de trap ben ik in 't midden opgegaan om je te zoeken zogenaamd je schilderijen te zien tussen de pilaren loop ik van zaal naar zaal langs witte wanden reliefs van het heden - je vloeren en deuren onzichtbaar wit lopen scheef van opgeslagen verleden. mijn handen voelen de bloemen tussen 't steen je ademende muren en ik zoek de…

Geef mij je wellust, ik wil mijn ontij vieren, Vergruis de steen waarop ik stoot. Krauw mij tot regen, vervloek mijn tranen, Omhels mij met jouw primitiefste leed. Want beeld op beeld bega ik mijn sterven, Uit alle tijden roepen mij jouw woorden aan. Ik wil jouw naam niet in herinnering dragen. Niet dag na nacht mij in jouw vlees herhalen.…

Als een duif opvliegt neemt geen geluid haar plaats nog in: eensklaps en wit laat zij slechts verte in mij na -------------------------------- uit: 'Gedichten 1958-1978'.…

Ik zag de overburen op een ochtend hun koffers zeelucht pakken. Mijn karavaan speelkameraadjes was de staart van hun vlieger die wuivend uit het autoraampje onder een balkon bleef steken voor hij de hoek om boog. Ze togen naar de Zandkastelen Stad onder de rook van Amsterdam, zeiden de achterblijvers, zonder de rook van Amsterdam, zeiden ze…

Er zijn veel te veel jonge doden Om rustig rond te kunnen lopen, Overal weer kom je ze tegen, Bleekjes, glimlachend en verlegen; Bij vlaggen, halfstok in plantsoenen, Hoor je jezelf hun namen noemen. Zij willen zich ons niet opdringen, Maar vullen je herinneringen. Uit huizen waar nu vreemden wonen, Zie je vrienden naar buiten komen…

Alle mensen die hebben bestaan zijn vergeten op enkele na. Ik vraag me af waarom ze hebben geleefd en of het van belang was voor henzelf dat ze hebben geleefd maar dan toch om het leven zelf voort te duwen tot meer bewustzijn. Er zijn plaatsen op de wereld waar de namen van de gestorvenen zijn gegraveerd, in steen gehakt om ze te kunnen…

Avonden lang zat hij dan in gedachten verzonken. November brokkelde af in winterse buien, waarbij een straf soort duisternis zich ophoopte tot nachten van slapeloosheid en eindeloos wachten op het onontkoombare oordeel: Laf! Zijn leven vervalsend tot aan het graf zo was het, niet langer zou hij nog trachten deze kwellende kennis te ontlopen…

Onder het raam, in de aarde, die sporen die me dierbaar zijn Toen hij kwam, wie zond hem weg? Ik zond hem weg: het deed geen pijn. Het deed geen pijn; maar iets verdwenen of dood in mij; mijn gedachten staan als soldaten gehoorzaam, in rechte rij. Op een nacht valt de sneeuw, maakt de aarde wit, maakt de aarde rein. De randen van mijn…

Vergeet mij maar. Doe mij maar weg uit Uw herinnering. Tot eens, bij toeval nog, gij leest: 'in alle stilte plaatsgevonden', en schudt het hoofd, en gaat Uws weegs.…

Wil je mijn ring zoeken, vraag je, mijn vingers worden zo smal. We zoeken eenzelvig, beangst om wat ons ontglippen zal. Je gaat staan naast het bed op leden zo dun en onmachtig dat je er niet op kunt staan, maten ooit zo krachtig. En je valt in mijn armen als ooit, onvindbaar alleen, en ik leg je weer neer, gebroken een ring om je heen…

En al die tijd lag daar Dat heel gewone stukje papier; Niemand wist Dat er zo'n vreselijke afscheidsbrief Op zou worden geschreven. -------------------------------------------------------- uit: 'Dierentalen en andere gedichten', 2003.…

Ik zal mijn dood niet zien in de laatste seconde als mijn lichaam neerblijft. Ik zal niet weten hoe kracht van het liggen naar het dromen wegdrijft. Ik zal niet zijn die ik was als de dood mij leegdroomt en tot de laatste leden stijft. Maar dit verwart mij het meest: het oog dat nu leest, zag nooit de hand die nu schrijft.…

Hoe verlicht is het bestaan om vijf uur in de morgen als slaap haar dieptepunt of hoogtevrees bereikt? De chemokuur slaat niet aan. Doe nog een keer wat je kunt. Beklim manmoedig het Ballumer punt dat je liefhebt: de Blinkert. Een standmuur van zand met wolkentoppen die het gemunt schijnen te hebben op de zee voor de duur van opeengestapelde…

Dood is mijn vriend. Nog altijd schijnt de maan Naar binnen, uit zijn asbak kringelt rook, er ligt een boek, de radio staat aan. De rozen die hij kocht zijn nog bedauwd. Een scheermesje, een spiegel en wat coke Staan op tafel klaar voor zo meteen. De kachel doet haar best, maar hij blijft koud. Alles is nog precies zo om hem heen - Maar…

Ach de graven. Niet die in het zand niet de lange gaten in oogverblindend witte muren niet de gevulde urnen of de sarcofagen aan het eind van een onderaardse gang maar de graven in de hoofden, de ongebalsemde beelden die 's nachts tot leven komen. De monden die zich laten horen als het stil is. Geheimen die zich openbaren. Paden die niet…

Tussen de schuttingen berijpt je rust, je magerte die pronkt met een tweelingroos lachwekkend verfrommeld. Over je border zijn alleen maar winters gekomen, lijkt het. Schabbig lig je erbij. Een zootje stengels rest je, dat niets draagt, niets dan die ene margriet, in haar iele dans soms kwansuis kussend je platte gras. -------------…

Dood: daar schrik je niet meer van. Opa, mamma's oma en oom Gijs. Twee katten, een hond en alle kippen. Je kent het klappen van de zeis. Vanmiddag dus bijna verveeld gekeken hoe vader haar het hok uit trok. Ze was zo stijf als een ding. Geen traan gelaten toen hij haar begroef maar later liep je langs het hok, begon in neus en…

Maar ook zonder ons samen draait de wereld wel door, al weet ik niet waarom. Voor vriendschap is verhuizen als de dood. En ik blijf stom omdat ik stoer en sterk moet zijn, zoals wij waren. Maar stil durf ik een onbeholpen woord: enzovoort, enzovoort, enzovoort. ---------------------------------------- uit: 'Van, Als & Och'…

zijn familie en wij buren ineens allemaal tegelijk op bezoek in zijn kamer de spullen onder ons verdeeld. alleen de brief in het linkervakje van de zelfgemaakte groene, houten kast durven we weg te gooien noch te posten of te lezen een week later loop ik onder het erfstuk, zijn paraplu door zijn regen…

Het roze aderwerk: de lijnen met een dun penseel gezet, en hoe het aan de slapen marmert. Ledematen die in steen verstomden- de vingertoppen broos, in kringen heeft de tijd korstmossen, algen afgezet op schouderblad, een borstbeen dat, nog niet gebarsten, lijkt te spreken- nee, alles is stil nu. Je staat in de post van de deur. Geen negatief…