Eens toen de dagen over de riviertong lagen lang en wazig onder de macht van leed kwam stralend de boot onder de herfstbrug gevaren en ik zat bang voor het licht in mijn schaduw jij hebt zorgend de boot aan de kade gemeerd bekommerd mijn twijfel mijn angst genegeerd en je hand hielp me mee op de loopbrug en het licht waarin duizenden…

Misschien hield ik van haar het meest omdat ik meer geworden was dan ik ooit eerder was geweest meer van mijzelf kon geven, het meeste van mijn leven ------------------------- uit: 'Eenzang' (1992)…

Vriendschap herinner ik mij als een reis van de tastzin naar de reukzin, van nerveuze vingertoppen naar een haast feilloze neus. Denkend aan vriendschap denk ik dan ook vooral aan een les in zintuigelijke waarneming. Ook schiet mij nu de oude belofte door het hoofd dat vriendschap altijd het licht zou laten branden, en voel ik weer…

De ganse stad zwicht in mijn vuist en om de hemel niet te schenden moet ik mij fluist'rend tot u wenden in woorden hondervoud gekuist Wij zweven in de kleurenwand van berstensmooi zeepbelgedroom Ik manoeuvreer - en gij laat loom alle verantwoording aan kant Wanneer wij op een klip vergaan zal ik u trouweloos verlaten Ik kan uw liefde…

Schilders schilderen wanneer zij 't kunnen 't engelgezicht van wie zij beminnen maar ik die niet schilder wat moet ik beginnen In lied in muziek klinken tonen van liefde die 't luisterend oor van beminden bekoren maar ik die niet speel kan mij niet laten horen Anderen zijn…

Twee dagen terug speelde ik op de bank met K. een potje scrabble. Een gewone woensdagavond. Het eerste woord van K. was 'touw'. Ik volgde met 'tijdschrift'. Toen volgde K. met 'eenzaam', 'verlaten', 'dood', 'koud', 'angst'. Hij won. De dag daarop kwam ik zijn nieuwe aquarium bezichtigen. Hij stond in de gang met twee verschillende…

Zij kwam, verschrikt, uitdagend, onverwacht en wankelde mijn armen in en zag mij aan ik zag haar ogen vochtig, donker en verleidend staan in een vermoeid gezicht - zij bleef de ganse nacht en stamelde mij toe dat zij een offer bracht aan mijn verlangen - en brak in tranen uit en lachte schamper, roekeloos en luid - het was een vreemde trieste…

Dit is het wat de schemering mij bracht verbijstering om de dag, haar korte duren het willen overdoen van verloren uren het willen tegenhouden van de nacht een laatste vogel zingt, en in zijn droeve toon hoor ik de weemoed van mijn eigen klacht: 'k heb niet geheeld wat ik te helen dacht ik was niet schitterend maar doodgewoon op wijsheid in…

Het huis van een kennis, die met vakantie is, leeg halen. De schilderijen, meubels, tapijten, kachels, het servies, grammofoonplaten, kleding, spiegels en ander huisgerei fotograferen en op ware grootte afdrukken. De gefotografeerde dingen eventueel met een standaard in de rug - denk aan de meubels - weer op hun oude plaats terugzetten…

Nu weet ik, wie gij zijt, de Jongen die ik eenzaam zag te Woudsend en daarna, nog op dezelfde dag, in een kafee te Heeg. Ik hoor mijn Moeders stem. O Dood, die Waarheid zijt: nader tot U.…

Je hebt een verre vriend, hij zag je gaan met lange rokken en de klompen waarvoor hier zelfs geen woorden zijn. Nu loop je aan de hand van beschrijving, bescherming van niks. Ze vragen je nu en later nooit meer terug maar jij, jij timmert lekker aan de weg naar nergens. Dat had je gedacht dat als bedacht verleden er ook een toekomst te spelen…

Het water rimpelt wrikkeloos doorheen de tijd. Hoe dieper je luistert, hoe meer je ziet. Zuiver water kent geen bodem en er tintelt altijd iets aan de oppervlakte. Het is de stilte zelf, terwijl het voortdurend borrelt. ’t Is fijn en kwetsbaar als kristal wanneer twee mensen op dezelfde golf zitten. --------------------------…

Geen denken aan: hier is de rechterwang en hier de linker. Je weet hoe het om alles staat hoe of men zich gedraagt - negeer het straal. Wat dwars zit in de keel (een botje, vissengraat) zij alle eer. Wil wat niet rijmt in dit verband en maak het werkelijk nieuw. ----------------------- uit: 'Raster', 2002.…

Ach, laten wij geen ogenblik bederven voor wie van ons het eerst zal moeten sterven, en laten wij ook nimmer praten van alles wat wij huichelden en haatten. Zolang een vlerkgespreide leeuwerik blijft zingen vergeeft zijn God ons al wat wij begingen, zolang wij kersenbomen zacht in bloei zien staan dan hebben wij nog niemand kwaad gedaan. Ach…

Zij is gekleed in kant en koele zijde. Ze zit rechtop en staalblauw is haar blik gericht op smalle marges onverstand. Maar god zij dank ook moeder van geheime zonen. Ik wil nooit zien hoe zij hun liefde geeft, voorleest, in parken en aan stranden speelt. Ze wijst me af en reduceert me tot slavin, ruikt mijn parfum maar wil mij niet bewonen…