Alle inzendingen over stengel

onvervuld verlangen zo transparant, een bleekroze stengel buigt omhoog vleugels ingehouden komen op adem, hebben de kracht om vrij te zijn, 'ik ben lief' van binnenuit gedragen, ogen glanzen mild, spreken geborgen pijn, je bent sterk en mooi.. weet keer op keer te bekoren, toont ons geduldig te zijn.…

Wie heeft hen geborgen, hun frisheid bewaakt, kleuren vrij van zorgen waarom hun jeugd verzaakt zodat er vanmorgen enkel dode stengels zijn thuisgeraakt?…

Een stengel zonder voeten, een stengel zonder wil. Rennen voor gevoelens en problemen is niet mogelijk. Ze zullen toch terug komen en dan is het te laat. Hoog wil ik boven alles uitkijken, Niemand die mij deert. Niemand kan mij pakken en niemand die mij niet ziet. Opgenomen wil ik worden met heel hart en ziel.…

en glim Groene verlaten stengels In koude lichten staan ze En zonder bloem en blad.…

het Romaans effect maar nu in licht gestreept over oneindige breedte waar zwaarte zich vertilt aan zicht een zwarte band verbindt zich met wit en suizen mijn oren een gezang zonder noten ik huiver van onhoorbaar geluid een stolp over uitgestald fruit en strakke stengels hier roep ik mijn woorden grijp de buit van grootse en hoge sferen…

ze hebben tenen tenen, om u tegen te zeggen stengels van tenen lianen zelfs om verstrikt in te raken verschrikt van te worden hoezo, hoewaar, daar zo vergeet de rest maar denk aan jezelf neem ikke eerst de norm, de wet is gewijzigd hier heerst de ander nieuwe benen nog langere tenen vergeet wat je weet onthou niet wie je bent maar…

Goudsbloemen zijn hun knopen, Een stengel, wiegt hun zwaard, En op de stalen lopen Lijkt wel een roos ontblaard. Mijn liefste jaargetijde Zet zelfs de dood in bloei, En doet diens boden rijden Of bloesemregen woei.…

De paardenbloem Prachtig en magnifiek tegelijkertijd De laaghangende zon scheen een oranje gloed op de grond De paarden galoppeerden als wilde zwijnen door de wei Een blaadje van de paardenbloem brak af en vloog weg Weg van zijn vrienden die nog aan de paardenbloem zaten Weg van de stengel Hij vloog en vloog alsmaar door Tot hij op een bepaald…

Ze had hier willen uitleggen hoe het is om in jouw tuin te staan maar het leven knakte jouw stengel vergankelijkheid verwelkte jouw bloem en in de nacht wanneer de geuren tot leven komen in de zilte wind ruikt ze jouw fleurige rijkdom alsof je nog altijd staat te bloeien onafhankelijk van tijd of ratio simpel in jouw mooiste kleuren…

Sprankelend lacht het heldere water rimpels het is een nieuwe dag na de geboorte van gisteren de roetaard drukt haar snavel in het riet en verpakt lente in zachte streken, bekt de stengels af en verstopt ze met zicht op vloeiende stroming asfalt fluistert zacht doch danig verhit, zwarte wielen opzij, morgen, morgen, morgen…

Hortensia's, in kleur gevangen waar goud en rood uit 't zomerlicht vol weemoed rond de stengels hangen - we zijn tot zacht verstaan verplicht.…

ik grijp deze wereld niet bij de knoppenloze stengel die als gebeente zonder merg schokschoudert na de eerste oohs en aahs van mooie tulpen uit Amsterdam, mevrouwtje en lekkere asperges uit volle Vlaamse grond en toch wel een rare gast die Breivik -waar ging deze winter ook weer overheen?…

teksten in eigen context overzie ik hier mijn ongerepte koninkrijk van leegte een diepe inham aan zee met een droogvallend kelpveld bij eb kaal grasland op de schaars begraasde heuvels en in een verre verte bergen die in een regenwaas verscholen zijn het geluid van een mantelmeeuw klinkt een blatend schaap en de wind waarin de stengels…

Uit het bloed van Uw wonden zijn rozen ontsprongen die groeien op groene stengels van nieuwe hoop zij bloeien met een groot hart rood als Uw liefdesvuur en voeden zich met ‘t zuiverste water uit de Oerbron van alle leven, waar de witte vlinders zweven doorheen het zacht - blauw van ‘n lentehemel waar een gouden paaszon stralend…

dan het nest van de karekiet, instinkt als solide fundament zelfvertrouwen als onderdak op doelstelling gericht, vertrouwd het aardse slik op wuivende stengels riet wat trilt, niet wankelt in haar evenwicht, niet in de heetste zonnehitte, de zwaarste storm of de stilste stilte breekt het uiteindelijk niet, valt het terug op geloof…

op een omgewoeld slagveld vindt de kiem de straal door kerven in de zaaddoos welt het melksap dat bewelmt een scharlaken kelk getuigt nog van oud bloed tronend op de harige stengel die onze enkels kietelt de meeldraad waakt draagt een paarse helm aan de voet van het kroonblad een smetvlek, gestolde inkt door gekartelde lippen…

Hortensia's, in kleur gevangen waar goud en rood uit 't zomerlicht vol weemoed rond de stengels hangen - we zijn tot zacht verstaan verplicht.…

doen leven kies eens in hippietijd spetters maatjes volle pond niet zwetsen lach om los te gaan vrij in liefde vrede komt er aan eenzaam op zolder gelaten ontwaken hoor treden op trappen die kraken wat oh wie komt daar aangeslopen nimf bloot in voor verbond zonder naam vingers op lippen kerstballen cyclaam dotterblom schalks aan stengel…

goden vlam op mijn balkon in jouw bloem zingt de zon in jouw hart weent de nacht velden vol met gele pracht stengel als een wachter met kostbaar bloemenschild reuzen hoog van den akker in de hemel opgetild daar de zon nog was verbleekt bent gij in een kas gekweekt kijk naar mij en ik naar jou als je einde komen zou bewaar ik je…

jouw geel oog moet nog open het volgt de boog van de bal broeierig licht dat een blikveld vult eenmaal ontloken verstart jouw stengel dan wijs je met knikkend hoofd naar de gloed van het oosten moe van woeste snavels en stof ik proef jouw pit in brood je glanst op een rooster droog wentel ik je in een jas van meel en zout je kan…

ik blijf achter keer mij om ben mijn eigen poortwachter uit nood geboren het was niet aan mij te zeggen kom blijf nog even ik had haar bij voorbaat al verloren zij kwam zo plots in mijn beeldentuin van zoete kersen een zachte stengel met een vederen pluim en groeide in mijn leven bloeide haast ongeremd tot kostbaar zielengoud…

er weet is wat men blust Men leeft er traag maar stoer indoor op een adventureparcours met tunnel tussen paters en nonnen om de bil te kussen van Madelonne en kansarm speelt in eigen hal onder kwinkslag met tennisbal Nooit fluitjesmaakonderwijs gehad je leert aan hun Boerenfluiterspad op gevoel met beetjes naar gebruiken te blazen in stengels…

ik zag de feestmutsen op stengels drop in grage handen ijlte van plezier daalde neer en landde in de liters bier die proostend van de lach fris schuimend genuttigd werden want tussen dansende benen waren al de eerste staarten van langzaam groeiende katers verschenen ook hier en daar was al een eerste snib te horen nog zonder…

waar de wind ergens uit waaien gaat tussen duin en zand en stengels gras waar het landschap op een kier staat ontbloot in wat aarde daar zaai ik de kiemen van wat nieuwe verzen schuchter verlangend zullen ze daar groeien gaaf en broos in ademloze uren in het zand van de tijd niet langer verstard door onzekerheden tot wat onverwacht en zacht…

Het wilde-andijvie-kruid Schudt overal zijn stengelen, En strooit zijn pluizen uit - En nog wil Caubes hengelen. Het koolzaad zal eerlang Hier veld bij velden kleuren; Het ploegpaard komt te gang - En nog wil Caubes peuren.…

Crocussen krieken al aan de voet van mijn stengels. In Maartse buien stuif ik en ontvang gretig mijn eigen wolkjes, blozend van verwachting. Ik voel langzaam mijn vruchten zwellen bij zon en zomernachten tot het vallen van mijn laatste noten in november.…

Crocussen krieken al aan de voet van mijn stengels. In Maartse buien stuif ik en ontvang gretig mijn eigen wolkjes, blozend van verwachting. Ik voel langzaam mijn vruchten zwellen bij zon en zomernacht tot het vallen van mijn laatste noten in november.…

Door een veld van afgeknotte stengels, bevroren aarde, lage zon, verblind, verkleumd, de kraai crowd (ik breek in tengels) mischief brokkelt af mijn woord, niets verbindt mijn stelsel nog, eyes break, mijn huid vertint. Airborne mijn lijf wordt flies files lifes go up in designated lies, my name's a stub.…

Harde stormwind verlaat de Noordzee vol witgekuifde golven waaruit losgeslagen vlokken naar elke verte snellen raast over Vlaams en Nederlands land drukt het gras plat aan de grond laat hoge riethalmen dansen ter ere van zijn kracht de ranke stengels zwiepen sierlijk neer richten zich luchtig weer op hij slaat eenzame bomen met woeste…

ik zag de contrasten valer worden waar het groen en donker gestippeld werd door lichtgele tinten stengels zonder blad domineerden het struikgewas gaf ruimte aan tal van soorten extensies waar de wind nog leven bracht in 3d met kanttekening van magie dromen en mystiek in sprookjes die in het bosdecor levendig floreren al dan…