Herodes bonst het hart, nu hij het hoort, Hoe 't jonge kind hem naar de kroon zal steken, Zijn trotse macht, zijn weidse praal verbreken, Als 't na hem op de Koningszetel gloort ,,Ga," spreekt hij, ,,zoek en spoed u ijlings voort Vraag aan de wijzen, of het maanden, weken Of jaren telt, reeds lopen kan en spreken, En dan daarna dat dreigend…

In een wilde suizelende wieling Gudst volmondig, als een zee van droppen, Dampgordijn van water, stralen-stroppen, In één lange door-elkander-krieling; Overstelpend alles, wat in knieling Angstig neerligt en de bange koppen Onder vlerken als beschutting stoppen Voor de nader komende vernieling. Neergegeseld ligt smaragden klaver, Platgeslagen…

Oude paarden schudden met de bekken Boven ’t schuim: ze slepen ’t net ter ree*. Vissers rijden op de ruggen mee, Doen hun best het paard tot moed te wekken. Zie, men keert… en de oude dieren trekken, Nu de vissersjongen roept: hoi hé! ’t Wriemelend net ten leste uit de zee, Zó, dat borst en dijen zichtbaar rekken. Blonde jeugd staat bij…

Onhoorbaar zinkt de klok van klaar kristal, En binnen-in zit ik. Al dieper zinkt hij …. ´k Glij marmerstammen langs, albast gebloemt; ik glij Langs rozerood koraal naar ´t diepe dal Tot op de bodem. Nu eerst klinkt geschal Van ammonshoorn en turriliet om mij; Nu zingt versteende bonte bloemenrij Met zilverstem in zoete tonenval. Een lichte…

In 't diepste diep ligt het gezonken schip…. Diep ligt het schip in 't onderzeese dal. De groene zeeplant slingert overal Haar rank 't salon in; slingert zelfs haar tip Hoog langs de mast op, rond de ontblote rib. Zij slingert óp zich tot de gouden bal Van wat de vlagstok was, kruipt door de stal En woekert welig in het vette slib. De…

Wat is mijn hart toch, Wanneer gij, o klanken, Mij met geluid overspuit Uwer spranken? - Is het een gaarde, Waar bloemen, die bloeien, Daar 't felle steken der zon bezweken, Van dorst verschroeien? - Is het een bloemperk, Waar goudgele bijen, De geuren stelen der paarsfluwelen Violen-reien? - Is het de boekweit, Waar hommelhorden…

Grimmig snellen rondgerolde wolken, Eindeloos grote kluwens, aan door ’t blauw. Doodse stilte! Toch, ze naadren gauw, Scherp weerspiegeld in de molenkolken. Schelle fonkling van miljoenen dolken; Dan de donder; en, van regen lauw, Schudt de wind de hechte molenbouw, Loeit het rund, dat wegvlucht, ongemolken. Zuiver, als geslepen edelstenen…