282 resultaten.
De Violist
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 260 Tegen het verweerde hek
stond de eenzame violist
ik zag hoe hij behoedzaam
de strijkstok op de snaren lei
ging eerst met de stilte in gesprek
zette aan en hield weer in
liet met gemak de snaren trillen
zong daarbij een idyllisch lied
had het node gemist en met
applausgebaren en een glimlach
wierp ik een muntstuk
in de aftandse vioolkist…
manganiet
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 69 geluk moet wel haast een Vlaams café zijn
met sanseveria’s voor het raam
dan is pech een verweerd bord
toegang een half uur na zonsondergang verboden
er zijn grenzen
het is niet toegestaan alles zo maar toe te staan
er is een begin
zo staat in de rollen van de Dode Zee
tijd is een uitsparing in dood
liefde is een redmiddel tegen eenzaamheid…
Zomaar iemand....
netgedicht
3.0 met 35 stemmen 1.263 Zomaar een verweerde oude man,
zittend op een bankje in het Vondelpark
met trillende handen genietend
van een klein bakje kersenkwark.
De doffe ogen tranen
als hij zijn lippen dept.
Eenzaamheid en verdriet,
blijkbaar zijn dagelijks recept.…
troosteres
netgedicht
3.0 met 16 stemmen 1.232 aanhoudende stroom langs
verweerde kusten
die ons bestaan overstijgt
in broosheid berusten leert
waar weemoed in het gaan
en keren schuilt bij een teer
gemis over weerzien droomt
onder weidse luchten lasten
minder drukken in wiegend
avondrood worden verlicht
waar een mensenkind zich
door de zee gedragen weet
hier aldoor…
Eer
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 202 Ik schrjf een gedicht en ik weet
Zonsverduistering omgekeerd
Echte stilte echte woorden
Oost in West verweerd.
Een diepe wens tot gronden.
Heer, ik heb U teder.
Als ik begrijp dat er geen bodem is,
Schenk Uw genade neder.
Wel een hel en hemel
Ontvangen een geheel
Dat is slechts een keuze
Eer ik uw Zonen, ieder enkel deel…
Hongerige storm
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 104 Vraatzuchtige golfslag bijt op randen van betonplaten,
die verweerd en smakeloos in het zilt rusten.
Stormbrekers zullen de honger van de storm niet stillen.
Een vloedgolf likt met gulzige tong
en ontembare eetlust aan de troosteloze pier.
En spuugt alleen het hoedje van de dame
die naar een schuilplaats zocht weer op het droge.…
Waardeloos
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 193 Het meubilair vraagt om vervanging
het behang is volkomen verweerd
de hal is leeg
in de keuken rennen kakkerlakken elkaar achterna
langzaam leven
is er wel sprake van stromend bloed
niets schijnt zich te bewegen
niet voor of achteruit
de lucht is stil en zwaar
ademhalen gaat moeizaam
is leven moeilijk
daar waar mensen zichzelf vergiftigd…
Winter
hartenkreet
2.0 met 7 stemmen 1.122 De kletterende spetterende waterdruppels
dwarrelen door de dorre dag
de langverwachte lome lente
verdwijnt verkorven van verdriet
Niemand weet wat warmte is
verweerd door weer en wind
ze beven, bibberen dag aan dag
en hopen op een levenslach
Kom, laat mij de liefde leren
lief en leed van mensen
dan pas kan ik zonlicht kennen
en lentetederheid…
grafsteen
netgedicht
4.0 met 13 stemmen 403 in weemoed van het late licht
bloeiden rozen langs de steen
waar je nu samen ligt
ik kwam hier even in eenzaamheid
het is geen triest gebeuren
de rozen geuren mild
en ik spel de verweerde steen
mijn hart in innigheid
gevangen in loom bewegen
luister ik in de luwte
van fluistering van de wind
ik hoor jullie stemmen ijl en puur…
De verwachting
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 170 De koude etensresten
in de verweerde kom
beschrijven mij
wat van jouw lichaam rest.
Rouwen is het omgekeerde
want ik leek dood,
niet jij,
totdat in mij weer
honger is ontstaan,
verlangen werd geboren.
Blootshoofds heb ik
het nieuwe levenslicht
zien gloren.
Gedicht bij het gelijknamige
boek van Gilles Rozier.…
Kerk op de terp
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 208 Van op de terp
zie ik scherp
het beeld van Sint-Pieter
in de nis
van de muur,
de verweerde muur
van de gestuikte kerk
van Sint-Pieter en Corbie
op de terp.
Zie, de zon werpt
een lichtstraal
op de sleutel
van Sint-Pieter.
Ontsluit hij
het versteende hart?
Of schuift
met de schaduw
de grendel
voorgoed voor mijn zerk?…
Be-TEKEN-is
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 111 onder de vlierstruik van de oude woordhut
luierden letters in het mulle zand
overmoed en fierheid, hielden ze in stand
omarmd door het woord dat de meester had benut
het teken in ziel en vaandel gegrift
zachte avondwind blies het verweerd signaal uiteen
erf geëffend met wat sprokkelhout zonder grafsteen
vergeelde foto in een album van schoolschrift…
Terugblik
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 118 boven het water dreven
donkerblauwe wolken
een wit schip lag voor anker
muziek danste uit openstaande
ramen en deuren
de dagen waren lang
woelende levens sleten
weekten zich los van elkaar
vielen langzaam uiteen
een meeuw schreeuwt uit volle borst
landt zwijgend op de kop
van een verweerde stenen held…
BLAUW EN ROOD
poëzie
3.0 met 4 stemmen 387 Met luchteblauw en pannenrood,
Was de wereld schoon beschilderd;
Maar door onze zonden zijn hier en daar
Die kleuren verweerd en verwilderd.…
Vaders woorden
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 102 mijn vader is zo juist vertrokken
op zijn pak lag een beetje stof
in zijn borstzak zat een schrijfblokje
waarin hij al veel geschreven had
hij leek gelukkig en zeer tevreden
was zich nergens meer van bewust
zelfs de storm over het strand
plooide niet zijn verweerd gezicht
ik bevond mij dikwijls in zijn kamer
keek door het raam naar de…
mijmering
hartenkreet
4.0 met 22 stemmen 1.509 verscholen tussen
oude bomen
staat nog
die verweerde bank
we waren jong
met prille dromen
vele jaren liepen mank
gekerfde strepen
vergroeide harten
leesbaar is nog net
jouw naam
starend naar
mijn eigen schaduw
verbergt mijn rug
een stille traan
in het besef dat
kostbare jaren
zomaar verloren
zijn gegaan…
offer van de iris
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 403 kleine bel naast de deur
met sierlijk ijzeren gekrul
nodigt uit, ze smeekt
haar geklingel te wekken
op verweerde vensterbank
staart een gebarsten pot
vuurrood van haar hete doop
naar een zwarte iris oprecht
in haar buik geplant
met een geluidloze zwaai
offert een bloemblad zich op
voor de doorkomst van bezoek
donkere fluwelen streling…
Het assyrische rijk
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 97 eonenlang hebben zij
de tijd getrotseerd
waar macht en kracht
al lang zijn verweerd
in het assyrische rijk
heeft beschaving geheerst
zijn goden vereerd voor
een plaats in de eeuwigheid
maar sektarisme viert hoogtij
respect en historie zijn vogelvrij
de mens is vervallen tot
moord en vernieling in barbarij
ook kunst kent die ziekte…
laat je borsten onderzoeken
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 86 Het verkeer stokte
hortend en stotend wrong het
zich dwars door het dorp
in de oktoberzon
blokletterde een spandoek
rood op wit
aan de voeten van een
levensgrote Christus
aan zijn kruis
tegen de kerkmuur aan
laat je borsten onderzoeken
ik was onthutst
de kerk vernieuwd
een monument beschermd
de Christus verkleurd
geel-wit verweerd…
suite nuptiale
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 587 Toen zij
op huwelijksreis
weer eens
bij maanlicht wilde zwemmen
en bij zonsopgang
terug kwam naar hun suite
met koortsglans in de ogen
verweerde lippen van het kussen,
schorre stem en moegetergde tepels,
spermasporen klevend langs haar dijen
en ook nog
hooghartig weigerde
hem te bevredigen,
maar hem afwijzend de rug toekeerde
begon…
een schildering
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 81 de lucht boven
de kleine haven
bezwangerd met
tranen en blauwe
slierten verlangen
en altijd daar beneden
de drentelende mensen
die naar verre witte
zeilen en hun
vuurtoren turen
altijd zijn er de
scharrelende mensen
nabij de grijze
hoekige blokken
van basalt
de ouden mijmeren op
verweerde groene banken
en altijd kleine…
zijn verkNIPte liefde
netgedicht
1.0 met 3 stemmen 180 als een waterjuffer sierlijk
beweegt zij door het huis
haar thuis vol warmte en
verwondering aan de wanden
van haar immer stralende gelaat
puurt zij liefde uit de stenen
van zijn veel te lang verweerde
en mogelijk versteende hart
zij is de nimf in vrouwenkleren
waarnaar hij zo lang heeft gesnakt
hij vindt soms ook een antwoord
op de vragen…
Walkuren
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 301 Een glimp, waarin het
eerste licht als traan
geboren wordt, handen
verleggen schaduwen over
mijn verweerd gezicht,
geleefde wraakgodinnen
verhangen zich aan gouden
ringen, alles afgewogen,
blijft zonder gewicht, de
maat van kwetsbare dingen.…
Nebula
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 88 flitsen aan het oog voorbij
gaan voor zon
noch schaduw opzij
- als de mist, die licht doorlaat
maar niet helemaal
- als de bomen van het bos
en het schijnsel van een plek
open en kaal
- als een geheugen
dat herinnert en vergeet
zoals een bekend gezicht
waarvan je de naam niet weet
- als een zonnescherm
dat filtert en afwendt
- als een verweerde…
huis
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 86 nu staat hij bij het huis dat
prijsgegeven werd aan wind
striemende regenvlagen
en een op hol geslagen zon
niets anders dan de
drukkende stilte
het snerpen van cicaden
de trage vleugelslag van een roofvogel
het verweerde tafelblad
een atlas met kringen
krabbels en datums van
de voltooide verleden tijd
in deze uithoek van
het menselijk…
Heilig boontje
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 217 Ik heb mij heldhaftig verweerd,
al stonden zij naakt te lonken
en met hun borsten te pronken,
ze zijn niet door mij onteerd.
Maar bij die wulpse vorstin
heb ik toch maar toegehapt
en is mijn heiligheid geknapt,
uiteraard, met grote weerzin.…
Vol liefde
hartenkreet
4.0 met 25 stemmen 1.792 Ik kijk naar je handen
En raak ze aan
Die handen vertelen van ons bestaan
Hoe ze streelde en troosten
Werkten hard voor ons gezin
Handen die nooit rusten
Tegen beter weten in
Je handen zijn nu oud en verweerd
Vol rimpels en eelt
Vertelen verhalen van liefde
Van een leven geleefd
Het zijn de mooiste handen
Want het zijn die van jou…
Witte druppels
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 739 zijn ogen tintelen
maar achter die tinteling
sluimeren de schaduwen
die zijn aanzien bedreigen
als uitgestelde regen
elke vertraagde bui
grift nieuwe rimpels
in zijn verweerde gezicht
toch blijft zijn mond
meestal luchtig gebogen
schildert hij de zwartste letters
nog altijd zo licht mogelijk
talloze grijze nuances
weven zijn verhaal…
Ik keer mijn huid
netgedicht
4.0 met 22 stemmen 955 lekkend langs mijn gewonde bast
zoekt water vaste grond in aarde
waar zaad verholen wacht
op kiem verwekkend baren
doch gezichtsvelden wilde bloemen
wiegend in diepe dalen
verwelken onder het wolkenwier
van mijn vruchteloos verlangen
want in mij vergroeit de levensader
langs schier verweerde ribben
en onbezwangerde schoot
bloeiend rood…
Bloem in voorjaarsregen
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 108 de zee spoelt de oudste dromen
door het onderwaterwoud
zwart groeit door het grijze heen
ongepolijste sporen van erosie en verval
hoe zacht deze hemel van schelpenkleuren
het licht beeft van verlangen
in de blauwe koelte
bloemen vogels en vroege dromen
een milde voorjaarsregen
vult de verweerde letters van jouw naam
verre tonen…