Alle inzendingen over zwijgend

De vliegen en kevers en bijen, Ze staakten allemaal Hun gonzen, en hoorden in stilte Naar haar zwijgend verhaal. En vraagt ge mij, wàt ze vertelde? Wij spraken te zamen van De dingen, die men niet uiten, Maar slechts verzwijgen kan. ------------------------------- uit: Verzen (1900)…

En mens en kunstenaars Zij dragen en zij eten Veel flam- en waterbaars, Bij ’t hij-, zij-, zwijgend zweten. Geen pneu- slechts harmonie: De tweedracht wijkt voor vrede, De ru- voor poëzie. Juicht kin- en ouders mede!…

Zwijgend staan ze, steeds vertrouwd. Hoor....een vogel fluit zijn liedje Door de stilte van het woud. ‘t Is een helder melodietje. Kijk, daar vliegt hij tussen ‘t hout. Langzaam sta ik op en wandel Weer terug en voel me blij Vrienden te hebben, die niet praten Over wat ik hun net zei. 1947…

Romeinse zuilen staan boven Filistijnse en Joodse dorpen; vergane vijandschap ligt hier zwijgend, en nodend. (wordt vervolgd)…

Doch wat zijt gij klein Holland Met uw verlegen zwijgende mensen, En al uw langzame stille levens, En al uw vele denkbeeldige grenzen, En o!…

Daar vroeg Hij aan een man een spade En deze sloeg zwijgend gade, Hoe Jezus in die stille gaarde Een graf groef in de donk're aarde En teder hem de ogen sloot, Wiens kus Hem voerde in de dood. Toen hij in 't gras was neergeleid En zacht met aarde overspreid Toen was het, dat de ander vroeg, Wat naam of toch die dode droeg.…

verkoeling bood aan wie geborgenheid zocht het werd het beukenbos moest verwoest met het hout van de bomen verrezen in eindeloze rijen de houten barakken in dit verdelgend reservoir bleef de eik gekoesterd en verweesd achter haar stam bood rugdekking aan allen die balanceerden op het gruwelijke koord tussen leven en dood ze was de zwijgende…

Vaart wel dan: ik ontgeef 't mij, en 'k wil weten dat ik verre ben bij u voortaan ten onderen; gij hebt, o haan, de prijs behaald, kraait koning nu, en zegepraalt, en laat mij zwijgend wonderen! 22/03/1892…

Al zwijgend spreken we openhartiger dan ooit te voor. Maar dat laatste stukje blijft verborgen omdat ik je eerder al eens verloor. Nu wakkerder dan een mens kan zijn om 5 uur 's nachts zien we elkaar. We moeten het doen met wat het verleden ons bracht.…

Heb hem slechts zwijgend nagestaard. Lieve Jodenjongen, Amsterdammer, vragensteller uit het kamp, onsterfelijke aandachtdrammer, uitrazende stormramp. Zijn laatste vraag klonk veel te vroeg: ‘Wie heeft hier eigenlijk het woord?’ Ik weet niet welk wezen ik droeg, wie ik dacht te zijn werd kil vermoord.…

Ik dumpte haar in de Hortus we hadden zelfs een plattegrond maar na een stap of twintig bonden wij ons aan de grond De stilte en de klaagzang, weloverwogen het zwijgend kijken en het niet meer trekken waar waren de spanningsbogen omgeven door haar blinde vlekken Ze vertrok met een 'bel me maar' ik zat verlaten in de tuin trok het tropisch…

De oude man zei niet veel, toen zij heen was, Hij zat peinzend in de hoek; Grootmoeder reed zwijgend huiswaarts; Dat was haar laatste bezoek.…

De lucht is zwart, en sluit een enge kring Van wolken om het aardrijk heen, En pakt zich zwijgend meer en meer op één. Geen enkel koeltje geeft verademing; De noordewind, die afwaait van de zee, Voert in zijn vlucht zelfs hitte en stiklucht mee.…

maar, ik zeg niets en hou me zwijgend m'n blik verraadt al veel te veel hij moet het voelen, 't is haast tastbaar ik word te snel sentimenteel maar.... later, met wat wijn, aan tafel heb ik nog steeds dat raar gevoel wat een vreemde nooit zal kunnen vatten terwijl hij weet, wat ik bedoel Ik heb vandaag een fiets gekregen van Joep, net terug…

want zo edel als het is, sprak en zag men in beider pracht Dus in het kasteel bij het fonteintje hangt een zwijgende spiegel, als duizend en één nacht verweerd, nimmer bekeken ineens En haar hand als het water koestert, elk druppeltje vaarwel, kleurt zijn lot steeds ouder toen het spiegeltje weer zei …er was eens……

Niets is voor altijd zelfs niet het alledaagse beseffen wij wanneer we zwijgend zwerven langs de leegte van je eigen zetel, in de klaarte van het keukenraam. Je keek er vele uren schijnbaar onvermoeibaar - schuin over bril en boekje - hoe jonge kinderen spelen en wist te luisteren naar de groten en hun kleine lief en leed.…

Oh zwijgende stilte ben jij het die mij ontdekt en kijkt in diepte naar wat daar verloren, verborgen ligt... Ken jij mij in wie ik ben, vind je achter de maskers, ont-wikkel jij elk omgeslagen kleed, vind jij dan mijn mooiste naaktheid, zoek jij dan in mij mijn schaduw en ook mijn zuiverheid...…

luister, Na het scheemrend avondduister 't Aardrijk nieuwe kracht verleent; Tel de zilverblanke vlokken, Die de norse wintervorst Bibbrende afschudt van zijn lokken, Als hij 't veld met sneeuw omschorst; Tel de starren die er glansen Aan het onbewolkt azuur Van de dichtbestrooide transen In het zwijgend…

We stappen langs het aan-af van de branding, zwijgend, soms raakt zijn heup mijn been. Hij, ik, het paard, het strand en alles om ons heen, de streling van de wind, zo warm en licht en vrij, zijn een. De pony hinnikt als we keren.…

vermoedelijk door mijn zus ze heeft een andere vader ik vond het een flauw gedicht mijn vader is nu al lange tijd dood maar ik mis hem niet want hij was nooit een vader voor mij hij was de vader van zijn andere kinderen en daar hoorde ik niet bij ik werd door een bloem verwekt tijdens een eenzame nacht in het Zuiden de wind woei over de zwijgende…

Hij stapte zwaar en zwijgend Tot voor haar sponde in huis, En zegende de dode Op 't voorhoofd met een kruis. En over 't eenzaam huisje Zonk 't duister van de nacht, Totdat de nieuwe morgen Er nieuwe rampen bracht.…

De kindren werden groot en zagen dat de man die zij hun vader heetten, bewegingloos en zwijgend bij het vuur gezeten, een godvergeten en vervaarlijke aanblik bood. ------------------------------------------------------ uit: Verzen van Willem Elsschot (1882-1960)…

bakt zich warm in de kozende zon Steels loerend naar prooi met zijn dubbele tong Een dakloze wesp keurt mijn zonnende tenen Hun onbruikbaarheid doet hem de benen nemen Tor sprinkhaan rups mier verstopt in hun holen Als ei pop of larve voor de winter verscholen Het gezoem van een kever, een bij, dat is al Het beklemtoont de stilte van het zwijgende…

Toen ik u hier wachten vond En met stille schrik In de peilloos diepe grond Staarde van uw blik, Toen ik zwijgend binnentrad En in zwarte schauw Uwer vleuglen nederzat, Zwartgewiekte vrouw, Heb ik, met uw hoofd gevleid, Liefste aan mijn hart, Zachtkens met u mee geschreid Om der dingen ijdelheid Om onze oude smart.…

zelf opraapte, mij liet zien hoe ‘t hoorde Daarna liepen we door ‘t lentegroen en praatten over energieën, over hoe diegenen die overgaan, je begeleiden ‘k zag een bundel madeliefjes in de berm staan, wees erop, we stonden stil ‘t was, als keken ze ons aan We liepen zwijgend verder.…

Spreken de doden de dag stil Vandaag zijn wij stil en komen de doden in een oneindig lange rij spreken en kijkend voorbij Vandaag zijn wij stil hoe kon het komen levende doden zwijgend zo’n oneindig lange rij Vandaag zijn wij stil herdenkend in pijn mannen, vrouwen en kinderen die er niet meer mochten zijn Vandaag zijn wij stil…

door de duinen heen Ik hoorde gitaardeuntjes volgde het spoor getrouw en kwam dichterbij het geluid Al gauw hoorde ik een zacht gezang Die lieflijke stem van een vrouw kroop onder m'n huid Aan de andere kant van de duin zat je met je zachte romantische gezang en in je handen de gitaar Je draaide je gezicht naar me om we keken elkaar zwijgend…

je bent er nog steeds maar lijkt zo ver weg In je ogen zie ik het, het einde is dichtbij ik zit zwijgend naast je en kijk nog een keer ik zeg hoeveel ik van je hou en geef je een kus ik sta op, kijk en ga dan weer wetend dat dit het afscheid is, de komende tijd zien wij elkaar niet meer daar ligt ze, een zielig hoopje alles overgebleven…

Ik zit aan mijn tafel, rondom mij zijn stil drie schamele gestalten zwijgend neergezeten, zij zijn mijn kameraden lang reeds, en zij weten dat 'k vrij hen bij mij duld, niet angstig voor hen ril.…

Om huis en stallen hangt beklemmend een stank van zweet en mest en modder; wij mijden zwijgend, als bij afspraak, het drassig land vol wagensporen. Volgen, als steeds, de twee etmalen des aanklagens, het koor der ooien. Om hen die niet meer zijn weent Rachel.…