Alle inzendingen over doodsangst

Stervend zonder doodsangst, want miezerige saaiheid en sombere matheid werken naar een zonnige en levende toekomst. Een toekomst waarin het schijnbaar stervende leeft. Een leven dwars door al de sombere saaiheid heen. Een leven het sterven voorbij.…

woonblok in de kamer met geelbruin verkleurd, vettig behang verzwaart de moeder niet het schuim van de zee - ze kan het niet laten - de fragiele vleugels van het kind traag, onverzettelijk pakt het meisje met opgewonden blik de veren beet die opwaaien in een lichte bries diamanten dagdromen voeren haar naar de zon die de bijenwas, de doodsangsten…

't Hemeltje, dat werd de hel De hel in de 'hemel', ze zaten knel in doodsangst in die brandende hel waar velen de dood ontmoetten... Ze vierden feest 't was oude jaar, maar voor de meesten daar Was geen beschermgeest en werd het geen nieuwjaar...…

dieper voelen lezen en de muren blijven zien de deuren en de ramen in het afscheidsgedicht dat jij schreef over de grachten in het niemandsland waar verdwaasde weeskinderen zoeken naar de spiegel van de kalme horizon en weet je, in mijn kleine wereld blijf ik in gedachten alles lezen wat jij ons in broze woorden toevertrouwde in de doodsangst…

Westertorenklok toe sla nu even niet door de verscheurde stad luister toch en fluister dicht gespijkerd bonzend hart in doodsangst strak gesloten daken muren en plafonds ademtochten wasemen langs geblindeerde ramen schaduwen passeren kapot getrapte deuren er schrijft een meisje met gesloten ogen: dat haar dagboek lief is…

Want wie nu vertelt het verhaal van de held…, van zijn angst, zijn afgelegde tederheid, de zere huid van zijn handen, zijn weerloze hart dat barst, en breekt… Wie kijkt in zijn ogen en ziet de waanzin, de doodsangst die stolt, en smelt tot wrede, vredige stilte… Ik wil je roemen in uitgesproken verzen, jouw blik vertalen en in een…

Doodsangst grijpt mij aan, kletsnat van het zweet, worstel ik mij uit mijn droom. Eerst het touwtje, ja, het licht is aan. Mijn rollator staat er wel. Ik sta op en doe overal in huis de lampen aan, er is niets... om zo bang voor te zijn.…

Met afkeer en vol doodsangst dwaalt ze door voorbije levens, haar handen grijpen grauwe lucht. Schaduwen van demonen dragen haar lichaam als een trofee. Ze pakt het zwaard - loodzwaar - en hakt en wrikt. Gekwetst tot op het bot vecht ze haar weg terug. Haar hitte doet de sleutel smelten, het bloed verdunt de klei.…

nieuwe heden De vrouw romantisch de man rationalistisch stereotypen die werkelijkheden verhelen We doen de vrouw tekort zij is de ster in de hoofdrol lonkt en lokt mannen met lijf en leden Streelt manlijke ijdelheid laat hem z’n idealen dromen dwingende bevelen in genen geschreven En dan, met storm en drang sterker dan de doodsangst…

dan wordt het stil, je weet, nu komt het schot de doodsangst valt te lezen in je ogen een beul vertoont geen spoor van mededogen te sterven als een strijder lijkt je lot je voelt je als een schurk op het schavot de hand beschermt een kruis, het hoofd gebogen een droevig beeld van leed en onvermogen wanhopig richt je nog het woord tot God…

matheid van de middernacht, toen de nacht in doodsangst opstond dat ik betekenisvol droomde, jij was aan de andere zijde. En toen ik ingrijpend faalde, als ik mijn hand reddend uitstak en voedende de schoot van stilte voelde, terwijl ik in het leven geloofde om je hier te houden, en sterven nog niet aangebroken was ...…

Plots speelt verloren tijd en doodsangst me weer parten. Ik kus haar wang hoewel lang niet meer van harte.…

Wind bewaait het meer, beweegt water te golven, en mijn geest golft mee; Met zonsondergang gaat ook de wind onder, stil wordt het water kalm en spiegelt de maan, zo boven zo beneden: ook ik spiegel me in strakglad water onder de sterrenhemel, boven de diepte; Mijn bewustzijn zinkt traag in het zwarte water, diep in mijn wezen, doodsangst…

Welkom doodsangst! Is dit jullie volle omvang en zwaarte? Goed, dan weet ik dat Jullie zijn met z'n drieën, zie ik Ik wil graag met jullie kennismaken Dit voel ik dus bij het afscheid, Elisabeth Is dit alles? Dat moet ik wel zeker weten Ligt er niet nog meer in een hinderlaag te wachten?…

bij avondval ging Jezus naar de Hof van Olijven zeer bedroefd en met doodsangst in Zijn hart zou Hij drie dagen in gebed en stilte verblijven maar beklemmend werd hem die donkere nacht drie discipelen moesten met hem bidden en waken toen plots voor Zijn ogen een bittere kelk verscheen en zij die Zijn steun moesten zijn, lagen te slapen in…

Drijf dan weg op de zee hoor hoe eb en vloed gaan, en de golven maar eindeloos spoelen als de kinderen die, gewond of verdrukt, levenslang doodsangst zullen voelen. Is dit alles gebeurd, kom dan mee in de nacht om samen het kerstfeest te vieren.…

ik zwaai de oranje doek encierro, de stieren weer in doodsangstige paniek door de straten bloedgewiste estoque reeds geslepen ik zwaai de oranje doek zes gewonden slechts hij staat voor de spiegel draag ik links of rechts?…

Kinderen trekken mij aan ik wil geraakt worden hun energie voelen botsen op mij en ik wil terugkaatsen mijn ziel tegen hen aan duwen als een streling De bejaarden op de soos raken mij hun aanwezigheid en hun lach verwarmen mij, de verstandhouding de knipoog van een raak woord de wijsheid van hun rimpels Ik heb vriendinnen ik maak…

Schoenberg en Massenet geniale componisten beide ook triskaidekafobisten moesten bij leven vele keren uitgeteld dode punten passeren Jules Massenet had zijn naam al tegen moest zich publiekelijk afkorten bladzijde dertien werd altijd 12bis zijn verscheiden was tragisch 13 augustus 1912* bezeten bezig aan zijn 14e compositie voor orkest…

het werd zo doods en eenzaam droef triest leeg dat zelfs de tijd bleef staan een schrik breidde zich uit ’t was wonderbaar hoe doodsangst zich vereende met wat kinderdromen tot steden heel onwerkelijk stil en bossen kreunden zwarte bomen de mensen staarden uit hun monden ’t zinloze van taal emotieloos en niets was nog te voelen ’t leken…

't Probleem gaat nijpen Gebeurtenissen geschied(d)en, creër(d)en doodsangst Mensen zijn woedend, worden banger.…

Jij weet toch van jezelf, mens, Dat je niet meer bent dan voornamelijk Een kuddedier, die meent met een paar Honderd van je soortgenoten het centrum van Wat tot voor kort nog een rustig Sluimerend dorp was tot de grond toe Te vernielen en onschuldigen In doodsangst achter te laten Dat je veilig op afstand achter je eigen computer In…

Ze maakte foto’s ook van John Lennon, toen ze de doodsangst in z’n ogen las. En het kerfde diepe sporen in haar ziel, ze wilde wel, maar kon ‘t niet verklaren. Ze weet nog, toen hij stervend neerviel, wat zijn allerlaatste woorden waren: Geef vrede een kans ...…

moge uw Stem uit de hoge tot ons reiken op dit uur als wij huiveren van schrik , droefheid en doodsangst, - onze zielen gelouterd worden door het nieuwe paasvuur om eeuwig te blijven gloren in uw hemelse ontvangst!...…

Ze vochten, om niet dood te gaan Hij was de jongste van de vijf Het was zijn eerste zeereis Zijn moeder stond doodsangsten uit Maar hij was eigenwijs Ging toch naar zee...het was zijn eigen besluit Nu dobberde hij op een reddingsvlot Met alleen een tonnetje water Het enige wat ze aten, waren stukjes zeekaken Vier amerikanen en hij als europeaan…

de aarde is klein en alleen, een slingerend schip in het ruim, dat zich stampend en schuin overstag gaand in doodsangst kampende boven houdt op het kolkende water des donkers onder het stormende schuim. ik lig in het ruim naast een vrouw.…

Tussen grauw en gros garnalen plots twee pols zo dikke alen vissers’ blije bijvangst ons beider diep doorvoelde doodsangst. Slachten om te eten en te leven is velen om het even en tot aan het in de dood verglijden ligt een smachten en een lijden voor mens en dier van alle tijden.…

Zijn godgeklaagde psalm memento mori Vanuit de tunnelbunkers schiet hamas Vanaf een vliegdekschip f-35 Gesteund door ayatollah's en hezbollah's Schreeuwen de houthi's moord en brand in jemen In gaza vijftien keer de dag des heren Maar waar is god, voor die tienduizend keren Gedenk die children, niet die wraak van warlords De doodsangst…

De wind blies hem van koers verloren naar volle eenzaamheid op de Zuidzee waar doodsangst strijdt met waanidee en de schreeuwen zich in stilte boren Het dorsten drijft in knagende nood de wijdte knelt als claustrofobie en golven beuken hun tirannie tegen de kleine ranke vissersboot De jonge man huilt en bidt zacht: och mijn Goden…

Ik moest je doodsangst weren bevrijdende woorden zoeken voor geest en hart ik hield de boze geesten nog even tegen terwijl je pijn met een spuitje werd verzacht. Schaarser werden je woorden, angstiger je blikken langer en dieper sliep je in...…