Alle inzendingen over populieren

ik ben omgeven door populieren en in mij stroomt een rivier ingetogen, door vleesgeworden land van papier er spiegelt een wolk in tegels aan mijn onderhuidse muur ook zou er een trein komen die weer vertrekt om het halve uur mijn hart lijkt op de brug die ooit beide oevers verbond; verblind door de zon toen die nog aan de hemel…

Hier voel ik me thuis waar weide na een beek abrupt overgaat in boom en struik Het land ademt grondmist uit een bonte specht tikt en roept de rupsen op, luistert aandachtig kopje scheef naar elk gerucht in het rotte, diepe hout Eens was er een populier op de oever van een plas waarin later bij de eerste dooi een jongen tien jaar oud verzoop…

de tijd is de wind die blaast en uitsterft in donker water een gaan zonder terugkeer het onoverwinnelijke valt uiteen een gaai vliegt krassend langs de takken uit het ijzer dwarrelen vonken neer het geruis van koude populieren een zwarte sluier strekt zich uit over de aarde en bedekt haar met bitter as uit de wolken kruiken gevuld…

Het regende heel zacht vannacht fijn om het brein eens op te frissen voor het raam een bed violen en narcissen waar op elk bloemblad een druppel ligt een fraai gezicht hoe elke druppel weerspiegelt in een bloem en zuiver zingt de lijster haar tierelier in de nog kale populier klein geluk wat voor mij lente heet ik raak verstild zie…

Zij wandelen deftig en stil en schuiven langs de huizen en luisteren, liefst in de herfst, naar de populieren die suizen. Zij nemen geen ruimte in gelijk zij die verguld zijn op snee, en als de tram gevuld is is hun plaats op de tree. Gisteren nog leidde ik zo iemand naar ’t station. Het was een avond vol mist en vroege kou.…

populieren al kalend in top staan dominant in de polders wuiven naar de aardappelen en bietenvelden, krommen zich regen striemt het oude blad ratelen en roestig worden gaat steeds moeizamer, er zijn al stroken waar het land geel kleurt en de merel nog zingt in de licht parfumerende bomen strofes klinken korter en zijn zachter, de gesel…

soms bleven die hangen aan de hoogste takken van de populier. daar glommen ze als kermisballonnen en kleurden mijn leven vol zwier. nu nog vallen ze soms als rijpe vruchten in mijn schoot dan proef ik: mijn vader is ooit wel gestorven maar voor mij is hij lang nog niet dood.…

denkend aan Holland zie ik brede riolen dik door oneindig laagland gaan, rijen denkbaar verdorde populieren als hoge kale vingers aan de einder staan; wordt de zon langzaam in grijze smog dampen gesmoord, en in alle gewesten staan de schandpalen midden op het plein, de goedendag en ijzeren maagd sussen het populistische bekrompen geweten…

In romantische sferen Samen het leven adoreren In romantiek met nostalgie Hij bracht haar een liefdeslied Hij zag haar op het bruggetje staan Roeide naar haar spontaan De glimlach in haar ogen Romantische sferen maakte zo bewogen Varend over de lieflijke rivier Langs rododendrons, wilgen en populieren Waar de wildernis welig tierde En…

soms bleven die hangen aan de hoogste takken van de populier. daar glommen ze als kermisballonnen en kleurden mijn leven vol zwier. nu nog vallen ze soms als rijpe vruchten in mijn schoot dan proef ik: mijn vader is ooit wel gestorven maar voor mij is hij lang nog niet dood.…

Als een blauwe kiekendief over houtduiven in de populieren zweeft speurt hij verlangend naar een plek om te slapen Als hij beelden etst van boom en kraai mengt hij tinten van intens zwarte kleur in de diepe groeven van het landschap. Ondiepe aquatinten voor de lucht.…

Geboren uit wind en water Platen zand en koele kreken Zingt mijn eiland mijn diepste kleur Ruisende rijen populieren langs het boomgaardpad dingen de bruidsboom om haar dans Een voetstap weg van de natuur Nog gevuld van rumoer in mijn hoofd bots ik tegen de wind, als ik uit de luwte kom Mijn ruimte waar rust en leven tikkertje speelt…

twee populieren misschien bij het hek vandaar een zichtlijn een beeldje zonder armen naakt zonder benen ook het werkt alleen als de zon erop schijnt zei hij de huisbaas van deze utopische staat een landschap met koeien op het bastion ja, Veere vanwaar de pont niet meer gaat in Syrië aan de overkant dus toch in hokken aan de scholeksterstraten…

ik denk niet aan jou liggend in natte klei op een verlaten kerkhof ik zie jou lopen op het pad daarlangs tussen de populieren op weg ben jij naar het station dat naar de overkant voert een zomerse dag ooit ontmoet jij mij daar om mij weer te omarmen ik denk aan jou over een landtong lopend vol rust in herinnering ik zie ons…

Denkend aan Holland zie ik brede rivieren traag door oneindig laagland gaan, rijen ondenkbaar ijle populieren als hoge pluimen aan de einder staan; en in de geweldige ruimte verzonken de boerderijen verspreid door het land, boomgroepen, dorpen, geknotte torens, kerken en olmen in een groots verband.…

De populieren werpen met een schoolse nijging elkaar een bal vol vogelstemmen toe en héél hoog schildert een onzichtbaar vliegtuig helblauwe bloemen op helblauwe zijde. De zon speelt aan mijn voeten als een ernstig kind.…

verlaten is mainstreet natuurlijk nooit een zescilinder draait al stationair en kinderen zullen er zijn in wit en blauw, uit de gele bus zo kalm en sereen, als de populieren langs mainstreet gruwelijk is mainstreet soms een pick-up met razende koppen vol drank en haat in een moordende vaart doen luiken snel sluiten langs mainstreet…

De populieren werpen met een schoolse nijging elkaar een bal vol vogelstemmen toe en héél hoog schildert een onzichtbaar vliegtuig helblauwe bloemen op helblauwe zijde. De zon speelt aan mijn voeten als een ernstig kind.…

Populieren en vogels verbazen zich: lege pleinen - waar blijven de mensen? De hemel is zo ver je kijkt ontdaan van elk vliegtuigje. Men ziet de ernst in van een lockdown. Anders valt dit virus niet te temmen. Ik draag een mondkap - wat een plaag... Als de winkel maar weer opengaat: mijn ultieme lente!…

schemer door ochtendnevel hemel kleurt reeds rood in morgenlicht steeds duidelijker tekenen zich contouren vormt zonneschijn een schoon vergezicht vanuit de stroom stijgen nog de dampen waarboven sierlijke witte vogels zweven ontwaart men langs oever pluimen riet zo’n ochtend beleeft men het mooiste leven aan elke twijg van wilgen of van populier…

stoptreinen vergeefs wachten een duizendjarige kerk rust van kabbelend water prominente treurwilgen zacht bewogen stil dromend elk halfuur de ratelende beat roerig ritme op ontelb’re bielzen een storing van 300 kilometer per uur na dertig lange seconden vervlogen dan dommelt vivonne verder onder de brandende augustuszon rivieren populieren…

Er ruist een zachte roffel door de blaad'ren Der populieren aan de zoom der weide; Zij tromm'len aan hun ranke takken blijde De zomer te gemoet, die stil komt naad'ren. In de elzebosjes aan de kant der sloten, Doorgeurd van honingklavers en kamillen, Hoor ik de lentewind zijn liedje trillen Met lang-gerekte, zangerige noten.…

Te lopen in het jonge lentelicht, dat nu elke dag langer openbloeit, - naar de steilte te heffen het gezicht, daarheen waar hoog, eenzaam een vogel roeit, of maar naar de top van de populier, waarin de merel zijn avondlied zingt, - lied, waar al het geluksverlangen in klinkt, dat nu rumoert door mens en dier, - zo te lopen, vaak vol bekommering…

Bedekt zijn bomen en boerderijen, vanuit verten slechts gedempt geluid en langs wegen staan in lange rijen populieren gekleed als maagdelijk bruid. Af en toe zendt zon in stralende bundels haar licht tussen het wolkendek door en hult in goud bomen en velden.…

Bewegingloos staan nu de populieren in rijen langs de waterkant terwijl hun witte kruinen sieren stille contouren van het achterland. De velden met witte deken toegedekt in serene zonnegloed gehuld tot aan de horizon uitgestrekt als blinkend decor verguld.…

de ligusterhaag kort geknipt de populieren op een rij de doden zij aan zij de ijzeren ingangspoort het loodzware hek aan kettingen vastgelegd de brede hoofdingang de oude zerken gerestaureerd Of verlaten en verweerd de kapel gewijd aan Jezus lijden achter een gesloten traliehek zijn bloemen voor het kruis gezet het gazon dor en…

als dit mijn laatste lente was: 'k zou naar de populieren gaan aan oudgekende vennen nog eenmaal streelde mij hun geur die steeds de morgen wekte de zwaluwen en mij (op handen draag ik zacht dit als herinnering) als dit mijn laatste zomer was: 'k zou met hem naar 't zuiden trekken glasblauw getijden vertrouwde ik hibiscusdonker warmde…

De westerstormen gaan tekeer, gepaard met regenvlagen keer op keer, de populieren, door de storm bewogen, hebben hun kruin gebogen. Ik zet mij bij de haard, wacht tot het buiten wat opklaart, lees een boek en kijk in het vuur, en val in slaap binnen een uur.…

Mijn weg eindigt bij de hoge populier, die staat te wuiven waar de wereld begint, de tijd vergeten in het laatste schoolkwartier, vliegerpapier versleten in een straffe tegenwind, verwaaide jaren vol geheimen, liet zich de toekomst niet raden, voorspellende tekens zijn niet te rijmen, in de tweespalt van de ongeplaveide paden,…

De populieren in de polders ijlen razendsnel voorbij. Stiltecoupé ! maar is het ooit echt stil in onze vermoeide hoofden; in de harten van de eenzamen, de veinzende verloofden ? We reizen naar het einde van jaar. Zij leest nog steeds haar boek, ik streel zacht door haar reebruin haar.…