Alle inzendingen over suizen

onder Zuidvlaamse wolken met rauwe grauwe grijns suizen ontieglijk vroeg verbeten Flandriens gekromd zoals de bomen vernijdigt zich de strijd over kasseien wegen windop tegen de tijd melkkoeien slaan op hol door 't heuv'lend platteland wanneer de waaier spint en zich bergop verkrampt lichtvoetig over muren bemerkt de favoriet hoe…

We wilden licht meer licht we kapten de boom die in zijn eigen reiken ons verlangen in de weg stond de boom kreunde kermde kraakte zijn laatste vezel scheurde en met een razend suizen van zijn blaadjes sleurde hij zijn leven neer de wind die hem bespeelde week geschrokken uit eindelijk hadden we licht in de kamer in dat licht keken we elkaar…

met het noorderlicht in aanschouw vliegt het voorbije leven langs mij heen zo dierbaar en voor altijd in mijn hart zoete herinneringen suizen langs mijn oren om voor immer op mijn vleugels mee te dragen met mijn ogen gericht naar de horizon trekt de ijskou aan mij voorbij zie ik aan de evenaar de zon weer schijnen…

Ze volgen kronkelige takken vanuit de hersenstam die zijn voedsel haalt via schimmige wortels uit verstilde wateren in de diepe ondergrond van het zoetzure verleden Ik vlinder achter liefde aan op zoek naar een nectarbron bemest het eeuwig zuur met schone zoete zaken overstem het zwarte suizen met een vrolijker lied blus aldus de meeste…

Samen om te suizen, te ruizen; wat zo heerlijk was. Leven! Liefde is de kleur van verwonde bladeren. Wees niet bang, je bent vrij. Dans! Dans op de wind waar alle melodieën dromen over stilte. Zuivere stilte. Amen! Er is meer. Eeuwig meer. Ga nu maar. Ik blaas je verder, hoger dan het hemelsblauw.…

Onder glanzende schors suizen zonder twijfel fijnmazige kwartetten; een glasheldere piano, violen, een cello. Waarschijnlijk een kleinood van Brahms. ------------------------------ uit: 'Raster poëzie', 2004.…

kussen druilen onder mijn huid ze gonzen alle kanten op Mijn armen en benen hijgen Jouw adem voel ik fluisteren dat ik voorgoed betoverd ben Mijn verlangen zucht naar meer Jouw handen klaterkletteren ze ruisen mij helemaal natternat Mijn zweet gutst in jouw mond Jouw spieren dansen en dreunen ze zwavelen onweer in mijn neus Mijn oren suizen…

Jij legde jouw oor te luister op mijn buik en hoorde muziek van de spijsvertering in de holle ingewanden, het ruisen van bloed van het pulseren van het hart dat haast onvermoeibaar klopte regelmatig de ademhaling van longen het suizen van de longblaasjes Jij glimlachte hierbij en zei dat ik nu voor altijd bij je hoorde nooit meer weg kon…

strijken we neer een ieder zwijgend het stroeve licht ons lot beklijvend in dit godverloren oord we trekken soep van oude botten staren elkaar in starre ogen het is alsof wolken vonken stelen uit onze kruinen, wijd geopend weigert de nacht de zucht naar sterren en sterven gebeden op dansend vuur van vers gevelde kruisen, zwelt het suizen…

Ik wil racen over banen als een speer over wegen gaan vliegen over bergen als adelaar mijn vleugels uitslaan als een vis door ’t water schieten als leeuw op de savanne jagen of olifant door ‘t dichte woud misschien een ijsbeer, ook al is dat koud in een raket naar Venus suizen door de ruimte met een schip heel de kosmos gaan verkennen…

Zijn vleugelslag wiekt hoog boven de huizen de nek ver uitgestrekt aan kop Voorlopig nog geen zwanenzang als de verre stemmen in zijn oren suizen Een ogenblik kijk ik naar boven het lange witte lijf in zicht Traag maar soepel in het ochtendlicht bewegen vleugels die goden loven Dan ontnemen daken mijn staren Voorbij is de getergde vogel…

Het suizen der bomen maakte plaats voor de huiswaartskerende drommen: honger en haast, ronkend naast de koele lanen der oude warande. Ook wij raakten in een sprint. Filevorming benam ons de adem: we moesten remmen, werden krijtwit... De klap was van metaal en glas - Maar Superdankbaar stapten we uit. Onze hond sprong Ongeschonden.…

Satellieten suizen signalen, aards gevecht tegen de dood. Ik draai en tol om mijn as, ik stijg op en wervel punten zonder wederkeer, zonde spat van mijn huid.…

In de verte zacht, melodisch suizen ... Blanke lijn van 't drooggelopen strand ... Paarlemoeren plasjes langs de kant, En in de pinken en de buizen. Tegen 't duin de lichten van de huizen... En heel achter aan de verste rand, Gloeiend als een pas begonnen brand, Maneschijn op donkre kerkhofkruisen.…

gedekt het gele zand dat rult stappen met gedachten vult ga mee rennen door het bos en langs de wei kijk hoe bomen vreemd hun takken spreiden om botsen te vermijden hollen door het tere groen waar vogels spinnen eten eekhoorns hun eikeltjes vergeten verdwalen tot het donker wordt geluid in stilte smoort angsten in je bloed gaan suizen…

de mensen lopen 's avonds naar hun huizen omdat het buiten regent dat het giet ze weten dat een woning warmte biedt door water stromend door verwarmingsbuizen en binnen horen ze het ijle suizen van wind, die je wel hoort, maar nergens ziet dankzij de bomen zingt zij zacht haar lied verwaait de wolken stof over plavuizen dan fluit er iemand…

zoete stemval Over en weer praat En verlangenstekelend lacht, wat noodschiks In mijn borst het hart mij in angsten opjaagt; Immers amper zie ik U aan - geen woord meer Laat zich verklanken, Maar mijn tong blijft star en gebroken; aanstonds Onderloopt een sijpelend vuur mijn leden, Niet meer kan ik zien uit mijn ogen, gonzend Suizen…

- En God, die mij misschien begrijpt, die om mijn weze' uw stem liet suizen, is als een vrucht die in me rijpt... - De vlier-struik geurt naast al de huizen...…

Mijn oren suizen en mijn hart bonst Dit wordt weer een weekend met pret voor ons. Samen rijden wij naar de waterkant Liggend in het gras hand in hand. Ons geluk kan echt niet op En onze gesprekken kennen geen stop. Hoe fijn dat wij elkaar hebben gevonden Een geschenk door god naar ons gezonden.…

Ik luister naar het suizen; iets te horen?…

Thans is het uur dat schaduwen neigen, En de avond, als een teder lied, Om huize’ en zielen zacht komt zijgen, En moede durend, stil vervliet In de open schoot van ’t schemer-zwijgen… Thans is in al de zielen vreê, En dank-gebed in al de huizen; En zelfs wie wránge dagen leê Voelt in zijn wezen kalmte suizen Als een slaap-zware zomer-zee……

Gammel aanzien en achteloosheid suizen door straten, worden door stenen vastgepakt, spreken van verborgen kracht, die nimmer knakt. De stad houdt stand, al kan zij soms vergruizen. Na verwoesting, altijd spoedig hersteld, stralen bedaagde bouwwerken verjongd, waaruit onoverwinlijke moed welt.…

Een ochtendbries wentelt zich in een zalig zuchten dat het mulle zand bestuift en landwaarts gaat, diep het gebergte in, een wemelend suizen klagen van stervende baren, vastklampend aan de levensbron, uitgerolde golven met wee verguizen vol verlangen naar de troon van Oberon.…

In het suizen in mijn oude oren. In het stromen van mijn adem. In het tikken van de klok. Ik zie, hoe dode dingen leven. In kleuren die kleuren gaan. In de nerven van de tafel. In tulpen in een vaas. Ik ervaar, hoe stil de stilte werkt. In gedachten die in mijn hoofd ontstaan. In boeken die op nieuwe lezers wachten.…

In het ruime, blankgevroren Friesland suizen schaatsers van de grote wedstrijd over wenkend ijs, dikwijls hemelwijd, soms smal, door strenge stadswallen omrand. Opgewonden toeschouwers op de kant sporen luid roepend aan, kwaad of verblijd. Het voortjagende ijzer hakt en snijdt lange gleuven, houdt onverstoorbaar stand.…

Mijn lamp blijft peinzend suizen.…

Nu zàl er stilte zijn, mijn leven lang; De tijd zal, voorzichtig, zijn vlucht vertragen, Dat niet zijn ijlste suizen mocht verjagen, Wat dwaas ik koos boven haar sprookjeszang: Stilte, als toen moeder dood was weggedragen Met vreemd geschuifel door eind'loze gang, En door het huis mijn halfbewuste drang Rondliep om haar te zoeken, hele dagen…

Wijnkruiken, waar nooit uit werd gedronken, ontluiken, stijgen snel, suizen opgewekt, dankzij een toestel, door nieuw vernuft verstrekt, liggen droog, glanzen vol hemelse vonken. Hier heeft jonge kunde gezegevierd, geeft eer aan plots opkomende oudheid, die zin en genot der zoekenden siert.…

Kan ze in wilde stromen bruisen, Plettrend, waar ze weerstand vindt - Strelend ook als lentewind Kan ze fluisteren, kan ze suizen, Wáár zij, in 't bekorend lied, Deugd en Schoonheid hulde biedt. Neerland! leen uw luistrend oor Aan de zangen van 't Verleden: - Dring de rijke taal van 't Heden Diep in ziel en zinnen door!…

Vader was een man, van heel erg weinig woorden, wanneer je hem dan niet begreep was 't suizen van z'n handen zo ongeveer 't énige wat je hoorde... Vader was een liefdeloze bruut die niets van kinderen wilde weten, maar ja, voorbehoedsmiddelen bestonden toen nog niet en dus werd het éne na het andere kind op de wereld gesmeten...…