De bonte kraai waagt zich, vooral 's winters als er weinig te bikken valt, overal en stapt vaak met kluchtige deftigheid over het ijs. "Jongens, zie je schaatsen na," zegt dan de landbouwer schertsend als hij uit de polder thuiskomt. "Gerrit van Veren is al op het ijs!" Gerrit van Veren, zo vroeg op het ijs? Jongenlief, mag daar je moeder…

Als 't zonnetje speelt door het knoppende hout, Het koeltje zo zacht langs de wetering strijkt, De merel haar nest in de meidoren bouwt, En de aard wel een bruidskleed van bloemen gelijkt, Begeven zich trouwe gelieven naar 't bos En zoeken er maartse viooltjes in 't mos. Wie het aanschouw' Wete, dat blauw Altoos in Holland de kleur was van…

Er stond bij gindse molen Een linde, zwaar en groot, Die vaak bij 't ommedolen Mij dak en schaduw bood. Veel heb ik in haar lommer Gezongen en gedicht, En drukte me elders kommer, Dáár scheen mij 't leven licht. 'k Ben laatst, toen zorgen kwamen, Naar de oude plek gesneld; Maar ach, mijn hart kromp samen: De linde was geveld. '…

Een zonnetje in de lentetijd heeft menig tere bloem misleid ; het weet zo zoet te vleien en wil het knopje vrijen. Voorzichtig, argloos bloempje in 't gras ! Dat valse zonnetje is er pas, of 't wijkt voor strenge koude, en ras is 't knopje prijs gegeven en boet zijn jonge leven, kwijnt langzaam weg en mijmert stil „'k Vertrouwde op 't…

De kinderen speelden op 't schelpenpad, En deden een vond in 't zand; Naar huis vloog de vinder, de kleinen schat In de opgestoken hand. Een waardeloos zilveren kruisje was 't, Beschadigd door weer en tijd; Drie lettertjes schenen er wel gekrast In 't plaatje aan de achterzijd'. De moeder…

Al denkt gij ook: "Wij zijn alleen!" De sterren houden wacht, De wind strijkt door de linden heen, Die fluistren in de nacht; Er zijn getuigen bij uw eed In 't rustige avonduur, En wat geen mens bekend is, weet De zwijgende natuur! En schendt gij d'eed van liefde en trouw Dan is uw rust verstoord; Verwijt u 't reine hemelblauw Het…

Daar rijst me in 't hart een droef gedicht, Terwijl de hemel straalt en lacht: 'Een bloem ontluikt bij stervend licht En leeft - een enkele lentenacht. De wind is stil en alles rust; De bloemen knikken, fluistren zacht En dromen dat de zon haar kust - Nog één bloem slechts waakt en wacht. Zij waakt en wacht totdat de trans Gekleurd wordt…

Wij zaten neer in 't heidekruid; daar vloog Een wolk voor 't zonlicht en een zwarte stip Streek langs het bos, als waar 't een floers van krip,* De schaduw van een ziel, die henentoog;* Verschrikt schoot ginds een vogel wild omhoog Van uit de lage kant, een schuwe snip, Terwijl de donkre schim, als met een tip Het heiveld scherend, snel zich…

Zij kwamen na jaren uit Brabant weerom Met vliegend vaandel en slaande trom, En zagen de zon bij het zinken Op 't duin van hun Vaderland blinken. Zó rukken zij voort - 't is de zee, die hen trekt - Maar ginds, waar het gras hun gevallenen dekt, Is 't, of hun een 'halt!' wordt geboden, En houden zij rust bij de doden. 'Kom,…

Hoe ligt de stille heide dáár Gelijk een bloeiend graf! Geen klank, geen lied breekt even maar Het doodse zwijgen af; 't Is, of die nevel, koud en kil, Het brede land begraven wil; De zon schijnt vreemd en rood, - En op de hei speelt bleek en stil Het Kindeke van de Dood. Er leefde een kind in 't heideland, Een zwak en zieklijk wicht;…