in haar was ik geborgen en breidde ik mij uit en werd ik steeds kompleter en rijpte ik als fruit en ik voeten, handen en reuk en stem en wil totdat ik met een gil geboren werd en banden die ons verbonden hielden en die ik niet meer ken, gebroken werden met een slag, een donderslag. o moeder, die mij baarde, die haar vermoeide schoot…

Hoe werd ik begonnen die nacht? In welke schuwe, onzegbare woorden? Of sliep zij, schoof in haar slaap zijn hand op de tast? Het was zomer, met open ramen. Zij hoorden het erf, het gerucht van de hond, het donker gestamp van onrustige paarden. Lagen zij naakt, het dek weggeschopt, speelde hij tot zij duizelig werd en heel zacht? Of lagen…

Mijn moederke, ik kan het niet verkroppen dat gij gekromd, verdroogd zijt en versleten, zoals een pop waarin een hart zou kloppen, door 't volk bij 't heengaan in een huis vergeten. Ik zie uw knoken door uw kaken steken en diep uw ogen in het hoofd gedrongen. En ik ben gans ontroerd en kan niet spreken, wanneer gij zegt 'kom zit aan…

Steeds strakker trok hij zijn cirkels om ons. Hij was nooit ver. Nooit ver genoeg dat wij ons buiten waagden zonder christendom. Van Heere Heere zingend liepen wij door zijn jachtgebied, keken niet op of om. Naderend tot zijn water voelden wij zijn ogen die de sterren konden doven. Later toen hij niet meer van je zijde week en zelf een hart…

De afgelopen dagen denk ik meer en meer aan het eiland van mijn moeder en het huis van haar vader, het had blauwe buitenmuren en geen deuren, zoals de meeste huizen aan de baai. De zee, het blauwe huis op het strand, de boom in de keuken die men uit bijgeloof niet had willen omkappen, er was zelfs een gat gemaakt in het dak - alles komt…

Is het vandaag of gistren, vraagt mijn moeder, bladstil, gewichtloos drijvend op haar witte bed. Altijd vandaag, zeg ik. Ze glimlacht vaag en zegt: zijn we in Roden of Den Haag ? Wat later: kindje ik word veel te oud. Ik troost haar, dierbare sneeuwwitte astronaut zo ver al van de aarde weggedreven, zo moedig uitgestapt en in de ruimte…

Al jaren dood gaat zij nog elke dag een heel eind om in mij. Ik zie haar na het scheren elke morgen voor me, en sta een voetstap in haar schaduw stil. Haar lach tast mij in oog en mondhoek aan, breekt uit zijn glazen kooi de kamer in en zwijgt wat aldoor was verzwegen: dat ze begraven lag onder de duim van een man, in een gat waar een bouwvallige…

Moeder, aanrecht en dweil zoals zij door de kamers dwaalt van het belommerd huis de gang doorkruist en mompelend de ramen aait. Zij spreekt de kasten dierbaar aan of zij hun sleutel goed bewaren en van elke lade het geheim dat zij ooit dierbaar samen waren. Zij boent haar angst voor slechte tijden met het bergkristal en zilver…

Kleed je uit. Buig je hoofd. Kijk me aan als ik je met een natte dweil in het gezicht sla. Je denkt dat je een prinses bent een prins zal je komen halen maar alle prinsen op paarden die jou komen halen zullen zijn als ik. ---------------------------------------------------------- uit: 'Het moest maar eens gaan sneeuwen', 2003.…

Twee keer per jaar reden wij naar het kerkhof, op het 4e graf, 3e rij links van de ingang mocht ik bloemen zetten in een groene zinken vaas terwijl mijn vader knielde op een bankje waar hij eerst zijn zakdoek overheen had gelegd de wandeling tussen de graven duurde vaak meer dan een uur, mijn vader bracht bezoeken aan oude kennissen en besprak…

Mijn moeder leefde voor zichzelf te lang; Vandaar dat zij haar laatste grijze dagen Veelal verdeed met mopperen en klagen, Een vruchteloze, zure zwanenzang. Toch schepte zij een kinderlijk behagen In onze dagelijkse ommegang Als ik weg uit het huis, uit haar gevang Haar rondreed in haar invalidenwagen. De vreugde was niet altijd onverdeeld:…

Zij bijt haar jongen niet dood, als de wereld ze aan wil raken. Zij geeft ze als talenten uit om winst te maken: rijkdom, roem, kroost - krenten in de korst van haar liefde. Nee, zij bijt ze niet dood, maar knibbelt en kaagt aan hun adem, snibt in hun taal, roert haar tong in de heimelijkheid tussen hun lakens. Zij hokt in hun wil, een instinct…

Graag had ik het geweten van vaders zondags pak. Echter ik ben te weinig schrift voor de regels van de tijd, meer een ansicht met daarop zo'n beeld van wat te vaak is. Misschien dat ik mij vergis, was zijn pak minder woord dan zondags gewicht.(Beelden strijken zich glad uit de prop in mijn kop. Haastig lees ik voor iets opnieuw verfrommelt…

Dacht dat je ver was, vader, een ander land was, mijn stem daar niet kon horen, dat je grijs gestold als steen, grimmig als een oude boom nors omschorst was. Ik kijk naar het omlijst gezicht, de stroeve blik langs mij gericht. Wat, als binnenste zich buiten keert, harde kernen fijn dooraderd blijken, nerven teer glanzend blootliggen, ik…

Zo dichtbij voel je de doden en hoewel ze weg zijn verstopt achter een bocht aan de andere kant van het hoofd ze zijn er nog Je hebt op je eentje tweehonderd miljoen maal geademd genoeg lucht verzameld om een zeilschip vijfmaal om de wereld te blazen zo dichtbij voel je zijn adem nu leeggerookte longen en hoewel hij weg is lopend door…

Zijzelf was als de zee, maar zonder stormen. Even blootshoofds en met een brede voet. Rijzend en dalend op haar vloed, als kleine vogels op haar schoot gezeten, konden wij lange tijd haarzelf vergeten, rustend en rondziend en behoed. Haar stem was donker en wat hees als schoven schelpjes langs elkander, haar hand was warm en stroef als zand.…

ik vraag me af: "waar zou moeder nu zijn"? ik hoor haar stem nog vaak in mijn gedachten en vraag dan raad en voel weer dieper pijn omdat ik 't antwoord hier niet kan verwachten noem mij niet dweperig, gun mij dit stil verdriet aan moeders leven had ik geen eind gedacht het zwarte vest, het onaf breiwerk heeft gewacht en ligt nog, zoals zij…

In de herfst van je leven doe je warme schoenen aan en een stevige jas tegen het guur Je trekt nog eenmaal een beschutting op in oude woorden om vroegere dromen Zilverwit blad dwarrelt oneindig langzaam maar onvermijdelijk naar de koude harde grond Je merkt de zachte landing op en beseft dat in berusting waarheid wordt gevonden…

Voor mijn vader Zo dichtbij voel je de doden en hoewel ze weg zijn verstopt achter een bocht aan de andere kant van het hoofd ze zijn er nog Je hebt op je eentje tweehonderd miljoen maal geademd genoeg lucht verzameld om een zeilschip vijfmaal om de wereld te blazen Zo dichtbij voel je zijn adem nu leeggerookte longen en hoewel hij…

Wanneer mijn vader sterft, laat mij dan staan Vereenzaamd als een treurboom in 'n plantsoen, Gesmukt met 't teerste, avondlijkste groen, Bijna bebloesemd, sneeuwwit aangedaan. Bijna een bruid, boven de sponde waar Sinds kort mijn moeder ook een toevlucht vond; En ruisende hernieuw ik 't oud verbond Met mijn diepst neergebogen treurgebaar.…