Verboden vrucht

Rozengeur en maneschijn
Zijn niet weggelegd voor haar.
Schreit in stilte door de pijn,
Zij nooit vormde ’n liefdespaar.

Zij kwijnt weg in stil verdriet,
Hunkerend naar zij zo verlangde,
Wat zij wilde, kreeg ze niet,
Haar gemoed zo zeer prangde.

Zo gaat de tijd aan haar voorbij,
Tot op zekere lentedag,
Een heer op jaren kwam langszij.

Zo proefde ze op haar oude dag,
Van d’verboden vrucht,
Die zij nooit meer had verwacht.

Verlangen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.5 met 2 stemmen 85