Alle inzendingen over mystiek

De doorgewinterde nomademan Die eerder figureerde in Tagore Maar ook als Melkwegleider, daags tevoren Houdt immer nog verblijf in Bangalore Denkt, kom, ik trek de stoute schoenen an Hij las teveel van rala en meimalen Z'n alter eega zei 'trek erop uit Met zeven jongens en een ouwe schuit Het ruime sop, de Golf op van Bengalen!' '…

Kom zitten en warm je aan mijn haardvuur, nu buiten de late winterzon wegkruipt achter de kale takken en het bos in diepe slaap gewiegd wordt. Dit is het moment dat de magie aan zet is en het schemerland tot leven komt bij het schijnsel van de maan Het fluistert tussen de stenen op de heuveltop en het ruist rondom de open plekken in het…

Ontsproten aan het speeksel van Sleipnir, schuimbekkend, ziedend langs de hemel razend met de Wilde Jacht; Geboren uit Velum Universale aan de voet van Berk, Den en Spar, staande in een Heksenkring; Bron van kennis en inzicht, euforische roes, brug tussen de werelden van mensen, geesten en Goden; Je extase brengende hoed werd geëerd…

Dichtbij het onwerkelijke.. vaart een majestueus schip, volkomen uit koers geraakt bij het omzeilen van de Kaap in ‘t allerijl verlaten nest gaat het gekraai verloren, serene rust aan de overkant omgeven met zacht groen soms zo wonderlijk levensecht bevalt het water voorbeeldig gedragen haar mooi evenbeeld met zeilen hoog gehesen…

Maar de nachtbleke dames spraken toch zo... In de cafés waar ik mijn voorpoten lik als ik weer eens ben overreden, daar hurkt een monnik op de tafel, zo eentje zonder convent en zonder convict. Hij likt zijn wijsvinger nat, en slaat aandachtig de dagen om. Groot gelijk. Rondom ons zitten vrouwen, zwaar, gebogen, door gebeden verstikt…

De geel-oranje bloemenzee in jouw tuin Je opknapbeurt boven, de gordijnloze badkamer Je schouders die aandacht krijgen na zoveel gedaan Ons praten op de bank over een knuffel piemel Hoe pluche kinderonschuld omhult We uitkijken op vlinders tussen de vlinderstruiken, de vijver die rimpelt door roze visjes, een kikker zien zitten op…

voor Gerrit Kouwenaar zoveel grijzer dan het wit is een streep ontdekken op een spierwitte muur was het moedwil of een ongeluk wellicht voor de dichter blijft het gissen en er is niemand die de waarheid kent de streep bleef grijzer dan al het wit en vooralsnog de oorzaak onbekend Lejo…

In het nachtelijk Zwarte Woud zweeft tussen nevels een lichtschijnsel, en geeft de bomen glanzende gezichten als van versteende, maar mild gestemde reuzegnomen. Een uil vliegt in dit licht als van een fee in alle stilte mee, met in de ogen zijn eigen gloed. Nu glijdt de aura heen, de hoge bomen schijnen weer gewoon van kruin tot voet,…

(een elfje) ach lief elfje met één woordje minder ben je een tientje…

(een elfje) elfje een woord te veel en ze wordt plotseling een twaalfje…

Ergens in het stille bos koeren duiven, ik loop er in dichte mist gevangen, zie hoe ijspegels, die aan bomen hangen, zacht en weemoedig rinkelend wuiven. Bij het ven zie ik plots mijn vader staan, op het ijs liggen dode meeuwen, heel lichtjes begint het te sneeuwen, vader kijkt mij doordringend aan. Bewegingsloos blijven wij waar we zijn…

Dolleman draaft rondjes dwars door de stad op zoek maar een adres dat niet bestaat kinderen stampen in een regenplas een achteloze dichter legt het vast Mooie meneren en dure dames wentelen zich in satijnen lakens blote bloemvrouw danst een gat in de lucht de wassende maan reist mee en lacht Wolken boetseren schapen en wolven moeder brak…

In slaap gevallen op het lege strand droomde ik dat ik vredig sliep, totdat ik plotseling wakker schrok van klaterend water, dat mij lokkend riep. Ik liep de zee in, die hijgend ademend door mij heen vlijmde, en niet veel later spoelde ik aan, werd opnieuw opgenomen en dreef weer terug met het schuimende water. Alles vloeide zo onophoudelijk…

Er zit een vogel op mijn hand van bloed en zon en blauwe veren. Hij zingt en dwingt mij in te keren, hij doet mij denken aan het strand, een wezen uit een ander land afkomstig en uit hoger sferen. Ik moet hem dieper kennen leren, zijn stem is aan de zee verwant. Zacht trillen in mij mee de snaren en ruisend komt opnieuw tot leven het doodgewaande…

Tegen het einde van de rit, met nog onbepaalde tijd te leven, delf ik haast het onderspit voel me in een hoek gedreven. Gedachten, die soms ietsje maar, en toch reëel op Heimweh’ lijken, bedrukken mij dan hinderlijk zwaar en méér dan ik wil laten blijken. Ik woon nu al ruim 67 jaar op deze gastvrije mooie grond, ruim drie keer langer,…

een sterfelijke god die niet sterven mag slingert een vuursteen naar de hemel vanaf de Heuvel van het Werk de zon staat laag het licht legt een lange weg af een god zonder stem ver van zijn stam hij is de waanzin nabij telt ontelbare sterren van gouden oker op de Heuvel die Bidt de wereld wordt stil als een god met bedaarde hand de wolken…

te vroeg voor een beginnetje te laat om te besluiten er staat veel op het spel ik wil niet vechten ik wil niet dood ik geef mezelf wel langzaam bloot ik moet een oude schuld beheren voorbij de rouw- en trouwdeur met een kratje cola en de nieuwe krant neemt de dwaas zijn plaats weer in ik zie hem door het ossenoog hij gooit als altijd…

het zijn vallende engelen ze dansen op het hellend vlak als lieve oude wolven het feest is nu voorbij mijn hart verliest aan slagkracht het huilt om godsgeschenken je neemt me bij de hand de jaarringen worden geteld maar bomen zwijgen zich stil ze vangen westenwinden ze vrezen de letterzetter er blijft een diepe angst voor vallende…

Geef mij heden mijn vleugels terug, ik zal op aarde blijven, niet meer in de vlucht. Ioakim verbind mij aan lucht en aarde, warm van jouw schoot, aan lucht en aarde − waarde in een welkom lichaam, warm in mijn schoot Ioakim Ioakim Mijn veren raken verwikkeld in jouw haren. Eindelijk thuis Ioakim Ioakim Ioakim Mijn vlucht…

Avondschemer streelt met besliste hand over grafstenen en hoge bomen. Koele adem laat vredige rust komen op het veld, waar elke levensvraag landt. Het duister heeft kunstzinnig verstand, schept schimmige beelden uit stille dromen. De nacht wenst dit houwwerk in te tomen, wacht af, door zegenrijke geest overmand. Zonneglans bekleedt de omringende…

Een afgrijslijk, zwarte schim joeg er mij voorbij ja het bleek een zachte lucht die hem verraadde; Een rilling veroorzaakte een koude aai over mij zonder zelfs maar een heel klein beetje..genade Al het licht scheen die nacht helemaal verloren zelfs al de stilte had het allemaal geabsorbeerd Was dit nu toch de nacht van al de dwaalsporen of…

De vlinders in ons leven die blijde fladderen zijn seinen van gene zijde om ons te danken voor alles wat we geven. Het is zoveel om hier te zijn beschreven Soms blijven dingen kleven of lijken met ons verweven En elke dag opnieuw een dag om jezelf toch te vergeven…

Hij vroeg hoe lang we elkaar nu al kenden Onmiddellijk sprong ik op om hem het fotoalbum te laten zien van een land waar ik geweest was, hem daarvandaan mijn eerste emails had gestuurd. Ik liet de gebouwen, de musea, het eten, de oude mensen, de valleien, de rivieren en de glinstering op het water zien waartussen hij ook allemaal…

Waar ben je nu? lijkt de merel te vragen van het dak of hoge tak wel tien keer per dag, alle zomerdagen soms roept hij dwingends, dominerends een haantje is hij dan maar plots weer teder 'k probeer zijn fluit te snappen wie hij in de verte hoort hem antwoordt, met liefde aan wil pappen hoe hij zijn riedel voltooit in stappen, verleidt…

hoop klopt op de deur van m’n hart ze vraagt geloof je in mij geloof je echt in mij ik raak van die directe vraag een beetje verward ze ziet het in m’n ogen en zegt de liefde … de liefde zet alle twijfels opzij en zonder verder na te denken zwaait de deur wagenwijd open…

kan het zijn dat je nu die zeevlinder bent… je vleugels laat drijven op het diepblauwe water… kan het zijn dat je nu de parelmoeren schelp bemind… danst op de roerende golven met weergaloze innerlijke kracht… kan het zijn dat je nu de vreugde in het vliegen vindt… nog steeds woorden dicht naar de woeste baren en…

het leven essentieel om straks de dood te kunnen ervaren hoewel ervaren is waarschijnlijk een heel groot woord... de dood ervaren is een mythe omdat niemand er ooit over heeft kunnen schrijven voor mij als dichter een enorm literair gemis zo blijft leven en dood vooralsnog omgeven met een mantel van mystiek een vorm van onbeschreven…

Een gebroken been had Balders paard, Odin heelt Balders hengst: Bot groei aan bot, Been groei aan been, Laat het zijn als gelijmd, een gelijmd ledemaat!…

zo sprong je van je sokkel mijn lieve zilveren kikker onweerstaanbaar kwetsbaar was je toen je onder ging in deze blijmoedige zee er zijn geen schrijvers zonder schuldgevoel en toch je boeken laten je leven literatuur als blijvertje de werkelijkheid soms dodelijk denk aan de wind denk aan de zee je bent geen voorbijganger meer…

ᚠ vonk, vee en welvaart veel, heel veel rijkdom ᚢ viriel en vruchtbaar vitale oeros ᚦ defensieve doorn destructieve drift ᚨ goddelijke geest geeft wijsheid adem ᚱ rijd en reis ridder richt je roer op koers ᚲ toortslicht, lichtbaken laat kennis je leiden ᚷ geef gul, geef offers geen gratis geschenk ᚹ vervulling, vreugde vrij…