Ik houd van ogen door weemoed gewijd Ik houd van ogen die hebben geschreid Die hunkerend uitzien van groot gemis Of starlings staren van droevenis. Ik houd van ogen die prachtig spontaan Van grote smart naar geluk willen gaan Die moe van gemijmer in avond’lijk land Weer blikkeren uit ruiten waar zonlicht in brandt. Maar God’lijk de kijkers…

Buiten mijn moedertaal en die der nachtegalen wist ik naar diepe zin geen klare talen en vaak heb ik bedroefd naar ’t wonderboek gekeken waarin geschreven stond wat andere landen spreken. Toen deed de stad van leed voor mij haar poorten open; ze leerde mij ‘t geheim van wanhoop en van hopen; daar hing te spreken veel aan ogen en aan…

Ik droom mijn liefde blijer, dat ze niet schreie meer bij elke ontgoocheling en dat ik vreugd –en vriend- verlaten toch voor de mensen van liefde zing. Ik droom mijn liefde sterker, dat ze niet zoeke meer mijn eigen lieve gril: ik droeg ze naar de heimweeharten van dolers die niemand beminnen wil. Ik droom mijn liefde wijder, dat niet…

Om m'n kluis Windgesuis... Onder 't open raam, Bladgeril; - Preev'lend stil Als een beê..., uw naam. Ginder hoog Bloemenboog... Op m'n peluw licht, - Bleke lijn, - Weemoed-schijn Van het maangezicht. 'k Ture weer Ied're keer Naar die zilv'ren stoet;... Want ik weet Liefdeleed Dat me bidden doet... Wat…

Daar hing geen zucht, geen vrage; Daar was maar stilt' en duisternis En mystisch viel er groenig-vaal, Op heilgenbeeld een manestraal In de ouw' Maria-nis. Heel flauwkens monkel-lachend, Als of 't zijn leste lachsken was, Leek 't lampken Gods, in 't duistre rond, Een blom, die zonder water stond In rood kristallen glas. Daar had ik geern…

Dit is de tak met de bloem alleen de andre bomen gaan al moe en zwaar van loof naar de aarde toe. Dit is de tak die ten hemel biedt In zuivre kelken van albast de witte wijn uit de donkere bast zó teerheid die uit droefnis wast. Hoe zal ik noobler gedenken U hoog-tere ziel sterk maar sereen dan bij deze mystieke brank de tak met de bloem…

Tussen 't naakte, rood geraamte Van een wilde wijngaardrank, Hing 'n scheefgezakte venster In de gevel, blauwig blank. Op de grauw-arduinen rijchel, Hier en daar vergroend van mos, Lagen enk'le wingerdblâren, Dronken van d'oktoberblos. Onder 't venster, waar het muurke Door de tijd gebersten was, Stonden triestig te verdrogen…

Eenvoudig als onze handen zijn bij vaal verdriet en gulden feest zo zijn wij, lieve, met elkaar zelden geweest. Tussen der woorden hovaardig spel, onze handen, zij alleen, die wisten van elkander wel ’t geheim van ons getween. Die hebben ’t schoonste deel gekend van ’t heimwee waar een mens in mint; die wisten niet waar waken endt of…

Ik heb de liefde liefgehad; daarom wellicht heeft zij me niet bemind. Zo doet de mooie minnaar met een zeer verliefde kind. Ik heb de zon te lief gehad en beu van beedlen aan de deuren van de dagen ben ik geworden als een varenblad dat liever in de lommer leeft dan zon te dragen. En daarom bouwt mijn kommer aan een huis waar lamp- en…

Zoals bij 't sneeuwen die vlokskens, verveerd, weiflend en trage vallen op eerd, zo moeten alle gedachten van ons, van uit de hemel van room en dons, dalen op aarde waar alles dooit wat sneeuwwit en droomrig de dingen vermooit. Droef is de dooi maar als, uitgeblomd, dat donzen droomsel gefilterd komt uit zuivere lagen…

Daar stond een late zonnebloem te sterven in de leste zon, en niemand in de wereld die haar nog helpen kon. Van lijve zo belachelijk gelijk een leuterwijf, met vuil versleten kleren om 't uitgedroogde lijf, Een mensenhand, gerimpeld, had die haar troost beloofd? Die sneed van 't mager halsken dat diep-gebogen hoofd. En…

’t Is of die bloemen het weten: Ze buigen beurt om beurt uit eerbied voor de stilte die aan mijn hart is gebeurd. En reder dan aan mensen doe ik die elfen in ’t gras het effen verhaal dat hij heenging om ’t heimwee dat ik was. Ze neigen bevreemd naar elkander ’t naïeve margrietenhoofd: dàt hadden ze van de mensen…

Wie zal 't u aanzien die leproos van voet diep met uw wortels in verrotting wroet dat gij nog 's avonds klimt langs weke bladertrappen en boven uw miserie met de sterren staat te klappen? Wie zal 't u aanzien, uitgestoten mens, die op uw schande wankeldoolt tot leste grens terwijl ons onbarmhartigheid uw zondemantel zoomt dat gij langs…

Zoals bij 't sneeuwen die vlokken vervaard weiger en trage vallen op aard, zo moeten alle gedachten van ons van uit hun hemel van dromen en dons dalen op aarde waar alles dooit wat sneeuwwit en droomrig de dingen vermooit. Droef is de dooi maar als uitgeblomd gesmolten bloeisel gefilterd komt na duistere reizen door wijze grond kristal…

Eenvoudig als ons handen zijn bij vaal verdriet en gulden feest, zo zijn wij, lieve, met elkaar zelden geweest. Tussen der woorden hovaardig spel, ons handen, zij alleen, die wisten van elkander wel ’t geheim van ons getween. Die hebben ’t schoonste deel gekend van ’t heimwee waar een mens in mint; die wisten niet waar waken endt of…

O! Snaren van m'n jonge ziel Ik voel uw trillen zacht,... Wijl 't woordje op u nederviel, Dat door m'n tranen lacht O! Zacht en zangerige woord Waarin ik peerlen vind, Hebt ge m'n vreugde niet gehoord Toen 'k worden mocht uw kind ? O Gij, die m'n gedachtjes kust En wiegt m'n droefenis 't Is of m'n innerlijke rust Door u beveiligd is.…

Ginds,... in de heide,... langs povere paân Daar lachen me blozende lievekens aan. Ik weet er hun naamkens, en 'k noeme ze blij : 'De perelkens van de hei'. 't Zijn pereltrosjes van rozig satijn; 't Zijn Japanse vaasjes van broos porselein; Licht trillend bij zoentjes van vlinder of bij, De perelkens van de hei. Bijwijlen dan knikken…

O, blijf niet aan me denken... O, blijf niet van me dromen;... M'n handje kan niet wenken, M'n ziele kan niet komen... O, blijf me niet ontmoeten; M'n wegen gaan verloren,... En 'k mag u toch niet groeten Zo lachend als te voren. Ge weet m'n eenzaam leven; O, blijf niet voor me knielen. Hoe zal ik ooit u geven M'n mondeke, m'n…

Poëzie, tenger en sterk mirakel, dat zich voltrekt boven een trosselke woorden, boven een enkele zin, boven een luttel woord; ach trosselken, ach woordenrei, ach woord weiger van waarde, wie heeft uw geest gewekt en over wrokkige aarde doen heilichten - Gods blik die gloort -? Dat is de tere, koninklijke kracht uit eenzaamheid geboren…

Ik zegen u, verlangen, Nu diep mijn blik begrijpt Hoe rozenknop door zonne tot roze rijpt. Dat leerde ik uit uw ogen: Die deden stil-spontaan Bloesems van jong begeren Wijd open gaan. Zó hebt ge, zonder woorden, Aan mij 't geheim verteld Hoe de ene mensenziele In de andere smelt. Want als ik, schoon van liefde, U lang in de ogen…