Netgedichten

netgedicht (nr. 86.085):

Voor altijd

Je bent onzichtbaar
maar in alles om mij heen
adem je nog mee

Je hand lag stil in de mijne,
alsof je nog iets wilde zeggen — een laatste
gedachte die zich terugtrok in kalmte, alsof de woorden niet
meer nodig waren. En toch bleef je daar, in de ruimte tussen wat was en wat is.

We liepen door de dagen zonder
te weten hoe herinneringen zich stil aan ons
hechtten, hoe tijd zich vouwde rond wat wij niet uitspraken.
Nu je uit beeld bent, voel ik je in alles wat blijft — in licht, in adem, in stilte.

Soms praat ik zacht in een lege
kamer, alsof mijn stem jou nog steeds kan
bereiken, alsof jij ergens bent waar stilte nog antwoorden
draagt, en ik je herken in geur, in schaduw, in de gloed die blijft hangen.

Er komt een dag dat wij elkaar
opnieuw vinden, niet in een herinnering, maar
in wat weer heel mag zijn — zonder verlies, zonder wachten,
zonder pijn. Tot die dag draag ik je in mij, want wat ik liefheb, ben jij — voor altijd.