Netgedichten

netgedicht (nr. 49.152):

De danseres.

Ze was een danseres,
dat kon je aan haar kleding zien,
aan haar mooie opgestoken haar,
aan de manier waarop ze liep,
aan haar fier geheven hoofd.
Je zag het aan haar handgebaren,
aan haar afgetrainde lijf.
Mijn lief, 't was een prachtig wijf.

Ze danste als een vlinder,
maakte sprongen als een hinde
en pirouetten, maar een keer te veel
en stortte toen van het toneel
op haar kop in de coulissen.
Het bloed spoot uit haar hoofd.
Zo heeft de dood haar weggeroofd.
Mijn lief, ik zal je missen.

Zo ging 't toneel aan haar voorbij,
nam in de derde scene alles af,
gaf haar helaas te weinig tijd.
Mijn God, 't was zo'n mooie meid.
Maar toen greep zij haar laatste kans
en stierf haar zwanendans.
Langzaam dansend ging ze naar haar graf
en kijk, daar ligt ze dan.

Het was haar dance macabre,
haar pasa diabolo met de dood,
haar dansen in 't vagevuur,
haar tango van het stervensuur.
Zo liep ze nog rond,
zo viel ze neer.
Ach alles heeft z'n grond
maar 't gebeurt geen tweede keer.