Alle inzendingen over sprei

hoe hij schoonheid weet te schenken ik tracht te evenaren in beweging aan de luxaflex bij jouw fraaie silhouet als schaduw op ons witte liefdesbed waarboven ik zo af en toch nog spring jouw bruidsboeket bloeit er o zo mooi al is het ouder dan dat jij toen ja zei een baldakijn boven ons kussen als tooi hebben glasgordijnen en een zijden sprei…

Hij rilt, hij heeft het koud, hij krijgt een sprei, en kijkt tevreden naar mij, ‘k geloof dat hij nu al van me houdt. Zij zegt: nu hebben we een probleem. Ik zeg: laat hem maar liggen, waar moet hij heen.…

Zacht-snerpend gaan de zeisen door de halmen, Die nedervallen in gebogen rijen Met nauw'lijks hoorbaar sterven, en zij spreien Hun door de zon ontlokte zoete walmen.…

Een doffe, droge, felle pijn omvat en wurgt mijn ganse denken; mijn ziel en zinnen zijn zo leeg ik kan geen aandacht schenken aan de helderwitte morgendauw die als een sprei van fijn satijn ligt uitgespreid; 't graf bedekkend. De pijn dreunt als een droef refrijn. Waarom heb ik steeds vergeten te zeggen dat ik van haar hield?…

Jouw mond halfvol kruimels Jouw malende mond verwijt me en ik drink die speelse prikwoorden, (kloothommel wordt een kriebel) terwijl het prakje de sprei bespat.…

't Zij prachtig in 't Oosten, 't zij heerlijk in 't Zuid; Natuur sprei er schatten en wonderen uit; Het goud moge er lokken, de wellust, of de eer; Genot moge er veel zijn: Gemis is er meer. Thuis zijn mijn schatten,  mijn eer, en mijn lust; Mijn smakelijkste maaltijd, mijn rustigste rust.…

Neem maar het sprei voor twee ik slaap vannacht alweer bij jou Heerlijk zo samen in de bedstee bij het meisje van wie ik zo hou Kies toch je mooiste pyjama uit ik wil jou het verleidelijkst zien Je liefkozen over je zachte huid jou nemen, wel een keer of tien Draai maar onze lamp tot zacht zodat ik je in de schemering zie In ’t maanlicht…

Ergens in het duin een dal Waar lucht doordrongen is van zilt Wie aldaar elkaars echte ogen zagen Wat niemand ooit weten zal Ergens in het duin een dal Een mystieke plek van zand Werd grond voor grote Liefde Van hem en haar Dat niemand ooit overtreffen zal Daar, ergens in het duin dat dal In de middagzon op blauwe sprei Staarde zij…

terwijl een gonzend klokgelui ons suste je zachte lichaam rook naar zoet gevrij en werd een speelbal voor mijn lusten we rolden, tolden, lagen zij aan zij van top tot teen nam je bezit van mij we spoelden aan op verre, zilte kusten de zon boetseerde je figuur in klei je levenssappen die mijn vlammen blusten lieten hun sporen achter op de sprei…

Links plaatste ik de barbies, wat weckflessen en een sprei. En op de rest mijn boeken, dit was een hele rij. Toen ik ze daar zag liggen, ging er van alles door me heen. Geen enkel kon ik missen, Bekeek ze één voor één. Die kreeg ik van de zondagschool, en die van een vriendin, deze van mijn Pa en Moe ‘k Was terug bij het begin.…

de ,,vorst" is aan de grond gekomen hij kust de groene grassen zij worden wit berijpt, en liggen als een stijf gesteven sprei flarden grijze mist hangen laag over koude velden, die zwijgend als dood, het leven verbergen voor nevelgeesten die zwerven in zilverglans breekt de zon de nacht, zij kijkt verbaasd over de rand van donkerte, naar…

worden is de (on)zin van 'bestaan' ontdekken je ziet het licht en bent opeens de enige bij zinnen met om je heen een land vol gekken die zich met koffers vol bagage haasten naar het grote niets al ben je nu een machtig mens uiteindelijk bereik je niets je vergaat tot louter stof stof de huisvrouw haalt de bedden af wast lakens, slopen, sprei…

(aan iemand die mij op die wijze wilde afbeelden) Een stenen hart, een hoofd gevuld met keien, Beelde aap of hond in koude steendruk uit, Waar gloed noch smaak haar warme glans in spreien, En ’t zielsgevoel de teedre borst voor sluit!…

Daar, in een donker, klein kamerkijn Sprei mij een bedje van wit satijn. Ga dan in 't woud,- waar de vogel zingt Waar 't luchtig-vluchtend konijntje springt, Bij bijtjes zoemen en mugge-dans, En wind van bloemen me een wilde krans. Leg zacht die krans op mijn haren neer, En ga weer Leven .... en ween niet meer.…

Zij rust in 't malse mos en houdt gebogen Die arm, die mos en lokken beiden strelen, - Een sprei van groene schaduw, zacht bewogen, Daalt uit de zilverlovers der abelen; Zij ademt zuchten en zij lacht, als togen Er dromen door heur ziel, die vrolijk spelen: O, zoete hoop!…

Over stille ogen en lippen stil Eeuwig nu geloken Sprei uwe bloemen ter liefde der bloem Droeviglijk gebroken. O, laat vallen, zuchtenszacht, Treurewoorden, woorden van klacht, Dat zij niet storen de rustenacht, Waarin zij ligt gedoken. Neig uw hoofd en neig uw wil...…

fluiten in bomen en struiken hoor ik in elke toon jouw passie vlammen als langs mijn wang een vlinder fladdert is dat mij een groet van mij de allerliefste waar in berm en tuin bloemen zacht geuren zal dat als een boeket mij jou herinneren doen elke straal van de zon is de glimlach van liefde die als een warme deken mij eindeloos spreien…

Met de kleuren rood, geel, bruin of groen weten we; we zitten in een ander seizoen dat gekleurde sprei van bladeren op de grond maken het plaatje lekker rommelig en bont.…

Door lichte dromen straalt de lichte morgen, En streelt mij zoals moeder deed, en legt er Een bloem van zon op de oude sprei, en vlecht er Het dierbaar beeld van verre kinderzorgen. En 'k ben weer kind, - niet beter - ach!…

de kamer van mijn tante staat vol bloemen op behang er staan cactussen voor het raam die staan daar al zolang de gehaakte sprei op bed is door tante zelf gemaakt de kleedjes in de kamer zijn door tante zelf gehaakt mijn koffer in de gang en mijn pyjama over de stoel vertellen zonder heimwee over mijn reizigersgevoel ik logeer bij tante en neem…

nog een paar uren hier een inktlijn bereikt een nieuw hokje op papier buiten ligt het schoolplein kaal van bladeren die in dorre slingers tegen de zijmuur samenhokken in het zand kleine kuilen waarin knikkers goed gemikt willen rond tollen na de gang met natte jassen heeft de wind op ons vat snel gedragen zwaaiend over het sprei…

Het gehaakte sprei van grootmoeder zit onder de chocolademelkvlekken wanneer je er naar kijkt denk je aan mijn Hollandse ondeugd groots in het bluffen klein in het ontvangen het begint met projecteren je ziet in mij een nieuwe maagd het leven bestaat slechts uit proberen het is de moeder rivier die stroomt door Rusland terwijl ik droom…

En de aarde deint in weelde en kracht en breidt heur golvend groene sprei voor d’edele Minnaar, trouw verwacht, de blonde Mei, de fiere Mei. Plechtstatig stijgt een breed geruis als traag aanzwellende orgelklank, vol bladgefluister, beekgebruis en licht en geur en vogelzang.…

En de aarde deint in weelde en kracht en breidt haar golvend groene sprei voor d'eedle Minnaar, trouw verwacht, de blonde Mei, de fiere Mei. Plechtstatig stijgt een breed geruis als traag aanzwellend orgelklank, vol bladgefluister, beekgebruis en licht en geur en vogelzang.…

. ----------------------------------- priemend ijsgekertel - priemvormige ijskristallen met de asemtocht - met de adem ’t haargespertel - verwarde neushaartjes temt - hindert spree - sprei snee - sneeuw gesnoeid - snijdend aangewaaid…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - priemend ijsgekertel - priemvormige ijskristallen met de asemtocht - met de adem 't haargespertel - verwarde neushaartjes temt - hindert locht - lucht spree - sprei ‘t zij waar ge uwe ogen vlucht - waar je ook je ogen laat gaan snee - sneeuw gesnoeid - snijdend aangewaaid…

glans in de armen had, Die fijngesponnen, wonderbaar Geweven lag in 't hangend haar Van uwe zuster, - want gij zijt Mij zusters in lieftalligheid, - En gij die ongevlochten pracht, Die als een bruidskleed van de nacht Haar lichtgebogen hoofd omsloot, - Uw handen hoog, uw schouders bloot, - In smijdige gedeelten spleet En spreien…

Op haar voorkop is die vuurpluim van ‘n berggier; sy trap van die hoogte; sy sprei haar vaal karos met altwee arms uit; Die asem van die wind raak weg. O, die dans van ons Suster!…

Diep duiken de zeeeën, hoog drage' hun kruinen Een witte sprei! Vollek van Holland! bestorrem de duinen, Loop storm met mij! - Duisterder schuiven de nev'len in risten Ver naar het IJ, - Blaas ze heen uit volle longen die misten, Ken uw waardij! - - Aan het eenzame strand wanklen mijn voeten, - 0, waar zijt gij -? Schoon volk!…

De zon, de maan en al de sterren, Bergen en zeeën, Wouden en weiden en de verre Nevel beneeën, De hellingen waarop verlichte Steden zich spreien, Stromen waarover de opgerichte Mastschepen glijen, Mensen en dieren, planten, stenen, Talloze dingen, Al wat doet lachen, wat doet wenen, Dromen of zingen.…