Toen KNAAP mij de laatste maal knipte, Was hij aangedaan onder zijn werk. 'Wat wordt u al grijs!' sprak hij somber, 'Ik vrees, u studeert te sterk.' En JONGMANS, toen hij mij gistren De maat voor een pantalon nam, Keek van mijn magerheid zó op, Dat ik dacht, dat hem iets overkwam. Vater MULLER* ontzei me zijn tafel. Ze verliep anders helemaal…

Wel menigmaal zei de melkboer des morgens tot haar meid: 'De stoep is weer nat'. Och, hij wist niet, dat er 's nachts op die stoep was geschreid. Nu, dat hij en de meid het niet wisten, dat was minder; - maar dat ZIJ er hoegenaamd niets van vermoedde. Dat was wel hard voor mij.…

Als heel de wereld biefstuk was En louter stroop de zee En enkel Engels schoenensmeer Vulde elke beek en ieder meer Waar lest ge uw dorst dan mee? Dit is genoeg voor een oud man om zich het hoofd te krabben tot hij zich zeer dee. Als heel de wereld biefstuk was En ieder boom een worst En elke beek en ieder meer Was boordevol van schoenensmeer…

Wie zit daar op die vieze bank In het hoekje van die vunze kroeg En drinkt er zijn borrels uit en de na En drinkt er toch - lijkt het wel - nooit genoeg? Zijn hoed ziet rood - maar roder nog ziet De punt van zijn neus, de kraag van zijn rok Glimt smerig, - doch smeriger glans nog glimt Zijn ogen uit bij iedere slok. Niet altijd zag die hoed…

Waarom ik de lome nachten Met wrange tranen bedauw? - Ik weet niet wat ik liever deed, Dan dat ik het zeggen zou. En wou ik het ook al zeggen, Weet ik, of ik het wel kon? Voor alles is er een oorzaak, - Maar hebben mijn tranen een bron?…

Janus, - niet "neef", maar de god, - had twee aangezichten Er is altoos baas bóven baas, en thans vindt ge van die nachtlichten, Om beurten zien ze U aan met de kijkers van hond, En gluren ze naar U, of een kat voor U stond; En dàn weer is het, of een uil met zijn blikken U verslond. Voor mensen, die 's nachts uit een akelige droom ontwaken, Zijn…

Mijn hart was toegevroren, Mijn tranen vloeiden niet meer. Toen trof mij haar gloeiende blikstraal, En de wateren ruisten weer. O ware ik toch verdronken In de bitterzilten vloed! In liefdetranen, hoe brak ook, Te smoren, is honingzoet.…

Wij zaten te keuvelen, Daar klonk van de heuvelen Een weemoedige triller- Het was Ludwig Hiller: De begaafde kunstenaar, De wreedgeschokte, Die aan zijn klarinet Die triller ontlokte. Nooit sprak er ergens Zo ver mij bekend, Dieper weemoed Uit een blaasinstrument. Het was waarlijk Om zich te verbazen, Zo naar stond die Man daar…

Als ik een bidder zie lopen, Dan slaat mij ’t hart zo blij, Dan denk ik, hoe hij weldra Uit bidden zal gaan voor mij.…

Slechts eenmaal heb ik u gezien. Gij waart gezeten in een sneltrein, die de trein, Waar ik mee reed, passeerde in volle vaart. De kennismaking kon niet korter zijn. En toch, zij duurde lang genoeg, om mij Het eindloos levenspad met fletse lach Te doen vervolgen. Ach! geen enkel blij Glimlachje liet ik meer, sinds ik u zag. Waarom ook hebt…

Zoals ik eenmaal beminde, Zo minde er op aarde nooit een. Maar ‘k vond, tot wie ik mij wendde, Slechts harten van ijs en steen. Toen stierf mijn geloof van vriendschap, Mijn hoop en mijn liefde verdween. En, zoals mijn hart toen haatte, Zo haatte er op aarde nooit een. En sombere, bittere liedren Zijn aan mijn lippen ontgleên. Zo somber…

O, spreek mij niet van liefde, Van vriendschap en van trouw; Die zijn al sinds lang overleden, 'k Ben lang er al van in de rouw. Neen, spreek mij van 's mensen ellende, Van al zijn kommer en nood, En hoe hij zijn broeders leven Verbittert, - dan lach ik mij dood!…

Hoor ik op Sempre* een waldhoorn, Of ook wel een Turkse trom, Dan moet ik zo bitter wenen; En - ik weet zelf niet waarom. Vraagt een der werkende lieden: 'Hoe kan een Turkse trom Of een waldhoorn u zo roeren?'- Dan weet ik zelf niet waarom. Is 't wijl in beetre dagen Een vriend de Turkse trom Niet onverdienstlijk bespeelde? - Ach,…

Daar waren eens zeven kikkertjes Al in een groene sloot, Toen kwam er een boer op klompen aan - En die trapte ze allemaal dood. Daar waren eens drie studentjes Drie vrienden in lust en in nood; Ze sprongen zoo moedig de wereld in, En de wereld — trapte ze dood. Lief meisken met blonde lokken, Met een kolk van gevoel in den blik, Ai gun…

VI "Vergeef mij," huivert de dichter, "'t Is onbescheiden misschien, Maar mag ik ook vragen, wat dame de eer heb vóór mij te zien?" - En de schoone glimlacht: "Wel zeker! - maar eet ondertusschen voort, - Ik ben dat weeuwtje van Staavren, Daar ge mooglijk wel van hebt gehoord; Die een lading Dantziger tarwe Aan stuurboord in…

V De dichter begrijpt er niets van; Maar eindelijk waagt hij het toch De vreemde schoone te vragen: "Waar ben ik?" en "leef ik nog?" En als kristal klinkt haar antwoord: "Mijn lieve landgenoot, Gij zit hier in Oud-Staavren, En ge zijt volstrekt niet dood. Gelukkig voor u bewoon ik Hier een waterdicht lokaal, Waar ik versche lucht…

IV Hoelang de gezonken poëet wel Bewustloos gelegen heeft, Dat zou ik niet kunnen zeggen. Genoeg, — de man herleeft. Hij heft de gevoelvolle blikken, Maar twijfelt schier aan hun trouw; Vlak toch tegenover zich ziet hij Een wonderschone vrouw. Haar gitzwarte lokken golven Langs een voorhoofd van elpenbeen Over leliewitte schouders…

III De dichter is verdwenen In de diepte van 't dansende meer. Hij zinkt als een steen. En Eindlijk Komt hij in Oud-Stavoren neer. Want, ja, wat die goede Schokkers In hun eenvoud steeds hebben beweerd, Dat is waar: de verdronken koopstad Bestaat nog ongedeerd. Haar muren zijn nog stevig; Haar torens zijn nog hoog; Slechts is er…

II In overoude tijden, Toen men nog geen stoomboten had, Lag er halfweg tusschen Enkhuizen En Staavren een bloeiende stad. Haar koene schippers brachten Haar schatten van heinde en veer, En onder haar kooplui telde Zij meer dan één millionair. Maar — wat ziet men gebeuren - 't Geld maakte haar kooplieden grootsch. Toen streken de elementen…