Alle inzendingen

de romantiek in jouw versregels doet mij huiveren van verlangen alsof ik al een tijdje intiem woon in de mystiek van jouw gedicht er vrolijk door de zinnen wandel af en toe blijf wachten bij een komma zonder twijfel, alleen om te rusten de mystiek in jouw gedicht doet mij stil staan bij de punt wat jammer dat je nu al stopt mij niet nog…

alleen? Hallo? Help! Zie je niet dat ik verdrink? Laat je dat toe? Heb ik dit verdiend? Ben ik verdoemd? Liefde, zeg je? Ik antwoord niet. Pijn… Help! Fluister je? Ik hoor je niet! Ik schreeuw. Ben duidelijk. Geef antwoord. Liefde? Maar HEER! Ik ben bang! Help! Ik weet dat je er bent! Zeg je naam! Ben duidelijk! Ben duidelijk……

Onder het gewicht van wolken tussen hoge distels en scherpe stekels de graftombe van gebroken kalksteen in jaren van slaap en stilte geen berichten van de dichter. Verloren woorden in vergane armen niet verscheurd tussen vorm en vers noch zwervend tussen het wit en het zwart van papieren nachten zijn naam die geen verder verdraagt.…

wat ik het liefste wilde is terugkeer tot een vroegere stad staat van geborgenheid beginnen van mijn leven nu de onbestaanbaarheid daarvan vergeet ik bij terugkeer van een reis ouder geworden en toch terugvallen kunnen in vroegere warmte ----------------------- uit: Tirade nr. 200.…

Ik leef niet meer als ik u niet aanschouw. Mijn denken is in leegte weggezonken. ’k Zie ’t licht niet meer, maar ballen vuur en vonken En dan duikt alles in een nacht van rouw. Er is een luide suizing in mijn oor, Waar alle stemmen effen in vervloeien, Tot klanken, schoon als bloemen, open bloeien, En met een schok is ’t dat ‘k u noemen hoor…

Volt u aan, volt u aan volt u moedig in de strijd de verkiezingsstrijd stem op VOLT dan pas stemt u voor Nederland een Nederland in, van en voor Europa denk niet stedelijk, niet provinciaal ook niet landelijk nationaal maar INTERNATIONAAL VOLT vertegenwoordigt uw stem in Europa en in de Wereld daarbuiten dus VOLT U AAN, VOLT U AAN!…

ook voorbij de grens zal het landschap lieflijk, weids en wonderschoon zijn…

Het leven heeft geen zin Het is de Criminaliteit of de Uitkering in Er is gezegd dat je eerlijke kansen krijgt Waarom heb ik niet bereikt wat ik heb bereikt Ik ben een strijder Omdat ik zoveel heb moeten lijden Ik heb zo vaak naar God gebeden Omdat ik in het verleden met slapeloze nachten op mijn kamer heb geleden Het leven heeft geen…

I. De trui Ik heb haar nog bewaard, die goede oude trui, waarin ik kon schuilen voor wat dan ook voor bui. Soms gaf ze een omhelzing, haar mouwen om me heen; alles wat te strak zat verloste ze meteen. Ik zal haar blijven koesteren, hoewel ze niet meer past, ligt onder in de lade, in mijn speciale kast. II. Winteren Ik winterde…

Denkend aan het verleden Zie ik eindeloos veel beelden Van mijn herinneringen Uit lang vervlogen tijden. Vooral het beeld van haar, Degeen ik in het nu zo erg mis, Ik zoveel geluk mocht smaken, Nooit genoeg van kreeg. Daarom mijmer ik graag over toen, Verlang ik terug naar eer, Wil dan alles weer graag overdoen. Dat gaat alleen…

Als kind had ik naar de overkant kunnen lopen, het ijs was dik genoeg maar ik hoorde hier op deze oever, nog steeds kijk ik naar de ganzen en 's zomers naar de plank- peddelaars en de bommetjes van schreeuwende kinderen Ik ken de jongen met groene ogen de anderen die bij de boom bier drinken, in het kanaal plassen pizza halen en kussen…

Heer Bommel bezoekt een misschien welwillende, toch wat enge heks. De kasteelheer krijgt in de hut van toverkunst vreemde verrassing. Op zijn hoofd zweeft hij in de rondte, omringd door kleine monstertjes. Het vrouwtje Jokje roert intussen druk in haar geheime ketel. Bestrijden zwarte en witte magie elkaar bij dit gebeuren…

'Ik worstel... en kom boven' zeggen de Zeeuwen terecht. Het leven met water kwam tot een krachtmeting - vele jaren later beslecht. Waar je van afhankelijk bent, kan je soms de kop kosten. Die waarheid wordt een keer een niet te vermijden hoofdgerecht die beslist moet worden gegeten... Kauwen, bijten, en slikken bepalen de waarde van…

alle perspectieven die je hebt ingenomen de wolken tot op het bot binnenstebuiten gekeerd tegen onmogelijke stellingnamen alle berekende lettergrepen ingeklonken tussen de straatstenen als open wonden -waar jíj zo snel mogelijk vandaan wilde! alle trillingen uit verledens klinken door in flinke wortels als verborgen verzinsels gegrond verbeten…

Een wolk voor de zon ontneemt ons het licht een onheilsprofeet een witte proleet Wat doet hij met ons mooie prefortuynistische en solidaire tolerantiegedicht van beurzen open het dorp - dijken dicht Wildie in z'n eentje met twee punt drie miljoen lafhartige nitwits EU-xenofobe homohaat misantrope genobibicide hollandbakt boerzoektvrouw…

Je begrijpt bloementaal en zang van flirtende vlinders de zon klimt over rauwe leugens nergens stilte in jouw leegte jouw nieuwe horizon voorbij fragiele woorden; Wanneer relatietwist om vrede roept na jaren van verwarring en conflicten opstand en tegenspraak, alles wat jij in het diepst van jouw gedachten voelt je voelt je thuis…

Iets dieps in de ruimte die achterblijft rust en vrede van een niet-zijn als antwoord op iets dat toch is een vrede die vertraagt onbenoembaar want zonder klanken van woorden een ongehoord zwijgen la durée van Bergson verboden terrein volgens Wittgenstein…

Stille adem gaat tussen muren en het gras tijd ademt traag mee Rust daalt neer als een zachte schaduw, alles vertraagt, klanken lossen langzaam op. In de ruimte die achterblijft ontvouwt zich iets dieps, ademt samen met een tijd die niet meer haast. Elke in‑ en uitademing vormt een woordloos gebed, de wereld lijkt even te pauzeren, een…

altijd het volledige besef van het totalitaire lichaam van die eerste zwijgende seconde van elke nieuwe dag tot die allerlaatste ronde door het verfijnde lijf voor de nacht dagelijks de eindigheid inwrijft van iedere vingerkoot die deze woorden doopt daar verklede waarheden grens- en renteloos voorschoot uit een verscheidenheid…

Een fluistering door ’t tijdloos dal, waar sterren dromen, traag en oud, ontvouwt zich zacht een heilig tal — een oorlog zonder schreeuw, zo koud. De nevel ademt zilverlicht, de leegte zingt haar eigen naam, een schaduw danst, een god herlicht, in stilte gloeit het oerbestaan. Geen mens, geen macht, geen laatste kruin, weet wat die nacht…

Sinds 2014 mijn woorden vrij, stopte in 2022, maar 2025 roept mij. Niet stilgezeten, literatuur verkend, vormen en stijlen, tot in elk moment. Opgeven? Nee, dat staat niet in mijn boek, ik volhard in boosheid, elke stap, elke hoek. Kritische stemmen, ik leer ervan het meest, hun gal is mijn lessenfeest. Maxim en R.E.N.S., een duo zo…

Iemand zong mij de tranen uit mijn ogen Danste de benen van mijn lijf Iemand besloot ze ook te drogen Zodat je echt voelt wat je krijgt Iemand waste mijn haren met haar handen Wiegde mijn heupen met haar lijf Iemand blies ze weer tot zwarte krullen Ook al zijn ze voor altijd grijs Iemand verhaalde mijn schulden op een ander Legde…

Ik sta en wacht op perron en kijk op rotonde onder me Bij een kalende boom waaien de mooiste en teerste blaadjes zenuwachtig heen en weer Alsof bij het breekbaar en ouder worden je nog van alles moet doen, alsof ze zeggen, nog niet, nog alsjeblieft niet Ze zijn ijl en hun aanhechting lijkt verdwenen Er hangen ook nog logge bladeren…

Hij is zo dik en zij zo klein hoe zou ze hem omhelzen. Hij is zo moe en zij zo klein hoe zou ze hem begrijpen. Hij loopt zo slecht en zij zo klein hoe staan ze samen stil. Hij is zo grijs en zij zo klein hoe. Hij wenste iemand, onbesmet door zo'n onhebbelijk verleden als het zijne en zij is zo klein. ------------------------------ uit:…

Een late najaarsdag, sneeuw in de lucht, belofte van veel sneeuw. Een lage wei waar 't water blank om korte wilgen stond tot aan de zwarte koppen. Vlokken vlogen neer, neer, al sneller langs de naakte twijgen en tegen 't witte water, wit en weg. Zo, wit en weg, zo, schuinsaf door de takken weinige, ruige vlokken op de vlucht, als vagebonden…

voor wie moedig is maar kwetsbaar mag zijn voor wie zich zwak voelt maar sterk is voor wie vliegen wil met gebroken vleugels ze genezen om hoger dan hoog te stijgen om alles te overzien om met diezelfde vleugels jezelf te omarmen je warm te houden als er kou is en je denkt dat je zwak bent maar sterker dan ooit…

Het hart pompt het bloed Naar omhoog en naar beneê, De liefde ik aldus beleê, Voelde ’k van kruin tot teen. ’n Tintling doorkruiste ’t lijf, D’hitte ontvlamde ’t liefdesvuur, D’hartstocht overweldigde Gans mijn leven, gans mijn zijn. Nochtans ging alle leven om mij Gewoon door alsof Niets was veranderd. Alleen bij mij. Altijd de…

Daar ergens in de bergen van het verre midden oosten, in het midden der ballonvaart over de himalaya naar 't midden van het verre oosten sprak konstantinos kavafis zijn ode aan hafez, in bewondering staande op zijn schouders erudiet doch van nature evenwel beschroomd en bescheiden sprak hij zich zelden direct uit en ontwapenend…

Jozef en Maria zwerven door Bethlehem worden bij elke herberg voor overnachting geweerd in een armoedige stal vinden ze tenslotte rust daar wordt de Genezer der mensheid geboren de welvarende wereld laat hoogmoedig de langs komende Heiland aan zich voorbij gaan tijdens klein samenkomen groeit het begrip voor Jezus wil zich…

Ik heb geoefend me niet te verroeren niet te zuchten, kuchen of hoesten In ondergoed ben ik onderweg Door de dertien deuren dragen ze me, opgevouwen in een kist, boeken onder mijn knieën, onder mijn hoofd De wereld heeft wetten nodig die boven de partijen staan, ik denk al jaren over grenzen heen over het recht op vrijheid: de vrije…