Alle inzendingen over vouwt

als ik jou ruik wordt mijn adem harig krijgt mijn stem kippenvel je mond proeft naar pit voor je penetreert je borst een en al nicotine en honing je blozende bedonderde besneden penis vouwt reukloos langs je dijen weg in je koele scrotum mengt sperma zich met accuzuur de holte van je arm draait haar poes naar mij toe maar je ligt zo…

We zijn ons eigen publiek van ons is de stad, de fontein speelt mijn toneel, het mag niet maar de nacht is warm en ik heb er zin in Marcello komt de trappen af hij kijkt liever, maar toch bukt hij zich, zet zijn schoenen naast het glas melk en stapt het water in Strelend vouwt hij zijn handen om mijn hoofd, nog zonder me aan te raken…

Eenzaam keerde zij terug naar het land Vanwaar zij kwam en ik zei, half verlegen, "Het leven vouwt zich open als een krant. Maar is dit niet voldoende, vlucht dan tegen Het ochtendgloren naar het witte strand. Ik wacht wel op je, ergens in de regen."…

scheef septembert de dame - Blanche genaamd - een grijs, wollen hoedje de zon en mijn hallo voorbij zet ze zich met brede heupen naast de wolken de bloemen op haar boezem omhelzen mijn wangen en de schoot van de buurman ze vangt de middag op hangende lippen en suikert haar koffie met verzonnen verhalen klokgelui vouwt…

Maar als ze aan tafel haar handen vouwt begint ze spontaan het Onze Vader te bidden, inmiddels bidden haar tafelgenoten het feilloos met haar mee. Zo is ze aan het eind van haar tijd anno 2009 nog velen tot zegen.…

Ze huilt nog wat zachtjes niet om een eenzaamheid maar om het geluk van een hard leven het maakt haar staren naar de eindigheid wat zachter ze vouwt de handen om haar gezwollen knieën duwt haar rug wat dieper in de genade van de zetel en glimlacht niet om een verdriet maar om een trots van het alleen gaan en de pijn die eindelijk…

jij hebt bloemen bestoven hun zaden geraapt in het oogsten van zomers nog herfst zon door aangeslagen ramen jij vouwt rustig de handen in warme stilte samen terwijl stofjes dansen in schuine banen licht overpeins jij de kansen waarvoor je bent gezwicht soms wat gelaten over zaken die jij niet hebt kunnen maken strevend naar evenwicht…

Diepe verbinding laat harten hopen stralend ontvangend en puur haar hete schoot vouwt zich open een teder intiem feest en vreugdevuur ontvangen en geven dansen briljant in een ritmisch samengaan hand in hand.…

aan passiebomen groeien niet op maandag en langs voetstappen van de aarde maar in poëtische regenvlagen; het vruchtwater van aanhoudende pijn wetend dat straten zichzelf blijven ongevoelig voor metaforen en dat melkwegen enkel druppelen uit een oogopslag van de nacht maagdelijk geamputeerd terwijl je lichaam zich radeloos vouwt…

Gelukkig, die geen luid gebed Meer op de lippen heeft, Die niet meer mee dit leven leeft, Doch, als een beeld op bed, Zijn vingers om zijn vingers vouwt En zich het harte blust, Waarop de eindeloze rust Haar piramide bouwt.…

Ze trekt haar jurk uit, vouwt zichzelf open, stijft haar minnaar en bevochtigt de lakens. ----------------------------------------------- Uit: 'Naastenparade', 2002.…

grote bossen Haar heldere sterrenhemels, voortbestaan Van voren in de akkers, eigen graan Notenlikeur, inheemse druiventrossen Het Letzenburg waarvoor zovelen vielen Oktober toont hoe rood het was, het bloed Het is straks Halloween; dus Allerzielen Ook hier pompoen en spin en heksenhoed Er liggen verse kransen in Vianden Een stenen engel vouwt…

en hier – aan mijn zijde – het dal: als de zachte gebogen kust van een klein en sluimerend meer; zie hoe hij zich vouwt in de bocht van een tere en onuitputlijke droom.…

Maar ongelezen wordt het land bevrijd als hij daarvan een stevig scheepje vouwt dat zich nu licht aan wind en water geeft. ------------------------------------- uit: 'Niet ik beheers de taal', 2004.…

Trakl, Verklärung Blauw, violet met purperen vruchten vouwt de avond zich langzaam de handen en vogelzang waart weids door de luchten. Streng de nacht bekruipt de trage wanden en zon bloedt uit in wazige randen. De peulen der graven barsten open in het wit van de maan. Lijken lopen doodsdronken het dorp uit, de velden in.…

Gelijk een dode ligt ze daar De handen saam gevouwen op haar borst En op het kussen ligt het grijze haar Wat slordig om haar lieve hoofd gemorst Ze slaat haar ogen op en kijkt ons aan Met moeite vouwt een glimlach om haar mond Lijkt meer met ons dan met zichzelf begaan Want in en om dit huis stormt wanhoop rond Ze had het graag een laatste…

deel in mezelf om aan jou te laten zien schrijf je toe dat er een schaduw is waarin ik af en toe verdwijn, in veelvoud en dat het zo moet gebeuren woordverwarrend tegen het diepe en de windvlaag, vol met oude kuilen zo gaat het steeds weer het staart me aan, het grijpt en richt zich op vanuit de ribben van doodgravende droefheid vouwt…

Zij vouwt zich open, brengt, naar buiten gericht, kleine onsterfelijke kunst tot stand. Op het effen geel van de kroonbladen prijkt een fijn etsje, zorgvuldig getekend door luchtvingers, ijl toch vastberaden. Dit bescheiden lijntjeswerk betekent een gids naar stuifmeel- en nectarbaden, waar de bij in duikt, zoektocht onderbrekend.…

Jij vouwt de tover zachtjes als een schelp om de windsels van mijn zingend hart en koestert de glinstering van kabbelend water als de woorden zich wikkelen in een spel van warme handen Het zilte water schep ik uit weemoedige ogen die als een zee over onze naaktheid spoelt en zwoel trotseren wij het verleden in een omarming voorbij de…

jouw wereld is papier je knipt en vouwt versiert het leven met de mooiste kleuren verpakt met lint het dagelijks gebeuren voor mij was hout het fijnst om mee te werken het voelde aan als vloeibaar goud ik draaide freesde en polijstte de mooiste jaren bij elkaar zag niet hoe jij in stof vergrijsde je zag mijn vrienden komen…

De stilte vouwt zich om mij heen geen oog die nog mijn deernis ziet. Tot op een dag de wolken splijten dan kan ik gaan waarheen ik wil. Niemand zal nog om mij wenen geen gif zal ooit nog in mij bijten.…

De kiem waait uit een ver oosten Naar het westers laagland Een lelie in een bol gewikkeld Vouwt zich pronkend open Duikt als een ijle muze In de koker van een gulle pen Geliefd in herboren tuinen Werd zij het blauwbloedig teken Toen de hofdames hun japon versierden Een kelk als accent voor het decolleté Terwijl de zonnekoning smaalt…

I Je vouwt je handen zacht samen geboeid en gekneveld in een eeuwig amen Je kijkt met betraande ogen door de verregende ramen De wind tekent striemen op de verweerde muur op dit steenkoude uur van waakzaamheid Je bent getekend door een christelijk stramien Dan kies je liever geen kruisiging aan een crucifix maar een martelgang door…

Geweld is zachtzinnig, de jonge man kijkt naar de oude man tot die zijn krant tot vleugels vouwt en wegvliegt zonder groeten. ook ergens anders zingt het zachtjes Alsof een duif het opgeeft. -------------------------- uit: 'Licht overal, 2012.…

holen of nesten gekropen keurt kennelijk het landschap beneden haar is gereed haar last te laten vallen; terstond daalt reeds de temperatuur op de grond ze kreunt, drukt haar wolken wat in elkaar haar sluipende aankomst zal vast heel zeker enig opzien baren als ze zich boven onze hoofden ontlast waarna een wit kleed zich langzaamaan vouwt…

Z’ is nu met afgeplakte muren opgezout Morgen komt ‘t volgende bedrijf dat eerst doeken om haar vouwt en met nieuw gevelhout haar oude kern van goud omhult zodat ze beter opgebouwd en aangenamer wordt aanschouwd…

Dreigt vijandschap uit schaduw, op eenmaal Laat hij zich vallen, vouwt zijn glorie dicht, En tussen kleurloze vermolming ligt Uitgedoofd 't brokje zon, onvindbaar-vaal. Wegvlind'rend uit mijn Brahman's wereldvuur, Zweeft in Zijn licht door mijn eigen natuur Mijn ziel, die Hem weerkaatst in poëzie.…

geboden in losse zinnen het vindt mij eerder dan ik mij verbergen kan losgebarsten regenbuien doorweken het papier waarin de pen nu slechts nog scheuren krast en zie dan, wat zich vormde zonder mij, onrecht het sluitstuk niet langer meer aan mij besteed een reeds bekende uitkomst, die ik verafschuw doch zich aan mij opdringt als was het huid vouwt…

Slechts één man vouwt de handen in gebed. Maar hij dankt niet voor Breugel. Voor spaghetti. --------------------------------------- 'Slapen zonder weerga', 2001.…

Huizen plassen door een wassen herinnering het schilderij dampt onbestaande geschiedenis bomen wortelen in de modder van een doods bestaan de kunstenaar had daar een sloot door zijn aderen lopen de wind van het voortglijden was een grens overgestoken vergeelde randen spraken over verandering de één vouwt zijn handen om zoveel vakmanschap…