Alle inzendingen over verdorring

de waarheidsboom groent schitterend blad bloeit ongerept de mooiste bloemen maar aan haar voet scheurt traag de bast woekeren liegbeestjes in een zelfknagend gat ze nemen stukje leven mee en bouwen zo een wereld die de waarheid niet zo nauw meer neemt het leugennest groeit best terwijl de bladeren al snel verdorren…

De droogte die eindeloos verzand Het halstarrig verdorren van vechtend jong groen De eeuwige woede die verwoestend brand De vraag verzwijgend, wat te doen De leegte gevuld met de warmte van een zoen Het water sijpelt schaars over de rand Het leven schiet voorbij terwijl het water land De verlichting, de uitstraling van het regen seizoen…

en ik kan slechts onthouden dat de klaver die je gaf in verloren momenten te zwaar beladen was strakgetrokken door het gewicht van eigen bloemlezing onschendbaar vanaf die plek de dansers, ze dansen niet mijn handen beven, de dagen veranderen het wachten op een woord, wat de stilte nog kan oprapen later, of wanneer de blaadjes verdorren…

Langs de kant van de weg, liggen bloemen, staan kaarsjes en liggen knuffels, bij de paal die hen het leven kostte, langs de kant in het gras, bliezen zij hun laatste adem uit en iedere keer als we de onheilsplek passeren, voelen we weer mee, met hen die achterbleven, want langs de kant van de weg, verdorren weliswaar de bloemen,…

Daarom omfloerst nu waas van smart mijn ogen, ik zie mij door de leege jaren zwerven die liggen voor mij een verlaten veld; en zie de bronnen van mijn kracht uitdrogen, mijn hart verdorren in dit levend sterven: ik had mijn zaak op broederschap gesteld.…

Uit de delta’s van mijn bloedrivieren in mij ruizen, het maakt mij naamloos in de diepste slaap van wintertijd wat bij het verdorren en verandering hoort, vervelt het lijf in een eigen cocon, zodat ik nieuwste stormen kan doorstaan, deelbaar van welbehagen zonder pijn.…

Vertik het om te doen alsof Vertik het om te zwijgen jouw schoonheid is jou eigen en van je voeten schud het stof Vertik het om voor schut te staan Vertik het om te draaien je hoeft niets te verfraaien je ook niet op de borst te slaan het is al goed en goed genoeg de honger meer te worden doet prematuur verdorren de struik die anders…

En moeten ook de bloemen weer verdorren: mijn lendenen zijn omgord, mijn voeten staan geschoeid. Uit Uwe Hand ten tweede maal geboren, schrijd ik U uit het donker tegemoet.…

heb het al achter me gelaten ook al staat het overal nog op de muren geschilderd, ook al staat het nog gegrift op banken, tafels, planken je zag enkel mijn schulp, waar ik al die tijd in kroop je zag enkel mij verdorren in de late herfst avond het doet me nog steeds de sporen bij elkaar zoeken maar elke aanwijzing zegt me met trillende…

Liefde leeft, heb ik vernomen, op bloeiende bomen en vloeiende stromen -die fluitend flaneren, maar vanbuiten verdorren als de grond waarop wij teerden. Dodelijk dansend onder de dromen die verteerd vallen als een illusie.…

Maar als de goudgele korenvelden verdorren door een verschroeiende hitte en ik loom en bezweet verkoeling zoek op een bankje onder een naar water snakkende eik, dan dagdroom ik over stille vergezichten, waarboven een milde februarizon in een strakblauwe omlijsting flonkerende diamantjes tovert op een maagdelijk, wit sneeuwtapijt.…

Ik hoor het schreien van mijn hart om ‘t allerwegen verdorren van mij Mijn mond fluistert zacht verward zou van mij nog wel iets bestaan? Ik proef de stilte van ’t oude hart diens laatste klop echoot in mij na Vandaag ziet morgen minder zwart doordat ik door eeuwige stilte ga…

Ik sta op de steiger, de kwast smaakt naar de fabriek die het gras doet verdorren, boven mij zijn armen die driftig manen niet te talmen op ritmisch zwiepende sporten. --------------------------------- uit: 'Tirade', jrg. 37, 1993.…

Ik wil alleen nog schaamtevol dit kindekind vermelden nee wacht natuurlijk ook de moeder zo kortgeleden nog dezelfde ademtocht nu dan opnieuw verbonden door de zoog zoog zonder zog moeder-kind als bitter kleur- tableau van magerte neergezogen voor verdorring tussen wijs- en middelvinger zie een verdroogde onvrucht toegang tot de melkeloze…

Verlept, gestorven zijn de rozen van weleer Hun stelen en doornen zijn slechts gebleven Herinnering rest mij uit hun jonge leven Hun geuren zo aromatisch en zo teer Hoe schoon waren hun vormen en hun kleuren Hoe lief’lijk charmant hun dansen in de wind Hun glimlach in stralende zon als van een kind ‘t Verdorren van hun schoonheid laat mij treuren…

Ze verdorren in het laatste licht. Ik streel een laatste keer zijn stam, raak zijn takken even aan en gaandeweg verdwijnen de muren uit het zicht.…

Ze weten het, ze voelen al de kilte van de herfstdag die lange schaduw werpt en bomen laat verdorren. Maar arm als ik zijn er zo velen, hun hart is niet bij machte om het woord te vinden dat oplicht als de dagen grijs en treurig zijn. Is dan de stilte meer gepast en enkel ’t luisteren naar wat onuitgesproken in de ruimte hangt?…

Vele gedachten helpen de Grote Kerk, mogen daarbij eens krimpen, verdorren, zijn steeds weer levendige lentetorren.…

Lang voor ’t verdorrende seizoen beginnen moet, speuren haar scherpe ogen naar de onderhuid. De bloemen van haar bloed schreeuwen haar kleuren uit. Ze gaat uitdagender dan ooit van hoofd tot voet. Er is een leven dat zij in den spiegel voedt.…

uit een klein zaadje ooit dat zich mengt met eicel groeit machtige leven door aandachtig bewaterde wortels met aandacht en liefde zich evoluerend en ontplooiend door met liefde te vermeerderen wat passie expandeert houd daarbij het hart vrij vrij van geroofd bezit en vluchtig geweld dat dankbaarheid doet verdorren waar het plezier en vreugde…

Ze zal nooit de bloemen laten verdorren in haar wezen, waarmee zij haar omgeving heeft bevrijd, het beste medicijn om te genezen, om zelf weer bellen te gaan blazen.…

't bos Geuren en kleuren vertellen iets moois paden en rustige verhalen trekt iets meer de geest omhoog Zachtjes aan haar rode hartje beloven dat de tijd inderdaad ooit uit zal doven Net als lichtjes ooit eens verdwijnen stoppen met schijnen in het eindloze duister Stoppen de knoppen met tikken takken uitbloeien rozen verdorren…

weten het denken, doen en laten en je vraagt - spiegelend - is dit - is dít mogelijk dat dít jou jóu met in het hart gesloten - voor eeuwig - de goud ervaren regenboog van te vroeg ontnomen in zomerse volheid gegroeide uit lenteknop gesprongen liefde dat dít jóu kan gebeuren waar komende dagen zich - voorspelbaar - nevelden in verdorrende…

Mijn woorden naar de zon gericht, vertellen hoe men hemel sticht en aarde laat verdorren in een zon, zo onmiskenbaar hemels fel dat ijskonijn en magnum plus er samen zijn als vader en als moeder, in de naam van de zoon. Waar ga ik heen?…

boven haar afgezakte broek en haar spiedende ogen vanaf haar balkonbos de woeste trekbewegingen tussen haar benen de planten en bloemen die zij teder met haar borsten omhelst ik ben allang geen Don Juan meer ik vermoed dat zij net als ik de kunst van het versieren verleerd zijn dat er een drama aan ten grondslag ligt dat wij aarzelend verdorren…

ik was even weg en huisde elders niet dat ik mezelf kwijt was maar vertoefde nabij kwelders en schorren kreken en blauwe luchten en zocht mezelf en terwijl ik dat zeg zag ik velden vol uien, neen, zij waren nog ver van een dreigend verdorren wel deed de lucht mij drukkend zuchten ik zocht mezelf, op zoek naar mijn middelpunt wilde het…

aardige dieren met een hoog aaibaarheidsgehalte, maar uit haar hoofd kan niet langer een boom groeien In de nacht van haar hoofd huizen de taboes in de koestering van haar laatste woorden leeft in de elleboog van haar laatste levenshoop komt in de genade van haar doodstrijd smaakt niets in de slaap van de speling van het lot berust in het verdorren…

een enkele keer Bloem, jij hoort hier niet Veel te mooi voor wat dan ook En zeker voor dit onkruidveld De wind die jou hier lokte Waarom in hemelsnaam Vervloekt, jij wind, jij zaad Hier huist niets goeds, weet je wel Ik ruk je uit, jij onverlaat Dit is mijn hel Blijf weg, blijf weg Jij vals reddingszaad Maar kon het niet Zag je snel verdorren…

stamelt in de kraag Met de macht der gewoonte de arm strekt Voor een Sieg Heil die galmt in de bunker Een koortsig gewemel hangt daar rond De ondergang plant zich onderhuids voort Het volk verdient de galg De pletwals van rupsbanden Want de natuurwetten Kunnen geen garnalen dulden Die zich niet verzetten Laat ze verstuiven, verdampen, verdorren…

Verdorre de hand, die verraderlijk streelt; 'k Voel liever een klauw of een tand! De handdruk, die louter een ‘gunstje’ verbeeldt Die wijs ik bepaald van de hand! Ik weiger uw handje zo keurig en teer, Mij angstig en huivrend geboôn! Ik vraag u geen handschoen; ik weiger die eer; Al waart gij Jouvin in persoon!…