Alle inzendingen over overlijden

Als ik morgen niet opsta moet je niet schrikken: per slot, elke opera en alle toneelstukken hebben hun ogenblikken, het vallen van gordijnen of andere ongelukken. Dit is dan het mijne. Sluit dus mijn gezicht, doe die mond en twee ogen maar netjes dicht en ik ben voltooid. Laat zo maar gaan, en die oren mogen nog openstaan, want je…

Hij was heel oud, Der dagen meer dan zat, Had ’t met z’n leven Zo langzaamaan wel gehad. Maar hij moest voort, Zijn doodswens ongehoord, Tot op ’n dag Hij het echt niet meer zag, Hij sprong in ’n gat, En dat was dat.…

In de stad waar straten fluisteren en mensen soms te stil worden, liep zij - met een hart dat groter klonk dan welke raadszaal ooit bevatte. Ze raapte schaduwen op, blies er zachtjes licht in en noemde dat geen werk, maar plicht, of gewoon: menselijkheid. Ze kende de gebaren van gebroken handen, hoorde het trillen van stemmen die niemand…

Eenzaam sta ik aan het graf, Lees zijn naam, zucht dan zacht. Al weer ’n half jaar in de koude grond, Las de naam hij niet verstond, Nooit meer van mij zou kunnen horen, Al zou ’k hem elke dag ermee storen, Want zijn oren zijn voorgoed doof, Zijn stem voor eeuwig doodstil, Alleen zijn naam leeft In mij voort.…

Stuur je nog berichtjes weet dat er geen puntjes verschijnen maar wil gewoon niet dat je naam bovenaan zal verdwijnen…

Terwijl ik beî mijn ogen sluit, Verzucht ik, ooh, wat verlang ik Naar haar armen om mij heen, Zoals vóór zij voorgoed verdween. Voel ik haar lippen op die van mij, Verbeeld ik weer met haar vrij, Voel haar zachte lijf tegen mijn lijf, Wil dan, dat gevoel altijd blijft. Droom ik weg in mijn herinneringen, Beleef weer de tijd van toen…

Necessitas mori Ik moet allichte entwat gaan doen, dat, dravensmoe en drillens, och arme, ik nooit en deed, en dat ik doen zal, willens nillens. o Heere, sta mij bij, en leer mij, harte en armen open, hetgeen Gij, op uw kruise deed, u nadoen, en toch hopen. Toch hopen dat, zo Gij het graf ontrees, ik ook, na deze, de dood, die Ge overwonnen…

Ik denk aan het meisje, Van wie ik zo heb gehouden, Nog steeds zielsveel houd, Ik zal blijven houden. Ik voel nog haar warmte, Haar kussen en strelende hand, Mis haar kozende ‘Ik hou van je’ En mijn ‘En ik van jou’. Nu al weer vele jaren niet meer, Alleen mijn stil verlangen, Weemoed naar de tijd van eer. De herinneringen smaken nog…

Moeder Aarde, vaarwel ik moet nu gaan, voorbij is mijn tijd, mijn leven is geleefd, vaarwel, vaarwel .....De aardbol is prachtig .....klein en kostbaar .....het heelal is groot .....Ik zweef erin weg Beste mensen, vaarwel jullie kunnen nu wel gaan jullie moeten eten jullie hebben werk te doen .....Ik houd van jullie .....het meest…

Mijn ogen zien achter het zijn, Het niet-zijn waarin wij niet zijn, Niemand ooit wederkeert, Zoals de geschiedenis ons leert. Wat mijn ogen daar ontwaren, Is door mij niet te verklaren, Niet te bevatten of uit te leggen, In eeuwig duister gehuld. Mijn taal schiet tekort, Mijn woorden niet toereikend, Wijl er te veel bij mij schort…

kracht vinden in alomvattende leegte tocht omzetten in dat vleugje wind waar vleugels op gebouwd mogen worden voorbij een schatplichtig smachten prachtig opfladderen tegen het licht in zinnen verzetten door opheldering kwellingen vervliegen per hoogtemeter onwelgevalligheden verbeteren in ledige lucht als een laatste zucht die stilte verkiest…

De doods-gedachte is een bitter kruid dat in elks leven wast en in de afzondering wordt geplukt. De mens steekt het in een knoopsgat van zijn jas. Of hij rechtop gaat of zijn hoofd bukt steeds stijgt de wrange geur en hangt altijd in de aandachtige neus. Als hij één ogenblik zijn gelaat betast dan voelt hij het doodshoofd achter zijn vlees…

Zwijgende mensen Over de straat...: 't Is of ze peizen... Wellicht komt er een lief gelaat In hun gedachten rijzen. En rits'lend reuz'len Over de weg Verdroogde blaren;... Daar komt iets van hun dood gezeg Over mijn jeugd gevaren... 't Is Allerzielen...: Over die blaân Langs dode kanten, Heb ik daar straks een vrouw zien gaan,…

Snelle voetstapjes op de trap naar boven ik ging kijken er was niets was jij het? een teken na al mijn gebeden? ik vertel het rond dat ik het zo bijzonder vond maar niemand wil het geloven…

Wel honderd dichtsels zond ik naar de hemel in de hoop dat je er een leest de tranen ziet die ik heb gelaten dan zijn ze niet voor niets geweest…

Denkend aan het verleden Zie ik eindeloos veel beelden Van mijn herinneringen Uit lang vervlogen tijden. Vooral het beeld van haar, Degeen ik in het nu zo erg mis, Ik zoveel geluk mocht smaken, Nooit genoeg van kreeg. Daarom mijmer ik graag over toen, Verlang ik terug naar eer, Wil dan alles weer graag overdoen. Dat gaat alleen…

Er is een zachte bries gaan waaien, die jouw naam draagt door de kamer. Nog even dwarrelen de slingers en hoor ik je lachen tussen de stilte in. Je liep het laatste levenspad zoals je altijd al wandelde - met een vuurtje van lef in je ogen, een vleug eigenzinnigheid op de wind, en een lichtheid die het zware tartte. Jij liet…

Treuren rouwen deze dagen Loofbomen worden bij het vriezen snel kaal geplukt wintervogels dapper de kou trotseren troostpalet in kleuren bij het doven van licht. De Mattheüspassie van Bach ziekte, pijn, lijden, sterven, aftakelen, 'k moet er niks van weten te zwaar om dragen harde noten om te kraken. Rouwbeklag doods beleven bezoekrecht…

Haar kussen smaakten o zo zoet, Haar strelingen als fluweel zo zacht, Zorgden voor ’t verhitten van m’n bloed, Wat ik zo mis, zo naar smacht. Alleen in mijn dromen beleef ik Elke keer weer en weer, Wat ik daaglijks zo mis. Nooit meer, geen enkele keer. Al zijn mijn dromen o zo zoet, Belevend ik zo deerlijk mis, Het is bij lange na niet…

Alles heeft zijn tijd voor en najaarsbloemen veranderen van het uur verwarmen met een licht vuur Het rimpelen inkeren van de dagen op glad ijs wagen paal en perk stellen bloementapijt vol kleuren grafzerken laten zich tooien Oude herinneringen komen tot leven reîncarnatie borrelt op chrysanten Japans staatssymbool steeds meer variëteiten…

Eenzaam slijt ik mijn levensdagen, Het is warmte ik ontbeer, Van brandende kussen van weleer, Die mijn gemoed plagen. De streling van je blik op mijn huid, Die mij steeds weer opwond, D’hete kussen op mijn mond, ’t Horen van orenstrelend stemgeluid. Nu hoor ’k slechts stilte om mij heen, In ijzingwekkende kilte, Nadat jij mijn lief…

in het midden van de dingen kroop een stille wanhoop binnen hoe één hapering het hart in verstoring bracht een diepe stilte vanaf het ei dachten wij dat wij en iedereen voor altijd zouden zijn maar ook sliep in ons het sterke verlangen dat de oceaan ons ooit als een regendruppel zou ontvangen in het midden van de dingen kroop een diepe…

Ik ga, maar niet weg, ik ga, maar ik zal er zijn in de woorden die je kiest, in het korte aarzelen voor een mooi woord, dat nog een tel blijft hangen. in het rechten van mijn schouders in de wind, in de pas die vanzelf een tel korter wordt bij regen. in het rustige roeren van je lepel draaiend, verdwijnend een tel en dan een slok…

In de wolken verschijnt zij, De vrouw met wie ik zo graag vrij, De vrouw die mijn alles is, De vrouw, ik nu al zo lange mis. Helaas waaien de wolken uiteen, Waardoor zij weer verdween, Haar beeld is nog op mijn netvlies, Even, tot ik haar weer verlies. Als ik mijn ogen weer open doe, Zijn de wolken weg, Daarom doe ik ze gauw weer toe…

Mijn man liet me gisteren een youtube-filmpje zien van een nu overleden oude kennis van hem, meisje uit hun klas het verfilmde, vertolkte de kerkdienst van orthodox gereformeerden voor de uitvaart- begrafenis van hun 59 jarige dochter, zus, tante het benepen kerkzaaltje zat geheel vol zwarte hoedjes en het bruine harmonium domineerden…

Als ’n stuk vermolmd hout Ligt hij eenzaam in de greppel. Niemand die hem mist, Niemand die hem vallen zag. Hij ligt daar nu al vele weken, Langzaamaan te composteren, Tot ’n deel van moeder aarde, Geeft per slot nog wat waarde. Dankzij wat van hem resteert, Tieren bloemen welig, Blijkt hij dood meer is weerd, Dan hij ooit had kunnen…

Houden jullie Het in de gaten? De dag is hier Ik ga jullie verlaten Ik weet niet hoe Niet waar naar toe En of ik iets doe Dus houden jullie Het in de gaten? Het doek over de meubels De grond aan de gracht Het slot van de sleutels Aan alles gedacht Mijn leven geleefd De tranen geteld Tot morgen getreurd Dan als van…

Mijn gedachten zijn ver heen Naar haar die van mij verdween. Mijn gedachten draaien In ’n kringetje rond, Die gedachten verwaaien Naar de tijd zij hier nog bestond, Toen zij en ik niet dachten, Niet verwachtten Daar ooit ’n eind aan komt.…

In gedachten teken ik jou uit, Kom je tot leven als mijn bruid, Vieren we het leven in liefde, Tot de realiteit 't beeld kliefde. Vergeefs tracht ik ’t te herstellen, Het verlies bleef me kwellen, Heb d’poging moeten staken, Kan jouw beeld nooit weer maken. Ga nu alleen zonder jou voort, In een eindeloze leegte, Niemand jou ooit weer…

Morgen tikt de klok weer hetzelfde uur, de dag waarin jouw licht verdween — toch brandt dat licht nog steeds in onze harten een warme vlam die nooit helemaal dooft alleen misschien ons anders schijnt. Danny, in lentes nog jong, viel jouw stem stil viel maar jouw lach woont nog in de keuken en in kieren van de trap; je bent onuitgesproken de…