Alle inzendingen over wroeten

Met ochtendoogjes, priemend door flarden stralingsmist, overzie ik de lijdensweg van het landschap, de permanente correcties, oppervlaktepeelings, agrarische tatoeages, ontstoken piercings langs de rivieren, alsook het menselijk skelet dat overal werd ingebed waar wormen knagen en everzwijn wroet.…

handen wurgen zwart ogen gillen wit en angst vervloeit langs muren die de stilte zat zijn en elkaar spinnen ragen rood het harigt op de poten ze hoeken voor hun leven rennen voor de dood ze trekken draden treurmuziek in webben vaag verdriet want als de prooi gevangen is eindigt abrupt een levenslied ze wroeten in mijn geest vernachten…

Hij is de worm die in een vrucht gaat wroeten; En zij verderven, want zij zijn dat ooft. Hij waant zijn knoestig wezen als een hechte Boom, heersend over 't aangeplante woud. Maar zij heradmen, horend hoe de spechten Hun nesten hakken in zijn krachtloos hout.…

Spinnenangst ze wordt er alleen maar groter door vrees ik en ik hou niet van dat superman gedoe Geef mij de natuur: een regen van bloedzuigers tse tse vlieg en vraatzuchtige penisvisjes heerlijke docu's over duiken naar scheepswrakken met mensenetende witte haaien en over het wroeten in aarde of ik verlies me in een erbarmelijke vertaling…

Waar staat mijn hoofd, waar gaan mijn voeten, ik lijk een mol wel die moet wroeten, maar help...ik wil niet al die pijn, dus...laat me even rustig zijn.…

Onder levenden wil ik liggen, scharrelen in aardse retoriek van roze biggen, verwent te wroeten tussen wortels van de romantiek, de borst gewent naar de verlichters, met het gezicht in gewoelde letters van de zinnen, ketters van regels en van lichtsporen in het woord, in gestreden voren wordt nooit onderhandeld, gewoekerd, welgeschapen…

tijd heft zijn fallus staat gestaag voor vierentwintig uren maar dan daalt hij, uitgeput tot aan het laatste niets voelt luren in secondes, waar zijn macht heeft opgezegd in het neergelegde zand stroomt nóg de loper leeg, ik zweeg maar weet vandaag dat morgen ook nog aan een pijnpunt vreet heet wroet zijn tand mijn hand neemt…

dood Ik glimlach als ik aan die woorden denk Maar dat wordt een grijns als ik je plek zie Die eenzame plaats tussen soortgenoten Geen leeftijdsgenoten nee dat niet Je ligt naast een of andere griet Dan sta ik bij je Nou ja, bij je plekje Ons plekje Maar IK sta en JIJ ligt Ik kan je niet zien Moet me bedwingen, in de aarde te wroeten…

Kijkend door het vuile keukenraam zie ik haar wroeten in de vochtige aarde gestaag en aanklampend maar bovenal wijdbeens, zo heeft haar vader haar geleerd.…

ogen toe ze stoeien nacht vol woel gedoe Amaryllis staat statig te pronken mij met haar roze bloem te lonken ze kriebelt lachend stijf op stand ze frunnikt spelend lijf haar hand maar ben ik dan een bij of vlieg ik soms naar honing druppels toe voel je mij als ik mijn lijfje wieg en zoem en met mijn lange snoet stotend in haar bloempje wroet…

Hoe ik ook wroet, het mag niet baten, ze is ongenaakbaar en machtig soeverein.…

Gebogen wroet hij in zijn wetboek de pedante chagerijn zijn ziel verzuurd het hart verhard verlustigt zich aan het vilein? Maar steeds dieper buigend ervaart hij toch een bange smart kan zijn ik niet meer bereiken zuigend begint hij dan te zijken zoekend de steun bij zijn gelijken.…

Slome tango’s slingeren benen heen en weer terug naar elkaar voor samenhang en stevigheid wroeten voeten in verloren ogenblikken. Geen steen blijft onbeheerd. Tuinen vol puin drijven uit onze handen. Alleen de laatste kiezels dansen bogen in het ogenwater van overmorgen. (c) pietersz van calumburgh…

Vandaag weer lekker kwaken in de vijver buitenshuis lekker wroeten: drilgedruis mussen sjilpen: nestjes maken want in mei......- dat wisten wij allang - behalve dan de koekoek en de griet het rooie bietje van hiernaast kweelt lenteliedjes languit op het grasmatras: zon kleurt mooier dan het was blèrt zij in haar groene jurkje: in…

Met houwelen, spades en troffels wroeten zij bevlogen in ondergrondse geheimen. Alles moet boven aarde komen! Opgehelderde mysteries sterven een snelle, stille dood. Het maakt me wat weemoedig soms.…

Maar in het binnenste wroet de kiem van rusteloze wensen naar ongeboren resten van een vroeger leven, uit beeld geraakt of door de drager zelf gekraakt hoop overtroffen door onzekerheid, de roos van het doel te missen door gedeukte illusies overeind te houden ingefluisterd door de dubbele bodem van het virus van onbezonnenheid.…

' Je handjes wroeten in het zand, jij, papa's kleine hulp. Je kijkt omhoog, nee, niemand ziet het. De roos is nu van jou. Langzaam loop ik door het mulle zand. Mijn voeten slepend door de hitte De roos ligt in mijn hand. Langzaam leg ik de roos op jouw koude steen. Uitgebloeid. Net als jij.…

Ik schrijf een gedicht voor jou Zoekend tussen alle woorden, probeer ik te vinden wat ik zoek Geen woorden van liefde, Die heeft iedereen Gewone woorden Die iedereen begrijpt Eenvoudig maar wel raak Hoeveel woorden zullen er zijn Ik zoek en zoek steeds dieper en dieper Mijn ogen branden En mijn hoofd loopt om Wanhopig wroet ik dieper…

Een vrolijke noot na dagenlang wroeten, na zeuren en zagen, na kommer en moeten, een glimlach naar sommigen die me wel kennen en die deksels goed weten hoe me te mennen...…

beweging gezet Energie losgebroken De beer die is nu los Het vuur is ontstoken Het gevecht aangaan Je doelen hervinden Boven jezelf uitstijgen Hart en ziel verbinden Juiste keuzes maken Obstakels uit de weg Geluk wenkt naar jou Verpletter nu de pech Je bodem versterken Grond onder je voeten Kijk nu recht vooruit Niet in oud zeer wroeten…

Donne schreef ooit: een mens is geen eiland, maar met keiharde grond onder mijn voeten voel ik mij alleen in de aarde wroeten, ondoordringbaarheid in mijn rechterhand. Snoeien en weghakken zal ik nog moeten. In achterstallig onderhoud gestrand weet ik mij met de pijnbomen verwant en zal ik met bloed, zweet en tranen boeten.…

De eerste liefde kwam op vlugge voeten gehuld in dauwsandalen op mijn pad Haar prille onschuld heb ik liefgehad maar bovenal haar wilde zomersproeten En elke zomer kwam ik haar begroeten En elke zomer was het dat ik bad dat zij een restje liefde over had Dat ik nog even in haar hart mocht wroeten Haar vlugge voeten zijn niet lang gebleven…

drinken mijn zoete water is voor jou te flauw het schip zal spoedig neerwaarts zinken je hangt wat slingers naast het bed beschonken begin je luid te zingen geen mens ontroer je met jouw pret bezig is men met serieuzere dingen mijn nauwe riviertje is voor jou te ondiep, je voelt de bodem onder jouw blote voeten je wilt wat in de modder wroeten…

wat in mijn ziel besloten ligt daalt vloeiend uit mijn pen letters woorden zinnen buigen verlaten zwijgende mijn hart een stukje van mijn ware zelf onthult mijn echte ware zijn zo ergens tussen grijze cellen worstel ik met mijn en dijn mondig mensje tussen goed en ook een beetje kwaad ik en de ander wroeten mij in een slapeloze slaap…

mochten het graag wezen en voor velen van ons bestond het leven uit vaak ongedwongen spelen weinig angst er was immers nog zoveel moois te beleven het ontrafelen van de grote mysteries kwam wel met de tijd toen kwam de waarheid nog langzaam vanzelf naar ons toe een kind kende geen depressie en was nooit moe tegenwoordig regeert de leugen wroet…

Maar in het binnenste wroet de kiem van rusteloze wensen naar onvoorziene resten van een vroeger leven, gedragen door mensen hun hoop getroffen met trefzekerheid, dezelfde koppigheid waarmee ik alle gedeukte illusies staande houden moet.…

Net wakker ijlen van ludieke frisheid Verplichtingen, feiten, dwingend geheugen zijn vooralsnog vage herinneringen Uitgeslapen is verwondering aan zet Het is een dag om literatuur te eren We gaan een gang, puzzelen en priegelen, Verzinnen woorden, verzetten zinnen, kanaliseren wat wroet van binnen Taal is het instrument van het volk dat…

mochten het graag wezen en voor velen van ons bestond het leven uit vaak ongedwongen spelen weinig angst er was immers nog zoveel moois te beleven het ontrafelen van de grote mysteries kwam wel met de tijd toen kwam de waarheid nog langzaam vanzelf naar ons toe een kind kende geen depressie en was nooit moe tegenwoordig regeert de leugen wroet…

Ik wroette diep in moeder aarde vond verse vruchten in m’n hand de blanke kernen van het leven die gekiemde groeikracht geven en zich ontworstelen aan ’t zand Het liet mijn werken even rusten diep verzinken in mijn eigen zijn vragend of ik wel weet wie ik ben het diepste van mezelf echt ken de draad volg van m’n levenslijn Ik hoor het…

ja, ik bewonder kleine diertjes zoals die onooglijke miertjes ze zijn danig in de weer 't is steeds doorgaand verkeer en versper ik het paadje maken zij een ander straatje ze wroeten aan één stuk ze werken zich een ongeluk stofzuigers der natuur van het hek tot aan de muur maar wat laatst door de kamer kroop 'k verwachtte al de hele hoop…