Alle inzendingen over uithoek

Dirigeert de waanzin naar verre uithoeken van gedachtenwerelden waar verborgen lijken wachten op hun kans om spokend te herleven Mist één dode hoek waardoor ze er weer zijn grijnzend in de spiegel klaar om in te halen af te snijden van de weg Steeds harder gaat het in de waan te ontsnappen aan de zin van het lot de zekerheid van eindeloos…

Eerst de knal dan een blauwe bal als Gods boodschap ingehuurd als voorbeeld voor het hele heelal, zijn regels brachten ons van de wijs als meervoudig bewijs voor een denkbeeldig paradijs de ster als zon beroert het water van waaruit de evolutie naar alle uithoeken van de aarde is gestuurd in alles wat ontwaakte, ontstond de…

van een lange reis Langs zilveren oevers, over glooiende velden Zijn bloemen uit honing gehouwen Om te leven met zachte hand, nog niet tegen elke prijs Aan het eind van moezijn, van opgeklommen jaren Van verwilderd bederf en doorvlochten angsten Blijven lege tafels en stoelen over Die in ultiem samenzijn stof vergaren In de verte van de uithoek…

Geleund in de uithoek van een balustrade, zie ik als over hemelsbreed kozijn ’t Beproefd schip dat klein stilligt aan de kade, De gele stroom, de kleurge oeverlijn.…

Des avonds rond de stond van elf, wanneer de crisis van de dag is weggezonken en poppendame alsook sponzenheer van de t.v. naar hem niet langer lonken, omdat zijn echtgenote, afgebeuld, die krocht van lol heeft uitgehypochonderd en met haar zooi naar boven is gezeuld, naar die verknoeide uithoek van hun sponde, en hij voldoende aangeschoten…

Tot in elke uithoek verbannen In de hoek onder een afdakje gedrukt Nog even en er is geen minuut over met de laatste plannen De uitstervende roker gaat onder onbegrip gebukt Gezond leven is het motto wat oprukt Niet roken, gezond eten, geen alcohol, alles in kruiken en kannen Niet meer genieten, alleen nog groenvoer in onze pannen Waar moet…

Ik kom je vaak tegen, ook al ben je verhuisd naar een uithoek en is veelvuldig contact ongepast. Bijna dagelijks bespeur ik je als ik naar de wolken sta te kijken, of terwijl ik luister naar vogelgezang. Soms merk ik jouw aanwezigheid bij vreugdevolle spelmomenten of terwijl ik verlegen woorden zoek.…

Ik droomde dat het anders was Vrij van geest de dagen lengde De uithoeken des levens verkende In rust volledig van de angsten genas Explosies van verblindend licht Zwepen sloegen in mijn gezicht Implosies van vergaan vertouwen Die muren tussen lichaam en ziel bouwden Flarden mist mijn stad omsloten Schaduwen verdwaalden in het duister…

schijnen grijs licht ruis van fotonen een beetje als uit de ether verdwenen teevee kanalen het dode meisje schikte zwarte papavers op een tafeltje haar zolderkamertje kleurde keurig in diverse onkleuren Vandaag kreeg ze bezoek van de lang verwachtte een gearrangeerd huwelijk van licht en duisternis vier tralies lichtten op in de uithoeken…

je kunt slapende waken je vervelen en bier drinken een vogel leren vliegen een orkaan temmen en insnoeren in je week geworden ziel, je mag gerust liefhebben en op je bek gaan, vergeet niet te reizen naar de uithoeken waar niemand komt, de kroegen en kale vlaktes, de weelderige tuinen met vijvers, de plekken die je dacht ergens van te herkennen…

op weg in een serene gang naar een uithoek van mijn dromen gedreven door de sterke drang om hier steeds terug te komen langs vaalgroen mos en paarse bloemen volg ik het pad over de duinen om daar de zee zien op te doemen en door het rulle strand te struinen hoe zoet smaakt de herinnering aan de jaren van mijn jeugd de beelden die ik toen…

Mijn bestemming is, dat ik je zal blijven zoeken, de muziek van deze melodie zal mij dragen, naar het hoge noorden van de wereld en alle uithoeken, want ik weet, dat mijn reis zal slagen. Er komt een dag dat we weer samen zijn.…

Schone stem bij lier verwint nuchter verstand, vindt drukke stad, eenzame uithoeken. Zelfs planten, dieren en rotsen zoeken het spel, waarbij de koudste ziel ontbrandt. Aan onbekende, verloren klanken hebben de kunstenaars der vroegste tonen hun onwankelbare naam te danken.…

Zij dingen naar de hand in een volgende vallei en naar de verste uithoeken van de zee, zich van geen verandering bewust, zonder aanstoot op gevaar van opkomend tij, danst door het warme zand dat streelt en haar wakker kust.…

Oproep, tot in de verste uithoek aan de ziel. Liefde, Onmisbare zachte wenk. Verlangend om uitgenodigd te worden aan tafel. Wil midden onder ons zijn. Liefde, Maakt mens van de mensen. Strijd om het ego is haar vreemd. Liefde, onwankelbaar licht. Haar gratie, boven alle schoonheid verheven.…

Ik mag dan veel hebben gelezen, veel meegemaakt en uitgeschakeld, als een engel in de zee gezwommen, de duisterste uithoeken van de hel hebben gezien, de zon ingeslikt, er nu uit zien als een dikke beer, die met een ademzucht kan weren, met een grijze haardos, die bol staat van de vlooien en het roet, ik zal hem nooit van mij afslaan het…

Wat wens jij nog te willen uitzoeken in tal van uithoeken. Weet er zijn van die dagen dat tijd folteringen bedenkt vragen opwerpt waarvan jij de teksten niet kunt vatten, in elke strofe een zangvogel het hoogste lied vertolkt, je hersenen kraken van het gedenken je steeds dat ene zorgenkindje, weilanden vol paardenbloemen schenken.…

niets beweegt niets te horen nergens in de Oostgracht leven op dit schemeravonduur, waar alle leven zich verzwijgt, maar alles leeft, alles bruist, in elk vlekje huist het onbesuisde leven, de natuur. die mijn bevroeden overstijgt beeld van stilte, geest van leven, onverzoend, tot een late zwarte stip zich losmaakt uit een verre uithoek…

Het sluipt en stoft in de verste uithoeken van onze nationale kijkdoos, het matte populisme gloeit door het gekleurde ethisch dak, is het de band van vrijheid die zo kwelt?…

De brokken vliegen me om de oren op het puntje van de stoel met een mimiek steeds rekbaarder tot in alle uithoeken van de kamer ik moest zo broodnodig een nageslacht uit hoofde van het prakkeseren steeds meer verplicht het vuile bestek me tot bananenprak het talen fijntjes platgeregen tot een abc en het nawijzen zonder enig prakkeseren…

Wijsgeren gehuld in een wijsgerige deken daaronder hun amulet, blijven transcendent , ongrijpbaar, ik heb mij daarop stuk verkeken, wel de uithoeken van mijn ziel verkent. in die gedachteloper verloopt het zand in de richting die hand van welke hersen- kant hem plaatst, we kunnen hem blijven draaien, met de ons aangemeten tijd.…

In 'Amateurs' laat Wim Overweg zijn licht schijnen over het gestuntel van de Amsterdamse naamdragers van de grote Griekse held - ooit wapenbroeder van Achilles en Odysseus - een blamage die tot in de verste uithoeken tot hilarisch leedvermaak heeft geleid, van de kleinste dorpen in de Atlas, tot de uitlopers van de pampa's in Tierra del fuego, de…

Over toppen van de duinenrij, stampt ze de schelpen fijn tot nieuwe paden, de wind borstelt de helm en het golvend haar, gebleekt door zilte zon en het natte zand, waaruit de meeuwen van haar dromen zijn voorbestemd, zij stijgen met elkaar naar hogere regionen, verre uithoeken van de ‘zielezeeën’, zich van geen kwaad bewust.…

En nu Vele kilometers van de ene kant van België naar de andere uithoek. Een hart vol verwachting maar ook twijfel. Zal het klikken Zullen we elkaar herkennen volgens de vele geschreven zinnen? We waren allebei vol emoties, in de twinkelende ogen was geluk Het hart warm De knuffel hartelijk.…

ook woestijnzand loopt niet over water, en stokt niet aan de groene oevers van het beloofde land het sluipt en stoft in de verste uithoeken van onze kijkdoos, het matte populisme gloeit door onder de wimpers van een klinisch dak moeten we een streep trekken voor een denkbeeldige slagboom, en zelfs een gewone mus niet meer telt?…

En nu Vele kilometers van de ene kant van België naar de andere uithoek. Een hart vol verwachting maar ook twijfel. Zal het klikken Zullen we elkaar herkennen volgens de vele geschreven zinnen? We waren allebei vol emoties, in de twinkelende ogen was geluk Het hart warm De knuffel hartelijk.…

Niet alles is tot in de uithoeken blauw. Ik zie staaldraad diep in de schors van een boom gekerfd. Langzaam gewurgd door zijn eigen groei. Kroon en takken afgebroken. Ik zie takken willoos in de storm zwiepen. Dode takken op de grond. Ik zie een vrouw met een lege hondenriem in haar hand. Ze schreeuwt tegen de wind in. Ik zie het grijs.…

mozaïek van zijn muziek vervoering boven het friste geel hoogtepunt van alle lissen, van het eerste en het laatste deel als kleurrijke overstroming, geluid van de helderste beken, decor als aangeboren natuur als bruid waarin hij het ultieme doel bereikt, hij modelleert het licht, gegrift in fantasie tot mystieke patronen die de uithoeken…

Op zoek naar iets puurs, iets van zuivere onschuld werp ik mijn dwaallicht over het rotsige landschap van de schaamte in de verste uithoeken en de donkerste spelonken van mijn verscheurde ziel speur ik naar de schone maagd wiens naam ik niet noemen mag omdat, wanneer ik toegeef aan deze diepgewortelde behoefte het te benoemen ik niet alleen mijzelf…

Maar dan weer verder, als een waakvlam nog net zichtbaar in een uithoek van je hersens. Tot ook die in het sterrengat verdwijnt. Waarna nog slechts een tekstwolkje met wat lichte en geschikte woorden vlak bij je mond achterblijft. Een wolkje dat tenslotte als een luchtbel op het puntje van je neus ontploft.…