In het toevend licht, dat later Dan de zonne blijft Wijlen bij het stille water, Waar ons bootje drijft, Schuiven zwart en zonder zwaarte, Fijn gelijnd en strak, Fietsertjes voorbij de klaarte Van het hemelvlak Hunne fijne silouetjes, Schaduwen gelijk, Zeer geleidelijk en netjes Langs de Amsteldijk. Met gestadig beenbewegen Gaan ze…

Vreemd, dat boom en tak zo stil staan In het gouden licht vandaag, Dat de bladertjes zo stil gaan, 't Een na 't ander, naar omlaag. Dat het zonlicht zo voorzichtig Door de ijlheid straalt van 't lof, En het groene blad doorzichtig En veel edeler maakt van stof, Dat het windje in de twijgen Zo behoedzaam gaat te werk En aleen wat…

Nu weet ik wat het allerdroevigst is. 't Is niet de dood of scheiding, niet het kwaad, Dat anderen ons aandoen, of 't gemis Aan aardse liefde, niet, dat ons verlaat En jeugd èn schoonheid, eer genoten is Het zoet van 't leven, niet de dwaze daad Die men beweent in rouw en droefenis; 't Is: als men leeft voor iets, dat niet bestaat En…

Ik heb zulk een honger naar liefde, Toch spreek ik er niemand van. Mijn hart is zo trots, dat ik niemand Er iets van vertellen kan. Waarom is dat hart zo hoogmoedig, En toont het zijn armoede niet? Men geeft toch zo graag van zijn weelde, Als men honger en armoede ziet. Eén enkele blik was voldoende, Een blik, die 't verlangen verraadt…

Eén ogenblik van het voorbije leven Als voor 't bewogen spiegelvlak te staan Van rimplend water, dat met stadig beven, Het beeld, eer het tot stand komt, doet vergaan, De vorm te zien, die in het water drijft, Onzuiver zo van kleuren als contouren, Die, vluchtig bij het allerlichtst beroeren, Geen wezen heeft, dat in zichzelf beklijft... En…

Ik keek in de gouden heerlijkheid Van een najaarslaan, Het was of ik de goudene deuren wijd Zag openstaan, Het werd mij, toen ik binnen ging, Of ik door gouden gewelven liep: Ik aarzelde even, ik ademde diep, Diep van verwondering. Ik voelde mij eerst als een kindje, dat stout Doet wat verboden is; Ik sprak: 'Zijn voor mij die gewelven gebouwd…

Is dit, O heer, dit oppervlakkigheid, Dat ik mijn uren en mijn dagen Zo onbezorgd en zonder veel te vragen Zo ongeveer als vroeger slijt? Alleen wat machtelozer en wat zwakker En zonder levenstaak en levensstrijd - Des morgens word ik zonder plichten wakker En hul mij aanstonds in mijn eenzaamheid. Dan komen mijn vrienden die mij wat verwennen…

Liefelijk ruist door de toppen der bomen De voorjaarswind. Zou die wind van mijn lieveling komen, Die mij bemint? Neen, dan zou ik zijn stem verstaan. Zou die wind naar mijn lieveling gaan? Zeg hem, o winden, dat ik hem groet, Zeg, dat hij wederkomen moet. Rusteloos stromen de stromende beken Naar beneê. Zouden ze van mijn lieveling spreken…

Ik liep door het helder verlichte bos, De berkeblaadjes hingen los Naar beneden aan slingrende takjes, De beukjes staken hun takken rechtuit, En over het hoge varenkruid Viel zonlicht in helgele vlakjes Ik liep met blij tevreden zin, Mijn voeten verdwenen beneden in En dwergenbos van varen, Hoogstammige varens en bosbes en mos, Mijn…

Diepe nacht en duisternis En een lichtende glans op de zee, En diep in mijn ziel, die onrustig is, Een groot verlangen naar vree. Dan wordt mij de zwarte onpeilbaarheid Der duistere diepten tot Het beeld van Gods verborgenheid, Het grote mysterie van God. Mij worden die lichtende wateren thans Het beeld van mijn eigen ziel, Waarin als…

Mijn kamer, waar ik argeloos Daar straks kwam binnen lopen, Verlangende alleen te zijn, Waar ik mij veilig dacht, Was mij door 't felle manelicht Ontvreemd, dat door het open- geslagen venster binnenkwam Uit klare zomernacht. O, dat gewetenloze licht! Dat rustig lag te slapen Op 't koele bed, waar ik zo graag Mijn hoofd verbergen ging,…

Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heren hand; moedig sla ik dus de ogen naar het onbekende land. Leer mij volgen zonder vragen; Vader, wat Gij doet is goed! Leer mij slechts het heden dragen met een rustig kalme moed! Heer, ik wil Uw liefde loven, al begrijpt mijn ziel U niet. Zalig hij, die durft geloven, ook wanneer het oog…

Moeder naar wier liefde mijn verlangen Sinds mijn kinderjaren heeft geschreid, Ach, hoe zult gij mij zo straks ontvangen Na de lange scheidingstijd? Zult gij mij aanstonds als uw kind begroeten, Als ik ontwaken zal uit mijn dood? Zal ik nederknielen mogen voor uw voeten Met mijn hoofd in uwe schoot?... Maar wat dan? Wat zult gij tot mij…

Langzaam op het schelpenwegje Bij het geurend rozenhegje Van haar kleine bloemenhof Wandelt Aagje, die wat luiert, En ze plukt, terwijl ze kuiert, Hier en daar een bloempje af. Peinst en toeft en glimlacht, even Luisterend het hoofd geheven, Of ze hoorde naar een tred.... Bloost en zucht en gaat zich bukken, Om een onkruidje uit te rukken…

Nu is de heide blij getint Met paarse bloemenkleur Nu is de zoete heidewind Vol zoete honinggeur Nu gonst de aarde van 't gebrom Der bijen wijd en zijd Nu is de hoge lucht alom Een blauwe zaligheid Maar als de heide schoonste wordt Dan komt de winter aan Want bloemenschoon duurt maar kort En vreugd is gauw gedaan En 'k zou mijn leven…

Ik ben mijn zonde moe en mijn berouw, Ik ben mij zelve moede en ik ben Het zoeken moe naar God, die ik niet ken, En die ik toch zo gaarne kennen zou. Ik ben mijn zwakheid moe en mijn verdriet, Mijn arbeid en mijn hoop en mijn genot, Maar bovenal het zoeken naar mijn God!- Ik ben het zoeken moede - maar God niet. Hij ziet en kent mijn zonde…

Eens ging ik langs het lage riet dat ruisen kan en anders niet, toen langs mijn pad een herder kwam die één van deze halmen nam en die besnoeide en besneed en maakte tot zijn dienst gereed. Door dit gekorven rietje, dat als dood hij in zijn handen had, die stemmeloze stengel, zond hij straks de adem van zijn mond, en als hij blies zo zong…

Met hun poten in de vaart Staan de koeien en ze loeien En ze zwaaien met hun staart En ze slurpen met hun mond. En de varkens, hoe ze wroeten met hun snoeten In de vuile moddergrond. En de eendjes zwemmen in het water - Falderalderiere! - Wat gekwek en wat gesnater, Het zijn zulke drukke dieren! En de randen…

Stond ik voor de poorten, Verlangende binnen te gaan; Ik droeg een kroon op de haren, Ik had een slepend, zware Purperen mantel aan. Ik wist niet, tot wie mij te wenden, Ik was een onbekende In het vreemde land; Ik smeekte: 'Laat mij binnen! Laat mij als dienstmaagd binnen!' En klopte met bevende hand. 'Ik kom met lege handen…

Ik weet niet of ik spreke of zwijgen zal, Mijn woorden zijn als dwalenden, als blinden, In 't donker tastende om licht te vinden, Dat voor hun blindheid licht ontsteken zal. Zijt Gij het, God, geweest, die ze op deed staan Uit duistre zielsgewelven, uit zeer diepe, Stille vertrekken, waar ze veilig sliepen? En kunt Gij wensen, dat ik ze uit…