Alle inzendingen over graven

Tijd leek even stil te staan in de veste Grave Bezet door de Fransen een legertje ingehuurd Op de veste geweren en kanonnen afgevuurd strijd met slechts verliezers Sinds jaar en dag is strijd hier gestaakt de veste Grave slechts decor voor hen die de klok hebben stilgezet de Franse Tijd hebben 'nagemaakt.'…

Ja, daar daar ligt de veste Grave aan de Maas Voorbij de bakenbomen de scheepswerf failliet gegaan Het kostte een zestigtal werkers hun zekere baan daarover nu gezwegen Ja, daar ligt Grave je komt geen muur geen soldaat er tegen Maar 't blijft -tot op heden- een vestingstad alleen een poort en Het Arsenaal spreken nog…

kerkklokken lokken tranen slaan verdriet schoppen graven dieper naar vergeet me niet tijd verslaat de uren trager leven draagt de dood ten graven geeft de aarde zijn laatste waarde regen kabbelt litanieën bloemen dalen op de kist ergens rolt de donder weerlicht wordt gemist…

in het verleden graven of dwalen heeft geen enkele zin de melodieën blijven maar het orkest is al lang begraven!…

Ik passeer in golven van gevoel de getijden waarin ik ben verdronken maar ook telkens weer ben geboren Mijn vele graven die ik telkens weer ontvluchtte, scharen zich nu allen aan mijn zij Geleerd heb ik niet om dood te zijn ofschoon mijn masker suggereert, jij bent mijn Ik laat en onderga de tellen van de tijd, en assembleer mij met…

Verse graven hier en daar, onbegersde moldebuilen, ziet men uit het kerkhof puilen, dit onzalig ziektejaar! Kinders, sprakeloos, gekist; ouders, al te vroeg gaan slapen, wonden die in 't herte gapen... deerlijk om herdenken is 't!…

ik ga de gouden blaren leef het loslippig loof zie de doden staren vanaf hun stenen alkoof zullen we vandaag de vaders vinden tussen tinten van de tijd die herfst heet, tussen linden en platanen, langs lanen eeuwigheid en moeders die we minden broze briesjes blazen of woeste waaiewinden lijk droeve oude dwazen ik stap het stille sterven…

Stenen bedden Markeren de plek Waar lang geleden Mensen geprepareerd werden voor vertrek Graven van aarde Voorzien van stenen exterieur Omsloten hun lichaam Ontworpen door oudheidkundig ingenieur Groene heuvels Geven ons een indicatie Over de plek van onheil Van een vervlogen generatie Stenen reuzen Staan voor altijd stil De buitenkant…

Het regent nu, ook op de graven.…

Tegen het eind van Wat een nacht moet Zijn geweest - in de Barensweeën van de Schemering die de Ochtend moeizaam Geboren doet worden - Word ik op het kerkhof Van gebroken graven Begroet door een oude Man met een schitterende Zilveren baard die mij Het verhaal van zijn dood Vertelt - en terwijl de Eerste zilvermeeuw boven…

(Naar Klopstock's rijmlooze Ode, die frühen Gräber.) Peinslust-kweekster! schone en kalme speelnoot van de stille Nacht! Zilvren Maan, mijn welkomstgroete zij u hartlijk toegebracht! Hoe, ge ontvliedt mij? O,vertoef toch! Blijf een poosje nog bij mij!- Zie, ze blijft! Een donker wolkje gleed maar aan haar rand voorbij. Ach, de zomernacht…

Grave... beneden de sluis het bleek er plots beslist niet pluis.... Schippers, schepelingen weten er van varen van afmeren In dichte mist kan 't verkeren de sluis gemist op stuwen....…

Hij wilde graven maar armen en benen weigerden.…

Waarom zo graven in het verleden Komen er dan nog lijken uit de kast? Ik bedoel kist En als er gecremeerd is Zal dat dan nog veel stof doen opwaaien?…

Wij graven kanalen.... graven diep om water te vinden Wij zijn als wortels van bomen naar water op zoek Wij staan te boek als een volk van binnenschippers van sleepboot en ark van roeiboot en spanen van zeelieden, 'Jan-pak-an' Wij hadden de wereld scheepsbouw en handelswaar te bieden Ooit turf....…

Dwaze konijnen zitten in mijn hoofd, ze graven in mijn geweten. Ik zou ze op willen eten, met frietjes en in rode wijn gestoofd.…

weet je nog dat ik me had onthouden, van geheugen, van een ver verleden, om me in te graven, in verse grond zonder daglicht, om zonder tegenbericht aan herinnering te schaven…

Paardenpoten trapp'len, draven boven graven, boven graven, boven weidse sepulturen slaat de zweepslag van de uren, boven vroom geknielde liên, walmt de wierook - de benzien!…

hij wilde witte wilde schoonheid scheppen en graven in zijn zwartste dromen maar verder dan wat grijs gebazel vermocht hij niet te komen hendrik…

Mijn hoofd is Door zichzelf Ten grave gedragen Het lichaam Moet nu zielloos Verdergaan Zonder richting Voorbij de einder Waar alleen nog Sterren zijn…

Zielen hebben hun laatste rust gevonden, in trotse witte stijle graven.…

over stof, dat tussen graven dwarrelt? Put jij hoop? uit weer een vers gegraven put? Wie kan geven dat gedicht de ogen niet gesloten blijven?…

zo vormloos vluchten de grijze vegen met de nevel regen de graven zuchten dempen droeve woorden die fluisteren rond witte bloemen grond langs stenen boorden het water spat rozetten de chrysanten bloeien de cijferjaren zetten stiltes aan het bloeden die blijven kwetsen al hebben arduinen geen doornen die de aanraking verhoeden…

Ik trachtte jou te bellen, in de cel die je een uitzicht op het kerkhof biedt. De zon brak door. De stenen blonken wit. Cipressen. De verbinding lukte niet. Het ijzer van het hek ontsloot zich wel. De kindergrafjes liggen hier apart. Er waren een paar ééndagsvliegen bij. Geen omber* foto's in een blikken rand. Ik struikelde over zo'n klein…

Ik strandde in een dode stad, Bewandel een eenzaam pad, Vertrouwd met vergeten graven, Omspeeld door zieltogende blaren.…

wie raapt hier de nagelaten woorden op het sprakeloze wit van zoveel duizend graven zie, kou groeit als gestolde tederheid op de zere huid van het landschap heeft aarde een geheugen en wie vindt hier dan ooit zijn eigen handen weer wie het weerloos hart ogen waarin de woorden naar de lippen groeien, voeten vastgelopen in de waanzin-klei…

op een hoekje liggen begraven de minvermogenden in lagen de bloemen lijken voor het hele graf omdat in de regen het kaartje het begaf zonder al te veel weelderige bloemen zetten zij behandeld als verdoemden hun leven in armoe na de dood voort hun enige hoop is nog de hemelpoort in groteske pompeuze familiegraven liggen de invloedrijken…

Vierde zang Ja, stille Graven! ja, gij blijft mij wijsheid leren.…

de hunebedbouwers van weleer dekten zich met zware stenen toe ze leviteerden in deze dat het een ware aard had en lieten de wetten der zwaartekracht in de ruime mate links liggen het resultaat hiervan treft men vandaag de dag nog af en toe aan in verschraalde landschappen te Drenthe achteloos achtergelaten als in een uitverkoop: late…

De alom bekende kleine zwarte mier bouwt geen aarden kastelen of dennennaaldpaleizen als haar grote verwanten onder wijde velden in stadstuinen tussen straatstenen zijn talloze nietige kamers verspreid die arbeid en adem van het grondleven sterken dit onnaspeurbare rijk der luchtige korrelkelders vol krijgshaftige boerenvlijt streng…