Alle inzendingen over individu

ik bouw dan in mijn huis een kleiner, houten huis met een huid van nikkelstaal en fluwelen binnenwanden daar bereid ik volgens vaste regel de spijs en waan ik me voor even buitengewoon wijs ik zet er mijn stoel en wik mijn mijmeringen om mijn dierbare demonen te bedwingen dan leer ik ze een andere, schrandere taal om hun zo vaak…

Achter de bocht Ligt een brug Waarom gaat hij Hier dan het water in? Spaar je adem Het heeft geen zin Bij kopje onder Keert hij wel weer Een brug te ver Ook deze keer…

de laatste dagen ben ik ben vlagen wat wankel van voet wankel van gemoed is het pad wat smal en vaak ook bar lang dan ben ik bang, bang dat ik vallen zal vallen zal voorgoed…

Ik kan poëzie waarderen. Wanneer ik een gedicht gelezen heb zet ik beneden aan de pagina ernstig een nul of een één. Bij twijfel cijfer ik per strofe. Hun gemiddelde wordt afgerond en eveneens onderaan genoteerd. Als ik de bundel uit heb, tel ik alle enen op en deel de uitkomst door het aantal gedichten. ---------------…

haal het masker van je gezicht toon me wie je bent wie je werkelijk bent niet dat van zoals een ieder je kent niet dat zoals ik wil dat je bent het verschaft duidelijkheid allicht ook over hoe ik denk dat jij mij kent en dan … en dan … toon ik mijzelf ook zonder masker en blijk ik misschien ook totaal iemand anders te…

Op elke Bladzij wemelt het van tael Ontsproten aen zijn eng negativisme De linker Bladzij van zijn hemisfeer Ontbeert elk Inzicht; wat lyriek vermag Verstaet hij niet, hij walgt van elke lach Een kwinkslag maeckt hem kwaed en maladiek De rechter Bladzij is zijn wet - niet meer Zijn kritisch brein spuit nooit constructivisme Begrip, dat…

Jan's ziekte heet Jan, die van Ella heet Ella -- en mij ken je al.…

Sinds enkele maanden worden wij op Nederlands en zelfs Gedichten punt en el - of wij willen of niet - dagelijks geconfronteerd met de vlijmscherpe pen van een zich auteur noemende poëtes, respectievelijk een zich dichteres wanende multiscribent waarmede zij dag in dag uit maatschappelijke ontwrichtingen haars ondanks genadeloos aan de kaak…

als kind een woordenwonder slechts een wereldzonde want een wereld zonder eveneens een zon gaat onder eet me op en trek mijn gedachtenspinsels met je kiezen uiteen verteer mij tot de stoffen waaruit ik ooit ontstond draai me terug…

Hoe houdt men zich staande in het jaar nul? Het licht reduceert ons tot een landschapje, waarin ik vrees dat ik niet zweef maar slaap. Hoe de vloer slijt waar ik loop, waardoor ik hier ga en hier blijf. Misschien beter blijven dan gaan. Wat een smoel. Waarom sta ik voor de spiegel? Veertig ben ik, geen veertig ben ik. Een kop draait op germanismen…

Je doet iets, maar waar het toe leidt? Bereikt vaak niet wat je zou willen Soms komt er iets anders uit Daar moet je niet te zwaar aan tillen Denk je wel eens van tevoren: niemand die hier iets aan heeft Dan hoef je toch ook niet te horen: Wat jij doet, is tevergeefs Wie je bent, waar je voor staat en dat je wel uit liefde handelt, is…

in alle vroegte doodstil opgestaan om nog eens het eerste licht te zien. Wassen, oude kleren aan. Koffie en dan leven voor het open raam. De meeuwen draaien om wat brood. De kinderen slapen nog aan later jaren. De duif zit dagelijks in de dakgoot. De wolken kijken werkelijk te varen. Terwijl ik het zit op te schrijven, geen andere vraag…

Daar gaan ze fluisterend in de zilte van de ochtendwind in nieuwe bloemenjurk of nette fluwelen broek op pad om de prille lente te proeven in een blauw hemelbed bij de wortels van een bruine boom en ze nemen ons mee langs vergeten geheimen de verloren momenten in hartstochtelijk verdriet alsof ze even intiem zijn tussen ons…

Steeds - steeds anders zijn. Schaduw slaat gas aan, melk kookt over koningsblauw geruis. Meneer de koelkast weet niet dat zijn kou wordt weggenomen en Jezus erboven hangt aan een kruis - ik roer de suiker los. Zijn kroon lijdt aan verleden tijd: kristal voorbeeld - ik ontwerp dezelfde dingen, dagelijks overnieuw, tevergeefs. --------…

Uitgespreid ligt in de vroege morgen onaangeraakt en gaaf een laagje wit. Later wordt het betreden, nu nog niet. Vanachter zijn zolderraam een dichter, in woorden denkend, schetsend, hem ingegeven uit werelden van zijn poëzie. Het onbeschreven wit van buiten waant hij een groot te bekrabbelen vel papier. Van vormen wil hij voorshands niet…

Zij heeft er nu al honderdtweeëntachtig Zij valt ons elke ochtend, zon of regen Of bij mistroostig miezerregenweer Met al haar onfortuinlijkheden lastig Aan onze bede nu eens in te tomen Met trauma's naar een therapeut te gaan Gebedsgenezer danwel een sjamaan Of guru die zich opent voor haar dromen Geeft zij na al die tijd nog geen…

Als iemand mij zou vragen: "Ben je afhankelijk?" Dan zeg ik steevast: "Nee." Natuurlijk niet, ik red mijzelf. Daar ben ik tevreden mee. In de morgen ben ik blij, ik adem en mijn hartje klopt voor mij. Mijn bloed stroomt door mijn aderen. Ik voel, ik leef en voel me wel daarbij. Mijn tong proeft wat ik eet en vult mijn maag. die zoekt…

Er woont een heel klein mannetje Een mannetje in mijn hoofd Hij luistert graag muziek En fluistert woorden op ritmiek Zijn stem is zijdezacht Onhoorbaar voor de meesten Maar ik beluister met plezier Zijn verhalen vol vertier Er woont een heel klein mannetje Een mannetje in mijn hoofd En als ik dan wil slapen Doet hij alles zonder gapen…

Bij ieder schepsel dat geboren wordt zijn reis begint, scheept in het ruim de dood zich in. En maakt zich met het schip vertrouwd, dringt door tot iedre vezel van het hout de romp, de mast, de kabels en de touwen de zeilen hurkend in de reddingsboot. Het zijn de kleine kindren die hem kennen en hem niet vrezen: zij zijn nog pas zo kort geleden…

Schaaf je verwachtingen in lagen af bewerk de bodem Hij is je huid bevrijd hem behoedzaam van verdichte grond ontgraaf wat je verlangt Vind onvermoede vondsten vaak gefragmenteerd op onontdekte plaatsen Soms herkenbaar verdwenen in ploegsporen of ondiepe greppels Verwachtingen in lagen van uit de lucht gezien fragiel aardewerk…

Vrucht van de vlucht in Veviers als balling Kwam ik je tussen de zerken weer tegen Onder een steen; hoe snel de tijd verging Sjacherend doorheen Mokum Alef's stegen Deed hem een wakkere contentheid aan Die vierde waar het leven mee begint Een liefde die sterker is dan doodgaan Vond onderkomen in hem als eeuwig kind Kris kras door de stad…

Vreemd, dat zij nu slapen moet. Er is nog meer te doen. Net zou zij aan de strijk, het is pas noen. En moeder zit nooit stil, meneer. Iets in haar hoofd speelt met de tijd, iemand die haar leven niet meer leidt. Toch gaan gordijnen dicht. En groet zij kort de glazen buurvouw, die zich 's avonds sluit. Morgen mag zij de kast weer uit.…

Wie is nieuwsgierigheid is willen weten jouw naam waarvandaan jouw situatie jouw existentie jouw tijd van leven jouw positie en koers hier en nu in het heden jouw levensles inzicht mentaal evenwicht jouw staat van dienst na je trial and error met schade en schande je winst en verlies jouw vergeten verdrongen vergeven…

Het moest maar eens gezegd, een sikkeneur kijkt dag en nacht niet verder dan z'n bed zijn leven in een seniorenflat beperkt zich tot dat van een ouwe zeur Hij schampert op zijn kleine onderkomen vliegt van verveling op tegen de muur zijn ogen zien steeds minder op den duur niet eens een bos, ondanks die kale bomen Maar nu heeft…

verlies je jezelf uit het oog dan heb je alles verloren...…

dikwijls wil zij weggaan als de duisternis haar besluipt vaak draagt zij met loden voeten de verlatenheid door de tijd soms talmt haar hart als de wind opsteekt uit de woestijn dikwijls ziet zij de schemering als een loodkleurig onheil dat de huizen binnendringt vaak leunt zij roerloos gelukkig tegen een boom in de adem…

En verre tochten gaan en zullen gaan... en schepen varen heen en zullen varen... en ogen staren na en zullen staren... 't slaat wild, mijn harte, en wilder zal het slaan!... Geen woud, doorkruist van wegel, baan en laan, - een oerwoud!... Ach! een droom, die op kan klaren, en is geen droom; vervulde wensen baren steeds nieuwe wens, en 't…

Soms zie ik spoken 's avonds laat op straat in een vuilwitte jurk jij die niet bestaat of mager in een pak van vooroorlogse snit mijn vaders gelaat of tot mijn schrik in een spiegelruit mezelf die verdergaat. ----------------------- uit: 'Dichter', 1995.…

Over grenzeloos verlangen valt meer te zeggen.. Het opkomend tij is meeslepend, verder weg van de woelige baren vond de aan wal geraakte zeeman zijn ‘rust’ zonder schip en albatros dobberen geeft geen enkele zekerheid bij een anker dat lijdzaam meebeweegt het verlangen naar de wijde zee bracht tevens zijn laatste tijding mee het opkomend…

Achter brillen met geschilderde pupillen worden doordeweekse daden uitgedacht. 'Hoe eensgezind spannen zij samen.' Blank gebolsterd, ruw van pit weet men zich op zondag voor de heer verschoond en opgewit; de eigen lijven achter eigen borrels, bijbels en bloedeigen boerenwijven. 'Sla neer de kracht van wie afvallig rebelleert' Beter…