Alle inzendingen over verjaagd

Verjaagd door het stampend leger, dalen ze, het nerveus zenuwachtig getokkel van de zwarte kat negerend, werveltrap na werveltrap naar boezemkamer. Gedreven door het pompend ritme storten ze zich, en masse ongestoord op het ontwarren van de sinusknoop.…

Vannacht was ik de peilloze open hemel, verborgen achter een grauwe wolkenlaag, waaruit als papiersnippers vogels tuimelden, door de hitte van een zinderende zon verjaagd.…

Woorden van rust en ontroering waaien weg, verjaagd door de wind, woorden van liefde en troost verwaaien als bladeren in de herfst. En na de wind wacht ons slechts leegte, en hoop zonder doel.…

Solitaire nomaden nu honkvast geworteld klimmen hoog zonder gêne en voorbehoud Hoogvliegers tussen de planken van wambuis en heide van 't Hoog Veluwse Deelerwoud Aangevreten door zwermen muskieten waaiend met winden in de stratosfeer Door jachtige wolken verjaagd door de hitte van bosbrandenvuren van mediterraan hout…

Daarmee wordt de tweevoeter Rap uit zijn nest verjaagd En d' mens niet meer geplaagd Ook burgers helpen mee En toeteren voor twee! Om 't beestje te verjagen Dat brengt rust in de dagen Mocht 't allemaal niet lukken En houdt de roeker nukken Trekt men een lichtpistool Want d' vogel groeit als kool!…

het glad en rond bleef steeds meer staan ook in je stem liet jij de hoge tonen iets meer vrij je gebaarde sneller in vaak ongedurig zijn jouw haast voelde niet fijn tot jij mij sneed met je onzekerheid wij waren samen kwijt toch zijn wij teruggegaan op zoek naar waar het is ontstaan de omslag waarin rust door spanning werd verjaagd…

Maar die door de toekomst werd verjaagd. Waar ogen elkaar weer vinden en de tijd vergeten en ons niets meer vragen dat we niet meer weten. Waar we kijken naar de kleuren die weer vrijheid beloven en de geschiedenis in boeken en woorden bewaren voor wie geloven en vertrouwen wil.…

Vandaag kronkelt het lachjes in het huis ze springen zonnig door het venster raam, al glinsterend vrolijk op mijn tafel thuis hun licht spiegelt zich dansend zacht tekent kleurige rondjes op het blad gemaakt van schitters in mijn glas Vandaag heeft de lach het leed verjaagd versnipperd al met kwinkse slagen die elke traan nu weg wil dragen…

Stille koning van de vijver, je rivalen zijn verjaagd en triomfantelijk trek je kringen door het spiegelende zilver... het duurt nog geen seconde, dan doorklieft de dolk het water, en treft je midden in het hart, tot koningsmaal van een blauwe rover.…

Als kwallen zijn uw stadsneurosen naar de diepere lagen verjaagd. Plezier spat van de golvenkoppen! Herboren sopt u terug naar het strand. Wonderlijk wakker rekent u talloze klevende zandkorrels tot uw supporters.…

Ik ben voor jou verjaagd uit de hof van elke taal en heb geen woorden meer.…

't Is het Leven dat henengaat, Stadig, stil, Als zoveel dat altijd verder gaat En toch niet heengaan wil; Als elke tik van de klok, die uur Nà uur slaat, En nieuwe voortdringt, en ze één voor één, Eén voor één sterven laat; Als elke vonk in de vlammende haard, Vuur een poos, Door 't vuur geboren, door 't vuur verjaagd En geblust…

Europa is een woord, als alle woorden Verjaagd, vernederd. Aan de horizon Dwarrelen nog wat vage slotaccoorden. Geen die ze hoort. Van niets meer ziel of bron. Arm troetelkind, te vaak, te schril geprezen Met slechte adem, achterna gezeten Door charlatans, bemind met bullepezen. Alleen nog kermisvolk wist hoe je heette.…

De avondzon verjaagd al het licht even voordat de schemer op staat een gratis schouwspel in het zicht er is geen kleur die mij niet ontgaat de hemel staat als het ware in brand door al die fel gekleurde tinten mijn auto zet ik even aan de kant om dit wonder te laten bezinken gehoon en verwensing is mijn deel terwijl een auto langs mij schiet…

ZONNEKLAAR zijn naam was IJZERHARD hij wilde macht en praal op de huwelijksdag was de prinses gevlucht een fee vermomde haar in een witte reiger haar nest was in het zomerwoud waar andere vogels huisden een prins kwam daar gereden zijn naam was HARTVANGOUD door zijn blik werd zij prinses de fee heeft hen getrouwd IJZERHARD werd toen verjaagd…

donkere donder boven het verlaten podium saboterende stortregen heeft iedereen verjaagd alleen de zappende zee de bliksem en het jodium de voorbije voorstelling is reeds vervaagd mijn hebberig hart is de performance vergeten op zoek naar mijn partner dicht bij de zee op die platte plankenvloer godvergeten stond jij als verleidster ik wou…

Wie is de enige echte superheld in het leven Wie heeft jou altijd een veilig gevoel geven Wie maakte de insecten dood in jou kamer Wie verjaagde de boze geesten en de monsters die onder je bed leefden en die enge figuren die in de schaduwen bewegen Wie maakte met een kusje alles weer beter als je een enge droom had of door dommigheid pijn…

Hoe het is om nu te leven – door verleugening en kromspraak uit de taal verjaagd te worden knecht te zijn van hen die ons zouden bedienen — Tot monddode wezens vermalen, door naamloze machten beheerst, wordt ons de adem afgesneden, wordt het mes ons op de keel gezet. --------------------------------- uit: 'Cantus…

Blauw maanlicht schijnt stil op een tere zwarte roos ze staat daar koninklijk, gesloten en broos Pril in knop verwachtingsvol richt ze zich op Nog even en dan zal haar maagdelijke dauw dageraad's drank zijn, vol zoetigheid, zonder rouw Verwarmd tot in haar diepste binnenste verjaagd de zon de nachtelijke kou Met haar stralen vol belofte…

en onecht tussen verstoten en zelfrecht binnen, buiten trachten een wereld te omsluiten leven in de overlevering die vandaag naar morgen heet wonen in kastelen van karton of tussen tochtige muren zeker ook onder het blauw een glimlach in de zon waar men ademt tussen keuze en leuzen van verzamelde levensbrokken de verjaagde…

leven, onbedorven patronen die zonder wetenschap zichzelf telkens klonen en waar kleur vele afgronden verandert in spreuken Hoedanig zoals zijn lot zal zijn dicht hij beurtelings langs paden die bezaait met scherven doch ook met lillapaarse bermen zijn die rijmen op de vele altaren waarvoor hij heeft gebeden Toch ook is hij verguisd en verjaagd…

de liefde is reeds lang vervlogen verjaagd door heftig zwart, heeft stil de wijk genomen naar een diepe donkere kast verzegeld en op slot gedaan stil ligt het in een hoek, wat geweest is voorbij grijs kleurt het levensdoek de nachten: donker, bevreesd, wijl er geen hoop meer is, geen liefde wordt verwacht...…

openkust in het gras en de vogels vol overgave zingen uit hun zoetgevoisde keeltjes die als sonates klinken als kleine juweeltjes Alles zal groeien Alles zal bloeien in prachtige kleuren en bedwelmende geuren die zintuigen strelen als de lente komt en haar kleed straks jubelend en in schoonheid weer draagt zijn de sluiers van de winter verjaagd…

wat zij nog weet van het begin is de huivering van licht die een zachte wiekslag brengt waarmee de nacht wordt verjaagd wat zij nog weet van de nacht is een hunkering naar kleur die de dreiging van stilte draaglijk maakt wat zij nog weet van kleur is de verandering van seizoenen en nuances in het spel van sneeuw en clair-obscur wat…

in een keurig passend jasje gemaakt met eerbied spoedig afgestaan aan de jongere gedaante vasthoudend aan een storm de storm der droeve zielen van de wildernis in weemoed veel hartstochtelijk mannenbloed ogen scheef door onzinnige gedachten of nieuwe schoenen zinvol zijn nuttig genoeg om te worden gedragen nadat de maatschappij is verjaagd…

een oorlog die wel gewonnen maar nooit genezen kan zijn grond dat bloed kan zweten tranen uit natuurlijke bronnen eeuwige pijn zal ieder kind zijn kinderen tekenen de wereld stap voor stap aan het verenigen tegen de gruweldaden die een volk verjaagd heeft in 1 klap een volk dat zich in de geschiedenis zal vereeuwigen zonder hun waardigheid…

letters van scharlakenrood sijpelen stilletjes over de dag van morgen eentje die stilte behoeft gepaste stilte omdat zij nog altijd niet worden geloofd hoe mensen werden ontmenselijkt ze opgeroepen werden, er niet geraden maar verraden werd, mensen die zich veilig waanden werden vernederd, geslagen verjaagd, opgesloten, in veewagons vervoerd…

splijtend in verwarrende lagen waar zwarte beelden ter mijner eer moeiteloos worden opgericht en ik haast radeloos mijn zielenlast weet te dragen in een amorfe sfeer het voelt als een levende dood verlaten in massaal gedrang luid schreeuwend met opgeheven armen hoor en voel toch mijn nood bevrijd mij uit mijn geestelijk gevang verjaagd…

vlijtig geknipt en gladgeschoren liefdevol met weemoed houd ik in mijn handen de ijzeren schaar die ik ooit heb georven de scherpte is door roest bedorven de romantiek van schapenscheren zorg over het niet bezeren het dromen over toen heb ik wel behouden maar die tijd die is niet meer de geur van veen en heideroos heel ziek verjaagd…

wie zag haar staan in de flarden mist langs het tractorspoor op die koude vroege ochtend haar gelaat besmeurd haar kleren gescheurd haar ogen leeg en doods haar blik bijna levenloos de kwelling van het kwaad had zich verstopt in die nacht haar heimelijk opgewacht geschopt en verkracht haar vrouw-zijn ontmaagd haar dromen verjaagd…