Alle inzendingen over bloed

Waarderen luistert heel goed Naar mensen respecteren En in de veelheid van hun zijn De juiste waarde eren Ik zag een roos en voelde Hij prikte mij tot bloed Toch was het dat ik voelde Jij roos geurt vreselijk zoet Ik zag zovele zoete kruiden Die normaliter dood inluiden Bij mij bluste de zere wonde In lachen en een goede daad Zo ben…

Honderden kopjes stelen mijn hart in een veld van eindeloze zeeën, een stroom blauw bloed ruist door de velden van ongeduld en ik knijp de stilte tot ik door de ruimte zweef. Kleine glimlachjes dobberen in het water waar ogen speels kringen trekken als kleine lichtjes die in een processie de wereld rondgaan.…

wij hebben het weer aangekaart de zoveelste keer in ons leven van kleine woorden hoofdletters gemaakt zodat iedereen ze eindelijk kan lezen waar wegkijken onmogelijk wordt en passie gezamenlijk alle woede deelt ook van lang geleden omdat er nooit goed op is gepast het omvat de ereschulden waarvan bloed niet meteen aan eigen…

Waar bloed is te volgen en tevree als vanzelfsprekend leest, als de zee; de wolken.…

aan dat matgeregeld leven in afgepaste middelmaat alles meer zo nors gegeven alsof een wereld dan vergaat hier mis ik zeer de monden vol gul geschonken lach van mensen zonder zekerheid die geven om het geven en leven met de dag op uitgeslagen vleugels draag ik aan hun verre vuur en tracht ermee te warmen harten die mijn bloed…

snel aan de beurt de bolling van haar buik verraadt nieuw leven hoewel zij zelf nog amper vijfentwintig heel onbevangen laat zij weten: dit wordt nu al haar derde kind de andere twee nog niet eens peuter ik herinner mij haar als een zwakke leerling en nu, blijkt mij, nog steeds een kind het ijzer stroomt heel langzaam helend in haar bloed…

Men waagt zijn bloed niet voor dor hout en lof. IJdel en droef was dit vervoerend blozen, Ons nu ontslapen zorgen nutteloos. En wie dit als zijn levenslust verkoos, Heeft niets dan wonden en verdriet gekozen.…

de mug zoemt over mijn blote rug pest mij als ik tracht te slapen zal ik uit bed stappen, op jacht gaan om haar bloed op de witte muur uiteen te slaan dan wel mogelijkerwijs haar restanten op te rapen of trotseer ik haar macht en denk morgen heb ik wel een zalfje dat de ergerlijke jeuk verzacht verdomme…

Op retraite in Sint Nicolaasga was het al niet stil genoeg thuis brak ergens diep de sluis Onstuimig stroomden mijn woorden onomkeerbaar op internet velen die zich met gram stoorden Ze wijzen me vol woede en ergernis af met etiket deugt niet die zal bloeden zodat ik ook daar nu alleen sta Niemand geeft thuis nemen ze op ik krijg ruis…

Op de Eerste Dag dan vieren wij uw stralende geboorte met een oorlog in het Oosten waar de onschuld werd verbrand om een ezel die in woede zich ontstak en nietsvermoedend zich steeds stuk liep op de steen die hij niet vinden kon in zand En met bloed nog aan zijn handen loven wij uw nageboorte op de Tweede Dag gezworen in een doodgeboren…

diep bedroefd in het donker van een koude avond in dikke deken ingerold verwarming gloeiend hoog toch maar niet warm kan worden een vraag die-in mijzelf gekeerd en uit het lood geslagen omhoog borrelt in sombere gedachten waar onmiskenbare waarheid te groot om te bevatten zich nestelt in spelonken van mijn ziel die het pulseren van het bloed…

Soms die onrust dolend in de tijd Zoekend naar iets de innerlijke strijd Soms zo verloren dat mijn hart bloed Golvende tranen emotionele vloed Soms droom ik en lijkt alles lucht Oneindig zweverig als ik weer vlucht Soms ben ik leeg en vol van binnen Wil en moet weer opnieuw beginnen Voel denk en leef tast naar de kracht Grijp…

Want hoe de nacht ook eenzaam spreekt mijn liefste, jouw woorden minnen mijn smart en maken het bloed diep rood naar de kleur van liefde in een eeuwig voor jouw kloppend hart ik spreek slechts in eenvoud doch ook met trots wanneer jij in mijn woorden huist die ik met wijsheid naar je heb verwezen het groen zó ook pril is jouw bestaan…

Haar bedje was doorweekt van bloed, haar peluwtje vol scheuren. Ten slotte nog de hond vermoord, de hond had scherpe tanden. Een groot portret van de andere drie stond schrap in alle kranten. De vrouw was ietwat krom, de man besnord, kaal, bruut van poten. Het meisje had de fronsblik van beginnende idioten.…

Na zijn romance met Frida Kahlo Vloeide het bloed van Lev in Mexico .…

De minuten dobberden op je bloed. Maar je gaat hier niet aan onderdoor. Je loopt hoogstens wat zachter en steeds een paar minuten voor (nee, achter)…

Ze duwt prikkeldraad opzij, haar vingers bloeden, ze ziet wit, ze heeft het koud voorbij het prikkeldraad zijn struiken kaal nog en met doornen, 'Loop daaromheen!…

De hele dag maar èèn gedachte ik wil er niet meer aan denken maar dat beeld raak ik niet kwijt het is een herhaling in zichzelf een dubbeltelling altijd naast elkaar in volle harmonie van vlees en bloed mooi in hun pracht hard en toch zacht worden met liefde omkleed gestreeld. geaaid baby in verrukking zuigt, trekt en smult groei…

Vuurvliegen in tal, dronken van het bruisend bloed, om mijn lampion. Pioen straalt licht uit, wat hij overdag tot zich nam, lampion in duister. Verdeeldheid zaait zaad in de verbrokkelde grond,. het blijft aftellen. Sporen van stilte, glimlach van het avondland, zon op bamboestok.…

Onder een monnikskap, waaronder de kleuren zijn verschoten,waar door tand des tijds het bloed langzamer doet stromen, aanvaardt alleen het zaadgebruik, te strooien met getaande hand uit realiteit, zonder wachtend spoor van bitterheid in hart op horizon gericht en de scoop wat kleiner wordt, voorbij de gulle zomer blijven zoete herinneringen…

's morgens wakker met dichte ogen de gedachten beginnen al doorelkaar en snel de ogen open het is al licht de gedachtenstroom in volle gang dan komt het bloed ontwaken moeten en willen opstaan soms moet je soms wil je darmen en geest vragen aandacht drijven het lijf overeind rechtop de dag is begonnen al voordat jij…

Dus reizen zij volvet verder laait naijver in ijdel bloed happen muilen in het slijk hongerig van steedse nood. Ellende brandt de kaken harten splijten restjes liefde. Treinen vol bestemmingen sporen zich eindeloos dood. Geen tel is zonder wanhoop geen dag nog de moeite waard.…

Bloed dood. Voor altijd donker, onderweg naar de sterren. De laatste gang, dwalend naar het bekende land. Waar zij woont. Wie vertelt ‘t kleine wonder, van het sterven onder de sterren. Voor het volk, niet de mijne. Voor het land, niet de mijne.…

Tijdschokken van voorbijgaande aard, stuwen beken bloed door de beddingen, slagaders in hun strijd, we plaatsen merktekens die zullen eroderen door de jaren om die om te zetten in woestijnen van zand, gerangschikt in de archieven van het hart, mijlpalen hebben woorden nodig, hoe vaak zeer ontluisterend om de ontstane leegte in te vullen…

het land verlaten vreemde ogen staren in de eeuwigheid die wij langzaam aan verliezen het gevecht om de geest is laveloos tempeliers bewaken de rots vol trots bedwelmende roes glas rood bloed het weet je te vangen zonder handen te klappen zelfs geen één geluid gaat boven bidden uit zoekt duisternis in lak zakt altijd richting zwaartekracht…

tijd is stout en ouder zijn is vel over been alleen is overkomen slootje springen beginnen zoals gifsla bloeit bloed rozen klappen één hand geen geluid sluit poort moord roept brand gang bang samen is pijn sluis loopt vol licht een schaduw schijnt fel priester ken kan jij mij beter dan ik woord voor woord god maar!…

laat hunkering blijven en de zon keren opdat de gletsjer smelt en warm bloed de koude verjaagt uit een kerker waar het monotone ritme van een omfloerste trom de tijd wil overstemmen laat de klokken zwijgen zet wekkers stil want je wilt ze niet horen, niets mag herinneren aan het moment dat de toekomst verdwijnt en het licht plaatsmaakt…

Haar kleine voetjes groeien En d‘r haar wordt al zo lang Haar fanatisme in het stoeien Maar ’s nachts nog o, zo bang Leren lezen gaat zo snel En de woorden die ze kent En het bloed onder m'n nagels Als zij haar kleine zusje jent Logica en intellect Je vindt het maar gewoon Je handen smerig of bevlekt?…

ogen bloeden van verlangen foto's van de zwarte bloemen deel ik uit, voor wie maar wil nieuwe wereld kom handjes klappen in de stilte niet zo hoog geheven kindernagels krabben leegte meisjes janken iedere morgen kom, jij reus vergeet je olie en je winsten lever in die ruwe dood verbrandt je moordend tuig bewaar haar ogen in jouw hart…

van de tijd, in de loop der gebeurtenissen is het van geen enkel belang dat jouw hieltje gisteravond in de palm van mijn hand lag - kiezelglad en spiegelkoel. de vorm van de wreef etste zich in mijn hand toen ik jou hielp spelenderwijs over de muur te ontsnappen - uit mijn opwaarts uitgestrekte hand sneed jouw hiel een vleugeltje. het bloed…