Alle inzendingen over onbeduidend

Hoe dikwijls beangst in benarde situatie Gevoel van vogelvrij in zijn lot Onbeduidend zonder enige statie Overgeleverd aan schimp en spot Een vogel tussen havik en adelaar Klein en nietig geschapen voor liefde Loopt hij steeds weerloos gevaar Als de klauw der rovers hem kliefde Vlieg als die vogel tussen havik en adelaar En vrees niet hun…

* *vrijheid een van de belangrijkste verworvenheden ten koste van alles voor en van iedereen, hoe onbeduidend ook.…

Niets is ons onbeduidend, Wij zamelen ’t al bijeen, En scheppen wonderbeelden Uit kleine nietigheên.…

stond wat kleintjes onderaan mijn treden Waarop een jongerenkoor oude gebeden In kerklatijn voor mij stond uit te voeren Zij zag, als ik, hoe vele kralensnoeren Door niet te tellen mensenvingers gleden Hoe zij eeuwenlang het geloof beleden Aanwezigheid van heiligheid ervoeren Van Iets dat groot en onbenoembaar was Hen klein, nietig en onbeduidend…

Die het wazig schrift spiegelen, onbeduidend verloren naast, de afgeleefde kleurenfoto als vervallen momentopname. Wij, jij en ik, onze tienertijd, praten over overmorgen op een oud verweerd bankje. Vandaag, een vale afdruk van een vergeelde horizon, met ik, nu in mijn eentje.…

hier komen ik en het verleden samen waar de wortels vertakken onder het zand ik liep er vaak, en verafschuwde het land dat zich schaamde voor sommige namen in mijn bos zou ik weer worden geboren het eerste als een onbeduidende knop die zijn weg zocht naar de absolute top waar alleen de harde wind kon storen niet elke boom was een goede kameraad…

Dichter nader jij zwart als Onyx op de tast naar ontgoocheling Ik ben zo ziel tot jouw huid geneigd te hullen na de getuigenis verleid tot de daad Er komt dat moment van tegenstrijd van ondergang en verraad Maar ik ben zo dicht op jouw huid zo verliefd en onbeduidend als een tik in de tijd En dan de klap, een val in ongenade De…

Zo onbeduidend en zo klein. Zo ver verwijderd van strijd en pijn... van het 'grote leven' dat ergens moet zijn. Dat gaat aan mij voorbij. Het hindert niet. Dit plekje is voor mij… elke dag als ik stilletjes geniet. Het was de wind die dit geheim vertelde... Fluisterend, als op de woorden van een lied. Antje.…

Een prachtig rond gevalletje dat, op haar eindeloze reis door ons zó vol heelalletje, mijn, oh zo onbeduidend leven glans en houvast weet te geven, door er iedere nieuwe morgen weer te zijn, ervoor te zorgen dat mijn voeten bodem voelen op hun route van die dag.…

Een stipje dat is wat er over is gebleven Een stipje klein onbeduidend en verlegen Allemaal gaf ik ze een stukje van mij Allemaal een beetje teveel ik was er zelf bij Gevochten heb ik voor mijn kind Gevochten zodat hij nu de juiste weg weer vindt De rest van mij heb ik aan mijn werk en alle anderen gegeven De rest van mij dat wat er over is…

verdwaasd dool ik in cirkels, onherkenbaar hier struikelend over resten van 'n verse vechtpartij, kruipt bloed weg achter ontelbare glasscherven die stil getuigen straatnamen zijn onbeduidend, geuren beklemmend rennen plots gehavende zielen rakelings langszij opgaand in een mist van vertwijfeling met de dood in het hart aanschouw ik een…

Als stilte de taal der mensen was, onachtzaam alle woorden, alle talen, een kreet onbeduid. Als stilte de taal der mensen was, vreugde en emotie gesmoord. Als stilte de taal der mensen was, liederen en melodieën nimmer gehoord. Als stilte de taal der mensen was, veroordeeld tot gevoel en het zicht.…

Hoe en op welke wijze blijft voor altijd en eeuwig een verhaal zonder einde, zonder einde of begin zolang de mens mens is een onbeduidend korreltje stof op de plooirok van het universele heelal een minuscuul wolkewietje dat af en toe op visite uit de hemel naar het aardrijkmensdom nederdaalt om de mens een hand te reiken...…

onbestemde niets, van zijn naar vergetelheid, en waar niemand voorrang heeft of zich onderscheid van de ander deze vaststelling doe ik in een vlaag van volle tevredenheid, Het aardse is vaak een verslaving aan macht en eer of overleven van onderdrukking zeker ook ik heb veel geluk en pijn gekend en heb derhalve nu weet van mijn relatieve onbeduidendheid…

Nederland staat in 'duiten' bekend als het 'uiten' van Europa: klein, grote mond, onbeduidend. Een miljoen of 16 hebben moeite met hun 'uiten', voelen zich te kort gedaan door alles van het 'duiten'. Geld is de wortel van al het kwaad. Hoe oprecht zijn we in het 'uiten' met al wat 'duiten' is?…

ik sleep de hekken achter me aan het prikkeldraad, het stervende water uit onverwachte hoek komen de trollen met hun Zeemantassen, hun onbeduidende bijrollen met voor de hand liggende frasen gericht aan elk dovemansgehoor geen pas uit het gelid, de graven onbedekt het gras gemaaid, de stilte in storm gezaaid venijnige draden zijn aan…

Ze hoort gewillig steeds dezelfde vragen, Of het goed gaat, zo'n relatief begrip maar haar begrip is even onbeduidend, dus ze knikt; praten gaat niet meer en alles wat ze zegt wordt toch voor zoete koek geslikt. Dus kraait ze Dat het aldoor heeft geregend.…

onbeduidend lijkt het bedreigde meer waarlangs zovele houten krotten met golfplaat afgedekt oververhit en rottend wankel op hun palen staan in muskietenwolken mooi oogt het glanzende groen van drijvende velden waterkers die welhaast de watervlakte dichten wat verder naar de horizon waar duister geld verdeelt en heerst achter zwaar bewaakte…

In sereniteit stromen tranen om het afscheid van verdriet vast-geankerd in het pijn lichaam geïnspireerd door beeldend verleden waarin gesproken woorden onbeduidende uitgebluste lege hulsels bleken..!…

Handelingen die echt onbeduidend leken, iets dat je anders deed dan werd verwacht, maar later wellicht bepalend is gebleken: daarmee begon het of verzandde je kracht. We maken onze keuzes, telkens weer in de hoop om daarmee ergens te komen. Het resultaat blijft ongewis, keer op keer, want zekerheid bestaat alleen in dromen.…

Weg de subtiele persoonlijke ambernoot, de buitenechtelijke schrijversblik, de sfeer en de teloorgang van de conversatie, het socratisch gespek als liefdesnorm, een briefstijl louter haast in vertrouwelijke literaire vorm gelauwerd de gevoelige voormalige uitingen, nietszeggend hun onbeduidende woorden die hun gouden bruiloft in stijl vieren…

Als ze konden hadden de mensen naar ons gekeken Wij als geliefden op het podium Als ik je lippen beroerde Proefde ik je Goddelijkheid Er zou een siddering door de zaal gaan Maar deze voorstelling is ten einde Het doek is gevallen De tekst verbleekt, het decor vervaagd Al wat bleef is het applaus Een recensie in een onbeduidend blaadje Jij…

Een haar die danig in de weg zit, een geluid dat maar niet weg wil, tal van superieure kleinigheden compleet met muggenbeet in uw hotel - Allemaal vreselijk onbeduidend voor de happy-few van het Vollemaankartel. Die komen niet voorbij Claire de la Lune...…

gekomen was Je bent op aarde slechts passant sprak hij kom, ik ben je kompas Waar is mijn God vroeg ik hem die wacht tussen ‘t hemelgewas Vervolgens brak dan mijn stem dit drukte mij fel op de borstkas Sterf ik thans, vroeg ik de dood of komt gij slechts dodenwaken Hij werd wit en vervolgens rood en sprak ik kwam kennismaken Opdat ’t onbeduidend…

Dat boekje met onbeduidende krabbels beelden zou kunnen geven van verweven dagen en weken, zelfs maanden en jaren van spoken die mijn leven binnen wandelden.…

Schichtig als een bange hond aan zijn baasje vastgeklonken loop ik hijgend in het rond op zoek naar de vaste grond in gepeins verzonken Hallo mijn liefste ben zojuist verdwenen als een glimlach in de nacht in mezelf verborgen onbeduidend en onschuldig zwevend naar een stille kracht Zoekend op het stille pad van vergetelheid en voeten…

Twee kleine meisjes hebben zich verdronken Omdat ze in de tijd terug wilden reizen Als oorzaak viel een serie aan te wijzen Waarin die zaken zeer waarachtig klonken Bij een verzinsel is zo'n ramp begonnen Maar geen weldenkend mens krijgt dàt verzonnen…

De daken schreeuwen van wel De straten laten een dood spoor zien En ik verdwaal in mijn sliert van wanhoop Door het vlies van mijn verdriet zie ik een schaduw staan Een onbeduidend lichaam dat me doet denken aan jou Een geur van verlangen omringt mijn lichaam Je roept me bij je te komen Je stem in nevelen dwingt me En weer loop ik de weg van…

De Rhône, een onbeduidende druppel in de grote waterplas, schildert me een schitterend vergezicht vanaf mijn dakterras.…

Onbeduidend meer slechtzienden dan blinden hebben last van deze pijn.. Maar ik stel vast dat ook jij het daarmee echt zeer moeilijk hebt iets scherps wat in de ogen terechtkomt ..dat zo ontzettend kwetst.…