Alle inzendingen over deksel

lege lijst rust klein en stil bij de Kringloop in een doos van stevig karton samen met andere al dan niet ingelijste portretten niemand zoekt iemand in de blauwgele Chiquita doos die een opening heeft aan zowel de onder- als de bovenkant aan weerszijden de luchtgaten hij draagt een gewicht van 18 kilogram het deksel…

Er wordt iets toegesloten, het deksel gaat erop. Dichter zijn is iets heel anders. Een dichter houdt van openheid, zijn hart voor schoonheid openstellen, Een heel groot onderscheid. Hij moet aan anderen overbrengen, de schoonheid die hij voelt en ziet. Geen geluk ligt er in zwijgen. dan leven zijn gedichten niet.…

De hoedenparade is voorbij Maar één bleef bij mij hangen Het was de hoed van Rita Verdonck Die haar gezicht echt deed behangen Hij was bijna een meter groot Kon net nog één oog zien Onder dit deksel verschool zij zich Zo'n exemplaar heb ik nog nooit gezien De hoed was wit met blauwe bloemen Lachwekkend was 'ie wel Ik zou hem de naam UFO…

een woordenstorm woedde in haar hoofd de stem kwam niet voorbij haar dichtgeschroefde keel ze verschanste zich ze kon haar hart niet voelen hij stond roerloos in het harnas naast een grote put houterig haalde hij het deksel eraf een metalen stem zei we moeten hier naar beneden een veldleeuwerik steeg zingend op tot…

ons bij je, We moeten even een kijkje Komen nemen, naar iets Bijzonders, iets speciaals, Je ogen glimmen En wij weten niet Wat je ons wilt laten zien - Je neemt ons mee naar een Kamertje ergens achter In je kleine huis, En daar staat een houten kist, Gewoon een plankenhouten kist, Niets speciaals op zich, Tot je het deksel…

Ik bedoel, er is toch een cesuur, een grens, een deur die open gaat en sluit, een leven met deksel open, deksel dicht, met zoet genot en giftig leed, en dan de finale, ooit. Maar vanavond nog niet. Straks kom je terug. Ongetwijfeld opgewonden over de dag. Dan gaan we lekker knuffelen, eten, kibbelen, ademen, zoenen.…

Geef mij de sfeer van havens de zoute lucht van zee witgekleden matrozen van wie ik verder niets weet draaiing van geslagen touwen gummi piepend tussen wal en schip opgedroogde wieren op de kade wespen langs een lijn vol vis Ik leng anijsdrank aan met water spuw de deksels van een pit mompel in de zon iets Grieks Geeft niet waar ik…

Wat vrij leven is voor mensen, wat lucht en ruimte voor de vogels is bestaat zich daarin vrij te wensen en wat de oceaan is voor iedere vis, vergaat in gesproken woorden, resoneert in stemmen die voorgoed gebroken zijn na al dat bloed dat is vergoten, smaakt de verworvenheid naar pijn, blijft de deksel op de beerput, of komt hij er vanaf, zonder…

wij dekselse dwaze dichters schrijven op basten van bomen het gewin van hart en zin vloeken op wat wij minnen het zwerven diep van binnen voor wat het vluchtend licht zo raakt stellen wij ons onsterfelijk op alsof naaktheid nooit heeft gestaakt langs smalle wegen in galop welk uur is het dat wij vrezen als sluimerend de dageraad ontwaakt…

En af en toe, til ik de deksel op. ik koester ze, terwijl mijn handen strelen. Ze zijn zo kostbaar, zo uniek, omvatten heel mijn leven. Heel mijn hart gaat er naar uit, met veel geluk omgeven. Ik neem ze teder in mijn handen, want zo beschadig ik ze niet. Ik wrijf ze met een zachte doek, zoals mijn hart gebiedt.…

De tijd is nu niet uitverkocht zij heeft haar waarde verloren Iedereen is gestationeerd op zijn eigen eiland sommigen opgeborgen achter plexiglas Er zijn mensen die smeken om adem onze vrijheid is onbewoonbaar verklaard en telkens plaatsen wij een deksel op wat weer achter ons ligt In het vacuüm van ieders alleenzijn cirkelen wij in…

naar je maar je blik wilde niet kruisen zelfs het puntje van je neus bleef uithuizig je mond sprak een speech met stilte strak geregisseerd door wat zoal was gepasseerd in een vloed van onbenul zelden weerspraken onze woorden elkaar in gesprek maar nu was gezegd wat verzwegen was met exegese van emoties belicht de deksel…

ver als de horizon ben je in de glazen kist van het weer geborgen beukend op de blikken deksels van het najaar ik zie de bliksem langs je lichaam trillen en de regen loopt onrustig door je ogen ik kan de afstand die mij van je scheidt in lichtjaren tellen en in de meter van het geluid zoemen de seconden mijn handen opnieuw in gebruik gesteld…

Isis ontsluierd, niet haar masker van goud, maar echt, haar ziel in mijn naakte lichaam de energie van de wereld kleedt mij van binnen uit trekt knopen los, strijkt inwendige bulten glad vult deuken en scheuren en draait de deksels los van mijn wonden, likt ze langzaam met liefde weg tot dunne littekens van verloren eenheid met…

en niemand ziet de hand die van de slagersmand de deksel beurt...…

behoedzaam haalde men de aarde weg waarmee men mij had toegedekt handen tilden het deksel op even nog hield ik de ogen dicht ...even maar... verbaasd door al het licht, men zei nu ben jij geboren mijn botten eerst nog stram en stijf mijn lijf door pijn verteerd maar allengs sterker en door de jaren heen mijn tred veerkrachtig, men zei…

Loop over enkeldiepe mossen langs door wortels gebonden en onder door klimop bestegen bossen, waar de zon elke morgen zichzelf en de kim bestijgt om ’s avonds in een onverlaat uur het heilig vuur vermorst, geregen in het duister en het licht tot heilzame korst van natte zoden, een nachtelijk deksel van een nog te ontdekken loden kist…

Deksels vallen van de wolken, een slagboom aan de horizon, een paraplu van dromen houdt de afgedwaalde zinnen niet tegen, ieder woord een uittocht, snel verdwenen over de paginarand, van achter de oorsprong koersend vanuit een gekend verleden of naar een onbekende einder, refrein op een onbeschreven blad, uitvlucht voor zovele kunstgrepen…

Een vrolijke noot na dagenlang wroeten, na zeuren en zagen, na kommer en moeten, een glimlach naar sommigen die me wel kennen en die deksels goed weten hoe me te mennen...…

die zwarte tweedehands, voor twaalf gulden vijftig gekocht van Flip, verderop in de straat Om hoe mijn vader me leerde de wormen op het haakje te doen en me zei niet te praten bij het vissen met de dobber Om hoe mijn broer me leerde mijn handen met zand te wassen om zo de palingen die we vingen te kunnen pakken en in emmers met deksels…

in de greep van het web dat onopgemerkt om hem heen was gegroeid of toch lagen patronen al langer vast zelfs alledaagse sleur was een onderdeel van zijn bestaan toch knaagde er een vurige passie die al langer onbeantwoord bleef het verstoppen in dozen waarvan deksels niet altijd even goed pasten bleven gevoelens hem telkens weer…

Waar de bosbodem is ondermijnd Gewroet werd er als een bulldozer Door hen wordt de bodem brozer Je bent een graag geziene Op wroetplekken mag nieuw bos ontkiemen Grassen zijn een lekkernij Voor beukennootjes kwijl jij Jouw streepjes in pyamapak Lekker wroetend op het gemak Deksels slim in het verstoppen Menig jager weet jij te foppen…

je ligt werkelijk keurig opgebaard beste kostuum is je aangetrokken donkerblauw; je lievelingskleur, met grijze sokken familie en vrienden om de kist geschaard het laatst ritje vangt straks aan kist wordt reeds door je zonen gesloten deksel werkelijk overgoten met bloemen, kleurige linten en harten van cellofaan afscheid doet pijn voor zo…

ik heb het nooit begrepen dus leg mij uit waarom ik onderga deze jarenlange ketting rondom mijn zijn is het de put waarvan ik het deksel verschoof of het contact dat ik verbrak met hem die mij bespeelde en hoe bevrijd ik mij van zoveel kwaad van deze groep bezeten van haat en mij beperkt in Nederland zijn straffen niet…

Mijn beden zijn verhoord, ik heb de put gevonden die het verschil zal maken tussen schoon en schijt het plastic deksel lekt: het stinkt hier neusverdovend in deze kuil, mijn ondergrondse wapenfeit, die 'k zelf gegraven heb; de stank is veelbelovend* heroïsch voel ik mij: ik heb mijn taak volbracht De kolkenzuiger* komt, zijn slurf hangt gretig…

Ik stop al mijn gevoelens in een zwarte doos En werp ze in het midden van de oceaan Geen enkele zee is ondiep of bodemloos Zwijgend als een steen zal ze langzaam ondergaan Op het deksel schreef 'k mijn allerlaatste gedicht Onleesbaar door het schuiven van het zoute zand Veilig voor de storm, onbereikbaar voor het licht De tijd houdt de sleutel…

Je bent de deksel op de theepot de voetballer in het veld de hoofdrol bij die reclamespot maar ook de geboorte van geweld je bent de lach in de morgen de traan in nee nooit meer de warmte in klein geborgen maar ook het vuur in brandend zeer je bent de radar van mijn ogen het refrein in ieder lied de kleur van regenbogen maar ook de snik…

het schepnet ligt te rotten hoor alleen de nieuwbouw weer na sloop nu voor de tweede keer geflipt was ik door tiel het etiket hadden we afgeweekt natuurlijk niet het punt dat uitgeknipt en opgestuurd iets heel verrassends voor ons deed wat kroos en waterblad we dachten zo de wereld op te vissen vergaten ook in jeugdig onschuld om de deksel…

achter ik ga onderweg, weet niet waartoe, naar ergens waar ik klanken delf, de bodem is er zachter terwijl een melodie rijpt, ik weet niet hoe de reis voelt als eeuwig aan en het zijn is dan onder - bewust er vormt zich een balkloos gedicht waarvan de noten bij het ontwaken in een vredige slaap lijken gesust; doch door het heffen van een deksel…

Heeft zij als een Pandora het deksel opgelicht van het oude Avondland de ondergang belicht Waar de geest van homo sapiens op nieuwe leest geschoeid werd herontdekt opnieuw in kaart gebracht, verlicht?…