Alle inzendingen over overlijden

Elke dag denk ik even aan de doden De overledenen die mij zijn voorgegaan Letterlijk krijg ik ze daarmee niet terug Maar figuurlijk zit ik met ze aan de koffie Of thee, een glas limonade of biertje Of een jonge borrel zoals met mijn vader Zelf drink ik niet meer, maar die borrel Die borrel met mijn vader wil ik niet missen Thee drink…

Het park recycleert hun tastbare herinneringen, tot jouw innerlijke zwarte gat zwelgend in affect, uit- in denken aan hen en gedrukt op prentkaart. Schoonheid en bezorgdheid versteend in as getekend, op staand graniet getatoeëerde levenslust en inzicht, reminiscenties door vage prenten en kriebelig schrift. Ouders verdwijnen in onbeschreven…

Jouw leven in een paar zinnen Dat is onmogelijk en waar moet je beginnen. Maar dat maakt niet uit zou jij hebben gezegd Ik had het niet geweten of vergeten, want mijn geheugen was slecht. Praten over eten en koken dat vond je fijn En boerenkool moesten met kaantjes zijn. Jouw volumeknop had maar één stand, dat was altijd te hard Maar vanaf…

stap je uit zonder iets te zeggen te hebben aangegeven kwam de dood als een dief in de nacht en zette jouw hart stop heb je hem gezien, gehoord aangesproken dat het jouw tijd nog niet was omdat het leven nog veel te veel moois in haar droeg of bleek hij meedogenloos snoerde hij jou de mond nog voordat…

Het is veelal niet de angst voor de dood maar de intrinsieke angst voor het sterven voor de pijn, de pijntjes, het lichaamsverval daar kunnen mensen echt doodsbang voor zijn het zweet kan ze uitbreken de flauwte nabij het zou flauw zijn dat te ontkennen ook voor mij na deze gedachten aan hartenkreten te hebben toevertrouwd ga ik weer aan…

ze stopte het verdriet dat onmeetbaar was niet in een doosje het kon daar niet ademen versteend zou het stikken van ellende verdriet moest leven hij kooide het leed als het dier dat hij temmen moest het gromde sprong tegen de tralies op razend vond het geen weg naar buiten verdriet moest dood…

Toen doorsijpelde dat er bij mijn uitvaart geen alcoholische dranken op tafel kwamen bleven meer dan de helft van mijn nabestaanden weg!…

Na je dood werd ik opnieuw verliefd op je. Ik was met een vriend op de Wadden, in het hotel waar we dat voorjaar samen ook geweest waren. Je wist toen al dat de pijn in je rug geen rugpijn was maar gaf geen millimeter toe aan dat weten. Je weigerde de gifbeker tot de laatste druppel. In dat hotel met poëzie op de deuren ontmoette…

Dan, als ik tuimel in de kist doodsoverwonnen en bezweken, laat mijn twee handen zijn ontbloot, en uit de baar naar buiten steken. Dat, als ik het paleis verlaat en langs de grote weg mij richt, een elk mijn schamelte ontwaar' en worde door mijn lot gesticht. Hoe zulk een, die veroverd had van aarde-oppervlak tot aan de helle hoogten…

op de weg door het leven loopt de dood naast ons als een vage omstander in de schaduw van het licht als het onwerkelijke einde dat zo onontkoombaar is zij beneemt ons de adem waar het leven nog vol is veel te vroeg en onverwacht pardoes en bruusk tegelijk bij een plotselinge struikeling die wij niet aankomen zien na ons oneindig lijkend…

Als mijn ogen water waren, dan zou het stromen. Over jouw haren, jouw handen, jouw gezicht. Het is niet mogelijk, de deuren blijven dicht. We kunnen alleen maar huilen, al zien we de tranen niet. Zelfs woorden zijn haast niet te vinden, bij dit zo groot en onbeschrijfelijk verdriet. Antje.…

Er gaat om de 2 seconden iemand dood Wist je dat? Ik alleszins niet Elke 2 seconden wordt er van iemand de levensdraad doorgeknipt Gruwelijk toch? Dat er telkens aan iemands leven een einde moet gemaakt worden Ik beeld me dan een oude man die na een lange strijd tegen kanker neervalt en nooit meer opstaat Die oude man is dan al in het ziekenhuis…

Af en toe voel je je vreselijk alleen en heb je allerhande onzinnigs aan je kop Dan zou je zomaar stil kunnen wenen; denkend mijn dood lost later alles op Dan ga je over heel ‘t leven nadenken hier zag je al in je kinderjaren tegenop Toen haast iedereen jou wilde krenken zag je de dood lost naderhand alles op Soms treft een afgrijselijke…

De muggen dansen in het vervagende licht – de vlinder vliegt weg.…

Treur niet langer om mijn dood dan 't trage dreunen van de droeve klok die tijding brengt aan deze lage wereld dat ik gevlucht ben en bij wormen dwaal: Neen, als jij deze regel leest, vergeet de hand die het schreef; om liefdeswil: Geen droefenis is mijn herinnering waard, als aan mij denken jouw zoete hoofd ontrust. O, als jij ooit een…

Sta niet huilend voor mijn graf, Ik ben er niet, ik slaap er niet. Ik ben de zucht in duizend winden, Ik ben de zachte sneeuw die valt. Ik ben de zoete herfstregen Ik ben de rijpe tarwe in de velden. Ik ben de stilte van de ochtend, Ik ben in de gracieuze vlucht van buitelende vogels, Ik ben de glans van de sterren in de nacht. Ik ben in elke…

Hij was maar een mens, een gewone jongen. De zoon van de timmerman. Ze sloegen grote spijkers, door zijn voeten en handen. Zijn rug tot bloedens opengereten door de harde uiteinden van de gesel. Een doornenkroon op zijn hoofd. Tot bloedens geslagen. Hij schreeuwde het uit: “ Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten." Hij zag…

plotseling en veel te vroeg toch ook staan wij vandaag als vrienden samen om welgemeend ‘tot ziens’ te zeggen tot waar wij jou weer omarmen zullen wij waren samen nog lang niet klaar niet met elkaar en niet met het leven dat verrassend de wegen samenbracht waarop wij elkaar ontmoeten mochten genietend van de grote en kleine dingen volgden…

Elke avond voor het slapen, kijk ik naar jou ster. Die ene mooie heldere, zo dichtbij, maar o zo ver. Zelfs naar al die jaren, van verdriet en stil gemis. De tijd dat wij samen waren, blij dat die herinnering er is. Nu zit je op je wolkje, al je vriendjes om je heen. Elke zonnestraal een lachje, breek je steeds weer door het duister heen…

Als er geen hemel is En onder ons geen hel Alleen de blauwe lucht Zo is het niet, maar stel... Een aarde voor de mensen In het hier en nu Geen landen dus geen grenzen Zo is het niet, maar stel... Er wordt om niets gestreden Om boeddha noch om god Want allen willen vrede Geen kruistocht of gebod Ik zie het in mijn dromen De wereld…

Nu met het gestaag vorderen van mijn leven Mijn leeftijd nu 68 Volgend jaar tik m’n 70ste levensjaar aan Nemen mijn levensdromen toe Niet die van de dag, maar de nacht Vannacht bij mijn laatste werkgever De Kamer van Koophandel En zo levensecht en op onderdelen slecht Dromen zijn het voorprogramma van de film De film van je leven Welke…

Het deksel gaat dicht, het lijk is weg, eindelijk – kan ik rondkijken.…

'Hand van God' Als Caravaggio, onbe- heersbaar, wild tegelijk groots ontsnappend aan gestrek- te benen met noppen bereid te attaqueren Maradona op het veld Caravaggio daarente- gen voor eeuwig op het doek op de proppen kwamen zij; één met bal, andere kwast Argentijnse en I- taliaanse kunstenaars grootheden tot in lengte van jaren…

lopend langs de weg van herinneringen hoor ik het geluid van jouw voetstappen. ik verlies mezelf in de langzame tred van degene naar wie ik zo verlangen kan in de stille nacht van duisternis hoop ik dat jij mij even toch opzoeken komt wij houden veel en lang al van elkaar in de draaikolk van het leven samen ik wil weten waar jij nu verborgen…

ik zal er zijn als je wordt opgetild gedragen als een prinses met je gelaat naar de hemel gericht een traan welt op uit de aarde vergezeld je op je lange reis naar de overkant van de dood waar de ziel het lichaam verlaat het hart door verzoening genezen geen ziel hoeft te vrezen in het licht van de zuivere zon zal ik ten afscheid naar…

{Dit schreef ik voor mensen, die dit mee hebben gemaakt] Nooit meer... Nooit meer die mooie glimlach van jou. Nooit meer met elkaar kunnen praten. Nooit meer die knuffel van jou. Nooit meer die warme handen ineen. Nooit meer samen, er even opuit. Nooit meer die mooie liefde die we met elkaar deelden. Nooit meer die heerlijke…

Normaal had hier Aar Noordam moeten staan, De plichtsgetrouwe vaste ‘zondagsdichter’. Ons land is een bevlogen Rijmer lichter, Aar is op zijn verjaardag heengegaan. Herinneren wij Aar zoals dat hoort: Aar leeft in zijn totale oeuvre voort.…

Vaak is het: wachten, voor ieder die er bij is – en de stervende.…

Ineens was het anders lagen de tuimelaars om en werd ik opgehaald Ik lig schrap, ben ergens doorheengevallen, een vlies tussen orde en overmacht Draag mij weg, ik wil hemels van pastel en grijs na mijn uitjes binnenskamers en op de gang geen systeemplafond Weer thuis, in het licht van mijn eigen ramen tussen de planten, het kastje…

Als een komeet verscheen hij aan de hemel En verdween uit zicht ---------------------------- uit: 'Genadebrood', 1993.…