Alle inzendingen over wiegelend

Zacht branden van de teedre lenden: een wiegeling, een wit satijn aan mijne handen, de gewenden, die met haar leest verzameld zijn tot éne slag en in het stuwen des bloeds niet laten van hun wit. Die stem, die stameling bij 't huwen: wie zijt gij?…

ik was zestien en vol geloof in al het leed van poëzie en ik dacht nog als ik nu maar lang genoeg staar naar de maan dan zal er wel een gedicht voorbijdrijven of misschien een man, een kano het gezicht dat ik gebouwd had uit de rotsen van een rivier ik keerde woorden om, strooide letters in het wiegelend licht, ging naar zee om…

pompoen De dood van groen met opstanding voor ogen Je spreeuwen naar elkander toegezogen Je winterslaap, je bosdier op rantsoen Alleen voor jou zou ik reïncarneren Ik zal je missen als ik niet meer ben Dat weten maakt me stil, bespiegelend Ik ben niet winterhard als coniferen Een klimroos aan een ganzenveren pen Verwelkt tot nader order wiegelend…

Gewillig wiegelen kleurtjes water in en uit elkaar, alleen zacht klotsen. Een sliert aalscholvers slingert boven een horizon van nevel. Een gat in de wolken lijkt een blauw meer, omringd door fjorden. Warme lucht dekt ons als een deken. Zacht ligt het gemaaide gras op de dijk, maar rechtop nog staat fluitenkruid, te kijken!…

De paarlemoeren lucht, de broze wiegel-twijgen en na de regen het geuren van de grond, de luwe voorjaarswind en het verrukte stijgen der sterren aan het doorzichtig hemelrond. Men kan zich daaromtrent bezwaarlijk meer vergissen, want het ontvanklijk hart kent zijn bestemde tijd.…

De avond heeft de ontroerde golven Zacht in sluimering gekust. ’t Windje doet geen rietpluim wiegelen; Plompenblad noch roos weerspiegelen Zich in ’t meer, dat zwijgt en rust. Maar op eens - de wateren zwellen, Hoe ze golven, meer en meer !…

Dromende spiegel zwijgend en afgemat, in lome wiegel glimmend en glad Diep van de wolken dalen de schimmen af, Donker bevolken ´t groot watergraf. Zo wel bevaren, vreugden en leed ontvlucht, doodmoede blaren doodstille lucht. Rimpels verdwijnen, kleuren gaan doelloos om, vluchtende lijnen Keren weerom.…

Laat de luiken geloken zijn wiege wiegele weine en de stilte onverbroken zijn wiege wiegele wee. V. Gij, eersteling, hebt neergezien in mijne ziel; een dicht gehouên mensenbestaan lag te aanschouwen; voor u ook voor het eerst misschien.…

Mijn zomerzon zag 'k in mijn tuinen schijnen, Zelf in groen licht op wiegelende bank; Een open schoolraam galmde in zeur'ge klank Van kale en korte Karels en Pepijnen. Zo, daadloos, boven 't leven, kijk ik toe: Mijn wereld ligt in de avondzon: 't wordt laat. Mij zelf en and'ren heb ik ondergaan.…

Nog eenmaal wil ik gaan door open weiden tot waar de zee van ‘t onbewogen licht de val ontvangt in wiegelend evenwicht en vlied en vloeit naar ‘t golven der getijden. Nog eenmaal waar de landelijke wegen elkander kruisen in het lage veld, de holle wilg over het water helt en ruine pluimen in de wind bewegen.…

wil zij gewoon vertellen, over de zonneschijn, hoe groen het gras, hoe fijn het is, het was, zoals een kind zijn bellen blaast met kleuren van de regenboog, hoe licht ze zweven en hoe hoog om niets, om alles, blij in mei 't vertellen van een vrijpartij, de hemel blauw, de witte wolken in een sloot, hoe de plevier al floot, de spiegelende wiegelende…

Ik vang je op in mijn wiegelend bed O wond in mijn maagdelijk net O liefste verloren in mijn schoot O worsteling in liefdesnood - ik wikkel je in mijn zijden geweld ik houd je met duizend armen omkneld ik verstik je in een cocon van gloed ik drink je zachte blanke bloed dat rinnend gulpt en schreit - en volgedronken op het kruis van mijn…

(Dan ben ik naakt en mijn naaktheid wiegel ik vóór de zacht-belichte spiegel, - de elektriese lamp is gehuld in een zijde-bloedrode bloem. - ) Ik wacht en voel 't immense van mijn leed, wijl ik slechts vaag weet mijn leven inkompleet. 26 mei 1916…

Ik vang je op in mijn wiegelend bed O wond in mijn maagdelijk net O liefste verloren in mijn schoot O worsteling in liefdesnood - ik wikkel je in mijn zijden geweld ik houd je met duizend armen omkneld ik verstik je in een cocon van gloed ik drink je zachte blanke bloed dat rinnend gulpt en schreit - en volgedronken op het kruis van mijn…

De wolken beginnen te varen, De bomen in wiegeling Hebben gezang van blaren, En alles - Herinnering, Het Heden nú, en het Verwachten, Het nóóit moede licht van de zon, Het korengeel, het smaragd en Het bloemenrood bij de bron, Het geluid van een vogel jeugdig Vol uitgelaten genot, En hun eigen stemmen, vreugdig, Als een levens-danklied…

O, Vrouwe, ik wiegel stil op 't klare stromen Der diepe ziel, die uit uw ogen smacht, De speelziek-schalkse, dan weer peinzens-lome. En 't is mij of na lange lijdens-nacht De zoete schim, Madonna mijner dromen, Haar zonnig hoofd tot aan mijn boezem bracht.…

Daarin varend als een zwaan trek ik achter me een baan waarin rustige gedachten met een trage golfslag wiegelen. Zo stil zal ik altijd drijven over gladde, effen grachten. Het onwezenlijke gaan door die spiegel doet me aan als een droom, die vele nachten me bezocht, maar nooit wou blijven.…

En mij dunkt, die ijskristallen, waglend, wiegelend in de maan, 'k hoor ze klingelend, klangelend vallen, 'k zie ze vonkelend, flonkerend vallen, in de lange, lange laan..., tjankelend vallen, tjankelend vallen, honderdtallen, duizendtallen vallen, vallen, vallen, vallen in de lange, lange laan.…

Wie nog tranen over heeft zal zich daar tegen moet weren, of opgaan in een bodemloze wereldzee, waarop zwarte zwanen zich laten wiegelen met de sterren mee.…

Lelies in geel woekeren en bedekken het wiegelend wateroppervlak met schubben, als afgeronde harten. Een waternimf, ze springt van blad tot blad. De Eem blikt mild, in haar zilver en haar stilte.…

Daar tuimel je uit je ziel Drollig draaiend verspijkt puntend Kies kas gekozen hazenpad Manliefde druppelig vergooiend Spetters op klevende oogharen Knipperende knaspige pupillen Blind blad blader zijn fijn venijn Wiegel weg gevlogen warmte Met glasvensterige scherpe stukken Steek je wulps woest stotend In zeisige zolvende zachte man Hieper…

Nu komen van over de zwarte stad, nu stijgen op uit het wiegelend nat van de kille, duistere grachten, de kille, zwarte gedachten. Ze zweven zwijgend door 't venster heen, op iedere schouder zet zich één, op mijn hoofd, mijn borst en mijn brauwen, ze drukken met klemmend benauwen.…

En waar de bomen schaduw wuiven En als kwikzilver 't razend nat De wiegelende bloem bespat, Buigt zich de wandlaar warm en mat Van 't stijgen, knielt en drinkt zich zat Aan 't leven dat de stroom bevat, Dat vóór de stroom de wind bezat, Dat uit de ether hem gegeven Een vlaag is van het eeuwig leven, Verschonken voor de moede mond…

En dromend lag hij daar, onduidelijk het wiegelen vervolgend van het stervend licht der lampe, de moede geest vol droeve beelden van zijn stortend oud gemenebest, zijne omgebrachte vrienden, de uitslag van de allerlaatste strijd, die 's anderendaags in gindse veld alleenheerschap en vrijheid om Rome en om de wereld zouden strijden; toen al met…

Goud is het in de lucht als goude heiligen, in labberlichtkleden, de zeilige die nu de aarde bevaren, bezeilen, over de luchte meren met het zachtgladde kleed scheren en blijven wijlen en komen keren, het zachte hoog luchtkleed tillende zeilen ze hene en weer wiegelende en blikken zich spiegelend in de blauw verwarmde waterevlakken…

Onze zatte lijven wiebelden op de wiegelende planken. Mijn liefste herinner je, het staren van de smalende maan? Lichtgetijden dansten op je deinende borsten en hete kont.…

Dan maken mijn vluchtige blaadjes Al wiegelend verliefde praatjes; Onttoveren stroeve lippen Geparel van tanden-tippen, En roemen purper gespreid Nacht's wonderbaarlijkheid.…