Alle inzendingen over herfst

gul legt de wind haar woorden over de koud belegde akkers, vorens liggen als zware golven op het zwarte klei de dood is in aantocht toch lijkt het sterven minder zwaar als ik het album terugzie van jaar na jaar het lijkt te refreinen als een lied vol met lijden doch vrees lijkt niet te overheersen wanneer ik het groen zie verteren…

Naar deze herfst had ik ontroerd gewacht Als naar een nacht van zwoel-doorgeurde dromen: Naar 't koele licht en naar de gouden bomen In grauwe nevel langs de smalle gracht.…

In de warme oktoberzon in een stadspark gezeten met schrik beseffen hoeveel najaren voordien je al wist dat, in tegenstelling tot jij nu, geen wesp die zwermt het zwermen der wespen van de herfst tevoren mist, geen kruisspin zich kruisspinnen herinnert, daar zij er niet waren in hun eertijds dat je kent.…

Herfst, ik kijk, ik staar puur genot wat ik ervaar de kleuren hypnotiseren het is als mediteren nog nooit was mijn hoofd zo leeg hoe lang geleden dat mijn binnenste zo intens zweeg alles overbodig even uit jezelf stappen hoe weinig heb je nodig om te ontsnappen…

Op een kleurrijk pad kraken droge bladeren onder mijn voetzool.…

Dat gaat heel diep de grond in Alwaar het transformeert Als Koningin de Winter Het witte land regeert Als Koning Lente klaar is Straks met zijn winterslaap Dan duikt hij in de aarde Om met een laatste gaap De afval van de blaadjes Tot bloem getransformeerd Op aard' te laten groeien Als hij het land regeert Wees welkom herfst…

als jij de bladeren rond laat vliegen strooi ik wat herfst in je haar een schuine zon straalt kale takken er hangt wat valse schaduw daar toch tippen vingers nu al naderende kou het zomerbruin kleurt zacht van wit naar blauw nog geuren laatste vruchten strak het blauw en droogt want onder herfstig loof wacht leven op de lenteluchten…

je herfst in roodgeel nazomert loom het groen werd jou door kou teveel glooit tapijt op moeder aarde beschermt de wortels die hun voedsel daar vergaarden kleurt de oogst van dit seizoen en met jouw vruchten zullen wij het deze winter moeten doen…

mogen wij nog even herfsten de kleuren van voorbije zomer erven in rood en geel verblijven want het charmante bruin is al helaas van onze lijven met eikels en kastanjes weten we de oogst paddenstoelen kleuren zich nu op het mooist in zacht oktoberzonnen is er nog dat sprankje hoop maar als de echte winter komt kent ook de lente…

het is de vergankelijkheid die vat krijgt op m'n gemoed kleuren van de herfst maken ruim baan voor melancholie als ik iets weg slik besef ik dat de tijd van gaan is gekomen seizoenen komen en gaan telkens sneller dan voorheen en wij schikken ons in het lot…

Mocht jij je ongelukkig uitdrukken een lach waar een traan meer op zijn plaats is het is je al vergeven jij bent een jonge toon een nieuw verlangen ik heb het al die tijd geheim gehouden maar jij ruikt de herfst in Amsterdam als een muzikale bondgenoot de nevels en de ochtend regen het verse brood bij het kanaal een woordenzwerver…

kilte wolken worden afgevlakt in grijs jagen over land dat bang wordt voor de stilte nog grazen koeien in de wei en dartelen er schapen maar het malse gras is al wat moeilijker bijeen te schrapen in oppers hooi ruikt nog de zomer maar vogels in een vroege rui gaan al voortijdig schuilen voor de naderende bui zo herfst…

Dubbel herfst De vlinders hebben nu mijn tuin verlaten De vogels zingen minder enthousiast Het terras is leeg waar we ’s zomers zaten In de lucht meldt zich de gans als wintergast Van de takken dwarrelen nu de bladeren Als veel kleurige vlinders naar de grond Of drijven op ’t water alsof ze badderen Maar zwieren eerst nog op de wind in ’…

waarom herfst het zó goed doet in gedichten wellicht door het verkleuren van het bos in herfsttij het vallen van blad raakt een melancholische snaar als heimwee naar weerom een vervlogen zomer zwak zonlicht laat dauwdruppels nog glinsteren aan de herfstdraden alles is essentieel voor 't gedicht en het maakt het de dichter iets lichter…

Het is weer herfst en Allerzielen wij leggen bloemen over grijze zerken voor zij die ons met veel pijn ontvielen en nu eeuwig rusten onder hoge berken. Tussen engelenkopjes en gedachtenissen lezen wij namen die met ons zijn verwant en doorheen de stille tranen die wij wissen geven wij de roos van liefde uit onze hand.…

Nieuw jaargetijde licht slinkt langzaam maar gestaag het najaar ontspruit. Het herfstgetijde in al zijn pracht waarin je kennis maakt met sfeer en verrassende momenten Een lauwe zon speelt met lichtschakeringen en schaduwspel Stad en land bedekt onder een goudgekleurde tot rood getinte tapijt. Het bomenrijk zit in een overgangsperiode,…

Hoeveel herfsten zullen we nog samen wandelen over het bladgoud op de paden -verstrooid- door onze voeten betreden, belopen die de weg zoeken in tunnels van spetterend groen en spattend geel ...als 'n omarmen Niet oud voelen we ons als we samen ....wandelen We 'lezen' de bladzijden van de natuur ...als boeken We…

Gekruisigd door snelwegen toont Destelbergen zijn stigma’s: open plekken voor weemoed. De (g)orgelende wind, orakelt onverstaanbaar, de luiken ratelen. De blaren die getuigen, druipen af, stoetsgewijs.…

Met haar kroost omringt volwassener in de herfst keert herinnering als dauw aan de waterplant wat zij liefst links laat liggen. Koud in de zomer sneeuw aan Middellandse Zee leeft gevoelens op met een geopende hart nu dwarrelend blad stil ligt.…

gaat weer aan bij het afscheid van verlegen dromers, herfstfruit rijpt als vrouwenborsten in dat fruitig verlangen naar affiniteit zonder dilemma van onwetendheid valt appel niet ver van boom kruipt het bloed waar het niet komen zal, het is niet genoeg geweest, die hunkering, de droom leeft voort september opent de poort naar de hervallende herfst…

Het wordt nu tijd ons te bezinnen: De bossen kleuren dieper bruin en de lila herfstasters beginnen hun ijle bloemen in mijn tuin, Het wordt tijd om te bedenken: De zomer houdt niet eeuwig stand, die warmte gaf die ons zo wist te behagen, de mooie gouden dagen gaan nu vervagen en de herfst komt in fijne kleuren drenken alle bladeren in ons…

schoon is het om de blaad’ren te zien zweven in de wind opgetild oker goud of geel getint ik kijk naar de bomen en zie hoe de rode gloed van de late zon zich langs de hemel spreidt ‘t hart breekt van t ontroerd mensen kind bij ‘t zien van ‘t kunstwerk tederheid dat weet dat na dit najaarsspel van blad en wind…

wolken meren aan de horizon geen dag verveelt het regent licht dun verdeeld om een fabriekstoren laag in beeld tegenover een regel zon kruist een viaduct in de oorsprong met auto's op zijn rug een flits ramen beweegt langs de hemelbrug een kanaal duwt brede rimpels over het water een lijnenschrift vandaag gebruikt door een vrachtschip…

o God wat een dag de zon schijnt het bos toont zichzelf in z’n kleurrijkste herfsttooi dat ik dit weer beleven mag mijn hart jubelt en ik lach wat is het leven toch mooi thuis ligt een grijs omrande envelop: kleurloos ijskoud te zijn opgevangen op de stekelige deurmat: hij was nog jong en tevens oud vond de herfst altijd zo fijn geen…

ik proef lente in je herfstkleur voel de warmte nog in zomers leven zie de zon en ruik je geur je opent voor me in een voorjaarskleur ik zocht je bron om me te laven jarenlang verborg je je talent en vele gaven er komt geen winter meer de kou zal je niet deren sneeuw en ijs zijn slechts plezier jij laat je niet bezeren herfst…

de jas mag aan en zelfs de knopen dicht een zwakke zon: zijn laatste licht vertroost; ‘t-is effe wennen dat het hevig hoost de herfst ontkleurt en toont zijn triest gezicht maar dan! wat mooi, die tinten in het bos! dat geelgoud bruin! uitdagend groen het mos!…

Ik geniet van de vele kleuren ’t Is weer herfst in het bos En rottend blad geeft typische geuren Evenals de paddenstoelen in het mos Bladeren warrelen als sneeuwbui neer Bedekken met kleurrijke lopers de paden Eekhoorns scharrelen druk heen en weer Om hun voorraden weer aan te laden Ergens burrelt een bronstig hert Roept zijn roedel…

Tijdens lange nachten vergleden de dagen, tijd verzadigde de aarde volmaakte stilte wakkerde haar in nevelen gehulde bladeren aan tot rust, kleur en aanvaarding van ontheemde zaken, de herfst begint te dagen vervlogen tijd zij is niet meer in te halen, wel dweepzuchtig genoeg om haar voldaan bestaan in woorden te bewaren.…

Dat alles hier zo afwisselend en nooit saai is waarbij loslaten ruimte schept voor nieuwe ervaringen, kansen en ideeën Bovendien is het heerlijk om vleugels te strekken en vliegen door een prachtig rustgevende natuur bezittend verschillende kleuren en schakeringen want herfst is in volle bloei.…

Te vroeg was de herfst gekomen terwijl het nog aan het zomeren was vielen de bladeren van de bomen verschroeid en verdord lag het gras. en september die nog moest gloren op najaarsbloeiers met felle kleuren die hun steel en kroon waren ontnomen zelfs de herfstroos ging niet langer geuren.…