Alle inzendingen over ontvankelijkheid

letters klonteren aan elkaar tot zuurdesem van woordenbrij inkt is stroperiger dan vloeibaar lichtende wolken trekken voorbij als hemel van een gesluierde maan die mij zwijgend gadeslaat huid van poriën die openstaan is ontvankelijk voor weldaad ieders blik is naar buiten gericht weg van het vergeelde papier de nacht toont z’n glimmend…

Achteloos sierlijk opgezweept genadeloos vastgeklemd in spanning die jij creëert kreunend zout streelt lispelend mijn tong afgemeten pijn die kreunt om meer Dan gulzig met ogen gesloten papillen de weg begeleiden waar richting is geschreeuwd naar genot in zachtjes bijten duo ontvankelijke performance gebonden zonder zicht puberaal…

ik verkende zachtjes de spanning van je huid en voelde onderliggende spieren verstrakken in reactie zag in lichaamstaal jouw ontvangen naar acceptatie gaan ik kende je lieve ontvankelijkheid uit het strelen zonder elkaar te vervelen in het creatief ontdekken van nog zo veel nieuw te ontdekken plekjes in een wereld die opengaat pas…

is de wanhoop in eindeloze zwarte nachten die het leven doet verachten het onvermijdbaar verscheiden van al wat geschapen is laat de rots van geloof en hoop versplinteren en doopvonten met oeverloze tranen dempen als verdoofd en verblind lijkt de Geest onbereikbaar om wat is, te verstaan en verwordt tot aardse duivel die ontvankelijkheid…

onmiskenbaar zoet aroma met een bittere ondertoon Terwijl krassende raven ritselen door het gebladerte bewandel ik een slingerend pad door mijn ziel Dauwdruppels transformeren spinnenwebben in kastelen van flinterdun kristal waarin achtpotigen drinken van hemeltranen Met mijn verkleumde handen diep in mijn zakken voel ik een heimwee naar mijn ontvankelijkheid…

Steeds bevrijdend en ontvankelijk voor gedaante verandering. Als een vlinder, die meegevoerd wordt door de wind naar de overkant.…

Ik was niet ontvankelijk, en keerde mij af van haar, al was het blozend met een kleur van hier tot aan de deur. Mijn waardigheid vroeg om de regels van het spel dat ik al leerde: Een vreemde groet men pas als men hem kent. Niet eerder. Februari 2021…

Een mens wordt ontvankelijk. Muziek bespeelt de ziel met haar tonen. Ze troost, bemoedigt. Ze is een weldaad voor het hart. Of het nu de opening is of de laatste tonen die wegdrijven in de verte. Steeds opnieuw weet je mensen voor je te winnen. Een baby huilt, een moeder begint zachtjes te neuriën.…

Als in een cocon zit ik gevangen in een intens verlangen tot de vlinder diep in mij groeit op weg naar het nieuwe leven dat boeit Als een rups voorzichtig ontluiken De draden van zijde als houvast gebruiken Met de dauwdruppels om haar verspreid Is zij ontvankelijk en glanzend zoals altijd Als een kleurenpracht zijn haar vleugels in het licht…

Daarover te kunnen gieren en soms te huilen aan de grachten van een denkbeeldige stad die als schimmig roofdier schijnbaar agressief altijd klaar voor de eerste en de laatste sprong zich dan te voegen gevat in de stroom van zinnen om als muze de ontvankelijke geesten te beminnen of 's avonds in het schemer of in de diepe schaduwen van de nacht…

De zon schittert in al z’n facetten fel schijnend alsof ik jou overals zie De wind wuift het zand om me heen als je stem in liefdesmelodie Droogte acteert het gevoel van hunkering naar regen de tranen der zeldzaamheid De melancholie van droogte overheerst het spel regen is het antwoord de perfectie van deze drieëenheid Handen gespreid ontvankelijk…

In dit getijdenwerk van brandende sterren ontspringt de geest van het ongeboren verlangen, daar verrijst een onsterfelijke eiland, schim van ons bijgeloof in een sculptuur van zand, aangejaagd door windschepen, ingeleid aan de kade van een ontvankelijke moeder schoot die baart een wonderschone wereld waarin we zijn geland…

temperende felheid uit geslagen kracht ontglipt me en ik zink onder het gras mijn lichaam is een keten van tegengestelde spanningen de geest een mierenzweethut van inkeer want de aarde zou me niet meer dragen op het slagveld van deze offerande het is nu wachten op de maan op het altaar van de opluchting daar hoog, wordt alles vergeten in ontvankelijkheid…

eerder ondoorgrondelijk, boeiend en levend op de achtergrond, toegewijd als vriend en een echte filantroop, maar de dualist in mij maakt mij vaak weer besluiteloos, ontvankelijk en zelfs grillig, al lijk ik voor de meesten niet toegankelijk, bij mij duurt het alleen wat langer voordat ik besloten heb of je mag blijven, en dat komt weer over als…

hoede over heel de wereld de stad Babel beeldt echter de eigenwijze mensheid die tot elke prijs naar steeds hoger streeft tenslotte een grote verwarring van allerlei spraak is zonder begrip voor elkaar reinheid en warboel gaan samen voort bewegen zich door elkaar worden beschenen door de blinkende Morgenster haar stralen treffen 't ontvank…

Zoveel jaren die almeer ontvankelijk Uwe bodem murwden voor Gods zaad, Stelden u te hulpelozer afhankelijk Van dit aardse getij en zijn verraad.…

elk woord elke aanraking vloeit als lava over natte vruchtbare aarde - ontsproten uit Hera’s ijzersterke schoot haar placenta baart groeisels in duizend kleuren en duizend kruidige geuren Zeus torent hoog boven haar uit kijkt op haar neer en heeft haar lief hoe zij daar staalblauw of grijs of helder en glinsterend maar altijd ontvankelijk…

dievenpad Met mijn onvervreemdbaar beeld De waarde wisselend ingeschat Wanneer een spiegel letterlijk verdeeld Die weerkaatsing wil van alles zijn Dubbel ongenaakbaar echt Alle drama uitvergroot in ’t klein Bevestigd en tegelijkertijd weerlegd De persoon is een absurde afgrond Als onmiddellijk verhaal Gelukstreffer en schotwond Slechts ontvankelijk…

Samengevloeid opgelost in lauwwarme ontvankelijkheid. gestadig vloeiend licht rosé gekleurd. Veelvuldig diep in elkaar geweest – ontelbaar vele keren. Verzadigd, maar kabbelend toch drijvend gebleven. Het lonken van de bekoorlijke bedding zo lang weerstaan. Veelvuldig in de rivier geweest – ontelbaar vele keren.…

ik hou van de traagheid van liggen in bed, jij naast mij, je knieën in mijn knie- holtes, als twee s-sen, de traagheid waarmee je me niet gezegd hebt dat je al wakker was, je uit lippen bestaande ontvankelijkheid, de traagheid waarmee ik sneller en sneller kom, de kalmte waarmee ik wilder en wilder word de traagheid van jouw diplomatisch lichaam…

In het vruchtvlees van herinneringen huist de blanke pit van onze tekst, ook verbaal in zachte en tevens harde kern waarin ik mij herken, als ziener naar het lot, ontvankelijk van een gewortelde daad, als het in goede aarde valt zoek de sporen in een verklaring naar die oorsprong als pril begin van oorzaak en gevolg, vertolkt in causale…

Wijd als vleugels spreidt het licht zich vanuit een stille kern De ogen spreken diep en barmhartig Parmantig klopt het hart op de poort van het verlangen De droom is een hemeltuin waarin gedachten fladderen als dartele vlinders En ranke vingers op de tast beroeren wat ontvankelijk maakt Wat steels elkaars blikken proeft - zoete…

Onze geest is ontvankelijk voor de verleidingen van de moderne tijd. Tussen kiezen en keuze wordt onze wil vaak omgeleid. Die onafhankelijk kijkt op ons bestaan; uit belang zelf te kunnen kiezen welke weg we op willen gaan. Demonen en duivels strijden om de macht.…

onze wegen of biedt Gods Geest ons sterkte en kracht we moeten er eens met z'n allen doorheen en steun geven aan onze tochtgenoten laten wij hen niet op die barre tocht alleen zorgen wij genoeg voor hen die uitgestoten die verdwaald zijn op onherbergzame wegen en dorsten naar onze liefde en genegenheid doen zij Uw stem in 'n ontvankelijk…

...iets waarmee hij normale stervelingen als u en ik ontvankelijk wilde maken voor niets minder dan... een nieuwe geschiedenis van de Aarde...…

Ontvankelijkheid voor poëzie vaak en fijn geschreven proza laten mij zien dat ik om je geef draai mij om, hand van mij, ze wuift overtuigingskracht, ze schrijft vormvast zwijgt nacht als kristallen inkt, mijn nacht van tijdelijk afscheid nemen onwezenlijk, bijna kunstmatig om zonder klankmogelijkheden te gaan omlijsten voetgangers, die…

De pijn doortrekt mijn voelen en mijn denken, want deze woordmacht wortelt in ontvanklijkheid, maar daadkracht staat uit deze wenken op, omdat een hoger woord mijn woord geleidt. Het duister in mij is nu licht, de klanken in mij zijn tot woord geworden. Het ongerijmde is gevat in een gedicht, maar het gerijmde is tot pijn verworden.…

kwijt wat is er met me loos verdrietig zit ik in een hoekje voel me gemeen gebruikt maar weet dat verstand altijd naar waarheid ruikt kan niet waar zijn nooit van mijn leven je hebt gelijk ik kan jou niets verwijten kruipend van pijn weet ik wat zal dit me spijten nooit zal ik me zo meer geven was veel te kwetsbaar en vrij of ontvankelijk…

is de wanhoop in eindeloze zwarte nachten die het leven doet verachten het onvermijdbaar verscheiden van al wat geschapen is laat de rots van geloof en hoop versplinteren en doopvonten met oeverloze tranen dempen als verdoofd en verblind lijkt de Geest onbereikbaar om wat is, te verstaan en verwordt tot aardse duivel die ontvankelijkheid…