Alle inzendingen over Weg naar morgen

De uitgebluste maan gaat depressief zijns weegs en verdwijnt achter de coulissen van een nieuwe dag vol glans en geen van de sterren is nog zichtbaar aan het firmament dat zonneklaar de zijde van de sterkste heeft gekozen alle wulpse vrouwen blozen de deken van de morgen ligt gespreid hup, een vluggertje en dan ontbijt.…

robotisering spel is geweest tot de nano en stealth praktijk ze in grote hoeveelheden hebben verspreid zij hebben ons als slaaf al totaal afhankelijk gemaakt van door hen gegenereerde impulsen onze totale biodiversiteit is onlosmakend geïntegreerd in hun galactische netwerken van de eeuwigheid on demand zou de slogan worden van morgen…

De zilvren morgen steeg over het dal, Het leek of aan de stenen rozen bloeiden, De bleke nevels weke' en reze' - en groeiden Als witte anemone' in 't licht heelal.…

Zoals ooit gespitste oren bij je kleine kinderbed naar adem die nog net te horen was of niet zo is ook in deze lange nacht het luisteren naar wat men niet meer ziet En dan toch nog sneller dan je dacht het einde van het lied dat leven heet Hoe lang is deze gang - hoe breed? dan stap ik in het licht de ochtendzon schreeuwt in m'n ogen…

voor anderen gebruikt en ik wil je niet beschrijven zoals 'k een ander al beschreef Ik wil je geen woorden laten proeven met een smaakje van voorheen als vandaag voor jou en mij reeds een nieuw zonnetje scheen Dus wacht op mij mijn lief en maak je alsjeblieft geen zorgen want in de stilte tussen ons groeien woorden van morgen…

het penseel ligt ongeduldig klaar om het fel begeerde morgenrood dat nog nietsvermoedend slaapt uit haar dromen te wekken een leeg doek wacht met smart op de streling van de dageraad die een blozend begin zal maken met het inkleuren van de dag geen lijn is al uitgestippeld de perspectieven zijn oneindig schakeringen van wilde bloemen…

De lucht is vol rozen de rozen zijn weerloos weerloos je handen je ogen roos van je mond de morgen ben jij weerloze roos van de morgen wond van de rozen [vertaling Gerrit Komrij] --------------------------- Uit: 'Ik herhaal je', 2000.…

ochtend de sluier verdwijnt van een verte uit lang verleden tijden en ik weer word aangelijnd in het zicht van een bloeiende weide zullen zeker paden worden geslecht met verwilderde struiken aan weerszijde wordt ongetwijfeld de tederheid weer echt die de angst mij zo lang doet vermijden niemand kan nog nieuwe sloten graven weet het zeker, morgen…

Dan zingt uw Geest in onze zangen, herschept ze tot een helder lied waarin de eeuwigheid blijft hangen en weg is al het oud verdriet.…

Op deze plek, op deze plaats is alles begonnen Hier kom ik ooit weer terug Als ik hier dan sta zal ik niet alleen zijn Maar met jou aan mijn zij, jouw hand op mijn rug.…

raap de bladeren, mijn zoon in het woud van morgen ze vertellen van wat is geweest maar vooral wat komt en dragen de vergankelijkheid, het sterven, doch ook de nerven van wijsheid die bevrijdt buig, mijn zoon voor de aarde in bloei vertraag je pas bij het voelen van het zachte mos denk daarbij aan de mensen die onevenredig woelen…

ik schuim wat horoscopen af boogschuttertje links steenbokje rechts en daar komt een kreeftje binnendrijven ik verlies vandaag ik win vandaag ik blijf leven ik ga dood ik weet niks ik weet alles…

In ‘t oosten klaar laat blozen De dageraad De liefelijke rozen Van haar gelaat. O helle morgensterre Gods eeuwig zoon Schiet op ons hert van verre Uw stralen schoon. Vermeer tot uwen love Het kranke licht Van onze klein gelove En toeverzicht. Maak wakker al ons leden En traag gemoed Om vlijtig in te treden Uw paden…

Morgen verjaar ik en vandaag hebben we Tineke begraven... Wat is dit leven tussen geboren worden en sterven? Wat maken we ervan met veel vertoon en soms wat stilte wanneer de bladeren vallen en de regen maar niet ophoudt. Man zonder vrouw nu, kinderen zonder moeder en morgen feestgedruis.…

ik zie uit naar morgen waar het licht nog onbevlekt is alsof ik in de toekomst word geborgen een verwachting zonder gemis…

Misschien wil ze met poppen dollen kleuren kladden op papier buiten spelen om ‘t kwartier krenten plukken uit de bollen misschien lacht ze om de regen die ritmisch klettert in een sloot of voert ze zwanen korsten brood die ze van oma heeft gekregen …ooit misschien vind ik mezelf verdwaald in haar levensechte dromen als ouderdom…

Morgen doen we het anders, dan zullen we het beter doen Overmorgen zullen we weten of het beter was Maar eigenwijs als ik ben, ik weet het nu al Het zal altijd goed zijn met jou aan mijn zij.…

Morgen eet ik je op dan hou ik me niet meer in Ik weet precies hoe je smaakt schat, en ik heb in jou zo’n zin Ik eet met mijn ogen ik behoef geen vork of mes Nee, morgen eet ik je op schat, ik denk een keer of zes.…

Het is zo verrekte stil in de morgen.…

Met weemoed denk ik aan de tijd toen we in de tuin van mijn grootouders palmtakjes plukten - hoe meer hoe liever - om de volgende dag mee te nemen naar de kerk en in de namiddag van Palmzondag naar de velden te gaan en die op de akkers te planten. De geur van die kleine blaadjes vult nu nog mijn herinnering en gelukkig wisten we als kind…

in het uur dat verloren lijkt te lopen tussen het einde van de nacht en het aanvangen van de dag ontwaakt in breekbaar licht de morgen het stille van de dageraad tooit zich met gouden randen en kleedt de dag weer aan met oranjerood satijn snaterend rimpelt het gladde water op de zondoordrenkte spiegel waar in eindeloze cirkels de nacht…

de kist gedragen zes mannen, eenstemmig zwart een laatste woord nimmer meer over de lippen je bent weg en je kinderen kwijt een ex zwelgt in verdriet maar wel te laat ik lig hier lekker en overmorgen ook laat mij nu maar met rust…

Donzige watten van stilte, zwijgend in ordelijke akkoorden die een menselijke kilte overstijgen geregen tot eigenzinnige verhalen verbouwd tot uitgeplozen woorden in stille gang nooit zullen zwijgen. Ontstegen aan de middelmaat de dingen waarin altijd een opwaart verlangen huist zich te plooien in de tonen van hun natuur de aard getooid…

apart in eigen gang blijft de binding levenslang het andere morgen komt al vrolijk binnen met de grip op volle zinnen er staan kansen voor de deur in denken opgelicht uit sleur groeien rijpe vruchten er dagen mooie blauwe luchten nu klaart het schrijven en ik vang weldra noten van mijn zang…

Het is ochtend en veel te vroeg om op te staan maar toch duw ik langzaam de dekens van me af. doelloos loop ik door de kamer ik doe de gordijnen open en zie dat mijn ramen bedekt zijn met ijsbloemen. de morgendauw hangt nog in de straat, en de ochtendzon probeert door te breken en laat een roze gloed achter in de lucht. Gedachten…

laat me spelen in de spiegel van werkelijkheid; verwonderd om de vogels in de lucht waar ik niet wil denken, hoef te denken en het stamelen kan achterlaten bij elke vraag die je stelt over liefhebben, dicht tegen mensen en het verliezen aan ik zie je graag, zeg ik dan maar ik hou ook van een steen -het is stil overal waar ik…

me niet aan een vroege hommel op zoek naar honing wat bijen vinden ook hun vertier hortensia’s in volle glorie staan te pronken en het gebroken hartje lacht haar toe zo stapt ze in de vroege morgen genietend zelfs het zo juist uit de grond gekropen torretje dat nu over haar tenen kriebelt vindt ze mooi…

Hij was niet langer onzeker dat ze zich bij hem zou vervelen, na deze nacht vol hartstocht, hadden ze samen deze morgen begroet. Deze heerlijke oktober morgen het voelde meer dan goed. Straks zouden ze er op uit gaan straks, als ze op zouden staan.…

Geen zilte spoor op het aangezicht, enkel de stilte en het fletse licht van de door weemoed omfloerste morgen. Geen traan meer te ontwaren, geen zichtbaar bewijs van verdriet. Alzo houdt de stille morgen de bitterheid verborgen van zieletranen die niemand ziet.…

Stralender dan ooit ben je deze laatste dagen je buik op spanning gekomen geluksdracht bijna voltooid omdat onze hardop dromen straks uit zullen komen het paars van je jurk kleur van verwachting staat je vandaag zo goed gelukkig, vol goede moed zo zonder zorgen schop maar zeg je zacht kom maar lief kind voor ons ben je een deur naar morgen…