Alle inzendingen over donzen OR vleugelschacht OR engelveder

De stilte trekt, op donzen voeten, een stomme schildwacht, gans alleen, door lege straten... Treurig groeten de sterren door de nevels heen. Lang was de dag en zwaar van zorgen... Mijn hart is lam; mijn hersens moe..., en dubbele zorgen brengt de morgen misschien...; mijn ogen vallen toe...…

Hoe stil ligt nu wateroppervlak verstijfd als dood geboren geen rimpeling maar vlak en strak spiegelend kou bij zonnegloren langs oevers het geknakte riet als met een poederlaag bestoven wat decoratieve schoonheid biedt in natuurlijk gebonden schoven daarboven door azuren blauwe lucht een enkele wolk als donzen vlek afgewisseld met een vogelvlucht…

keek je vurig spanden bogen zich langdurig einden afleggend, verdwalend door heemtuinen duinen rosaria leek een belofte van niets dan geluk een zwevende donzen veranda gedragen door blauwe paddestoelen doorspekt met jouw lichtpuntjes de stilte te betrekken in ons gezamenlijk uitzicht de velden voltrokken zich de natuur werd overal…

hij ontwaakte bij een kwakend kikkerkoor nog voor de zon het zenith raakte terwijl op 't blote water een zwaan haar nek opdraaide tot een witte vlek kraaide ergens een haan pluizen buiken van donzen kuikens trippelden in trosjes tussen groene bosjes gras als was het een schouwspel voor een snelle fietser en…

weggezogen Waar het om gaat mag een tante weten Als door de microbe gebeten zwaai ik met een zwangere pluim Zij maakt met mijn scheerschuim kammen en borstels schoon Ze zegt dat ik de lakens onder de dekens mag strijken Hier moet ik verdwijnen Daar moet ik wijken Nog even zijn we met twee Mijn laatste tennisballen draaien in de droger met de donzen…

Blouse in de warme wind gevuld als bollend zeil, bezeilt de zon , haar maan tussen huid en hemel,de eclips van het bestaan ontstaat de blozing van een omhelzing, kom in de armen van het windekind wat tussen witte donzen en naar naakte wolken voert zich tot een speelse lichtval om de monden spreidt, de bron van oorsprong tot een brede…

Via zes donzen blaadjes zal hij, gekoesterd door wat leidingwater, zich met stip ontplooien tot de hoorn van een vintage-grammofoon. Waarna zes meeldraden de stamper in gebed omhoogstuwen... 'Gloria in excelsis!' zwelt, schalt, echoot het door de woonkamer. 'De Messias is écht geboren!' 'Amen,' roepen de huisgenoten.…

Ik draag het donzen masker aan de eerste lentewind. ---------------------------------------- uit: 'Ovensnijder, tulpensnijder', 1975.…

Hoe zacht moet het donzen kussen zijn van de vacht van moeder gans als haar jongen zich laten troosten onder de blanke verenpracht? Hoor, ganzen trekken over in de nacht. Ze hebben weet van de winter en haten de vrieskou met enkel wakken als gaten leefgenot in hun uitgestrekte machts- gebied.…

Dien niet langer jouw verdwaalde droom en kom liggen zij aan zij Maar alvorens wij ons droeve doodskleed schikken open de gordijnen en laat alle sterren vrij want de maan klimt nu kil en de zon zakt reeds traag aan het voeteneind van onze donzen sarcofaag.…

Stilheid die mijn dorst zal stillen onder de donzen pluizen op het koele marmer heb ik het evenwicht met licht betaald, op een dichters graf waaruit de stilte ademt .…

Wiens liederen als honingbijen gonzen Dat zoemen klinkt onschuldig, maar o wee Er steekt een angel achter uit dat donzen Zwart-gele mini-monster's eindsegment Enfin, het zijn Elf regels, 't komt van 'Onze' Dozijn van 'Douze' da's ons welbekend Hij zei dat het geen andere naam kón zijn 't Onstuitbaar Elfje steekt soms met een angel En haalt…

Ik draag het donzen masker van de eerste lentewind. ------------------------------------ Orensnijder tulpensnijder (1975)…

alles gezegd niets meer verwacht pleisters gelegd op alle wonden morgen pas na de nacht betreed het land van melk en honing schuif voor het binnengaan nog even het gordijn opzij maak met tedere vingers tranen op het raam en groet de maan en sterren die van de hemel zingen spring in zachte veren van strakke kleren verlost trek het donzen…

links maakt een draai ander zwenkt naar rechts dansen in een vast patroon ook vlinderen blijkt heel gewoon op het alleronverwachts ontmoeten zij elkaar kort en luchtig puur intens een zucht een rust uit op groen-en-blad ander strijkt neer aan-zijn-zij tot plots een zwoele ijle vlaag ze weer tot vlinderen wekt en samen met de donzen…

midden op de dag waren we onverwacht onder dak ergens in ons leven in het kruis dat schemerend over het patroon vloertegels sluit teken van geloof warm licht zonneveren in het schip stoelen op paden aan een straat recht ontvangen genade je hand wandelt even over een rij kaarsen waaraan donzen vlammen ontspringen voor bescherming…

Het donzen kussen is mijn moeder. Haar koesterende liefde voel ik weer. Heerlijk gaap ik en strek mijn lichaam uit. Ik voel mij als een uitgeslapen beer. Het leven kan ik ook vandaag weer aan, wetend dat mijn bed, waar ook ter wereld, trouw op me blijft wachten. Dat warme hol waarin ik mij geborgen voel.…

Hij is de poelkikker die aan een hongerige reiger weet te ontsnappen En blijmoedig in het donkere water verdwijnt Het bladmos ligt als een donzen deken over de grillige boomwortels heen Omdat Hij dit met nauwkeurigheid heeft weten te weven Hij beweegt de groene specht tot het eten van de bosmieren Die in groten getale in de voedzame bodem…

Er danste ‘n klein donzen veertje door een vleugje wind geblazen `t landde zachtjes, lief en teer op mijn geopende handen neer en liet me staren in stil verbazen zorgzaam omvatte ik het wonder drukte het innig tegen me aan om er voor immer van te houden maar toen m’n vingers zich ontvouwden zuchtte `t pluisje bij me vandaan Je…

Ik gaf zijn bed mee aan een scharrelaar - Zijn dikke, donzen dekens ook. Gezond Maar prachtig zal hij dromen op de grond. --------------------------------------------------------------------- uit: '52 sonnetten bij het verglijden van de Eeuw', 2000.…

klopt het duister schuchter overuren hand in hand met het vallen van de nacht tango van het winteruur spoedig zal het tij weer keren de dagen op hun lange barrikade vol licht en lucht en vrijpartij in het hooi, de stal, de stad toch blijft hij nog even wijlen bij dit kil en witte winter-zijn innig te genieten van haar charmes onder donzen…

groen dat afsteekt tegen een azuurblauwe lucht Vogels komen weer terug van hun verre vlucht op zoek naar een nieuwe lentebruid en zingen het hoogste lied met hun lieflijk stemgeluid Bloesem en narcissen verspreiden haar betoverende kleuren en adembenemende geuren Eendjes vormen paartjes en zorgen voor hun nageslacht wachtend op kleine donzen…

Ik hoorde stemmen van een vreemd bestaan, Rondom in duizend geheimzinnigheden, Géniën voelde ik zoetjes tot mij treden En schuw op donzen voetjes henengaan... Ik weet niet - zeiden zij wat zal vergaan? Spélden zij wat daar kome na dit heden? Brachten zij tonen uit een vér verleden? Ik weet niet - of was alles droom of waan?…

Hare buik is zo welvende en zacht Als van de wijde zee een ronde golf, Die een oneindige lichtglans bedolf Binnen zijn tedere en donzen vacht. Van uit die tedere en donkre nacht, Waarmee zij haar schatkamer overscholf, Zal stijgen, die zich zelf uit haar opdolf, Tot vrijheid ene lichte gouden vracht.…

zwaarte van het zijn of de verleden dag mee naar de onbekende duistere wacht het zal de adem doen sussen, heb ik zo bedacht ik rijg al het verzamelde aan nog uitstaande lussen, zo ga ik vlak, het donker is nabij en strak en laat me gaan, in de overgang die wacht het zal niet lang duren, zo is mijn normale gang ik val toch zeker wel in een donzen…

Ik zag eens stralen zonneschijn in tederheid een bloemknop raken waardoor er broze blaadjes braken uit een donzen bedding van satijn daarin lag stil een kind te slapen duimend dromend vertederend zoet haar glimlach zweemde blij gemoed na het zuchten van ontwakend gapen toen zij zacht begon te zingen voelde ik een barend leven in natuurlijk…

vermoorden zo onhanteerbaar als een kip bij de slachter zonder kop vliegt ze op ploft blind op mijn zojuist bladvrijgemaakte schedeldak en gaat daar dan flink irriteren dat eigenwijze kreng strooit mijn hoofd vol late veren ontneemt mij de rust die het dus voor zichzelf niet zozeer ambieerde scharrel ik weer uren spastisch met donzen…

Ik hoorde stemmen van een vreemd bestaan, Rondom in duizend geheimzinnigheden, Géniën voelde ik zoetjes tot mij treden En schuw op donzen voetjes henengaan... Ik weet niet - zeiden zij wat zal vergaan? Spélden zij wat daar kome na dit heden? Brachten zij tonen uit een vér verleden? Ik weet niet - of was alles droom of waan?…

Over de donzen heuvels lokte een ver verschiet; wij wilden zwervend worden, zwervend en anders niet. De voeten gingen samen, de hand lag in de hand, de harten opgedragen; aarde, waar is uw band?…

De dode blaren stuiven om de zoden, Waar bloemen groeiden eens en donzen klaver, Geboren op een graf en daar gestorven.- Een spade dragend, het gelaat doorkorven Van rimpels, stapt een stille dodengraver, Teken van leven, door de hof der doden.…