Alle inzendingen over waarachter

Moeder zangvogel duikt vanuit haar woonboom telkens naar beneden haalt wormpjes en vliegjes uit dichte bloemenrijen voedt de piepende jongen die steeds meer willen eten het toegewijde diertje zorgt voor sterk nageslacht omringd door gezond lover boven fraaie bloemkronen bouwt komend leven op dat lustig ontluikt naast een hoge muur waarachter…

Wat heb ik hier eigenlijk nog te zoeken Ik kan het met de anderen niet vinden Mijn liefsten ligt allen te ontbinden In graven, andere armen of in boeken Of zijn gewikkeld weer in bakerdoeken Mijn oogleden zijn als gesloten blinden Waarachter vraagtekens ’t waarom verslinden En uitroeptekens het gemis vervloeken Ik zag je en je wou geen…

In mij borrelt het.. overstijg jij mijn verzet aan verlangen dat aansluit aan bedauwde ogen waarachter geen plaats is voor het onbekende dat zo kort en amechtig aan mijn horizon grenst.. alleen de onstuitbaren passen in jouw andere wereld en mogen buiten de wankele treden naar werkelijkheid rekenen op onverdeeld geluk.…

geluiden van allerlei aard gonzen door de straat ze passen bij de buurt een oude wijk met krappe tuintjes waar je voor een habbekrats een huisje huurt in de aanbouw staat je fiets naast de wasmachine en de kattenbak in de hoek een plastic gordijn waarachter je doucht ik woon hier fijn, zeg je je knikt naar de buurman die een feestje…

Benieuwd in welke stad ik nu beland, wacht ik in de vertrekhal, vol en vuil, met een krant waarachter ik mij verschuil, op aansluiting, de gitaar in mijn hand.…

welke taal wordt hier nog gesproken in dit land dat ook het mijne is de stad waar ik woon heeft mij dood- gerekend in het licht van de tijd en dood leef ik onzichtbaar voort toch behoren wij allemaal tot dezelfde wereld al delen we enkel nog wolken en de wind die de zee gebiedt om mij heen wonen maskers waarachter gezichten en daarom…

Toen moeizaam de ochtend kwam verkilde gestoomd nachtelijk zweet huiverend, rillend ijskleed, dat het gloeien overnam het glazen geluk beademd waarachter het bleke doodslicht wacht op ratels van een klaaggedicht denken in rood geremd opnieuw ontbrandt het vuur getooid in duistere waas tollend hoofd naarmate het late uur blauwe diva’…

de muziek klinkt als stilte tussen ons het ijs is wak de avond teer de sjaal waarachter je verbergt je schroom is rood aangeslagen papier geeft mij geen kans is te vochtig van voorjaarstranen filosofie en aspirines ik smeek je tot bloedens toe dan: als zwart poeder bezink ik tergend traag val helemaal uiteen tot je heengaat…

Aan jouw hand volgen mijn voeten de weg naar het licht dat blootgelegd is door de zon (jouw kus), mijn weg naar de horizon waarachter jouw hart wacht - mijn hart klopt aan jouw hand, hunkerend naar leven (verwonderd ontwaak ik hier en nu in een land achter de doorgang door het donker dat aan jouw hand is doorkruisd…) en…

Veel van wat spannend was heeft plaats gemaakt -al is er wel iets van gebleven- voor het zeker weten Net zoals de lage duinen waarachter zich de donkere polders bevinden Die duinen die met helder weer zelfs waarneembaar zijn vanaf mijn eigen overkant zijn nu voorgoed verdwenen Ik heb ze ingeruild voor jouw eerlijkheid en maakten…

achter een boom vol vlinders houd ik me schuil er is een reden voor dit deel van het leven; het op- en neerwaarts en waar het allemaal om gaat ik ben de nacht dankbaar dat ik me mag neerstorten in zijn duisternis dicht bij de stilte en de stenen waarachter wind dromen draait dwaas in drang alsof ze ooit gevlogen hebben misschien…

ziltheid van deze tijd, leegloop uit de oerzee, stroomt het ongenoegen uit de emmer, waaruit de bodem is geslagen en de stop nog niet gevonden is, in het zog van zelfgenoegzaamheid, tegen ingedekte stromen in, dein ik blind in de wals der tegenstellingen mee, verkoos mijzelf te overschatten in bescherming van elk nog te komen kind, waarachter…

ik heb spijt toen ik je uit mijn gedicht haalde, een sprankje hoop die je als lotusbloem mij het wonder van jouw liefde zou leren kennen doch dat gedicht had kantelen waarachter jij je verschanste en hoe ik ook mijn liefdespijlen naar jou schoot, ik miste telkens de evenaar aan het halfrond van jou besmettelijk bestaan waar jij beschutting…

'k Zal soms een masker dragen waarachter ik mij verschuil, zodat niemand het zal zien als ik toch eens stiekem huil. Het masker zal star zijn en ook eigenwijs, en laat ik het vallen leef ik terug in het grijs. Het grijs dat weer donker kleurt wordt dan weer nachtelijk zwart.…

we praatten over de zee met haar witte golven we praatten over de meeuwen die krijsend vluchtten we praatten over de wolken waarachter de zon we praatten over de wind die we hoorden zuchten we praatten over schelpen die dodelijk knarsten we praatten over het zand dragend onze sporen we praatten over de lente groen aan de bomen we…

Met één handbeweging sluit jij het fluweel waarachter de wereld haar vormen verliest, terwijl onze glimlach een brug slaat in het schemerlicht van stofgebloemde kappen hete chocolademelk op het pluche kleed slaat dampende pluimen de lucht in en afgezien van plonzende aardappelen die jij zacht in de pan laat glijden, is er slechts het…

Ik had iets willen zeggen wat jij verkeerd verstond toen jouw woorden vielen buiten zinnen...op de grond langzaam raap ik de scherven bijeen van wat ik dacht dat er was maar misschien dat het nooit bestond het leven valt niet in rechte banen, want alleen en in tranen, schrijf ik op de beslagen ramen waarachter jij verdween waarom…

ik draag voor in een ‘acte solitaire’ getuig met heel mijn lijf van groen, van gras van de lach, ginds , zo dromerig ver in een gastvrij verblijf mijn uitgestrekte handen schilderen luchtcirkels vol zover ik maar kan reiken sluit velden daarbij in en bosranden als kantelen van burchten opgetrokken in eiken waarachter mijn…

Je vrijheden moeten We nog bespreken Zegt de psychiatrisch Verpleegkundige tegen Mij nu ik net noodgedwongen Ben opgenomen - eerst kom Je in volledige beperkingen, Daarna zien we welke vrijheden Je langzaamaan terug kunt Krijgen - tot zo lang valt Elke deur achter jou in Het slot, ook de tuindeur Waarachter buiten voor jou Zo…

soms zie ik in je ogen de schemerende einder als grens van het heelal waarachter woorden vallen al mateloos matig in getal traag verdampend in een onzichtbare meander en kennelijk onlogisch slingerend rijgend; de vlakke echo spiegelend van wie dan ook of jij, de ander op de schouw tikt de pendule weer de herinnering uit jonge jaren…

Jouw warme hart slaat het ritme van mijn voet wandelend op straat op plaveisel van bloed het lijkt wel een dans ik kijk naar het raam van waarachter jij kijkt jij zwaait en ik zwaai terug met een draai is dit dan de kans die bijna voorbij lijkt ik hoor zacht je naam fluisteren in bomen in een lied vol dromen in het hemelse…

Leg nu ook af waarachter de wereld te voorschijn komt In de schemering van dagen de verlossende toon van het wentelende woord in de zomen van begrip genaaid.…

Er was altijd een ander, alleen was ze nooit, in zijn gedachten is vreemdgaan geweven met en zonder haar, is hij eenzaam gekooid in een laan van verduisterde kastanjedreven waarachter zij lachend zijn leven vergooid.…

De weg naar huis was lang toch fietste ik een snelle gang een diepe zucht Donkere wolken kwamen bijeen waarachter de zon steeds verdween onweer in de lucht De eerste druppels vallen neer droog aankomen, lukt niet meer ik kijk omhoog In de verte hoor ik gedonder het regent, de zon schijnt een wonder een regenboog Ben nu thuis, fiets in…

netjes kan houden en zegt dat ik mag houden van mezelf Brechtje stelt me vragen die ik beantwoord met een spiegel waarin mijn verleden me beangstigt maar de werking van haar woorden ruimt de angstcomplexen op en ze vraagt of ik me goed voel en zegt dat ik mag voelen en ik straal Brechtje weet niet beter een slot heb ik verwisseld waarachter…

De dwang tot verandering sloot deuren en bouwde hoge muren, waarachter steeds meer verzwijgen, omdat spreken nooit meer veilig kan zijn. (c) Chatfant | 16 juli 2007…

Enkel gordijnen waarachter de buren het nieuws of de nachtfilm bekijken. Je lyrisch betoog kan bewegen als een pont aan de steiger, je kapseist hooguit in het zich van een horizon, een verre vriend. Op de rede, op straat blijft het stil, al die tijd.…

Ik herkende de reflectie van het beslagen glas waarachter destijds luidkeels onmacht werd getoond de kou sloeg om mijn hart voelde opnieuw hoe onrust heerste sloffende voetstappen in de onooglijk saaie gang hoorde vals gezongen zinnen weer borrelt storm omhoog in mij geef het de ruimte die het verdriet van toen verdiende het spook van…

ik buig mijn hoofd voor jou, mijn donkere nacht het is niet vreemd of ver ik had je verwacht je schuilt her en der in de gleuven van de oude boom; het is des winters vracht waarachter het licht, onnavolgbaar leeft en de dood, op sterven na stokkende zuchten weeft terwijl jij en ik uitzien naar de ochtenstond waar 't zachte in de warme…

zoals je stem paradeert op de accoorden van mijn huid poriën dansen heupwiegend waar een tong over lippen beweegt schoorvoetende pasjes deinen langs elke melodie gezongen over voortkabbelend water schemerlicht zwijgt aan de oevers met ogen gesloten tot toe wanen dromen over gekleurde wolken waarachter de zon teder schijnt het refrein…