Alle inzendingen over tijd kruipt traag

Milde winterdag: een hommel ligt roerloos - bromt, kruipt traag in de struik.…

Ik zit te wachten Vol van verlangen naar jou Mijn hart bonst in mijn keel De tijd loop door Langzaam kruipt de tijd, naar dat je komen zou De tijd verstrijkt Geen telefoon, geen enkel waarom Het doet pijn om niet bij jou te zijn Mijn maag draait om En door kruipt de tijd Wat moet ik doen Al mijn zintuigen zijn gespannen Ik kan je bellen…

de tijd vliegt hij maakt bang hij sleept en stelt teleur de tijd is een fantoom hij doet pijn hij hamert en lacht me uit de tijd is een despoot hij dwingt tot buigen hij wijst en ik word gek de tijd is een verzinsel hij doet alsof hij slaat en ik loop weg de tijd heelt hij is een slak hij kruipt en ik wacht…

het is de tijd van 't jaar een beetje weemoed kruipt in mijn kraag je kent me toch zo goed de dagen zijn zo donker het avondslot knarst vroeg de rolluiken trok ik niet hoog genoeg…

vol gezonde tegenzin kruipt groen gif door mijn lichaam opzoek naar cellen die roerloos woekeren om mijn adem te ontfutselen het gevecht ga ik aan omdat mijn einde der tijd nog lang niet daar is…

zij veegt bladeren van haar ogen en aanschouwt het ochtendlicht niet dat zij daar altijd al lag, nee dat niet het kleine meisje geborgen in moeders schoot voor even kruipt ze nog dichter voor heel even maar tot dat het haar tijd is…

over het seksuele leven van slakken hoe zij verkiezen om man of vrouw te zijn, elkaar prikkelend met kalken pijltjes in de tuin glinstering van dauw, vochtig geurt de aarde en de trage lusten van het vlees ik denk, ben meer beest dan geest…

zonder iets te breken vliegt het verlies in volle vaart de ruimte binnen na de plompverloren plof op de stenen vloer zet de stilte kil en oorverdovend in we staren naar de zich verdringende grijpgrage tentakels van het onaanraakbare ding zoals de slak zonder oog of talent voor de versnellende pas bijt het verlies zich vast…

Zoveel mensen Om mij heen Ik zie je niet En word wanhopig Langzaam kruipt de tijd Voorbij Ik voel me bedrogen Maar dan Voel ik een warme hand Op mijn arm Ik draai mij om En glimlach, Je bent toch gekomen…

pijnlijk traag lossen echo’s van jouw bestaan op in helende tijd…

Langzaam gaat de tijd vooruit, 1...2...3...10 seconden. Er komt geen snelheid in, langzaam kruipt de tijd voorbij. De klok tikt rustig door, Tik...Tok...Tik...Tok... Ik luister stil naar het getik, Langzaam gaat de tijd vooruit, En ik zie de wijzer verspringen.…

achteruit kijken is talmend tijd verspillen laat je niet verankeren in het verleden de tijd kruipt ongenadig voort en wat voorbij tikt is verloren hier en nu begint de rest van je leven gooi de ballast overboord wat je ook kiest is telkens weer de eerste keer en je enige kans…

Onschuldig, tussen de plooien van tijd, in het vragen, dragend de scherven van momenten die voorbij zijn gegaan, jeugdigheid in het grijzer worden, laten vervagen doch in de tijd traag tikkend, altijd simultaan ontpopt in het verliefd zijn opnieuw de gulzigheid naar het bestaan.…

“Daar bent u weer met weer dezelfde klachten En het is waar, u staat hier in uw recht, Daar u een uitkering is toegezegd Waar u tot u een ons weegt op kunt wachten, Maar zo begint u aardig af te slanken En dat hebt u dan weer aan ons te danken.”…

overmand wordt door zorgen en verdriet verteert zij hem met een diepe zucht en wil de trage tijd maar wat graag even vergeten echter het maakt de tijd niet uit of je blij bent of boos zoals altijd weer zal blijken de tijd bepaalt en is tijd- en eindeloos…

de trage hartslag op een zachte winterdag broos en doorschijnend de zwijgende tijd niet bevreesd voor het verval het gevecht voorbij uit de pijnbossen het blaffen van de sneeuwuil op een winterdag als gesponnen glas de glans van het witte land de trage hartslag…

zacht kruipt de tijd je verzuipt in mijn wachten ik wil je raken contact met je maken krijg geen gehoor bel je maar weet dat ik stoor even je stem warmte die ik ken een lach voor verkeerd verbonden ik heb je eindelijk gevonden…

contact wat tot een vibratie leidt schaduwen steeds zwakker klinken, de naald voorbij het nulpunt van het geweten lokt, we slijpen het geluid langs de voorgeschreven groeven, uiteindelijk is dat er maar een, z’n arm kruipt als een trage spin naar zijn buit tot aan het gaatje van de oneliners, waar z'n adem stokt, populisme vertaald als…

Morgen moet gist'ren kon vandaag eenzaam moe doorleefd illusieloos tijd tikt traag vandaag…

Traag glijdend omringd door duister Berust ik zuchtend in het feit Dat de tijd zijn sporen nalaat Is dit dan vertraagzaamheid…

hoe wij dan toch over veel vertelde tijd taal ophangen aan vingers en ze uit haar voegen wrijven tot ze barst. zoals betekenis nu dichter bij letters kruipt zo ook wij zo ------------------------ uit: 'Op het oog', 2004.…

Ik kan de laatste tijd niks meer verzinnen Het heilig vuur lijkt even opgebrand Misschien is er geen donder aan de hand Of toch een kwestie van opnieuw beginnen Te laat, te laat, zei ook al Winnetou Al kruipt mijn zaad zelfs niet naar binnen toe…

de zon vonkt de meeuw zweeft de zee dreunt de boom ruist het riet buigt de vos sluipt het vuur vreet de valk bidt de berg brandt de steen rolt de tijd kruipt de geest stijgt…

Als het tijd is dat mijn klok, mijn pendule (nog van de schoorsteen van mijn oma), opgewonden moet worden, als het daarvoor tijd is geworden, raak ik gespannen. Vrees kruipt in mij omhoog.…

glijdt donker over het water naar het niets, vogels vliegen traag, met getande vleugels de schemering voorbij, naar de nacht de schemercompositie in sepia, is het rustteken, tussen dag en nacht…

traag voorbij Klaas Vaak dreigt te verzanden Ik, ik lig te woelen En laat een lichtje branden…

Soms overvalt het haar nog terwijl ze naar de sterren kijkt wegdrijft naar waar licht ontspringt Bevend kruipt zij in haar bed veilig onder haar dekens met ademgat aan de zijkant, want het onzichtbaar wezen vreet altijd eerst het hoofd Tijd nu voor een goed gesprek maar hoe gaat dat zonder kop…

De herfst kruipt door de kieren van de zomerlucht en vult de avonden met traag verlangen. Ik weet niet meer zo goed wat ik liefste wil: de helle zomerzon of 't tere en bescheiden blinken van het licht dat langzaam ondergaat en even nog blijft aarzelen of dit wel kan. De weemoed glanst me tegen in de ruiten van de overburen.…

De dag loopt in sukkelgang. Regen klatert van druppel tot drop. Jij frunnikt aan je haar en mijmert: morgen ken ik het weer in opheldering.…

Rusteloos bouw ik lege dagen en verlies mezelf, alleen door mij gekend. Ik struikel over elke stille morgen, ‘k heb mijn ogen afgewend. Het licht verstopt zich in mijn verdwaalde blikken, waterdruppels doen mijn gedachten steeds opschrikken. Heel zachtjes huilt het diep in mij, zonder woorden, maar zo heel dichtbij. Ik zoek jou in een…