Alle inzendingen over liefde

Een burcht, afgesloten van de wereld of een tuin met open poorten, en heel in de verte een ophaalbrug naar ons luchtkasteel. In onze harnassen van dons plonzen en plonsen we wat af in de levensgrachten naar het einde. Het slot sluiten wij in onze opengebroken harten, overlopend in gekantelde oeverloosheid met aan geen van beide zijden…

Ik weet, jij blijft niet deze nacht want jij weet hoe je vuur moet maken hoe je op de komst van een vroege vogel wacht en hoe zwaluwen verre wolken raken. Jij weet hoe je de adem van slangenkuilen ontwijkt, de droge eindeloze steppen oversteekt hoe je voorbij het hemeldak en verder reikt hoe je een helse nacht met demonen doorbreekt. Onrustig…

Toen Orpheus verdoofd en verslagen een lied van verlies componeerde Zochten wij bedroefd en bedrogen naar een begin om te helen wat was gebroken Stenen en bomen zouden bewegen tot we Orpheus’ Klaaglied hoorden: kijk niet om kijk niet om Wij liepen behoedzaam langs de Dodendraad we zongen ons terug naar een doorlopend begin…

ik zou de gedichten lezen en al vrezend zeeg jij neer bezeerde jouw tere knieën bijna weer voor de tigste… mijn glimlach glom zelfs als pleister op de wonden jouw zonden verdwenen in het stralen van mijn… jij mag mij zeker beroeren met ruwe handen, je grove mond mijn naevus kussen sussend in mijn oren… je hebt mijn hart zover opgestookt…

Wanneer gij niets verlangt, dan zal zij komen Liefde, en met haar verenigen, Zal zich uw wezen, dat haar heeft ontvangen, In al de kamers van uw denkend hart; Zij wordt het groeiend weefsel uwer ziel, De kleur waarin gij ziet naar het heelal, Zij zelve wordt het wiegende heelal, Het vochtige, het zich weggevende, Het in elkander vloeiende heelal…

Ik stond te wachten op jou bij de slagboom van de Spoed met het bewijs voor het bestaan. Misschien keek men uit het raam om te zien of je me kussen zou, of dat ik zelf iets doen wou. Het was niet nodig, ik kleurde al zonder zoen zoals gisteren samen in de zon; stralend en afdwalend in elkaar, in onze ogen, in een geslaagde poging…

ik moet je iets vertellen… géén eendagsvlieg eerder iets dat blijft hangen dat klinkt als… een zoemend liedje met vonkend ritme dat golft in azuren zee zo’n melodietje dat… je leden bevleugelt en danst in je lijf het is als… de bitterzoete passie van vermiljoenen rozen (een doorn hier en daar gelaten) une…

============== ze zaten tegenover elkaar in het muffe motel. hij nipte van oploskoffie uit een morsige mok. zij peuterde aan een blaar op haar hiel. de airco zoemde als een insect, dat naar buiten wil, op gevoel en zonder logica. ‘ik hou niet van je,’ zei ze. ‘dat hoef ik ook niet,’ antwoordde hij. ze grijnsde. ‘dat komt nog wel.’ hij…

Stil, wees stil: op zilvren voeten Schrijdt de stilte door de nacht, Stilte die der goden groeten Overbrengt naar lage wacht... Wat niet ziel tot ziel kon spreken Door der dagen ijl gegons, Spreekt uit overluchtse streken, Klaar als ster in licht zou breken, Zonder smet van taal of teken God in elk van ons. ------------------------------…

Rozengeur en maneschijn Zijn niet weggelegd voor haar. Schreit in stilte door de pijn, Zij nooit vormde ’n liefdespaar. Zij kwijnt weg in stil verdriet, Hunkerend naar zij zo verlangde, Wat zij wilde, kreeg ze niet, Haar gemoed zo zeer prangde. Zo gaat de tijd aan haar voorbij, Tot op zekere lentedag, Een heer op jaren kwam langszij…

Als je handen voelen als de hemel, zonder een greintje van geloof in mijn donder; als je ogen ongelogen de fijnste zijn om me in te verliezen; als je woorden, je stem, die mond! het leven lachen laten, glunderen als het even kan; als het ziek-zijn naar een achtergrond verdwijnt; het lijden kwijnt in jouw bijzijn, sterren vallen in het niet…

De aarde bleef zijn ogen het licht ontnemen, zijn mond vullen, zolang hij boven zijn hoofd groef naar een ingedaald leven; sterker dan elke zwaarte: de menselijke kracht, met vingers dromen te toveren, om overal boven te komen. Vanmorgen zag hij nog grond onder de riemen van zijn nagels, terwijl haar welving vergleed onder zijn…

Dichterbij voelde verderaf Verderaf van wie ik wilde zijn Wie ik wilde zijn voor jou Verderaf van wie ik was geweest Wie ik was geweest zonder jou Nooit meer alleen Maakte me eenzaam Dus wees niet kwaad En wees ook niet bang Als ik weg wil Naar waar de ruimte is Waarin ik, en ik alleen, wil overleven Geef me die ruimte Dan…

ik heb een witte roos gevouwen uit blaadjes van vertrouwen die groeiden in mijn handen lang is zij in knop gebleven omdat ik niet wist hoe ik haar mijn liefde en trouw kon geven totdat ik haar in een totaal wanhopig moment kuste en zij wonderwel zacht opende zij bloeit haar hart naar mij gekeerd omdat wij…

bevroren blauw ik heb een witte roos gevouwen uit blaadjes van vertrouwen die groeiden in mijn handen lang is zij in knop gebleven omdat ik niet wist hoe ik haar mijn liefde en trouw kon geven totdat ik haar in een totaal wanhopig moment kuste en zij wonderwel zacht opende zij bloeit haar hart naar mij gekeerd…

Zwetend. Zittend. Naakt op de rand van de zetel. Ogen op het tipje van de plant in het papiertje. Aangestoken. Zwijgend — alsof stilte iets goedmaakt. Je komt nog bij. Het lichaam trilt. Natrilt. Een diepe zucht — uit de kelders van je longen waar de rook nog hangt, vastgekleefd aan herinnering. Je huid brandt bijna net zo warm als…

Zwarte sluiers over het gelaat, gedachten botsend in de geest. Doolhof zonder uitgang, een ziel gevangen in beton. Verdwijnen in de mist, omdat openstellen moeilijk blijkt. De handreikingen zijn er, maar verdampen in onzekerheid. Deze doolhof lijkt het einde, echter hoop breekt elke muur. Een kleine lichtstraal door de kier, mijn…

Donderslag en regen het is nog lang geen dag Jij blaast kusjes in mijn oor Word wakker, ik wil geuren in jouw bloed Raak me aan, draai je om kus me, begeer me maak me fijn, laat me glanzen en zweven en zoemen tussen fluwelen hommels Laat jouw kusmondjes als fluwelen bloemblaadjes wegdrijven van mijn huid naar de sterrenzee en heel…

Cantilene Ambrosia, wat vloeit mij aan? uw schedelveld is koeler maan en alle appels blozen de klankgazelle die ik vond hoe zoete zoele kindermond van zeeschuim en van rozen o muze in het morgenlicht o minnares en slank gedicht er is een god verscholen violen vlagen op het mos elysium, de vlinders los en duizendjarig dolen…

Wij willen niet terug naar de tijd toen wij elkaar niet misten, wij de dagen ongemerkt, los van onze diepste verlangens, verkwistten. Het gisten, zogezegd, heeft, later wellicht beslissend geborrel gebleken, een substraat opgeleverd, wedervloeiende massa, tastbaar stollend gevoel in de adembenemende ruimte van ons samen. Midden…

Laat op de avond laat het zijn of vroeg in nanacht, licht liefst ver – al leent ook paarlemoeren dageraad aan dit publieke werk subliem cachet. Het zij een zwijgen van koralen vergaan van dorst in lafenis – van wakend ontslapen bevinding wellicht doe dus vooral de ogen dicht. Men neme niet de tijd die schenkt zich wijd en wijd…

Alles in het leven Duurt maar even Het heeft zo moeten zijn Het afscheid doet veel pijn Te jong ben je gegaan Wat is de inhoud van het bestaan Onverwacht is het je overkomen De tranen Zullen eeuwig blijven stromen Alles in het leven…

Elkaar vanzelf gaan kussen en strelen wanneer die geur er is of dat ene liedje Jouw liefde is zoet, ons leven is goed We hangen slingers op waar we elkaar kennen en blijven verkennen Jouw liefde duurt voort, ons leven is zoet We hoeven niet te tongen we strelen gewoon elkaars rug als het kan onder het hemd Jouw kussen zijn zoet,…

De eerste ogen die ik nog gesloten zie; de eerste adem voelen, als jij opent voor de dag. Als een refrein dat volgt op de hoogste tonen; aan de nacht herinneren slechts de kreukelzones, in onze lijven gegutst. Het gepruts daargelaten, vergaten wij elkaar niet tot leven te kussen. Nu jij mij weer verlaten moet voor een paar dagen,…

Jouw kussen smaken Naar honing en marsepein, Jouw borsten zijn zo zacht Als perzik en satijn. Jouw woorden zijn als ’t rijm Van Herman Gorter en Jacques Perk, Jij geurt naar mirre en jasmijn, Geeft ’n gevoel van in d’hemel zijn. Jouw liefde smaakt immer naar meer, Ik kan er geen genoeg van krijgen, Je afdronk is als de mooiste wijn…

zullen wij dan dit laaghartig land verlaten neem ik je met mij mee naar de ijle hoogten naar de hoogste berg zullen wij daar ons hooglied zingen met elke stap gebalde kracht met elke ruk van onze lenden klimmen wij hoger in de steile wand ademen wij dieper vrijer gaat ons hart sneller lichter slaan slaapdansend koorddansend op ijs…

《 in de geest van Hafez 》 Webben tover watter eerder was Het simpele idee of de gedachte Aan wat je meemaakt in de loop der tijd Je levensloop die jou in mootjes hakt Van dagen maanden jaren hoogtepunten En ijkpunten die zeggen waar je was De loodlijnen van leed en zwaartepunten Die jou vertellen wat of wie je was Geef mij dan maar…

Mijn zijn is met jou gevuld, ’k Zweef op de wolken van geluk Al mijn wensen zijn vervuld, Alles verdwenen mij eer drukt’. De sterren vliegen hoog boven mij, De maan zweeft met me mee, De roze gekleurde wolken Harmoniëren met de blauwe aard’. Jouw vormen zo mooi rond en zacht, Vullen mijn handen en ogen, Hebben stille hier op mij gewacht…

laat me dan nog als het wintert je uitgewaaide wilde zomerwind zijn de scheefgewaaide bloemenbogen de verwaaide wilde rozen in je stille witte wintertuin…

In jouw armen Is waar ’k altijd wil verkeren… Het is dé plek - Ik in deez wereld altijd wil zijn. Jouw lichaamsgeuren, Jouw zachte lichaamsdelen, Die jij met mij wilt delen, Wiegen mij naar ’n euforisch zijn. Zo bij jou te zijn zonder zorgen, In ’n roes van hemels toeven, Ver weg van aards venijn, In ’n paradijselijk zijn.…