Alle inzendingen, jaar 2011, week 18

De vrouw die ik nooit gekend heb zat verborgen in mijn hoofd. Was tussen de draden van mijn geheugen geweven. De blik op oneindig geen tastbare bezorgdheid om de toekomst. Haar verleden op nul. Nieuwe oorden zal ze verkennen onbeschadigd zoals ze is broos en fragiel zorgeloos en aftastend naar een leven. Begrijpen doet…

Je sloot ze voor heel even bij het openen bleek de dag voorbij Kijk me aan m’n ogen ben jij dat wel die vreemde twee je lijkt zo anders Ach spaar mij toch dat faalgevoel van wel willen maar niet kunnen Draai je om naar hier in nu gisteren is dood morgen ongeboren Accepteer het als decor: onzekerheid hoort bij leven…

Ik wil effe sporen met je je ontmoeten praten en luisteren en als we wissels tegenkomen dan zetten we ze om of niet dan staan we even stil bij elkaar op die plaats op dat moment van ons reisleven om te bezien om te bespreken of we samen of ieder alleen z'n eigen weg vervolgt!! voel je voor die wisselwerking??…

De koel denkende Prediker vertelt van vurig, maar zinloos mensenstreven: rusteloos zwoegen in dit korte leven doet wie domweg achter de wind aansnelt. Over dubbende steden, het vrije veld mochten we eens gewillig voortzweven op luchtstromen, die kennis konden geven... Wat werd ons al stijgend en dalend gemeld? Vanuit de wolken oogt 's werelds…

Ik leef tussen zon en maan ook tussen dag en nacht, ik word gewekt door Klaas de haan ga naar bed kalm en zacht. Maar tussen zon en maan kan er van alles gebeuren, nachtmerries blijf ik stijf van staan grauw of in bonte kleuren. Niets is rozengeur en maneschijn niet alles is warm en knus soms is het leven groots, soms klein ik vind alles…

Ik een man van kracht en macht, heb alles gedaan wat ik niet laten kon heb het pad van mijn dromen altijd gelopen heb alles gedaan om met euforie het einde te bereiken Nu is mijn reis bijna op z'n eind Eeuwig lopend over het pad Door alle vertragingen en obstakels van mijn vijanden ben ik eeuwig onderweg Ik een man van kracht en macht,…

Geen mens die naar het meisje keek wist van ‘t traan achter haar gezicht Van het leed waaronder zij bezweek van haar ziel, die bijna was gedicht Stralend voor elk die haar gaan zag dartelde zij in luchtige kleding rond Evenwel verborgen achter haar lach bloedde dag na dag een diepe wond Vrolijk zag het meisje eenieder aan en uit haar gedrag…

de gespen van gedragen sandalen hebben het vlees verwond, het schoeisel terzijde gelegd het bloed gedept met liefde zo ook verpleegd met bloemen doch de lucht klaart ook vandaag en zoek ik naar passende stappers waarmee ik de gaard kan bezoeken waar de al gestorven bloeisels zich rijpen naar de aard van appels ergens voel ik het weer…

Kolkende waterstromen transformeren zich in mensen die eensgezind opzoek zijn naar vrijheid via de besefweg bemerken dat ze gekneveld worden in eeuwen terug alleen nog ja durven zeggen doch ja en nee kan hun dood zijn op weg naar vrijheid is geen utopie misschien breekt de hemel open laat vrede exploderen zingend en dansend!…

De wind vertelt me verhalen meegereisd van verre oorden lispelen bladeren voorzichtig zodat er geen woord verloren gaat Omarmt door de zon wieg ik zachtjes al reizend val ik in een wereld die nog nooit de mijne was…

O…

Rotsvaste muurbloem bloeiend hout aan de zon verbrand breed omstrengeld verwarmd het goed bloemkelk in kleur geschoond aan de schaduwkant vals herinnerd mijn gebrekkig loopvermogen stampvoetend verschijnt een blos op verbleekte wangen nieuwe geur verspreid zich als stuifmeel door de lucht loopvermogen kentert in een laatste vlucht.…

de dag triest open een zwaan richt zich op en slaat de vijver wakker de wilg kijkt in de al dan niet gestegen spiegel en lijkt steeds dieper te treuren haar lange haren laten het water niet onberoerd * geplaatst in de bundel "reuring in de tent" die onlangs is uitgekomen n.a.v. het stoppen van de site van Dichttalent…

ik proefde jouw zoenen als honing jouw woorden dronk ik als wijn jouw armen bouwden een woning waarin ik geborgen mocht zijn jij streelde steeds weg al mijn zorgen jij koesterde mij teder en zacht door jou geloof ik vandaag nog in morgen jij schonk mij hoopvolle kracht. jij werd de zon in mijn leven jij bleef mijn zilveren maan ook…

jij genoot muziek wist van symfonie en componeren ik kende enkel maat heb mij bekwaamd in het vak van dirigeren toch waren wij niet voorbestemd om samen te gaan spelen jouw ultiem gevoel had passie en een diepte die mij snel verveelde jij verweet mij oppervlakkigheid als ik de telling in de gaten hield en ik jou corrigeerde…

soms gebeurt er teveel tegelijk in een mensenleven en moet je al is het maar heel even diep ademhalen en vertrouwen houen, ondanks het rouwen om verlies verlies , op diverse manieren ondergaan waarna je hoe dan ook zonder die ander verder zult gaan. een man, een vrouw,…

In vruchteloos trachten zal geen drukte beklijven. Pogingen zijn ijdel om verlaten leegte te verdrijven. Geheugens van ernst gewist, tussen verplichting en berusting ingeklemd. Feesten en beesten, pas veel later weet je wat je hebt gemist.…

Middelmaatje brak bij scholen in en sloeg het bord aan splinters. Luiheid mikte hoge ogen. Ook de mammoet knikte. Je had genoeg aan een zes-min. Stof begrijpen had totaal geen zin: je scoorde pas wanneer je alles pikte, jointjes rookte en de pillen slikte. Kritisch denken was een slecht begin. Hij die nadacht raakte uit de pas en kwam in…

Oh help hij rolt tikt nog enkel recht en vooruit dit hart van steen Een granieten slag slaat hij op ‘t stort beton, om stil mij te zijn Wachtend op een barst maar erin een wederklop die schopt en slaat…

Het meer in mij vloeit uit in een ander meer, beneden voort. Het is niet vergelijkbaar groot. Het is een woord, waarvan de diepte anders is. Je kunt erin verdrinken, maar je gaat niet dood. Zijn oorsprongen verwisselbaar? Alles stroomt ook naar boven, want wateren zijn van hun bron al evenzeer de bron. Begin dat nooit begon. Eeuwig is…

De klank van mijn oude vleugel wordt zwak en schril: er is iets versleten in hem, diep van binnen. Er valt niets te herstellen, er valt niets te beginnen: tegen een doodlijk euvel kan men niets beginnen. De arme zwakke klanken zullen ijler stijgen, (waar bleef de sterke, volle klank van hun jeugd?) tot ten leste komt het verlossende zwijgen…

Dat hoge voorhoofd, die levensechte snor, de witte boorden onder je colbert, ernstig kijk je deze kamer in, boven je tekenblok een peer tussen je duim en vinger. Een potlood in je rechterhand klaar om te schetsen wat je ogen zien. Zolang je deel uitmaakte van een huisgezin zag je ze fantaseren: wat wil hij toch vertellen met die peer…

relaxation een vrouw duttend in de zon schoenen in het gras…

In een groene oase door sereenheid en rust omgeven waar het zonlicht de graven kust besef je de eindigheid van het leven waar alleen het gezang van de vogels de stilte doorbreekt als het verdriet zacht tot ons spreekt dan voel je het gemis van een dierbaar mens die er niet meer is In deze stille oase ontstaat een moment van bezinning om…

Zachte ogen kijken me aan oud en fragiel maar nog steeds teder bijna een moeder was jij daar waar ik leefde Geluiden van weleer dwarrelen neer prompt verloren ooit bevlogen woorden nu slechts bestemd voor dovemansoren En straten lijken kleiner alsof alles terugdeinst voor zoveel verleden mijn ouderlijk huis nu gesloten als een winkel…

verhullen gaat niet meer ouder en wijzer weet ik nu de wegen naar jouw hart geen nieuwe drempels meer of stroeve hindernissen geen uitvlucht, zijweg of verlaat excuus nee, tot een weerzien komt het niet hooguit nog tot verwondering en hoe ik in gedachten toch nog struikel…

weglopen in de regen gewoon tot het einde van de straat niet meer omkijken wetend dat jij daar staat door lopen gewoon tot je niet meer voelt en het lijkt alsof de warme regen ons voor altijd van je afspoelt…

richting het oosten daar schijnt een zon oneven geheel doormidden binnen naar buiten licht diep vanuit het kunstwerk en daar sta jij volmaakt schepsel in het rood rozen vol goden liefde bedreven in onvolmaakte tijd daar gaan wij meer olie op het vuur en daar gaan we lief bijna een zegelring voor anna de vertaler uit een verhaal…

Helaas mijn dierbaar bezit ik ga je verlaten Ik heb je jaren liefgehad alles beleefde ik samen met jou. Mijn eerste huwelijksnachten werden door uw muren omarmd. Mijn kinderen werden door uw stenen beschermd. Wij hebben jaren samengeleefd en zijn één geworden. Je kreeg een hart. Ik voelde mij veilig genesteld. Je hebt een prachtige…

Ik ken je niet ik droom alleen maar van je en ik zie je op gepaste afstand op straat naar me lonken in winkels pronken delicaat hoerig subtiel hunkerend onderdanig heersend net als ik we kennen elkaars ondeugende verlangens inmiddels kom zeg laat de spelletjes maar varen en tast toe maar ja dat gaat zomaar niet en toch ben je lief…