Alle inzendingen over vagevuur

Haar navelstreng wordt doorgesneden het heeft nu al lang genoeg geduurd Leven is een pijp kaneel, een ieder krijgt een vrolijk en een droevig deel Na Lourdes wacht nog het Vagevuur Slechts door loutering kan een mens de hemelen betreden De pomp die levensfuncties overnam wordt stilgezet met vaste hand haar laatste zucht klinkt door de kamer…

gejat Die mensen, die hebben het zwaar Die leven in een barre cel En kunnen alleen maar dromen Ooit te ontsnappen uit de hel Het is onrechtvaardig Verschrikkelijk om te weten Maar toch hoor je iedere dag Hun schrille doodskreten Ontsnappen lukt ze niet Ze kunnen niet langs de oorlogsmuur Dus moeten ze altijd branden Branden in het vagevuur…

Als een oude man wrijf je voeten blond haar op ongeschoren benen verontrustend geil de krulletjes van jonge schaamte bedekken nooit genoeg het gulzig aanzien van vuige gedachten je ruikt naar Goddelijk als marshmallows in het vagevuur een ketting onttrokken aan broze onschuld ween jij het wijwater brak de soutane bloost een mufheid…

van onderuit onderhuidse woede wordt geuit kom ga mee de wijde wereld in we raken van de weg de wijs niet kwijt we gaan er tegen in kom ga mee janken huilen van verdriet een ander zien we niet die rotter leeft dan wij helpen is er echt niet bij kom ga mee ik zie de hemel door de poorten van de hel lopen op het pad van vagevuur…

Hoe een klein onschuldig vuurtje De oorzaak van het vagevuur kan zijn. De pijn van oude herinneringen…

stilte uit als huis voor de vele menselijke aberraties dat drukkere tijden dan ooit meemaakt gelegen aan een onbegaanbaar pad met tal van zijwegen waar iedere richting zijn eigen realiteit in luguber een gestalte kan geven zelfs in de obscuurste spelonken van het dark net is stilte gefaseerd heter dan hel waar de hitte van vagevuur…

ving de wind met grote wieken druppelde regenwater door het mos liet de lampen branden op wat hout Ik zie grote walmen zwart een zee met gebroken water te veel gesnoeide bomen het wordt alsmaar later Schoffelde in het zand naar sporen uit ’t verleden ’k vond slechts lege flessen wijn en hier en daar een mammoettand Warmde mij aan ’t vagevuur…

Winden gieren zoals ze altijd waaien, zaaien spoken in mijn hoofd, cirkelen weg door open kieren, glippen weg met de magere lijven om die naar de kille boezem terug te drijven, rook dat waart langs vagevuur en blinde gaard, dooft de gulle lach om de vastberaden lippen, kan ik alleen verklaren, dat ik in dit verduisterd uur niet…

Doelloos zap ik langs radiozenders terwijl de wasstraat mijn metalen omhulsel door het vagevuur van een lava lijkend schuimgordijn sleurt. “We peuteren de poriën van je laklaag leeg.” Een belofte die ik niet kon weerstaan. Gelouterd keer ik terug op de weg waar leegstaande kantoorpanden me aanstaren.…

Duivelse ogen kijken mij aan Door vagevuur omringd Voel ik de angst Die mij zo verblindt Ik stop met rennen Mijn benen zijn moe En ik draai me om Naar mijn tegenstander toe Maar ik voel me weer krimpen Zo klein als een kind Hoe kan ik die angst afwerpen Voor het rennen weer begint ?…

doet dolen en allen die haar tovertaal verstaan Ik zie haar aan met mijn gesloten ogen zij die zowel daarginds als hier bestaat zo innig mild en zo vol mededogen het zwarte water spiegelt haar gelaat ‘n Toverdrank zal ik u toebereiden gevoed door eeuwig brandend zielenvuur verlos dan mij, uw eeuwig toegewijde Bevrijd mij uit dit aardse vagevuur…

zwarte sexy shirt langzaam naar beneden je billen strak in spijkerbroek wiegen zwoel op het ritme van de nacht een stem uit de verte fluistert duivelse verlangens bevangen door wellust geef ik me over aan mijn lijf dat begeerte verraadt in schemer van de maan verschijnt een gloed op mijn melkwitte huid katachtige ogen schitteren in vagevuur…

De middernachtelijke dromen over vagevuur en hemel naast eeuwig branden in het helse martelvuur Rust mijn ziel er zijn geen andere goden dan de stemmen in je eigen hoofd Dat stemmetje dat zegt: je zou beter moeten weten je hebt toch een geweten om gewoon te kiezen tussen goed en kwaad zonder schuld, boete, overgave, beschikking,…

Hun verblijf in het vagevuur daardoor bekorten? Op catechisatie hoorde hij dat het vagevuur een verzinsel is. De doden zitten in de wachtkamer voor de hemel maar voor de reformatorische wereld waarin hij opgroeide was heel het aardse bestaan al wachtkamer voor hemel of hel.…

mijn lichaam is in haveloze staat een oud, geheel versleten apparaat dat zelfs de laatste hoop heeft laten varen nog even en u mag me doodverklaren want ook m’n geest is reeds ten einde raad een oude man, die trage meters strompelt de afstand van het kastje naar de muur en op z’n sterfbed pure wartaal mompelt ik voel de warmte van het vagevuur…

hij spiegelt zich in het stille water vanuit z’n torenraam blikt hij omlaag en zoekt de diepste gronden van Den Haag de bodem van de politieke krater de kalme vijver dampt of is het rook die opstijgt van een smeulend vagevuur plots borrelt hij sinister en obscuur vanaf het eiland lacht het rode spook achter buigend groen zo goed verborgen…

Noordenwinden gieren zoals ze meestal waaien en zaaien twijfel in het hoofd, spoken sluipen door de kieren, magere lijven gekluisterd aan ketting van de tijd, glippen langs de gekozen paden om de daadkracht in te lijven, slierten wierrook waart langs vagevuur en blinde hellegaard, dooft de gulle lach om al té vastberaden lippen,…

Zend iemand in het vagevuur, met af en toe een kleine wandling in de hemel."…

ik kon zien mijn netvlies is voor eeuwig met alles wat van jou was en door jou was en bij je hoorde beprint Nooit zal ik dit en dat en hét en jou vergeten Aan de vergeelde en half tot rood getrokken foto in mijn kast kan niemand zien hoe of het was behalve ik Maar de minnestrelen, de kussen, zelfs nog vlak voor jouw vagevuur…

geen blazoen dat de overwinning kan spellen op mouwloze pantserwagens, het afgrijzen duikt weg achter dode struiken en lege waterkruiken, het geweld is de chaos moe de rooddoorlopen kasseien schreien zich in schreden voort die de laatste sporen van vrede voorgoed in het oneindige hebben geëtst , de hemel kaatst de hel en vangt het vagevuur…

pas want als die hond er iets van at wist hij heel zeker dat zijn hondenlijf het gauw hier zou bezuren En hij lachte in zijn vuistje toen het stiller werd die nacht alleen bij daglicht zat hij vast gevangen achter dikke muren waar zijn moeder hem toen zag en nog die ware woorden sprak Quirinus -denk toch aan je naam voordat je brandt in vagevuren…

het antwoord moest ik schuldig blijven en ik voelde mijn lichaam verstijven hoewel ik wist dat hij wel om mij gaf volgde op deze nalatigheid onverbiddelijk straf ik stotterde lichtelijk overstuur dat ik hoopte op het vagevuur geërgerd toornde hij: ‘Ken jij de feiten wel?…

zonder enig voorafgaand beraad dat toonden zijn woorden aan geheel op eigen houtje heeft hij aan mij een bezoek gebracht gij, Julius, zo sprak hij met eerbied zijt een toonbeeld van ijdelheid nog nimmer dat ik de hemel verliet voor een mens die daar zo aan lijdt blindheid voor eigen kunne, overschatting van uw wezen minstens het vagevuur…

Een onheilspellend stil lag in ‘t land angstig kropen dieren in ‘t veilig hol ‘t Vagevuur bleek echter niet coulant alle aardbewoners betaalden hun tol Toen brak het grauwe gedonder los bliksemschichten leidden hun hel in Heel de wereld naderde ‘t total loss almaar meer bleek ‘t het eind begin Grauw gele lucht verlamde ‘t land sinistere…

schrijvers, drinken ’s ochtends koffie en gaan werken Niet opwindend, toch doen we het Schrijvers noemen dat Kleinburgerlijk, en zeggen dat we niet Vrij zijn Grote woorden met hoofdletter schrijven gaat over grote dingen Schrijvers denken dat iemand ons met revolver dwingt koffie te drinken en te werken Wel, dat is niet zo, we kiezen het vagevuur…

Het was haar dance macabre, haar pasa diabolo met de dood, haar dansen in 't vagevuur, haar tango van het stervensuur. Zo liep ze nog rond, zo viel ze neer. Ach alles heeft z'n grond maar 't gebeurt geen tweede keer.…

gedogen of zwijgen Want nee zeg niet jullie kind, toch niet jullie zoon, dochter, vriend, vriendin, nicht, neef, vader, moeder, tante, oom, oma, opa zij, wij zijn een echte hechte heterofamilie Die dus niet, nee die niet dus veelal zonder woorden met een zwijgende ontkenning van wat ik was en nog steeds ben Waar ik nu ook ben, in het vagevuur…

Branden in hel of vagevuur. Dat menen sommige theologen, nog steeds. Doodgegaan. Gewone stervelingen geloven dat. Zij leven in het zwarte gat. Zwarte gaten bestaan, toonden tal van astronomen aan. Verlicht. Zo ervaart een verlichte geest. Verlichte geesten rouwen niet. Zij lijden, dus overlijden, niet.…

Herfst is lijden, vagevuur, en smart. En van Jezus en Zijn Anker, Kruis en Hart Zijn licht is als het Herfstlicht. Zoet,zwak en aangepast aan de lichtontvangers Ik ben een herfstziel Het stormt en het dringt Langzaam tot mij door De kat is wit.…