Alle inzendingen over wingerd

Koekoek vroeg in 't koele bos, Lijster in de groene struiken, Roep de blauwe blinden los Die een venster hóóg beluiken, Waar de wingerd-ranken sluiken Bleek van blaren, teer van tros, Lijster in de groene struiken, Koekoek roep de blinden los!…

Een rieten dak met wilde-wingerd, Een wegje, dat er henen slingert Door 't weke lover, dat al leutert; Een kleine dreumes, die beteuterd Naar 'n ietsje en een nietsje ziet; Een vogeltje van wiedewied!…

palmen verschuilen juffertjes zich in ‘t groen zet de leeuwenbek zo’n grote mond op dat bange rozen rimpelen in de wind maar als het botert tussen de bloemen smeert de klaver zoetgevooisde honing klappen papavers hun blaadjes tot moes en verkleurt regen dwarrelend in goud de bruidssluier slingert zich bevallig om een wild tegenstribbelende wingerd…

stromen spelen in daggezichten met wilde vruchten van hoop. wuivend naar onderweg, naar jonge en oude bomen, naar vlaggen in de verte en heerlijk gaan liggen in een wereld die verleidt, nog lichter dan het grenzeloos vertrouwen van de zwaluw in de goot die zijn eigen weg naar het zuiden zingt voortdurend over veermannen en wilde wingerds…

De bloemen en de kruiden werden maar even in hun bloei gestuit en elke lente loopt de wingerd uit wanneer de jonge wind keert van het zuiden. Gij zult niet eenzaam zijn: de nachtegaal zal fluiten.…

De vedel zingt, waar roos en wingerd-ranken Verliefd omhelzen 't huis des akkermans, En gloeien in de avond-purper-glans, - En twintig menschen rijzen bij die klanken; Het avond-maal heeft uit: van dis en banken Verdween der jonkheid blij geschaarde krans, - De vlugge voeten reien zich ten dans, En de arm buigt om de leesten heen, de slanken…

O tragisch traag laat vallen van de stam Scharlaken bladen in de bruine sloot De wilde wingerd, of in gulpen vloot Zijn bloed, gelaten najaars-offerlam. Een huivrende angst bevangt me en jaagt mij voort, Grijpt bij de keel me en steelt mijn levensmoed.…

herfstbruin geel, stijg ik dromend op in het wazig visioen, dat zich ontrolt onder je waterig penceel … Wijl de opgaande zon verblindend glanst in het schilderspalet dat je ponsend beroert, tekent de hoekige donjon zich stilaan af in je ardeense landschap dat me vervoert … Van de muur van het kerkhof, in grijze moëlon, weerhoud je de wingerd…

Wingerds om bomen hoort hij zuchtend gapen, spreken over drakenklauwen op wondergoud, kasteeltorens, waar duivelskunst feest houdt, kwade geesten, die hier vredig slapen. De enge wildernis weert ieder mens, klemt met talloze strenge stekelhanden verweerde slotmuren, behoedt hen teer...…

Nu vul die vaas met gele oktober-rozen, Leg blauwe druiven op die blanke schaal, Tussen de trossen laat de perzik blozen Als avondrood, en loof als bloedkoraal Van wilde wingerd blij mijn blik verpozen, Die symfonieën zoekt in kleurentaal.…

in de kamer wees hij waar de tafel stond hoe de kinderen hier hun eerste stappen zetten, dagelijks geluk van rust en geborgenheid; thuis rustte nu in muren overwoekerd door wingerd, wilde hop lager de varens, oude mossen, witte lelies de trap hing moederziel alleen; boven was gezonken in de hel van geweld en haat een rode kastanje had als…

in de kamer wees hij waar de tafel stond hoe de kinderen hier hun eerste stappen zetten dagelijks geluk van rust en geborgenheid thuis rustte nu in muren overwoekerd door wingerd wilde hop lager de varens oude mossen witte lelies de trap hing moederziel alleen, boven was gezonken in een hel van geweld en haat een rode kastanje had…

in de kamer wees hij waar de tafel stond hoe de kinderen hier hun eerste stappen hadden gezet; dagelijks geluk van rust en geborgenheid; thuis rustte nu in muren overwoekerd door wingerd, wilde hop lager de varens, oude mossen, wilde lelies de trap hing moederziel alleen; boven was gezonken in de hel van geweld en haat een rode kastanje…

In de kleinste kurketrekkert een rankje omhoog, bloesemt een groen hoedje ernaast, piepklein de druif, wordt dat een toetje of zelfs wijn, trosjes overal rondom, merk wit, onbekend, blad wijduit, een groots vlechtwerk naar de zon, bol bladerdak dat zo zoetjes, vol kietelende tentakeltjes, moet je zien, wat een wingerd, weelderig, verlekkerd…

grijp het najaarsooft, Laat wijn en wingerd om uw schansen glijden En zet een krans op 't vastberaden hoofd; Druk uw bewuste zin in 't jaargetijde, Dat met zijn kloeke wind uw vlagge looft, Dat waait uw woord langs Hollands vlakke weiden!…

aanbiedingen wijst En ik dacht, jij, die me nu bezoekt nadat ik opgeladen dit weekend je over je incestverleden begint, de details, maar dat zei ik niet, Ik zei: een vriend, die succesvol en altijd wel weg, met veel jongere vrouwen, en een vriend die getrouwd en toch nog wat zoekt En sinds kort hij met wie 'k door een rimboe van wingerds…

Een vaag eigen druksel van iemand die me tegemoet, als om te corrigeren foto's die vergeelden: Vrienden, die me veel liefde, wijsheid boden maar die inmiddels onder zoden Ik, alleen, stoer op een berg van rotsen niets te duchten Een blauwe schaal met vruchten Boeddhaatje aan de wand twee leermeesters, spiegel met rand van stukjes wingerd…

Op rukt het leven als de verstikkende wingerd en kruipen over balkons waar heen je ook kijkt. Sinds ik op dit punt kom te staan dwaal ik verder bronafwaarts. Door naar lucifers te zoeken ging een kaars in rook op. Al eeuwen lang laten we water te kijk hangen; om verval te doorschouwen vanachter dit vergiet.…

yn oerrype tûn de wyngert wjukkelt blêden yn folle wielde op it moarmermosk beamen stadich yn har grien tjuster ljocht skynen en linen dôvje yn lêste blik fan simmer de wyn is drystmoedich en dwalet troch krûnen guozzen swalkje al oer winter komt tichterby vertaling: de laatste glimlach danst in overrijpe tuin de wingerd…

Een zesjarige bosliefhebber draaft tussen de oude eiken van het wijde verlaten landgoed gaat zitten naast de wilde rododendronhof doorweven met ruige wingerds en manshoge braamstruiken tuurt peinzend: "achter die paarsroze bloemen is wellicht een klein kasteel door vlijmscherpe doorns beschermd waarin een mooi meisje rust de onheilspellende…

Waar elke boom z’n wortels nestelt in de rijpe grond, dringt het mos zich op, gestaag sluipt de herfst op lome voeten rond, de wingerd dwingt het rossig blad te vallen waar ik dacht te rusten onder de humus van beloften en in het eikenbrons van je woordenschat, gevat in een tot ziens, een laatste groet.…

schuiven hun ijzeren gordijn open ze wijzen naar de zolder ik hoor de gedempte snik sta op een drempel van arduin de poort zit klem het scharnier kraakt onder schilfers van roest een koevoet klauwt in een kier even spaar ik mijn adem klim dan langs een regenpijp omhoog een bonobo met een opstoot van hormonen mos in de voegen wilde wingerd…

O, rust van Tonbridge na 't rusteloos Londen; Hier welt het water helder, 't veld staat blauw Van vlas, de hoge hop rankt langs zijn touw, De wilde wingerd houdt elk huis omwonden. En elke dag zet in één zaalge brand De hemel en uwe hemelsblauwe ogen.…

Geen dageraad zal blijde uw blinde ruit berijzen; geen zonne die, van vrede-wijdende' avond-gloed, de moede wingerd om uw drempel blij door-bloedt; en zelfs geen vriend staakt aan uw open deur zijn reize... - De hele dag is rein waar gíj zijn wentlen doopt.…

Dorian, baron van westerflyr toog met zijn makkermaat arnoldus rufus naar het mariekenwoud van heumens oord contrei der wilde slingerende wingerds Ongestoord ligt valkuil in een valkuil Een oehoe vliegt plots uit zijn middagslaap in zonderlinge solovluchtformatie zoekt hij in allerijl heil in het amber der deemsterende schaduw van haar…

Uit de nacht zongen soms rijen om tal van frêle symbolen Dood kan leven dierbaar elke kleur zijn van ook bosviolen Ook in ‘t oosten klom de zon steeds hoger in dat verre pand Geuit door bazuinen klonk vijg en wingerd open ‘t verband.…

Je rilde door mijn vraag te blijven, het laatste wat ik in haar ogen las, waren mijn illusies, een patroon in een rimpelloze frons waar elke boom z’n wortels plant in de gerijpte grond, dringt het mos zich op, gestaag sluipt de lente op kousen voeten naderbij de wingerd dwingt het luikend blad te heffen waar ik dacht te rusten…

Maar het was, terwijl zij zwierde, Of het luik op 't hengsel gierde, Of... doch langer geen geluid; Echter kraakte vast de wingerd, Om haar vensterken geslingerd,... Wie sprong binnen? 't Licht woei uit!-…