Alle inzendingen over Ommekeer

Het spel is gespeeld Pionnen opgeborgen Geen woorden meer uitgesproken Alleen de gedachten, waar ik de ene pion voor de andere schoof. Het plezier dat ik eraan beleefde De waagkansen Het polsen, wat kon en niet Alles weg in één zucht! Wat nu? Het antwoord moet nog komen Nu alleen maar in mijn dromen De werkelijkheid is anders Alles…

Pasen zorgt voor ommekeer. Onmogelijkheden gebeuren. Dat er tóch nog groei in zit! U kan het nauwelijks geloven. Opschonen wordt uw toverwoord. Naar de wei met die kuierkoeien! Weinig gedijt in smerigheid. Ja, u zal uit de veren moeten. Zodra de zon weer heersen gaat, krijgen mensen jubeltenen.…

Heb je het voorjaar al begroet? Je hoeft er niet voor te reizen Op pleinen en in perken Kan je het bemerken In eigen straat of plein Zal de belofte er zijn De krokussen bloeien Hoop en verwachting groeien Geeft fundament voor het leven De tere twijg wordt weer een tak voor het oog met het grootste gemak Knoppen worden tot bloem verheven…

oktober is de ommekeer van mijn gemoed en zoveel meer er drupt een traantje in mijn thee ik sta onthand en kijk gedwee naar dwarrelend blad het valt niet mee oktober is een harde noot en nauwelijks te kraken doch barstensvol melancholie dat neerdaalt op de daken oktober is de ommekeer van mijn gemoed en dat doet zeer…

Er zijn nog steeds geen dagen dat ik niet meer met je spreek nog altijd dwaze vragen waarom jij toen bezweek Het landschap wordt wel lichter nu zacht de tijd verstrijkt ben nu een and’re dichter vreemd hoe een dood verrijkt De waarde van materie vermindert elke dag vooral nu ik veel meer zie in elke blijde lach.…

Door al wat leeft gevoelde ik mij verlaten En nergens was ik en met niets tevreden; Elk haatte mij, zo meende ik, zonder reden: Ik leed en kon de lieve haat niet haten. 'k Verlangde en wist niet wat; ik heb gebeden; 'k Zag al wat slecht was, vond natuur verwaten* En ijdel 't leven; wie een lach bezaten der domheid kroost, die ketterleer…

De monarchie was heel lang niks voor mij, Ik was een overtuigde tegenstander, Maar toen verscheen prins Willem-Alexander Opeens met zo'n leuk meisje aan zijn zij. Tja, toen kwam ik op andere gedachten: De republiek moet nog maar even wachten.…

Als een ster verlaat in veelvoud omgeven Flonkerend stervend voorbestemd in begin Wenen zijn manen door hem gekoesterd In gedoofd gezelschap bijeen versmolten Als beminde verlaat met veelvoud omgeven Wenen zij nabij alom door hem gekoesterd Vereend ineen gesmoord beklemmend geheel Machteloos weten zij zich voorbestemd in begin Laat bazuinen…

jagerspad dicht onder het lover vonden hun handen elkaar zoals zonlicht soms de grond onder een eik allengs verdween de mist werd het warmer op het plekje bos waar zij samen, omzoomd door de vlierbes naakt waren en elkander bewonderend streelden en wisten wat er ging gebeuren later verdween de zon werd het kil op de terugweg als een ommekeer…

woestijnzand verblindt zieners en dolenden verhindert zicht op einde(r) oase van nuchterheid en werkelijkheidsbesef vervangt fata morgana het paard wordt achter de wagen gespannen de karavaan keert om…

de lampen enkele dagen koud het licht naar de zolder verhuisd de muren als geschrokken in één klap kaal op de vensterbank groeit je plant onverstoord verder richting zon maar in ons hoofd wend jij je ervan af woekert de schaduw langs je omhoog als een geschiedkundige naam met een steeds vager gezicht spreken wij je weldra uit als een…

doorheen je tranen verdaagt ons verleden ontsluiert ons eden zich gaandeweg fouten vervagen kwijnend en stuipend ‘t treuren ontsluitend tot blije aanzeg laat ons gewagen ontlast van het juk naar teder geluk in liefde blindweg…

Toen jij wegliep uit mijn leven Vol frustratie, woede, haat Werd de laan waarin we woonden Plotseling een vieze straat De garden werd een knollentuin Ons mooie huis Een hoopje puin Mijn job dat bleek een hondenbaan Chiquita weer gewoon banaan Ons jacht werd nu een modderschuit Een rondreis slechts een dagje uit Mijn nieuwe vlam een gore slet…

frisse wind in kleur het spectrum blaast vanuit het midden geen grens zal meer zijn, ook geen sleur waar stil de wijze uilen bidden vliegen vogels door de deur zij trekken voort naar de oase waar uilen uit de luwte drinken vluchtend neergestreken in extase zal de rust nu uit de stilte klinken een teken van een nieuwe fase waar zich de ommekeer…

alleen eenden zie ik in een lage mist geloven het lijkt altijd zo onverwacht als ik de andere kant ervaar zoals de dood nog als ver weg wordt gedacht terwijl ik hem ergens in mijn hart bewaar vroeger wilde ik nog springen over getijden maar stramheid en inzicht der jaren weten het wezenlijke niet te vermijden; de natuur kan iedere ommekeer…

De ommekeer leek niet denkbaar keek verloren om mij heen, hopeloos in verlangen zoveel leegte vulde eindeloos de afstand. De nacht nadien verdween, een ontluikend begin alsof de wereld haar noden nooit gekend heeft, mijn boodschap niet had mogen ontvangen. De eerste voorzichtige schreden vervolgen het verdwijnen..…

jij wees me 'n kant op die ik nooit meer op zou willen jouw kille blik deed haren rijzen aarzelend bewoog ik me richting het gevecht in m'n hoofd duidelijk zichtbaar middels parels de knoop in mijn maag trok samen deed me omdraaien en zette een stap voorwaarts "En als ik nou eens nee zeg" van nu af aan zou ik me niet meer laten leiden…

een schelp ruist vertelt verhalen over een verlorenheid aan liefde op zee golven vervlogen dromen roerende verhalen over onbeantwoord geluk weemoedige tranen stromen over het strand van weleer een misthoorn toetert het schip verlaat de haven zonder ommekeer…

(verandering) zoals men kut gebruikt om er weerzin mee uit te drukken zo moet het ergens ooit zijn misgegaan op een plek in het recent verleden zijn de knoppen omgegaan de tederheid bestreden met het begrip banaal zijn wij ver afgegleden naar 't koude digitaal…

Vanuit de verte voelde ik de bries. Gaande weg bleek het gedraaid. Geen houvast van de frisse wind. Er is geen haan die daar naar kraait. Geen ochtendlicht aan de horizon. Geen wind die opnieuw door waait. Geen geur van gemalen koffiebonen. Er is geen haan die daar naar kraait. In de verte galmt opgewekt gezang. Voor groei van de zaad…

op een dag vallen mythes om groeien dromen aan bomen hoewel ik beter zou moeten weten alleen koppigheid is bestand tegen gebeitelde argumenten die pijnlijk uit poriën zweten ik ontwijk de wroeging kies het luchtruim om vooral niet nabij te zijn en daarginds, zo ver in grootheid op de datumgrens van gisteren lijken alle zeeën klein…

De libel draait cirkels boven het moeras hoogteverschil valt weg een waterval dieren zien sterven ik kan het niet aanzien mijn adem stokt er zoeft iets weg een kring te water gelaten…

Dat een mens niet ervaren kan wat het is om dood te zijn, kent gevolgen. Oorzaken van verdriet. Dat een mens wel ervaren kan wat het is om te leven, kent oorzaken. Gevolgen van liefde en geluk. Wie kent?…

Onenigheid narigheid spanning verwijdering eenzaamheid spijt mediteren ommekeren vergeven herleven bevrijd verblijd.…

Ik kan je zien dus weet je bent er nog alleen het hoge gras geeft vorm aan je vertrek en even verder bij het hek toch ommekeer: een groet.…

staan en de branding aan de vloedlijn grenst Waar koude het nachtelijk uur passeert en honger mijn droevig hart vermoeit Daar vind ik nieuwe zin in voltrokken versregels en schone kunsten in frivole tekens Daar hervind ik het leven in warm stromende beekjes in tuinen van smaragd Gedistilleerd tot een krachtig medicijn Dan komt de ommekeer…

Ik geloof niet in de werkelijkheid. Ik geloof in mijn droom: dat alles eenmaal leven moet, ook de stenen, de huizen, de aarde aan mijn schoenen. Ik geloof dat ook de regen eens zal ademhalen en verliefd worden. Daarom streel ik de regen. Daarom sla ik de zon. ------------------------------------ uit: 'Gedichten 1957-1970', 1972…

't was toen de uil zijn woorden braakte in domme wijsheid of niet dat de schaduw niet meer wijken wilde, zij haar verdriet als vleugels vouwde met het kind naar binnen zo niemand zag hoe klein ze was, hoe niets meer nog hetzelfde was - grote ogen liegen dus ook - en alles verloren van zuivere glans…

De fiets betekende een heerlijke ommekeer, een vleug van vrijheid en van ik kom niet weer naar de dagelijkse stampend hete middagpot: u ging lekker eten in een mediterraan genot. Dan werd de dagdroom plotseling bekort, door uw hongerige maag die overduidelijk knort.…

Ik heb nooit echt van iemand gehouden Nooit echt om iemand gegeven Maar jouw verschijning Bracht een ommekeer in mijn leven Door jou weet ik nu Dat echt verliefd zijn bestaat…