Alle inzendingen over verdriet

Alle kwaad zou ‘k vergeten, Kon ‘k omzien naar ’t jaar Met zijn dagen zo droef, en zijn nachten zwaar, Met zijn uitzicht op bitterheidsbeten; Enkel noodde ik bedroefden En weldoeners uit Tot een stille bijeenkomst en jaarsbesluit, Aan de haard, waar ze menigmaal toefden. En met broederslag komen Ze in ’t geesten-uur aan: De nóg droeven…

Mijn gouden trofee bracht ik bij je argeloos maar trots je sloeg haar mij uit handen onwetend, maar genadeloos ik treur om jouw karakter…

Spreek over dit leed niet, geef het geen naam. Hoe zou het leven in de helle glans Van uwer ziele goedheid? Als eens mans Oud en verkommerd lijf zal 't zonder faam Sterven, als een die na lang, donker trekken Hief tot uw licht zijn brekende ogen wond, En in het land van uw geluk maar vond Een plaats om zijn dode voeten te strekken.…

Zoveel momenten glijden stil voorbij, een vluchtig ogenblik, door tijd ontnomen. We koesteren wat ooit het onze was, maar toekomst roept ons mee, onstuitbaar stromen. Kijk niet om, de weg voert altijd door, de rivier kent geen halt, geen vaste plek. De wind omarmt ons, fluistert zacht zijn raad, zijn richting blijft verhuld, een wijd mystiek…

In de stilte kan ik jou nog horen, in het donker kan ik jou nog zien. Jouw liefde in mijn hart verborgen, keert ooit terug misschien, Wanneer ik dan opnieuw in jouw ogen mag verdrinken, zweven op die mooie lach. Jouw stem weer in mijn oren zal klinken, die knuffel geven waar ik zo naar smacht. Echter nu moet ik nog alleen verder dwalen…

Ik heb zoveel herinneringen, Als blaadren ritslen aan de bomen, Als rieten ruisen bij de stromen, Als vogels het azuur inzingen, Als lied, geruis en ritselingen: Zoveel en vormlozer dan dromen. Nog meer: uit alle hemelkringen Als golven uit de zee aanstromen En over brede stranden komen, Maar nooit een korrel zand verdringen.…

Het hoorde wel zo, dat ik verdrietig leek, maar -- ik vond er niets aan.…

De wijzer stopt en ik doof het avondlicht. Ragfijn Rank en sober Kruipen mijn gedachten naar een dwalend aangezicht wat ooit had geklopt is roemloos gezwicht Verzachtend glijdt haar glimlach weg alsof ze zegt "doe maar, doof het avondlicht" de wijzer stopt…

Een vrouw die niemand kent Maar aan haar stem zijn vast gewend Van haar zachte inademing en uitademing Zit ze tussen ons, een treurige eenling Met de mistig duisternis buiten het raam En haar gezicht volledig erop nagedaan Ook al haar gevoelens werden gedeeld Haar zuiver hart blijft zonder naam en beeld En wanneer ze stopt, begint ze weer…

Ist alles Weinen nicht ein klagen? Und alles klagen nicht ein Anklagen? Nietzsche -------------------------------------------- Onlangs, en ons lichte schertswoord spreidde Vreugdeglans om 't leed, waarvan ik sprak, Was het plots of diep in u iets schreide En de gaafheid onzer stemming brak. 'Hebt gij dan voor mij slechts scherts en…

Wieg een groot verdriet in muziek, er is geen taal -- om het te dragen.…

Je rust onder donkere, rulle aarde; Je zegde me verdriet aan En ik was bang Nu is er de zachte, stille vloed van de tranen En ik ben niet meer bang…

Afgelast of uitgesteld en dat al zoveel jaar, zoveel maanden, zoveel dagen Hoopvol eerst, nu uitgeteld Hij durft er niet naar vragen Hoe kon een vriendelijk gebaar verworden tot een juk te zwaar om te dragen…

Er wellen tranen op, ze zijn warm, een geschenk -- dat ik lang niet kreeg.…

ze kijkt naar de mensen die bij elkaar horen ze is met niemand samen en voelt zich verloren ze mocht nooit huilen grote meisjes huilen niet maar ze voelt nog steeds de pijn van dat oude kinderverdriet ze heeft haar gevoelens volledig geblokkeerd hoe ze zich moet uiten heeft ze nooit geleerd haar emoties zijn weggestopt in de kluis…

binnen in me huist een onbestemd verdriet. wat het is weet ik niet…

Toen moest opa naar de zolder Niemand had meer medelij Tot het kleine jong kwam zeggen Dat zijn opa niets meer zei…

Doorgaan.. Schouders op en doorgaan. Waarom kun je niet doorgaan? Je bent niet dood, dus gewoon opstaan. Doorgaan...zegt de stem in mij hoofd, Maar mijn kracht en wil zijn uitgedoofd. Doorgaan...Je mag niet opgeven! Je verdient een gelukkig leven. Dus na jaren ga ik de strijd echt aan, En dat zal echt niet vanzelf gaan. Er is me…

Mijn wereld stort in, maar alles gaat gewoon door -- ongeacht mijn pijn.…

Mijn bootje is van dun riet Gebonden door vezels van lis. Toch bevaar ik de stroom. Geen wachtlicht op de andere oever Alleen bewaakt door de poolster. Kom je niet? Jouw boot is van sterk hout. Deze stroom is nog lang niet De woeste Yang Tse en toch ben je bang. Kom je niet? -------------------------------------- uit: Yoeng Poe…

Een dichter die huilt schrijft geconcentreerd, gebruikt -- zijn tranen als inkt.…

Zoals ik eenmaal beminde, Zo minde er op aarde nooit een. Maar ‘k vond, tot wie ik mij wendde, Slechts harten van ijs en steen. Toen stierf mijn geloof van vriendschap, Mijn hoop en mijn liefde verdween. En, zoals mijn hart toen haatte, Zo haatte er op aarde nooit een. En sombere, bittere liedren Zijn aan mijn lippen ontgleên. Zo somber…

We zitten niet meer op dezelfde golflengte de horizon wordt vaag lieve dromen verdwijnen natuur krijgt veel te verduren eenzaamheid lijkt dwangmatig herhaalt zich in het handelen zoals bij eb en vloed de zee ik ben een land zonder vader in een man zonder minnaars waar jouw boom begint te groeien verdort de taal van onze woorden…

Waarom doet liefdesverdriet zo pijn Steeds onzichtbaar voor het blote oog Verbergen voor de buitenwereld terwijl je emotionele binnenkant zwaar beschadigd is. Herinneringen dwarrelen door het hoofd terwijl traandruppels vloeien langs de wang Brokstukken van het lichaam liggen verspreid over een wereld van onbegrip en onwetendheid. Hoe je…

Ik heb je lang niet gezien en mis je nog iedere keer het is nu een maand of tien zie ik je ooit nog weer? Het leven was niet altijd fijn er waren ruzies, keer op keer geen rozengeur en maneschijn maar toch, wanneer zie ik je weer? Je ging weg, je had het wel gezien je wilde het niet meer het is nu sinds een maand of tien zag ik je nog…

Langs Griekse beelden torst een oude vrijster Achter mooi groene blouse haar dubb'le toren: De Zeuskop kan maar matig haar bekoren, De Mouzageet bewondert ze ook niet bijster; Tot, plots, ze een roep, zoetlijk als van een lijster, Van tussen 't groene heuvelpaar doet horen, De jongen ziend met in zijn voet de doren: 'Zo'n snoes! - Het wurm…

het afscheid dat wij nooit namen het zand dat door de straten stoof je hart dat bevroor de dood waar wij om huilden het licht dat langs de huizen schoor je stem die niet werd verstaan de eenzaamheid die we droegen alles ging in de wind verloren jij die nooit meer sprak…

de verlaten kamer is in mijn ogen beslist geen kamer eerder een vertrek... Lejo…

Vliegen en vlinders, kinderen en bijen, al wat als stipjes vonkt door de natuur, warm, blij en snel, moedertje, schoot van vuur, daar hield je van, en zie, die bleven bij je. Want als ik hier de diepe stilte intuur, stijgt het zo glinsterend op, dat ik moet schreien, en duizend lachjes, liedjes, mijmerijen, tintelen uit het gras naar…

soms sluimert een omhelzing in de couveuse van iemands ziel soms schemert zij door het glas een vluchtig ontwaken uit de roes van bitterzoet verdriet ze strekt haar armen uit omhult je met serene troost op een kalme regengrijze dag…