook ik, brave lieden, vrede mee.…

Op het woelend vlak der zee wislend dansen kille glansen- starre lach der dode maan staart mij aan. Dreigend, dreigend druist de zee!- 'k Zie een grijze nevel rijzen- komt uit 't grote zonnegraf op mij af! Red mij, red mij van de zee! Red mij, aarde, die mij baarde!- Vaal-gewiekte oneindigheid naderschrijdt!-…

open ogen Nog slaap, het onvermogen Een spier te spannen ‘k Ben hier gevangen Onder je arm, geborgenheid Het is warm, er is geen tijd Je zachte huid die dwingt tot rust Je slaapgeluid dat zorgen sust Als grillig ochtendlicht is ingeslopen Wordt wakker worden onderbroken Geen Galathea vraagt meer te marren Wie kijkt er nu nog naar de starren…

wekroep van de haan, drift, vruchtbeginsel, rijping, ooi en lam, zomer en winter, appels, pruimen, jam - slagregen, windhoos, hagel, bliksem, brand, onkruid en schimmel, schurft, rot, kramp, pest, mond- en klauwzeer, koepok, staar, rat, muis, insect, de worm die knaagt, het stervend vee, de schoot die nimmer draagt, roddel, venijn, blindheid en starre…

Op het woelend vlak der zee wislend dansen kille glanzen starre lach der dode maan staart mij aan. Dreigend, dreigend druist de zee! 'k zie een grijzen nevel rijzen komt uit 't grote zonnegraf op mij af! Red mij, red mij van de zee! Red mij, aarde, die mij baarde! Vaal-gewiekte oneindigheid naderschrijdt ! 1883…

Hoe ze nog met starre ogen bloemen dragen, groot worden met ons onrecht in het hart.…

vereniging Nu is 't er stil 't Is wintertijd Er heerst de griep En knorrigheid De dag is kort De hemel grauw En pas maar op Je vat nog kou De grond is hard De tijd is lang Het leven gaat zijn loden gang Er wordt gewerkt Er wordt gespeeld Er wordt vooral Een hoop verveeld Maar zie je 't van De overkant Het kleine dorp In 't starre…