Alle inzendingen over wrevel

Nu de wijven Schutteldoeken uit het telraam Van hun mager a b c Hoe innemend de haat kraait, de vliesdunne wrevel Bij donker alleen met de rook Het gebaar voor de spiegel De baltsende vogel vergaat In het vuur van haar bloot Ah de muis in haar hand de beminde Die klautert en klimt In haar adem Het lichaam staat groot…

Vergane aandacht van roze De blik is niet meer Het gevoel van niet te missen Mis ik keer op keer En als wij ter ruste liggen Gedwongen ineen Is de lepel sterk verbogen Stijf en hard ben jij alleen En als ik je aanraak Gewend jouw schaterlach Schok jij wrevelig Zeg je wegdraaiend goedenacht Maar in de ochtend uren Ben jij lief en…

spanning in de lucht, overprikkeld net een ijsje, maar dan gespikkeld als de schimmelvlekjes op m ‘n brood gezonde spanning, enthousiasme is groot pretzenuwen waarin ik ben verwikkeld heb ondenkbaar veel energie ter beschikking want er zit onweer in de lucht, storm ik proef het vuur van de wrevel er is wrijving, frictie tussen warm en koud…

Vrede en Liefde, deze woorden worden 't vaakst verkracht Elkaar verminken als klauwende arenden 't Wordt me een potje Druk, druk, druk Zielige uitvlucht om lam toe te kijken Sensatiebelust wordt haast elk menselijk wezen Theelepeltje empathie en zorgelijk luisterend oor Lieverds, voor dat laatste GA ik hoor Wrok en wrevel net als haat…

we voelden dat koele briesje over ons heen zeiden dat dit alles was wat we nodig hadden deuren en ramen werden opengezet onze zomerziel zong wrevel weg we beantwoordden elkaars vragen stil soms verleidelijk tussen de nergens eindigende lakens van de nacht maar ach, wat wisten wij van elke schakeling, spanning samen en nooit meer…

Neem Heer mijn avondbede maak mijn hart van wrevel vrij leg in mijn hart de ware vrede maak mij welgemoed en blij.…

Toen zag de Engelsman op het gelaat Van de Chinees een vreemde glimlach rusten, Die in hem wekte wrevel, afkeer, haat. En plots heeft hij doorgrond de hemeling, Minnaar der bloemen en der vreemde lusten, Die voor de westerling blijft vreemdeling.…

dag in het nieuws Vaak op een vervelende manier Want ik ben een soort Nog net geen dier Maar wel volgens velen Een dierlijk soort Ik sta in een rij met De Jood, de Zigeuner, de Roma De Zwarte, de Gekleurde En in bepaalde landen Ook bij geloofsfundamentalisten Zelfs met moeder de vrouw Prooi voor het stierlijk soort En waar ligt de wrevel…

En der aarde wrevele versmachten Kwelt hem nooit met schendend ongeduld, Want hij kán niet wensen en verwachten. En zijn wezen is van God vervuld.…

Zij die, opstonden voor de liefde in wrevel met de haat, in weerwil van de haat. Wie stopte de bloem in de cilinder van dat geweer? Wie lichtte de kandelaar dat het vuur startte, brandde beneden de versterkte stad, de troon? Wie kon alle vluchtelingen behuizen in een enkele hut of een bescheiden bungalow?…

jouw wonder tovertalen en later als ik ouder werd en zelf vertellen mocht heb je ook de witte rijst over mijn pad gestrooid wat bitter klinkt en breekt je zachte stem een beetje meer per dag want de laatste jaren hebben je traag vermaakt en het mooie klatergoud werd helemaal uitgeloogd maar wat er overblijft dat hoeft geen wrevel…

Ik vier alleen mijn ziele-sabbathsrust, Kalm in mijn kamer binnen blinde muren, In 't gemelijk genot van ledige uren, Waarin mijn wrevel langzaam wordt gesust. Zo zit 'k eerst lijdzaam en maar vaag bewust een ganse middag voor mij uit te turen, En proef mijn luiheid, dat zij lang moog duren, Bij korte teugen met verfijnde lust.…

Wrevelig wierp ik hem de folder toe waar de blauwe zee van afdroop. Ik keek naar de afgetrapte schoenen op mijn kurk droge vloer. Hij nam zijn hoed af en veegde met ranke handen denkbeeldige stof van zijn jas. Waarna hij de folder verscheurde, mij nog eenmaal doordringend in de ogen keek en verdween zoals hij kwam, zonder een woord.…

O Liefde die nooit Liefde vroeg maar geven bleef om niet, die wrevel nog als weldaad droeg, nu wint ge Liefde en Lied. Zo geeft de hemel en de zon zo geeft Gods liefde groot ook waar zij nooit ontvangen kon uit louter minnens-nood.…

Wat norse wrevel legde in uw borst die wondre drang om, met uw kinderbende, jaar in jaar uit te zwerven zonder ende, uw orgel draaiend voor de schrale korst; Gij die u nooit aan werk of tucht gewende; met onbezorgdheid uw bestaan omschorst, en willig op uw sterke schouders torst de jammerlast der dagen van ellende?…

Gij, gij vloekt de koude vitter, Die, met al zijn geestgeschitter, Hart noch ziel voor Dichtkunst heeft: Die, ontrefbaar voor het schone, In de rozen van Dione Niet dan vlek en rimpels telt; Dorens zoekt om aan te haken; En haar geuren niet kan smaken, Of van spijt en wrevel zwelt.…

Steeds trap ik door om niet weg te kwijnen Het Moors paleis met eindeloze herhaling en regelmaat Vlakken Met gedreven liefde voor topstuk islamitische kunst wekte Escher wrevel; de Dolfijnen In een glorieuze harmonie met oceaan, het gewelf zee-rots Zeer zichtbaar en verborgen hebben zij toen Escher geleid tot werk, houdbaar tot in…

Waarna het verdriet nuanceert en omslaat in Wrevel om verloren tijd; de spijt, het leven Niet te waarderen bij zo'n vriendschap waarom Een mens doorgaans wordt benijd.…

Geen onderscheid in keuze Schond de eenheid aller leuze: Voldoening onzer schuld; En wat de wrevel morde, Het Neêrlands volk mint orde, 't Heeft eis en hoop vervuld.…

Wij kenden haat noch nijd noch spijt noch wrevelheid: 't Scheen in Saturnus' eeuw; doch met dit onderscheid: Dat in de gulden tijd de Min geen minnaars plaagde Met toorts en boog en schicht: en dat, naar mijn onthoud, D' oranje Auroor in 't oost voor ons veel vroeger daagde Dan ze oudtijds was gewend in d' eeuw van klinkklaar goud. ----…

gij weet dat ik nog niet tot sterven ben bereid; ik kan geen afstand doen, noch van mijzelve noch van mijn wrevel en opstandigheid. misschien ben ik verdoemd; wanneer reeds nu de dood mij plotseling in de rug zou overvallen dan zou ik, stervend met de honderdtallen, neerstorten in de Poelen, heet en rood.…

Naast de volkstuinen gaan de spuitfonteinen aan en een late boer krabt wrevelig aan zijn dikke kont, terwijl er in een aangeharkt perceel een dame topless pluisjes vangt.…

O, dichter zijn is zalig zijn, en warm als zonnegloed, want drukt hem wrevel, zorg of pijn, iets blijft in zijn gemoed: het is zijn lied, zijn wonderlied, dat altijd sproeit en juicht, dat hooger klinkt dan 't aards verdriet en elk zo wel verheugt; Het is zijn min, die eeuwig is voor alles wat is goed, die gloeit voor 't land…

Geluidsnormen en gedragsregels, het is de schoen die wringt en wrevel en zinspelen op dit euvel, het overschrijden van de pijngrens; het is een schone zaak dat ik dan wens. Het is onze taak dat telt en hemel en werken aan ons reilen en zeilen; het is het verleggen van onze grenzen, het vervullen van elkaars goede wensen.…

Een halfdoorzichtige nevel, welt op uit de ondergroei, en wekt al snel de wrevel, van hetgeen er loopt, slecht geschoeid.…

Hij bekijkt de man vol wrevel, Had graag de punten van de knevel Zodanig rond zijn hals gestrikt Dat hij ter plekke was gestikt. Maar tussen droom en daad Staan wetten in de weg en praktische bezwaren Dus zoals het meestal gaat Treedt hij in overleg En komt weer tot bedaren.…

voorbijgang in stilte uiteindelijk niemand thuis de invitatie crepeert… Opvang schepte hij in illusies de schone schijn reflecteert in het zwart diep in de holst van de nacht zelfs het maanlicht schuilt… Noodwendigheid gebogen onder hoop bedorven in verpakking onder geschuurde huiden louche ogen dichtgeknepen realiteitsangst… Wrevelig…

Wat wekt uw felste wrevel? ‘Te flauw een minbetoon.’ Wat is uw hoogst genoegen? ‘Mijn eigen onderhoud.’ Uw aangenaamste voedsel? ‘Verliefde hartenkout.’ Verzwakken u de jaren, Of hebt ge een vaste duur? ‘ô Neen, ik leef en sterve Wel tienmaal in een uur.’ Vaarwel dan, gij Begeerte! Ja, vaar voor eeuwig wel!…

Alle wrevel ligt ter neer; Geen belangzucht scheidt u meer; - Hollands duurgekochte panden! Telgen van één Vaderland, Reik elkaar de broederhand Bij 't verscheuren van uw banden. Eendracht zal uw macht herstellen! Eendracht zij de wapenkreet, Die uw vijand neer zal vellen, En u wreken zal van 't leed. Eendracht schept u nieuwe kracht!…

Toch voeren ze een leus en toch dragen ze een naam, Tot wrevel van veler gemoedren; Maar 't is of zij zeggen: kom, hokken we saam, Wij willen met Holland verbroedren; En daarom - geen dak, of ze zoeken een thuis, En zonder een zier complimenten.…