De goede wijn is een der goede gaven, Waarmede God ons, armen, heeft bedeeld, De goede dronk, waarmede wij ons laven, Is hemels en een lust, die nooit verveelt. Aldus verblijdt hij zich, die is genezen, En thans de dingen weder juist ervaart, De goede wijn bevrucht zijn ganse wezen, Gelijk de regen drenkt de goede aard.…

Ik lig weer vreedzaam in het gras, En rond mij geurt de goede aarde, Mijn lieve dwaalt met lichte pas En leest de bloemen in de gaarde. De nieuwe lente is aangebroken, Met zonnewarmte’ en vogelzang, Met bloemen en met zoete roken, En immer rijker welt mijn dank. O heerlijkheid der heerlijkheden, Onpeilbaar is mijn dankbaarheid, Nog immer…

Nausikaa, gij tedere, kuise maagd, Ik zie u steeds op Platoons hoogten zweven, Gij, die door smart wellicht nooit werd geplaagd, Wat bracht Odysseus in uw kostbaar leven? Hij deed uw ziel van een ontroering beven, Waarvan gij nimmer, nimmer hebt gewaagd, Getrouw was hem Penelope gebleven, Zij, die zo lang door minnaars werd belaagd. Hebt…

En alle dagen zijn gelijk de bloemen, Die elke morgen weder open gaan, Ik zal niet moede worden u te roemen, Voor alles wat gij voor mij hebt gedaan. O gij, uw trouw is wel uw schoonste deugd, Gij hebt u over mij steeds ontfermd. Mij eindelijk opgevoerd tot deze vreugd, Mij, die zolang in weedom heb gekermd. Nu zijn wij vreugdenrijk, gelijk…

En Mozes heeft de top des bergs betreden, Hij ziet nu liggen het Beloofde Land Met al zijn akkers, weiden, gaarden, steden, Waarheen hem voerde 's Heeren milde hand. De Leider denkt terug aan het verleden, De veertig jaren, noden allerhand, Door heel het volk van Israël geleden, In een te fel gebied van zon en zand. Doch Mozes sterft…

Zie hier een schoon verhaal uit verre tijden, De burchtvrouw toevend op de hoge tin, Van dag tot dag in ademloos verbeiden Van hem, die zij bemint met welk een min. Zij ziet de Rijn, de bergen dalwaarts glijden, Zij speurt het Oosten af met vrome zin, En eind'lijk, plots zij houdt de adem in, Wie is de ridder die ginds aan komt rijden…

O vader, die ik nimmer heb gekend, Die in de schoot verzonken zijt der aarde, Voordat ik werd geboren, toen de lent’ Wederom ontbloeide in Hollands weide en gaarde. De zorgen, die mijn moeder sindsdien gaarde, Zij raakte daar wel nimmer aan gewend, Terwijl voorts ik haar leed en kommer baarde, Hetgeen ik pas veel later heb erkend. Zal ik…

De winter is nu eindelijk gekomen, En beemd’ en woud zijn wit van sneeuw en rijp, Bevroren zijn de vlieten en de stromen, Verdord is al wat vruchtbaar was en rijp. Een loden hemel drukt thans op het land, Nu sluimert Moeder Aarde haar lichte sluimer, Dra komt de tijd waarin de zon weer brandt, De dagen lengen, ook het zicht wordt ruimer.…

O huis, dat ik ten leste heb gevonden, Dat ik zo lange jaren heb gezocht, Dat gij met liefde hebt gewrocht En waar ik ben genezen van mijn wonden. Met welk een smaak hebt gij dit al vermocht? Gij hebt de schoonheid met het nut verbonden, Het leed, dat ons van jaar tot jaar bezocht, Is thans in deze rust geheel verzwonden. Het huis is hoog…