Alle inzendingen over tijd

een ogenblik geduld alstublieft u bent de eerstvolgende in de wachtrij u bent de eerstvolgende et cetera ad libitum al onze hard werkende niet zieke of stakende aandeelhoudende belasting betalende collega's alsmede niet te vergeten onze jonge stagiaires en hun supervisors en overige terzake kundige krachten hoogopgeleide…

Mag ik heel even een milliseconde niet eens een oogwenk een triviaal nietszeggend tersluiks onderhands geen naam hebbend stilzwijgend moment van uw 24/7 aldoor voortmalende tand des tijdsraderen die immer dichter het punt naderen van uw laatste ogenblik alstublieft... er zijn nog minstens tien wachtenden voor u…

En als we ons zelf nu een achterlieten? Daar gaat het, zonder groeten, mokkend en tobbend op zoek naar iets beters. Het kijkt niet eens om. En wij? Wij moeten eerst wennen aan dit stralende landschap van vroeger en later, van lichtende tijd zonder nu. ---------------------------------- uit: 'Zo kon het zijn', 1999.…

Wat was en wat komt kun je vaag zien, maar het nu -- is steeds onzichtbaar.…

Bij het gammele landhek, groen uitgeslagen, vermolmd. Altijd wel een, namens de weide, die je begroet. Tweeponder tong die je hand likt. Een walm uit de bek recht uit de lebmaag. Strontvliegen en dazen met geen staart weg te slaan. Wel erg ver van de oeros geraakte lobbes van een lady, nog een eeuw fokken en krachtvoer en je…

het heden worstelt met de toekomst worstelt met het verleden   het verleden strekt zijn armen uit omarm me laat me bij je zijn vergeet me niet   de toekomst zegt denk na over morgen over volgende week denk aan later   het heden kijkt naar de toekomst kijkt naar het verleden   hij schudt zijn hoofd en kijkt naar vandaag hij kiest…

Ik kan niet lachen, ik kan niet wenen, Ik ben zo vreemd te moe, De zomer-pracht gaat henen, - Ik doe mijn ogen toe. Daar-binnen is het donker, Daarbuiten is het kil… Wat of dat flauw geflonker Van vèr beduiden wil? Zou dát het doods-uur wezen, Waar alles op zijn best, Verheerlijkt opgerezen Verschemert voor het lest? --------------…

Bij 't ouder worden komt de weemoed om zoveel wat toch ook niet werd gedaan; al heel wat lieve mensen zijn gegaan en ‘k weet soms zelf niet hoe het verder moet. Voor dankbaarheid is zeker nu de tijd gekomen, er is zoveel gegeven, elke dag steeds weer; de zon, de wolken en de hoge bomen, en dromen en de vriendschap meer en meer. De vrede…

Doornroosjes kasteel heeft een tweede schildwacht, sterker dan zijn maat, die geeuwend knikkebolt, terwijl de slaapeeuw ongestoord voortrolt, beschermd door hoge, woeste rozenpracht. Strijdvaardig rust de nieuwe lansknecht zacht. Tussen diens blaashoorn en krijgsvaandel bolt drang tot waken, wordt dan weer uitgehold, want een rode lantaarn…

Het kinderjurkje dat al is geweven voor er romaans gedacht werd of gebouwd bestaat. Het slaapt niet ver in een vitrine. Veel nachtblauw heeft de stof bewaard. De mouwen liggen uitgespreid, zodat het nog gedachten kan omhelzen, die in dat leven niet zijn uitgesproken en van dat sterven niet zijn afgeleid. ---------------------------------…

Dít kan mij vaak weemoedig maken, Dat ons de tijd zó snel ontvaart, Dat, eer zij ’t Heden recht mocht smaken, De ziel reeds in ’t Verleden staart. Het zaligst uur, sinds lange jaren Verwacht en vurig afgebeên, Het komt gelijk een klank van snaren: Hij ruist, verrukt, en —­ vliegt daarheen!…

een overgave aan verre verten de opvlucht van ganzen alleen zij weten waar ze gaan in het vroege licht de tijd kruipt voort over het barre land om in oeverloze leegte te verstuiven in de wind het uit donker geboren lied van het koude hart diep verborgen in een winterjas een engelenstem zweeft aan zijden draden tussen zomerwind…

Nog een verjaardag proosten op nieuwe rimpels in de winterzon Wanneer ik bejaard ben, zou je mij vervangen door een jonge lente zodat mijn zachte soepele huid en kleine neus worden vergeten terwijl sproeten opklaren met de tijd Weet je nog dat we elkaars handen vasthielden of mindere dagen omarmden. Hoe je het ook wendt of keert, er blijft…

Als een die, wandlend in een groot groen woud, Een wijle neerzit bij een waterwel, En in zijn handen 't water schept, dat snel Vervliet, tot hij geen druppel overhoudt; En, in gepeinzen, telkens weer dat spel Herhaalt, als had hij nimmermeer aanschouwd Hoe 't vonklend vocht, als levend zonnegoud, Zich niet laat vangen in de kleine cel;…

Maandag is Kalmpjes-aan-dag. Dinsdag is Kom-ik-begin-'s-dag. Woensdag is Zou-ik-het-wel-doen-dag, Donderdag is Dit-is-een-bijzondere-dag, want Vrijdag is Morgen-weer-vrij-dag en Zaterdag is 's Avonds-wordt-het-later-dag en Zondag is Eet-je-buikje-rond-dag, dus Maandag, tja Maandag, dat is weer Kalmpjes-aan-dag…

Heel vroeger hadden de mensen niets anders te doen dan naar de sterren te kijken. Ze hingen wat rond bij een bron en leefden van noten en vijgen. In de vorige werelden was er of stront of niets dan hel engelenzang uit zeer strenge engelenstrotten. Er was ooit een wereld waar zwaluwen zwijnen knipten en schoren, voor niets. Er was eens een…

Op aarde is zwaartekracht, die houdt ons hier gebonden. Het kostte niet veel tijd om van jou te houden, maar om je te vergeten duurt een eeuwigheid. In de stroom van de tijd hebben wij geleefd, een moment in het bestaan van het universum. Kijkend op de eeuwigheid was het niet meer dan een zucht, een nevel die even verscheen en zomaar verdween…

We doen dit, doen dat, zoals het uitkomt, en zo -- kost alles meer tijd.…

Een dobberende ziel ben ik geheel Losgeweekt van het impertinente Vlegelige jagen op een lustpriëel In het seizoen der doldrieste lente Met winter's intrede vergeleken En door het beleg van de verstreken tijd Lijkt mijn missie voorgoed te verbleken Raakte ik mijn haar aan de jonkheid kwijt Of ik het spel nu wel of niet meespeel En de…

Waarom blijft een mens verlangen, bij het verstrijken van de tijd. Naar iets wat hij mist, of nog niet heeft ontvangen. Het is moeilijk te beschrijven en overbrugt de werkelijkheid. Verborgen diep van binnen. Het laat zich niet verdrijven. 't Wordt door het hart gevoed, in stille uren van de tijd. Tussen droom en werkelijkheid, alsof…

Gelijk men kakkerlakken ziet (die men ook later in de taartvorm vindt), zo kan men reageren op wat de wandklok toont. Niet op de uren die in muren dringen van woonst of werkvertrek. Maar op de uren die, van de wijzers afgespat, verdwijnen en verdwenen zijn, hoewel ze in glitterpakken op het netvlies hangen. Dit is wat ons de wandklok toont.…

Laten wij nog eenmaal de kamer wit maken nog eenmaal de totaal witte kamer, jij, ik dit zal geen tijd sparen, maar nog eenmaal de kamer wit maken, nu, nooit meer later en dat wij dan bijna het volmaakte napraten alsof het gedrukt staat, witter dan leesbaar dus nog eenmaal die kamer, de voor altijd totale zoals wij er lagen, liggen, liggen…

Langzaam gaat een mooie nazomerdag dicht en het donker plaats maakt voor het licht roerloos hangt het lover bloemen sluiten zich één voor één gouden zon gaat onder alles wordt sereen en zacht maan verschijnt en stilte omkleedt de nacht…

Dwalend door herinneringen die je alleen in de nacht kan vinden, Voel ik mijn gedachten mijlenver verdwijnen, Naar ochtenden waar ik uitgeput ontwaakte, Stijf van de nachtdienst. Waar mijn stiefvader Gekreukeld op het tapijt beneden, Binnenkort begroet zal worden door duizenden kleine hamerslagen. In een huis waar afwezigheid de lucht vult…

Hier hoorde mijn moeder in negentien vijf het drinkwater aan komen ruisen door de net aangelegde buizen. Hier zag ik tegen de ochtendzon mijn grootvader thuiskomen van de Noord die hij heen-en-terug was overgezwommen om zijn zestigste verjaardag te vieren. Hier hoorde ik als jongen een uiteenvallende briket ritselen in het fornuis en dacht…

Zo plotseling oud geworden en o hoe kwetsbaar broos wat is gebleven van de roos dan enkel de verwelkte blaadjes? de uitgedroogde kelk ik weet nog hoe het hart erin eens sprankelde en in zich borg de warme adem van het leven dat tijd doodstil boetseren kan met ruwe handen weet te kneden wat toen nog was in het verleden onaangetast een…

gisteren beitelden we engelen in de schaduw van de taxusboom op tedere schouders droegen we de aarde het groene gras de azuren zee witte meeuwen in de strakblauwe lucht het zonlicht in onze handen vandaag verbreken we Ariadne’s oneindige draad voorafgaand aan de pijn de roerloze arend die het dal overziet gisteren heel het verleden…

Vlottend op verwisselingen, Drijven de ondermaanse dingen Langs de snelle tijdstroom af. Niets heeft vastheid, niets wil duren: Op de vlucht der jagende uren Stuift ons lot daarheen als kaf. Wat is voorspoed? wat zijn rampen? Niets dan lichaamloze dampen, Ras gerezen, ras verdeeld. Zie de hongerige dagen Aan elkanders vruchten knagen, Woedend…

de Dood heeft haar Boek voor even weggelegd de tijd raakt verweven in de windstille nacht we varen weg over het limoengroene water een eenzame leeuwerik verlaat dan toch de zomer onwetend en sprakeloos verliezen we de kust uit het oog…

En 'k las van Titurel en Parcival. - Nog dreven om de toppen nevelvlokken; Voor heil'ge tocht hoorde ik de kloosterklokken Hun vroomheid sprenk'len door nog duister dal; Ik zag, hoe flikkerende pantsers trokken De helling af, zilveren waterval, En, lange rivier van choraalgeschal, Golvende pijen achter pelgrimsstokken; Banieren zag '…