Alle inzendingen over bouwt

daglicht waagt er zich zonder enige rimpeling te water een troebel theezeefje schept zilvergruis uit de reflectie verdwijnt als kruimeldief in de kruipruimte van het ondermaanse als een groene draak zwermt geboomte langs kartelranden eindeloos bladspuwend in dode wind uit de stilte rijst de puurste vorm van geluid hoog boven het kader bouwt…

Ooit komt ze explosief terug op andere grond. ’s Avonds balsemt hij en bouwt haar mausoleum. Hier mag hij traag ademen. Het schrijn van klaproos draagt altijd haar kleur.…

niet meer van binnen ben ik hol ik wil het weer weer vullen ik wil vol een handje wind vlijt bladeren op een hoop strijkt door mijn haar haalt gedachten uit de knoop een mand vol zonnestralen weerkaatsend op het fruit oogst van zomerdagen de kleuren rijpen uit stofjes schonen uit de lucht met zoveel regen dat het giet hagel bouwt…

Gelovigen geven aan God een deel van Zijn overvloed niet als offer, maar als mens die buren en dorpsgenoten helpt lastdieren ontziet en vlinders laat fladderen en niet alleen lief is voor knuffeldieren maar fonteinen bouwt om de edele paarden te drenken Ongelovigen beslissen zelf of ze hun opbrengst verkopen wat ze opeten en wat ze…

ik weet niet welk beeld je uit mij houwt of in welke stijl jij mij graag bouwt maar onderwijl zijn mijn rondingen Romaans met een vleugje Jugendstil ik spreek maar niet over datgene dat zich bij tijd en wijle Gothisch gedraagt maar waarvan je al zei dat het beviel mijn buik hangt wat boers over mijn riem dus ook genesteld…

Hij schrijft dan geschiedenis met woorden van gewicht bouwt werken met supervisie uit passie, moed, geestdrift. De ochtend blaast hem uit in een ontnuchterende zucht het vuur vervlamt, de as roet woorden staan te wankelen. Alle kunst maakt hem dronken de nacht blinkt uit in ijdelheid.…

Liefde bouwt ons op. Haar eenvoud is groots. Bouw in mij je woning, laat mij gast zijn aan je tafel. Jij zong voordat je sprak. En in mij, spreek jij. Te spiegelen aan jou, licht en beminnen wat jij bemint. Liefde, geliefde omarm mij.…

verpakt en natuurlijk bemanteld oprijzend uit de laatste dagen van een verjarend gewricht het is een verlangen vol van gezangen het is de roep naar een heimelijk baren; de geboorte van een bevruchte zonnestraal in de maagdelijke engte die met vruchtwater mee uit wil varen het is ook de mens die eigenhandig al komende pilaren bouwt…

Maar hier bouwt pijn haar nest in ’t lover, Waar tortels klappen in de vleugels Met de verborgen honger van de leugen. Geluk, geloof, alleen de droom blijft over. Geen antwoord op dit troosteloos verwijt Verzacht wellicht een helderziende zomer. Want God, waar vinden wij nog onderkomen, Een deur naar de Rechtvaardigheid?…

Moeder zangvogel duikt vanuit haar woonboom telkens naar beneden haalt wormpjes en vliegjes uit dichte bloemenrijen voedt de piepende jongen die steeds meer willen eten het toegewijde diertje zorgt voor sterk nageslacht omringd door gezond lover boven fraaie bloemkronen bouwt komend leven op dat lustig ontluikt naast een hoge muur waarachter…

Zuinigheid met vlijt, bouwt huizen als kástelen, wie kent het spreekwoord niet en met mij, denk ik vélen. Té zuinig wordt men nu, gepákt worden de 'minder' bedeelden, afspraken worden gemaakt, om niét te hoeven nagevolgd? Hoe kunnen wij nu nog vertrouwen hebben, als 'gemaakte' afspraken ónder de táfel worden geveegd?…

Meisje van zeven bouwt wereld op dezelfde tafel uit als de mijne, peutert met stenen, huis in een huis en praat zoals ik op papier met pop. Zij oefent in wit, dagelijks brood en kan daar niet genoeg van krijgen. Dat doe ik ook, spaarzaam, in verzwijgen en hoe dit wennen is aan dood.…

Je spreekt en bouwt een muur Waarin mijn gedachten vruchteloos Een nis van enge geborgenheid zoeken Je schreeuw legt mijn oor te luister Maar het echoët slechts mijn wanhoop Vast te moeten houden aan jouw idealen Mijn wil strekt zich, tast steen voor steen Tracht muren te breken, er door heen te zien Tot zijn vleugels kracht krijgen…

wel haar met rust laten is nu het beste tot de hoofdpijn verdwenen is wacht geduldig tot er beweging in komt in het bed zodra dat gebeuren gaat zal die haar als een warme deken omarmen en haar behoeden voor scherpte en pijn hij zal een buffer zijn tussen haar en de buitenwereld waarin ze zich weer eens heeft vergist fluisterend bouwt…

geluiden van allerlei aard gonzen door de straat ze passen bij de buurt een oude wijk met krappe tuintjes waar je voor een habbekrats een huisje huurt in de aanbouw staat je fiets naast de wasmachine en de kattenbak in de hoek een plastic gordijn waarachter je doucht ik woon hier fijn, zeg je je knikt naar de buurman die een feestje bouwt…

De alom bekende kleine zwarte mier bouwt geen aarden kastelen of dennennaaldpaleizen als haar grote verwanten onder wijde velden in stadstuinen tussen straatstenen zijn talloze nietige kamers verspreid die arbeid en adem van het grondleven sterken dit onnaspeurbare rijk der luchtige korrelkelders vol krijgshaftige boerenvlijt streng…

onze jonge waanzin het veroveren van de borsten deze dagen die verdriet verslonden kanonnen vuurden op ons ritme ik herinner mij de eerste stenen een omhelzing in lantaarnlicht dat jij in de hoek van de tuin een viool bespeelde, tranensnaren of je de grijze toren reeds kende die verrijst in een eenzaam woud zijn fundamenten in het hart bouwt…

zon rust voldaan Willem recht zich nauwelijks hij wacht op nachtlucht hernieuwt zijn krachten draagt wat hij liefheeft en bouwt verhalen als Babylonische tuinen van hem leer ik fluiten maar zingen mag ik niet Willem houdt van wrakke woorden van schimmig tussen lijnen van bibberaties op vreemde huid met glans verslaat hij zijn…

En daarom bouwt mijn kommer aan een huis waar lamp- en zonnelicht getemperd zijn voor de ogen en waar de soobre lijn van een gelaat en waar de vrede van een vriendschap staat lijk schaduw van een boom over mijn hoofd gebogen.…

Ze zat naast me in de trein Ze voelde zeer zen aan Ze was net geland vanuit Egypte Ze had daar afgetast, gevoeld en begrepen Ze ging nu het roer radicaal omgooien Ze wilde dichter en (h)echter bij de mensen Zij en haar zijnen is haar credo Zij vertelde en ik ervoer de mijnen Zij is goed, sterk en vertrouwelijk Zij bouwt aan ’n betere woonwereld…

bladeren vallen uit als haar verven zich rood de herfst in doen aan bungee jumping aan een elastiek dat terugspringt in de lente er loopt een muts sjaal handschoen door het bos prikt zich aan kastanjes maar raapt bouwt beesten en mensen zet ze met lucifers in leven en vlam paddestoelen trekken als nomaden komen gaan komen gaan laten…

En daarom bouwt mijn kommer aan een huis waar lamp- en zonnelicht getemperd zijn voor de ogen en waar de soobre lijn van een gelaat en waar de vrede van een vriendschap staat lijk schaduw van een boom over mijn hoofd gebogen.…

ik werd gisteren naar een stoel verwezen om heel even te ervaren hoe leven zou zijn, zonder ze namen mij het struikelen af, met vallen en opstaan om het onvermogen zelf te beleven, zonder ik zag lager hoe eng de wereld ruimtes bouwt, hoe hoger het doel leek, alsof tranen en een lach zwaarder waren van gewicht, zonder gaven…

Nu hangt die jas over een steen in de verlaten hof en ergens bouwt iemand zonder jas heel opgelucht, vol lof. (Vrij naar 1 Petrus 2 : 1 t/m 10)…

Gereinigd door stilte en ongeduld, op jacht naar volwassen zinnen, gedachten en het glas rijkelijk gevuld, voelt hij leegte van binnen, elke streek bevat een daad, een woord, stuurloos bouwt hij voort, droes sleurt hem door de tijd, bakt het dagelijks brood een plichtmatige roes, buigt meewarig over frasen, waarvan de strekking…

Men verhaalt, dat de zwaluw haar nestje ontwijkt, Als de stormwind de gevel doet kraken; Maar de nachtuil keert in tot het huis dat bezwijkt, Waar ze bouwt in een klove der daken.…

oorsprong van de Nijl Drijft de herder zijn vee Hij zoekt zijn heil Door een dikke walm van mest dat brandt Zo is hij de beet van de muskiet voor Maar de as bijt nu in zijn vel Zijn mager vee draagt grote horens Waardeloos voor vleeshaak en slagersmes Gefokt naar volharding en weerstand Wordt vet overbodig Het vee is zijn vermogen Hij bouwt…

Als eens zijn moeders schoot is hem het huis vertrouwd waar hij zijn dromen bouwt tot aan de deur. Over de drempel ruikt hij een andere geur, treft hem intens de kleur van tuin en weg. Nog even is de straat van het gehucht voldoende voor zijn jonge zucht naar avontuur. Vlug kent hij de geluiden van elk uur.…

Men gebruikt nuchter verstand, zoekt en vraagt, bouwt alleen op hetgeen is bewezen. Steeds meer vondsten laten zich lezen in de wereld, trots _ vorsend _ uitgedaagd! Is de hemel vertrouwen te gewaagd? Vrome mensen heten zwak en verwezen.…

Als twijfel je vijand is geworden en je onterecht iemand niet vertrouwt waar is dan je hoop gebleven de vaste rots waar je op bouwt Wanneer je twijfelt aan je eigen ik en angstig schuw je uren slijt met in je achterhoofd dat duiveltje dat je influistert ; je bent hem kwijt Wat heeft vertrouwen dan voor zin als je niet meer in jezelf of…