Alle inzendingen over zwijgend

Waarom gaan jullie heen verloren toenemende seconden zonder moed en passie en ook zwijgend verwijtend de meest voor de hand liggende beoordeling? Ons verstand, het golft in volle vloed maalt niet om de verloren seconden de informatie van de psyche, een flakkerende kaars met kern, met pit.. die nooit lijkt op te branden.…

dan zal ik zwijgend hun gekromde handen losmaken van mijn kleed, - en als zij vallen zal ik niet sidd'ren bij de doffe slag ... maar zingend rijzen in de koude nacht.…

in hun eerder ouder leven blikken uitgesproken, falen hebben soms ook helemaal geen zin duidelijk opgejaagd in verbijstering kunnen zij verblindend daglicht nog steeds vol hoop niet zien want er gebeurde niets met al dit, zwijgend houden ogen al jaren alle blikken dicht, om gevoelloos minutenlang niks te moeten zeggen enkel daglicht…

je houdt me met een stille blik gevangen en staart me met bevroren ogen aan betoverd blijf ik zwijgend voor je staan in twijfel tussen schaamte en verlangen het lijkt of je heim’lijk om me lacht plezier beleeft aan een hardvochtig spelen een minnaar die je nooit zal mogen strelen en die zo kansloos op een teken wacht je schepper is een kunstenaar…

Al had ik boven niets besteld noch te verlangen, keek ik net naar het thans zwijgende groene talud de echte grijzere voorjaarshemel met lichte mist, ik vroeg me meer en meer af hebben ze zich vergist ongeduldig bewolkt onvervuld zich dit weer voorgenomen. Al die samenpakkende druppels voelen plots zo raar.…

In de stad was het leven tot morgen roerloos en zwijgend opgeslagen. Ook de magazijnen de winkeletalages en woonkamers hadden hun geluid afgedragen, de doodse bedrijfspanden en de oude loodsen, waarin draaiorgels al lang stonden te slapen.…

Glimlachend en zwijgend genietend, raakt ze niet uitgekeken.…

Toen schrok ik wakker in mijn droom en merkte, terwijl ik dromend verder sliep, dat de zee zich zwijgend had teruggetrokken en nu iets heel anders mij riep.…

een huis van steen hij kwam er nooit en zou Brusque nooit verlaten want deze man kende slechts de paden rond zijn stenen thuis zijn levenswerk muren scheef als een lach grimassen van steen waarmee hij vocht zolang hij zich herinnerde met de bergen sprak hij over de kleine hemel die ze hem gunden en leerde van de geheimen die hem zwijgend…

Ik leg mijn lepel zwijgend neêr En zie mijn weêrhelft aan, Toen rijs ik van mijn zetel op Om naar haar toe te gaan; Ik kus en kus haar blij te moe - De kind'ren zien verwonderd toe. 'O, teedre gade!…

boom van de eeuwigheid Onder de nacht en geroep van een nachtegaal Op een zomerse dag met een winterse bui Door het bos zonder groen, maar grauw als de nacht Door hemelse tranen van een pas gesneden ui Op de gronden van Moeder Aarde, verzuren al haar pracht Als een steen in het vieze water, klinkend met de rest Van de een naar de ander, zwijgend…

Dote gaat onvervaard op stap (het is hem heus het is geen grap) Zwijgend treedt hij door de voordeur (glasgerinkel betekent groot malheur) Bloedend richt hij zijn onzekere schreden (de tijd van rennen is al lang geleden) Naar de Eerste Hulp Post om de hoek (gesloten van 12 tot 1, dat’s andere koek) Lopend naast zijn dure, exquise schoenen…

’k Moet reden, waarheid, God en Heiland, afgezworen, Verwoest zien, zonder leed, ja juichen ’t zwijgend toe? De stem van Godsdienst, Recht, en overtuiging smoren, En bukken, laf als elk, voor de Inquisitie-roe? Neen, snoodaards!…

aan gore wc’s als eindeloze rijen desolaat verder gaan zuchtend zieken schelden bidden ze om koele regen aangekomen storten ze ter aarde staan ze in de zee zwemmen kan niet vervuild water drukte muggen prikken ze slapen hangend kijken bij de buren terwijl ze likken stomme slome pikken hangen slap van hitte heimwee oksels rieken drie weken zwijgend…

dan zal ik zwijgend hun gekromde handen losmaken van mijn kleed, - en als zij vallen zal ik niet sidd'ren bij den doffen slag ... maar zingend rijzen in de koude nacht.…

Inmiddels wordt alles omzichtig En zwijgend naar buiten gedragen, De vleugel en de zwartgevlekte kater, De strenge fluiten en het tafelzilver, De staande klok en ook de dovende luchter En in gelakte kisten pa en ma. ------------------------------------------ uit: 'En verdwijn met mate', 1996.…

Wij gaan allen door het wijde leven, Allen dragen wij zovele zorgen, Allen gaan wij naar de witte verte, Samen gaan we als blinden hand in hand, - En wij toeven bij haar lichte gaven, Tasten zwijgend met gewonde handen Naar die al te enkle schaarse vruchten Aan de wegen naar 't beloofde land.…

zwoel en zacht riep heel hard om het voorjaar de lente, een nieuw seizoen de lange dagen kwamen verdreven het ooit, het toen de kalender verschreef de weken haalde het samen dichterbij alleen dat ene obstakel bracht jou niet dichter bij mij ik lach nu door de dagen schrijf mijn eigen verhaal een mens heeft vele lagen spreekt soms zwijgend…

bij ’t jeu des boules volgen geladen blikken vanonder strooien boord het weeskind waarvan zij de vader samen zwijgend hebben vermoord zij hoedt de geiten op de berg en treft er elke rots en spleet zo dringt ze door tot in het merg waar ‘t water ’t eerst naar buiten treedt als vergelding voor haar vaders’ dood dempt zij de bron met leedvermaak…

De nacht was zwijgend, de nacht was donker in 't veld van Bethlehem. Geen stemme ruiste er op 't veld van Bethlehem. Doch eensklaps trilden vreugdepsalmen en hemels zongen de Englenkoren: Daar is een Kindeken, een Kindeken geboren.…

stilzwijgend ornamentaal ingenist diepbruin weggekroegd in schimschaduw verholen matgekraste zielespiegels achter grijs gefilmd glas een kelk teveel door rookgordijn besluierd buiten het middelpunt van jouw zwakke aandacht moest ik je vinden in een poging tot als vanouds hetzelfde zijn sprak je krachteloos vriend met ontweken liefde liet zwijgend…

De wateren zullen zwijgend zijn, Diep met murmelend beven, Waar ik mijn mond uw mond zal geven Als een dronk van wijn. Kom! en toef nu niet, Ik wil niet langer wachten, Ze zijn zo vele niet, De schijnende maannachten...…

men trok heel voorzichtig het stuk steen weg de Moeder die al uren had geschreeuwd uit pure wanhoop, zweeg plotseling iedereen om haar heen keek zwijgend toe de baby lag daar, stil , zo klein, zo klein helemaal gaaf en het was alsof hij sliep de krankzinnigheid in de ogen van de Moeder stil, smeekte ze….stil, hij slaapt, wek hem niet…

ogen van die nacht of ze van deze nacht ondersteuning vermoedde Het zwarte leek haar een wolf in schaapvacht van het snel naderende noodlot de voorhoede Ze wist ‘t niet; het denken viel haar zo zwaar het eenzaam brandde pijnlijke, diepe wonden Haar hart klopte thans al welhaast onhoorbaar of haar dood en ‘t onheil voor de deur stonden Zwijgend…

deden jullie niet letterlijk maar wel met woorden met als maximale toenadering gedogen of zwijgen Want nee zeg niet jullie kind, toch niet jullie zoon, dochter, vriend, vriendin, nicht, neef, vader, moeder, tante, oom, oma, opa zij, wij zijn een echte hechte heterofamilie Die dus niet, nee die niet dus veelal zonder woorden met een zwijgende…

Daar ligt ze nu en rust: heur zwijgend beddelaken, de wintermuggen spree'n 't, die geen geruchte en maken. Ze draaien op en af en af en op en omme, zo wit als melk, als meel, als molke en runselblomme. 1896…

Langbenig sensueel lig je zwijgend stil voor mij, ontdaan van dat dunne ritselend folie inpaksel. Je bent vastberaden, tot doornig prikken nabij. Voor geen rede ben ik vatbaar, jij blijft mijn raadsel. Je imponeert me niet met je rode petalen schoonheid, mijn remmen gooi ik los, aanbid je gave volmaaktheid.…

Och wat zijt gij klein Holland Met uw verlegen zwijgende mensen, En al uw langzame stille levens, En al uw vele denkbeeldige grenzen, En o!…

Ik ware een priester in die tempel, Die thans alom Van liefde en almacht toont de stempel — Nu zink ik zwijgende op de drempel Van ’t heiligdom.…

De vliegen en kevers en bijen, Ze staakten allemaal Hun gonzen, en hoorden in stilte Naar haar zwijgend verhaal. En vraagt ge mij, wàt ze vertelde? Wij spraken te zamen van De dingen, die men niet uiten, Maar slechts verzwijgen kan.…